Η Michelle Mouton, η γαλλίδα οδηγός ράλι, γνωστή διεθνώς ως «μαύρο ηφαίστειο», με την εντυπωσιακή της επίδοση στο σκληρό Ακρόπολις του 1982, έκλεισε στόματα
Τίποτα δεν σου χαρίζεται στη ζωή, αν δεν το αξίζεις. Και αν είσαι τυχερός και εκμεταλλευτείς καταστάσεις, θα έρθει η στιγμή που το κενό μεταξύ ικανότητας και συγκυρίας θα αποδειχθεί αβυσσαλέο. Για τη γεννημένη το 1951 στο Grasse της Γαλλίας Michele Mouton τίποτα δεν ήρθε εύκολα. Πλην του ότι ο ίδιος ο πατέρας της τη βοήθησε να ξεκινήσει την καριέρα της στους αγώνες. Και τα έκανε όλα αυτό το κορίτσι: χορεύτρια, εξαιρετική αθλήτρια της γυμναστικής, δεινή σκιέρ! Μετά το σχολείο εγγράφηκε στη νομική σχολή στοχεύοντας σε ένα πτυχίο κύρους. Αλλά… ο κόσμος ήταν δικός της για την επιλογή του μέλλοντος, και η Mouton αποφάσισε ότι η μοίρα της συνέπεσε με τα ράλι. Ο πατέρας της τής αγόρασε μία Alpine-Renault A110 1600 και της «έδωσε» έναν χρόνο για να αποδείξει την ικανότητά της στους αγώνες, ή να προχωρήσει σε πιο λογικές αναζητήσεις καριέρας...
Η πρόκληση έγινε δεκτή, η Mouton άρχισε να αγωνίζεται σε τοπικά ράλι και αναβάσεις, και πολύ γρήγορα η νεαρή οδηγός απέδειξε ότι ήταν εξίσου γρήγορη με αγωνιζόμενους με πολύ μεγαλύτερη πείρα. Μέχρι τη λήξη της «δοκιμαστικής χρονιάς», η Mouton είχε ολοκληρώσει το πρώτο της διεθνές ράλι (Tour de Corse) και είχε κερδίσει τόσο το Γαλλικό Πρωτάθλημα Κυριών όσο και το πρωτάθλημα Γαλλίας Κατηγορίας GT. Η επιστροφή στις σπουδές της δεν ήταν πλέον θέμα που την απασχολούσε.
Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Οδήγησε για τη Fiat/Lancia Γαλλίας, έκανε αισθητή την παρουσία της στο διεθνές στερέωμα και το 1980 ήρθε η ανταμοιβή. Η Audi, που έμπαινε στο WRC με το επαναστατικό Quattro, θέλησε να ταράξει ακόμα περισσότερο τα νερά και της προσέφερε ισότιμο πλήρες συμβόλαιο με τον πρώτο οδηγό της ομάδας, τον μεγάλο Ηannu Mikkola. Το 1982 έχασε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Οδηγών μόλις στον τελευταίο αγώνα της χρονιάς, μια εποχή που το ανδρικό κατεστημένο έβγαλε χολή εναντίον της… Από τη Διεθνή Ομοσπονδία Αυτοκινήτου, που προσπάθησε να δυσκολέψει όσο μπορούσε το έργο της, μέχρι και τους πρωτοκλασάτους οδηγούς της εποχής της, που ξεπερνώντας ακόμα και την αναγκαία αβροφροσύνη, δεν κατάφεραν να κρυφτούν… Είναι προφανές ότι δεν ήμασταν μπροστά για να ακούσουμε οι ίδιοι τις δηλώσεις τους, αλλά το ότι χρόνια αργότερα δεν διαψεύστηκαν όσα είδαν το φως της δημοσιότητας, λέει πολλά…
Η Michele Mouton στο Ράλλυ Ακρόπολις του 1982.
Στα τέλη του 1982, ο Röhrl είχε παραδεχτεί ότι «θα είχα δεχτεί τη δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα χάνοντας από τον Mikkola, αλλά όχι από τη Mouton. Αυτό δεν συμβαίνει επειδή αμφιβάλλω για τις ικανότητές της ως οδηγού, αλλά επειδή είναι γυναίκα». Στον ίδιο φέρεται να ανήκει και άλλη προσβλητική δήλωση, την οποία πολύ αργότερα ο ίδιος διέψευσε: «Η Mouton κερδίζει επειδή κερδίζει το αυτοκίνητό της. Και σε μια μαϊμού να δώσεις ένα Quattro θα κερδίσει»… Ναι, αυτός ο πολύς Walter Röhrl πίστευε ότι η ήττα από μια γυναίκα θα υποτιμούσε τις επιδόσεις του. Δεν ήταν ο μόνος, ο Bjorn Waldegaard επίσης είχε πει «κερδίζει το αυτοκίνητο, όχι η οδηγός». Και ο Ari Vatanen δεν ξέφυγε από τον πειρασμό των προσβολών, «ποτέ δεν μπορεί και δεν πρόκειται να χάσω από μια γυναίκα», ενώ κάποτε στην εκκίνηση ενός αγώνα ένας κριτής άνοιξε την πόρτα στο αυτοκίνητο για να την αγγίξει και να βεβαιωθεί ότι είναι γυναίκα…
Λόγω της πυκνής, μαύρης απόχρωσης των μαλλιών της, αλλά και του οδηγικού της ταπεραμέντου, έγινε γνωστή διεθνώς ως «μαύρο ηφαίστειο»!
Η Michele Mouton σε εκδήλωση στο Ράλλυ Ακρόπολις του 1982.
Η εντυπωσιακή της επίδοση στο σκληρό Ακρόπολις του 1982 έκλεισε στόματα. Το να οδηγείς αλάθητα ένα δυνατό, αλλά δύστροπο και χωρίς εξέλιξη αυτοκίνητο, στο όριο, στα κατσάβραχα της Ελλάδας σε πενήντα δύο (52!) Ειδικές Διαδρομές σε τέσσερα Σκέλη νυχθημερόν σε όλη τη χώρα και να τερματίζεις πρώτη στο Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο της Αθήνας μπροστά σε χιλιάδες κόσμου, θα μείνει στην ιστορία. Ο μέσος Έλληνας θεατής, από τον αφοσιωμένο λάτρη μέχρι τη γιαγιά στο Χάνι Ζαγγανά που της ευχόταν και τη σταύρωνε να πάει καλά, την τίμησε με το παραπάνω. Τέσσερις ημέρες δράσης, και μόνο θαυμασμός έβγαινε από τα στόματα των ανθρώπων. Θυμάμαι στο Γεράκι, στο εκκλησάκι, χαράματα, αρχή του τελευταίου Σκέλους, αγουροξυπνημένοι την είδαμε να περνάει «με 100»· μου έμεινε το χειροκρότημα από όλους εκεί και μία φράση που άκουγα και τις προηγούμενες ημέρες στα βουνά: «Μωρέ μπράβο της!».
Σ’ έναν ολοένα και περισσότερο ηλεκτρικό κόσμο, είναι μια ανακούφιση και μια τζούρα καθαρόαιμης ευδαιμονίας να μπορείς ακόμα να ακούς έναν κινητήρα να αφυπνίζεται
17°
