Το σχόλιο του Μάνου Βουλαρίνου σχετικά με την τοποθέτηση της Εκκλησίας για τους γάμους ομοφύλων και την πρόταση του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου για δημοψήφισμα
Εν πρώτοις το ζόρι της Εκκλησίας με τον γάμο των ομόφυλων μοιάζει ακατανόητο. Πρόκειται για κάτι που δεν τους αφορά (στο κάτω-κάτω, όπως είπε και ο μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος, δεν υπάρχουν ομοφυλόφιλοι στην εκκλησία) και αν μιλήσουμε για την ιεραρχία είναι κατι για το οποίο είναι απολύτως ανεπαρκείς να έχουν άποψη: η τοποθέτηση για τον γάμο ανθρωπων που έχουν ορκιστεί ισόβια αγαμία έχει την ίδια αξία που έχει η τοποθέτηση ενος άντρα για την καλύτερη σερβιέτα.
Αν όμως το σκεφτούμε καλύτερα θα δούμε η Εκκλησία πρώτα και πάνω από όλα είναι ένας θεσμός εξουσίας. Αν πάψει να εξουσιάζει τις ζωές των πιστών παύει να έχει λόγο ύπαρξης. Κι επειδή η εξουσία της Εκκλησίας βασίζεται αποκλειστικά και μόνο στην ελπίδα της μετά θάνατον ζωής η οποία με τη σειρά της εξαρτάται από μια θεότητα που κανείς δεν ξέρει αν υπάρχει ή αν είναι όπως την περιγράφουν οι ορθόδοξοι ιεράρχες (δηλαδή βασίζεται σε αέρα κοπανιστό) η επιβολή της πρέπει να είναι διαρκής, γενική και να μην αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης. Αποτέλεσμα αυτής της ανάγκης για επιβολή είναι και η αντίθεση στον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Ακόμα κι αυτών που ουδεμία σχέση έχουν με την Εκκλησία (πέραν της υποχρεωτικής συμμετοχής στη μισθοδοσία των κληρικών) και είτε δεν πίστεύουν σε κάμία δύναμη είτε έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους για αιώνια ζωή σε άλλες θρησκείες και δόγματα.
Κάπως έτσι ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος πρότεινε (εμμέσως αλλά σαφώς) δημοψήφισμα αδιαφορώντας για το ότι τα δικαιώματα καλό είναι να μην μπαίνουν στη δοκιμασία της αποδοχής από την πλειονότητα και επειδή κάποιοι δεν το καταλαβαίνουν αυτό να τους το πω πιο απλά: καλό είναι να μην αποφασίζει η γειτονιά για το ποια ζευγάρια θα μπορούν να κάνουν παιδιά.
Αλλά αυτή είναι η δική μου άποψη και είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν και συμπολίτες οι οποίοι πιστεύουν ότι όλα πρέπει να εξαρτώνται από τις επιθυμίες της πλειονότητας. Που πιστεύουν ότι επειδή οτιδήποτε συμβαίνει σε μια κοινωνία επηρεάζει, έστω και λίγο, τη ζωή των γύρω, οι γύρω θα πρέπει να είναι αυτοί που αποφασίζουν.
Στην περίπτωση αυτή νομίζω πως είναι άδικο η επιβολή της επιθυμίας των πολλών να περιοριστεί στον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και έχω ετοιμάσει μια λίστα με ζητήματα που είμαι σίγουρος πως και οι συμπολίτες που πιστεύουν στην απόλυτη ισχύ της πλειονότητας και άρα και ο ιδιος ο Αρχιεπίσκοπος θα συμφωνήσουν οτι πρέπει να τεθούν στην δοκιμασία ενός δημοψηφίσματος. Πολύ περισσότερο από τη στιγμή που τα θέματα της λίστας μου αφορούν όλους τους Έλληνες πρακτικα και όχι μόνον ψυχολογικά.
Δημοψήφισμα για την συνέχιση της μισθοδοσίας των ελλήνων κληρικών από τους Έλληνες φορολογούμενους.
Η εκκλησία έχει το αυτοδιοίκητο, είναι ωρα να αποκτήσει και το αυτοχρηματοδοτούμενο. Ακόμα κι αν η ευθύνη της μισθοδοσίας ανελήφθη με ανταλλάγματα περιουσιακά στοιχεία της Εκκλησίας φαντάζομαι ότι θα συμφωνείτε ότι αυτά τα περιουσιακά στοιχεία μπορούν να εκτιμηθούν και έτσι να διαπιστωθεί πόσα χρόνια μισθοδοσίας αντοστοιχούν στο ύψος της αξίας τους.
Δημοψήφισμα για την δυνατότητα των μοναχών να αποφεύγουν τη στράτευση
Δεν ξέρω για εσάς αλλά εμένα μου φαίνεται άδικο να μπορούν κάποιοι συμπολίτες να γλιτωνουν τον στρατό μόνο και μόνο επειδή αποφάσισαν να ζήσουν με άλλους άντρες με τους οποίους τους ενώνει η αγάπη για την προσευχή.
Δημοψήφισμα για το αν πρέπει να επιβληθεί και στους ιερείς τεκμαρτό εισόδημα προκειμένου να καταπολεμηθεί η φοροδιαφυγή από τα «τυχερά» τους
Είναι άδικο να επιβάλλεται τεκμαρτό εισόδημα σε τόσους επαγγελματίες και ένας κλάδος με τόσα μαύρα εισοδήματα να μένει στο απυρόβλητο. Δεν πρέπει να αποφασίσουμε αν αυτοί τους οποιους πληρωνουμε από την τσέπη μας πρέπει να είναι φορολογικώς εντάξει; Ας ψηφίσουμε λοιπον. Είμαι σίγουρος ότι ο Αρχιεπίσκοπος που τόσο του αρέσει να χώνει τη μύτη του (ή τη χρυσαφένια ποιμαντορική του ράβδο) στις ζωές των άλλων δεν θα έχει αντίρρηση. Και μπραβο του.
