H παραπάνω είναι μία «μικρή ερωτική σκηνή» της καθημερινής ζωής εν έτει 1897 κάπου στη Γαλλία, σε μια εποχή που ο έρωτας ανάμεσα σε άτομα του ιδίου φύλου θεωρείται κάτι φυσιολογικό… Aκολούθησε μια συντηρητική στροφή μετά το 2ο Παγκόσμιο πόλεμο με πρότυπο τη δεκαετία του ’50 στην Αμερική, όπου η πυρηνική οικογένεια και η θρησκεία αποτέλεσαν τη βάση της κοινωνίας. Δεν θα συνεχίσω την ιστορική αναδρομή, αλλά θα φτάσω κατευθείαν στο σήμερα και σε κάτι που προβληματίζει. Βλέπουμε την gay κοινότητα να παλεύει για μία σειρά πραγμάτων που θα πρέπει να θεωρούνται αυτονόητα. Γύρω μας οι κοινωνικοπολιτικές συνθήκες καταρρέουν, οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στην εξαθλίωση και κανείς δεν αντιδρά, straight, bi or gay. Η σημερινή τακτική του καθεστώτος δεν είναι άλλη από τον αποπροσανατολισμό της κοινωνίας από το στόχο της πραγματικής ελευθερίας, στρέφοντας κοινωνικές ομάδες σε εξαιρετικά ανώδυνες «διεκδικήσεις» και χαρίζοντας μια ψευδή αίσθηση πλήρωσης αναγκών που περιορίζονται στην πρόσβαση στο clubbing, στη σάουνα, στο γάμο…
Γιατί να συνεχίσουμε να δίνουμε τροφή στο συντηρητισμό με το να περιορίζονται οι gay διεκδικήσεις στο γάμο, στο σύμφωνο συμβίωσης, στην υποστήριξη του pride από το δήμο;
Αντί για φλερτ με τις πιο βαθιές συντηρητικές δομές, όπως έχουν καταλήξει να είναι τα μόνα αιτήματα της ομοφυλοφιλικής κοινότητας, ας δράσουμε ξανά σε έναν ευρύτερο κοινωνικοπολιτικό ακτιβισμό. Για την αληθινή απελευθέρωση, ο ακτιβισμός αυτός όχι μόνο δεν είναι passé, αλλά πιο επίκαιρος από ποτέ! Η ελεύθερη αποδοχή της σεξουαλικής ταυτότητας ανήκει στα αυτονόητα.
1897: Σεξουαλική απελευθέρωση: αυτονόητη.
2010: Μήπως να πάψουμε να διεκδικούμε τα αυτονόητα και να τα θεωρούμε δεδομένα;
Ας αφήσουμε λοιπόν το γάμο και ας πάμε για πουρνάρια. Εξάλλου από κει ξεκίνησαν και όλες οι μεγάλες επαναστάσεις.
Της Μαριλένας Ορφανού, μέλος των Berlin Brides, κοινωνιολόγος
14°
