Ούτε εγώ, καίτοι παλαιόθεν σεσημασμένος, δεν περίμενα πως τους πιο ισχυρούς συμμάχους του ο Τραμπ θα τους έβρισκε στην Αριστερά, δημοκρατική τε και ριζοσπαστική ή όπως αλλιώς θες πες την. Δηλαδή, εντάξει, από κάτι ημίτρελους «ελευθεριακούς» ναι, το περιμένεις να τους τρέχουν τα σάλια από το στόμα —γιατί ημίτρελοι—, αλλά από τους άλλους λες κάπου όπα, κάπου να κρατήσουμε τους τόνους χαμηλότερα, κάπου να μη γινόμαστε τόσο ρόμπες, μιλάμε για τον Τραμπ εδώ πέρα, ένα άτομο βγαλμένο από ζοφερό κόμικς επιστημονικής φαντασίας, από τους εν εγρηγόρσει εφιάλτες της Μάργκαρετ Άτγουντ, δεν είναι παίξε-γέλασε η φάση.
Και όμως. Νά οι υποκλίσεις, νά και οι τεμενάδες. Ο εχθρός του εχθρού μου κλπ. κλπ.: παλιά πράγματα αυτά, της ζωής.
ΥΓ. Για την Αριστερά, ο φιλοτραμπισμός θα αποβεί το ανώτερο επίπεδο του λαφαζανισμού.
Αν ξέρουμε κάτι για τα ζώα, είναι πως όλα τα μέλη ενός είδους έχουν τις ίδιες διατροφικές συνήθειες. Τους αρέσουν τα ίδια ακριβώς πράγματα. Μπορεί να είναι καλάμια μπαμπού. Μπορεί να είναι γκνου. Μπορεί να είναι σαρδέλες. Μπορεί να είναι μυρμήγκια. Μπορεί να είναι καβαλίνες. Τα ζώα δεν έχουν γούστο όπως οι άνθρωποι, δεν διαλέγουν. Θα φάνε αυτό ακριβώς που τραβάει η φύση τους. Και θα τους αρέσει, ό,τι και να είναι: καλάμια μπαμπού, γκνου, σαρδέλες, μυρμήγκια, καβαλίνες.
Το ίδιο και οι φουκαράδες που λατρεύουν έναν ηγέτη. Θα προσκυνήσουν ό,τι κι αν πει, ακόμη και αν το πει κατά λάθος. Θα το δικαιολογήσουν. Θα το βρουν σπουδαίο. Θα το μεταφέρουν και οι ίδιοι, δίκην δάδας ευαγγελίου, στους αδαείς που ίσως σταθούν να τους ακούσουν.
Κι αν αύριο ο αγαπημένος τους ηγέτης πει άλλα, ακόμη και τα ακριβώς αντίθετα, ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ. Θα προσκυνήσουν αυτά τα άλλα. Αν έχεις συνηθίσει να τρως καβαλίνες, κάποια στιγμή πρέπει να αρχίσουν να σου αρέσουν κιόλας.
Κάθε εβδομάδα, ηΣαπφώ Καρδιακούγράφει στο Ημερολόγιο για ένα ή δύο πράγματα από όσα διαβάζει, βλέπει, ακούει και μαθαίνει στο ίντερνετ. Πράγματα… διαφορετικά. Καλή ανάγνωση!
Ο μικρός Ντόναλντ
«Ποθούμε ό,τι βλέπουμε». Η αναλαμπή τής Κλαρίς Στάρλινγκ κατά τη διάρκεια του θρυλικού δούναι και λαβείν με τον Χάνιμπαλ Λέκτερ γύρισε τους τροχούς τής πλοκής στη Σιωπή των Αμνών.
Ο Μπούφαλο Μπιλ, ο χαρακτήρας τού Τόμας Χάρις, αφαιρούσε τη ζωή από γυναίκες που ενσάρκωναν (κυριολεκτικά) για εκείνον το ποθούμενο, εκείνο που επιδίωκε όσο τίποτε άλλο να αποκτήσει. Στον εντοπισμό τού καθ’ έξιν δολοφόνου έπαιξε ρόλο η αναζήτηση των κινήτρων μέσω σκιαγράφησης ψυχολογικού προφίλ, όμως κατ’ επέκταση το βιβλίο και η ταινία εξετάζουν την ανθρώπινη φύση στις πιο μύχιες και αρρωστημένες εκφάνσεις της. Προτίμησα το “καθ’ έξιν” αντί του “κατά συρροή” γιατί τόσο ο δολοφόνος όσο και οι κύριοι χαρακτήρες επιδιώκουν σε ολέθριο βαθμό την κατοχή τού δικού τους ποθούμενου ακόμα και όταν ο δρόμος προς τα εκεί φέρει απώλειες για τους ίδιους και όσους στέκονται μπροστά στην ανταμοιβή της ικανοποίησής τους.
Στα καθ’ ημάς, ας σκεφτούμε πόσο υγιής είναι ο πόθος και αν η επικύρωσή του εξαρτάται από τις δικές μας αναστολές, τον κοινωνικό ηθικό μας άξονα ή από το αντικείμενο τής λαχτάρας μας. Δηλαδή, νοσεί κανείς από λαγνεία; (Πότε) είναι αρρώστια ο πόθος; Νομιμοποιούνται οι θυσίες (ακόμα και οι παράπλευρες), που πιθανώς θα απαιτηθούν, από την ένταση της επιθυμίας ή από το ίδιο έπαθλο;
Το μυαλό κάνει περίεργους συνειρμούς: ιδιαίτερα αν, όπως το δικό μου, συμπεριφέρεται σαν την μπίλια στο φλιπεράκι — στον δρόμο προς το τέρμα, υποτάσσεται στη δύναμη της ορμής και επωφελείται από τον μετασχηματισμό τής ενέργειας. Ούτως ειπείν, όταν βγήκε το νέο εξώφυλλο τού The New European όπου ο Τραμπ απεικονίζεται σαν Ρωμαίος αυτοκράτορας, και έχοντας ακούσει πέρυσι το διαφωτιστικό podcast σχετικά με τον νέο Πρόεδρο των ΗΠΑ από την ανιψιά του, η αγγλική λέξη για τον πόθο άναψε στον κροταφικό λοβό. Covet = ποθώ. Covet από τα αγγλικά Μέσης Περιόδου coveten, από το παλιό γαλλικό covoitie που γεννήθηκε από τα λατινικά cupiditas (παθητική επιθυμία) και cupido (ενεργητική επιθυμία). Όπως ο θεός Έρως των Ρωμαίων που επικρατεί στα σύγχρονα αγγλικά με τη μορφή του στρουμπουλού τοξοβόλου: Cupid.
Δηλαδή, μας πετυχαίνει το φαρμακερό βέλος του Πόθου και είμαστε απροστάτευτοι από το μαντζούνι που διαχέεται στο αίμα μας; Ας πούμε, στην περίπτωση του Πλανητάρχη, η ψυχολόγος και συγγραφέας Μαίρη Τραμπ, κόρη ενός πιο νορμάλ Τραμπ —ναι, υπάρχουν μέλη τής οικογένειας που δεν ισοπεδώνουν θεσμούς ούτε αφανίζουν ζωές πριν πάρουν πρωινό, όσο περίεργο κι αν φαίνεται— λέει τα πράγματα όπως τα έζησε και όπως τα ερμηνεύει υπό την επαγγελματική ιδιότητά της. Γιος ενός κοινωνιοπαθούς στυγνού επιχειρηματία, ο Ντόναλντ γαλουχήθηκε στη σκιά ενός πατέρα που ενδιαφερόταν μόνο για την επέκταση τής οικονομικής αυτοκρατορίας και τη διαδοχή του από τον πρωτότοκο γιο Φρεντ Τζούνιορ. Μόλις έγινε ξεκάθαρο ότι ο Φρεντ Τζούνιορ διέθετε συνείδηση και ενσυναίσθηση και όχι τα καιροσκοπικά ένστικτα τού πατέρα του, ο μεγιστάνας τον έκανε στην άκρη καθιστώντας τον παρία στην οικογένεια, και επικεντρώθηκε στον μικρό Ντόναλντ.
Αγνοημένος από τους γονείς του μέχρι εκείνη τη στιγμή (η μητέρα ήταν μία υποταγμένη παθητική socialite με προβλήματα υγείας και κάμποσες νοσηλείες), έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να κερδίσει την εύνοια του πατριάρχη (πόθος νούμερο 1) και την οικογενειακή αυτοκρατορία (πόθος νούμερο 2) μαζί με τον επίπλαστο και κραυγαλέο τρόπο ζωής που συμβόλιζαν τα χρήματα στον κοινωνικό κύκλο του (πόθος νούμερο 3). Ένα αγόρι πέρασε τα διαπλαστικά παιδικά χρόνια πνιγμένο στην αδιαφορία και βαπτισμένο στη διαβρωτική ισχύ του χρήματος: όλοι έσκυβαν το κεφάλι στον πατέρα του, όλοι έκαναν στην άκρη να περάσει, να αρπάξει, να ταπεινώσει, να εξαλείψει — ο ισχυρός άντρας τού real estate στη Νέα Υόρκη. Το μεγαλύτερο μάθημα της ζωής του ήταν ότι μόνο αν έχεις χρήματα είσαι ορατός.
Όπως κάθε Κυριακή, συνεχίζουμε με χαρά να αναδημοσιεύουμε τις λίστες που φτιάχνει κατά καιρούς ο πολύ καλός μας φίλοςΔημήτρης Ψυχούλας. Σήμερα όμως, τα νέα είναι δυσάρεστα: αυτή είναι η τελευταία διαθέσιμη λίστα του — έχουμε αναδημοσιεύσει καμιά εικοσαριά. Θα επανέλθουμε όταν συγκεντρώσει και άλλες, καινούργιες. Επίσης, αυτή η τελευταία είναι και λιγάκι μελαγχολική. Καταλαβαίνετε γιατί, από τον τίτλο και μόνο.
30 λόγοι για το καλοκαίρι
Για τον πρωινό καφέ στη δροσιά του μπαλκονιού.
Για τον ουρανό που αργεί να βραδιάσει και βιάζεται να ξημερώσει.
Για τις νύχτες που είναι γλυκές.
Για τα πανηγύρια στα νησιά.
Για τον Μαΐστρο, τον Λεβάντε, τον Γαρμπή, τον Πουνέντε, τον Γραίγο, τον Σιρόκο, την Τραμουντάνα, την Όστρια.
Για τα φρεσκοσοβατισμένα λιθόστρωτα σοκάκια.
Για τις φλαμουριές που ευωδιάζουν στους δρόμους της Καλαμαριάς.
Για την πανσέληνο του Αυγούστου πάνω από́ την Κέλυφο.
Για το πήγαιν’-έλα των καραβιών στην Παροναξιά. Για τα λευκά ιστιοφόρα του Ιονίου.
Για τις ταβέρνες με αυλή.
Για τις ψαροταβέρνες πάνω στο κύμα.
Για τις παγωμένες μπίρες.
Για τη δροσιά της θάλασσας.
Για τη σκιά του πλάτανου.
Για τη σιέστα σε άσπρα δροσερά σεντόνια.
Για τα όνειρα θερινής νυκτός.
Για τη φέτα το καρπούζι στο ένα χέρι.
Για τα λινά πουκάμισα.
Για τις υπαίθριες συναυλίες.
Για τα κλειστά σχολεία.
Για το πιτσιρίκι που τρέχει ευτυχισμένο κρατώντας ένα χωνάκι παγωτό.
Για τα βράδια του Δεκαπενταύγουστου στην άδεια πόλη.
Για το Ναταλί, τον Απόλλωνα, το Ελληνίς, το Άλεξ, το Άλσος, την Αύρα.
Για τις προφάσεις να μη δουλέψουμε.
Γιατί οι κουβέντες είναι πιο χαλαρές.
Γιατί οι απαιτήσεις λιγοστεύουν.
Γιατί, ως διά μαγείας, δυο-τρία χρόνια φεύγουν από πάνω μας.
Γιατί οι φωτογραφίες έχουν περισσότερο φως.
Γιατί τα τραγούδια έχουν περισσότερη χαρά.
Γιατί, τις πιο ωραίες αναμνήσεις, από ένα φωτεινό καλοκαίρι τις έχουμε.
* * *
Η ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ ΛΙΣΤΑ
Μια μέρα θα κάτσω να κάνω κι εγώ μια λίστα με πράγματα, ανθρώπους, καταστάσεις κλπ. που ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ, για να τα βγάλω από μέσα μου. Εντελώς πρόχειρα, νά 10 πραγματάκια, με τίποτε όχι τα χειρότερα — η λίστα άλλωστε θα έχει 100:
10 πράγματα που δεν αντέχω
Αυτούς που κουβαλάνε ένα μπουκαλάκι νερό μαζί τους, αντί να το πιουν το ρημάδι να τελειώνουμε.
Αυτούς που έχουν μπάκπακ. Είναι συνήθως φοιτητές, αν και δεν το λέω επειδή δεν συμπαθώ τους φοιτητές. Ποτέ δεν ανοίγουν στις εξόδους τους το μπάκπακ, το έχουν για statement.
Αυτούς με το κοτσάκι αλά σαμουράι. Αυτό συνήθως συνοδεύεται από πολύ-πολύ υψηλό μέτωπο, που συχνά φτάνει ώς τη στεφανιαία ραφή, ή και εκτείνεται στο βρεγματικό οστό.
Όλα αυτά τα παραλιακά καφέ, τα συνοικιακά καφέ, και τα καφέ γενικώς. Μαγαζιά πολύ χαμηλών απαιτήσεων, που με καταθλίβουν.
Τα πατίνια, τα σκέιτ, τις ρόδες των τρελών που πετάγονται μπροστά σου, τα πάντα. Και τα ποδήλατα. Εδώ πάνω ένα πολύ μικρό ποσοστό ποδηλάτων έχει φανάρι —η μόδα είναι να τρέχεις μες στα σκοτάδια σβηστός—, και είναι πραγματικά επικίνδυνα. Δεν θα μου έλειπαν, προτιμώ διπλοκάμπινα αγροτικά μέσα στην πόλη παρά τέτοια ποδήλατα.
Το γεγονός ότι ο κόσμος ακόμη βλέπει τηλεόραση. Δεν μπορώ να το καταλάβω. Τι μπορεί να συμβαίνει; Τι μας κρύβουν;
Τις 9 στις 10 αναγνώσεις μυθιστορημάτων για audiobooks. Μπορεί να με τρελάνουν, είναι τελείως λάθος, οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν τι διαβάζουν, μιλούν με στόμφο, με χαμόγελο, με ένα ξύσμα ειρωνείας στη φωνή. Και, να σημειώσω, αγαπώ τα ακουστικά βιβλία.
Τους κινηματογράφους μούλτιπλεξ, αυτό το Netflix με νάτσος. Γιατί. Ένα πελώριο γιατί.
Τους ανθρώπους που κάνουν βόλτα στο πεζοδρόμιο. Όταν έρθω στα πράγματα θα αλλάξουν αυτά.
Από τη συγγραφέα των πολύ μεγάλων μπεστ-σέλερ «Η γυναίκα της βιβλιοθήκης» (μετάφραση Αγορίτσα Μπακοδήμου) και το «Χαμένο εισιτήριο» (μετάφραση Όλγα Γκαρτζονίκα), και τα δύο από τον Μίνωα, ένα cozycrimemystery (το είδος που προτιμούμε περισσότερο από όλη την αστυνομική λογοτεχνία μετά από το νουάρ, και αυτό δεν είναι τρόπος τού λέγειν) για δύο πέρα για πέρα αταίριαστες ερασιτέχνισσες ντετέκτιβ. Άκρως διασκεδαστικό, ιντριγκαδόρικο, γεμάτο παρεξηγήσεις και μυστικά, ένα όμορφα γραμμένο μυθιστόρημα που μιλά για τις κοινότητες, την οικογένεια (με την ευρεία της έννοια), τη φιλία και τη συγχώρεση, τον εθισμό και τη μοναξιά, το τραύμα και τη θλίψη. Ωραία απεικόνιση των χαρακτήρων και των σχέσεων μεταξύ τους, γεμάτη συμπόνοια και ζεστασιά. Αλλά και καρδιοχτύπι, βέβαια. Οι φαν του είδους θα το λατρέψουν. Το προτείνουμε με το χέρι στην καρδιά.
Διαβάστε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το βιβλίο:
Η Ντόροθι κατάλαβε ευθύς ότι αυτή δεν ήταν η παράνομη υπενοικιάστρια, γιατί το μέγεθος και το ύψος του ανθρώπου αυτού ήταν εντελώς διαφορετικό. Ήταν πολύ πιο ψηλός, φορούσε μακρύ μαύρο παλτό και είχε τραβηγμένη χαμηλά την κουκούλα του, για να μη φαίνεται το πρόσωπό του. Το συγκεκριμένο ντύσιμο ήταν πολύ ασυνήθιστο για τα τέλη της άνοιξης και το άτομο είχε μια τσάντα από καραβόπανο περασμένη στον ώμο και μια ομπρέλα στο χέρι. Καθώς άνοιγε την εξώπορτα, η Ντόροθι πλησίασε στο παράθυρό της την ώρα που η φιγούρα κατέβαινε τα σκαλοπάτια. Μόλις πάτησε στο πεζοδρόμιο, έστριψε προς τα αριστερά, επιβραδύνοντας το βήμα μόλις βρέθηκε σε δημόσιο χώρο.
Η Ντόροθι έσκυψε προς το παράθυρο και το βλέμμα της ακολούθησε τη φιγούρα να διασχίζει την οδό Πόετς, ανηφορίζοντας προς τον λόφο. Υπήρχε κάτι στο βάδισμα, κούτσαινε ελαφρώς από το αριστερό πόδι, που υποδήλωνε ότι μάλλον ήταν άτομο μιας κάποιας ηλικίας. Τώρα βρισκόταν στη γωνία του δρόμου και η μύτη της Ντόροθι ακουμπούσε πλέον στο τζάμι, καθώς πάσχιζε να μη χάσει από τα μάτια της τον εισβολέα. Την τελευταία στιγμή, καθώς έστριβε αριστερά στην οδό Φέλοους, σήκωσε το χέρι και κατέβασε την κουκούλα από το κεφάλι. Για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου η Ντόροθι διέκρινε τα μαλλιά της φιγούρας πριν τη χάσει από το οπτικό της πεδίο.
Σωριάστηκε στην πολυθρόνα της και ξεφύσησε αργά. Η καρδιά της βροντοχτυπούσε στο στήθος της και σκούπισε με το χέρι τον ιδρώτα από το μέτωπό της πριν επιτρέψει στον εαυτό της να χαμογελάσει αχνά. Μόλις είχε δει τον υπαίτιο της δολοφονίας του Τζόζεφ Τσάμπερς· ήταν σίγουρη γι’ αυτό. Και, το σπουδαιότερο όλων, ήξερε πολύ καλά ποιος ήταν.
Νά και το οπισθόφυλλο:
Δύο ορκισμένες εχθροί και γειτόνισσες ενώνουν τις δυνάμεις τους προκειμένου να σταματήσουν έναν επικίνδυνο εγκληματία… Η εικοσιπεντάχρονη Κατ Μπένετ δεν αισθάνεται πουθενά σαν στο σπίτι της, ιδίως στο ετοιμόρροπο Σέλεϊ Χάους. Σύμφωνα με τους γείτονές της, είναι ευέξαπτη και απρόσιτη, αλλά πίσω από το σκληρό προσωπείο της κρύβεται ένα ένοχο παρελθόν. Η εβδομηνταεπτάχρονη Ντόροθι Ντάρλινγκ είναι η παλαιότερη ένοικος του Σέλεϊ Χάους και, κατά τα λεγόμενα των ενοίκων, ο πιο στριφνός και μνησίκακος άνθρωπος του κόσμου. Περνάει τον χρόνο της κατασκοπεύοντας τους πάντες, ενώ σπάνια βγαίνει από το αγαπημένο της διαμέρισμα. Το ιστορικό κτίριο πλέον απειλείται με κατεδάφιση και οι δύο γυναίκες συμμαχούν απρόσμενα προσπαθώντας να το σώσουν. Όταν ένας άγνωστος επιτίθεται σε έναν ένοικο της πολυκατοικίας, η Ντόροθι και η Κατ υποψιάζονται ότι κάποιος ανάμεσά τους παίζει βρόμικο παιχνίδι… Και εφόσον η αστυνομία έχει σταματήσει την έρευνα, αυτό το αταίριαστο δίδυμο είναι το μόνο που μπορεί να φέρει τον εγκληματία ενώπιον της δικαιοσύνης.
Και ένα μικρό βιογραφικό της συγγραφέως:
Η Φρέγια Σάμπσον εργάστηκε για πολλά χρόνια ως παραγωγός στην τηλεόραση. Στα διαπιστευτήριά της περιλαμβάνονται δύο σειρές ντοκιμαντέρ για τη βρετανική βασιλική οικογένεια στο BBC και αρκετές ψυχαγωγικές σειρές. Σπούδασε Ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ και το 2018 συμπεριλήφθηκε στη βραχεία λίστα για το Βραβείο Exeter Novel. Ζει στο Λονδίνο με τον σύζυγό της και τα δυο τους παιδιά.
Βρείτε το εδώ, ή στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς σας, ή όπου αλλού σάς αρέσει να προμηθεύεστε τα βιβλία σας.
24°
