Αφήστε με να φύγω: 25χρονη εξηγεί γιατί επιλέγει ιατρικά υποβοηθούμενο θάνατο

Μια 25χρονη από την Αυστραλία αποφάσισε να τερματίσει τη ζωή της με ιατρικά υποβοηθούμενο θάνατο, αφού πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της υποφέροντας από εξουθενωτικό πόνο.

Η Άναλις Χόλαντ από την Αδελαΐδα της Νότιας Αυστραλίας πέρασε τα περισσότερα παιδικά της χρόνια στο νοσοκομείο, πάσχοντας από μια άγνωστη ασθένεια. Η υγεία της επιδεινώθηκε σημαντικά με την πάροδο των ετών, καθώς αντιμετώπιζε μια σειρά από συμπτώματα, όπως καθημερινό χρόνιο πόνο, ναυτία και εμέτους. Τα τελευταία 10 χρόνια, τρέφεται αποκλειστικά μέσω ενδοφλέβιας παρεντερικής διατροφής.

«Το έντερό μου λειτουργεί σαν να είναι φραγμένο, ενώ δεν υπάρχει απόφραξη. Τα νεύρα απλά δεν δουλεύουν», περιέγραψε η ίδια σε συνέντευξή της στο News AU, εξηγώντας ότι πολλές φορές ο οργανισμός της συσσώρευε κόπρανα σε τέτοιο βαθμό ώστε έκανε εμετό ή απαιτούνταν ιατρική παροχέτευση. Παρά τους καθετήρες και τους σωλήνες σίτισης, η κατάστασή της επιδεινώθηκε μέχρι να τεθεί σε ενδοφλέβια παρεντερική διατροφή - μια μέθοδο που κουβαλά σοβαρούς κινδύνους, αφού ακόμη και μια απλή μόλυνση μπορεί να εξελιχθεί ταχύτατα σε σηψαιμία.

Μόλις στα 18 της, όταν μεταφέρθηκε από παιδιατρικό νοσοκομείο σε μονάδα ενηλίκων, διαγνώστηκε με αυτοάνοση αυτόνομη γαγγλιονευροπάθεια, μια σπάνια νευρολογική πάθηση που καταστρέφει τα νεύρα που ρυθμίζουν ζωτικές λειτουργίες του σώματος, όπως τον καρδιακό παλμό, την αρτηριακή πίεση και την πέψη. Στα 22 της ενημερώθηκε ότι η ασθένειά της είναι πλέον τελικού σταδίου.

Σήμερα πάσχει από πολυοργανική ανεπάρκεια και έχει επιβιώσει από σηψαιμία 25 φορές. Τα ισχυρά φάρμακα που λάμβανε επί χρόνια της προκάλεσαν οστεοπόρωση σε ακραίο βαθμό: έχει υποστεί τέσσερα κατάγματα στη σπονδυλική στήλη, έχει ραγίσει το στέρνο της και έχει φτάσει στο σημείο να κινδυνεύσουν η καρδιά και οι πνεύμονές της από την πίεση. Τα κορτικοστεροειδή της προκάλεσαν επίσης νέκρωση οστών, με αποτέλεσμα τα δόντια της να μαυρίζουν και να πέφτουν.

«Είμαι δυστυχισμένη», λέει με ειλικρίνεια. «Υπάρχουν όμορφες στιγμές, αλλά είναι κουραστικές και γεμάτες πόνο. Δεν ζω· επιβιώνω κάθε μέρα». Δεν μπόρεσε να παραστεί σε σχολικούς χορούς, αποφοιτήσεις ή γενέθλια - τα 18α και τα 21α της τα πέρασε σε νοσοκομεία, βλέποντας συνομήλικούς της να προχωρούν στη ζωή ενώ η δική της έμενε στάσιμη. «Είναι σαν να περπατάω σε ναρκοπέδιο», είπε χαρακτηριστικά.

Σχετικό Άρθρο

Κοσμος Η μέλισσα με «κέρατα διαβόλου» – Το νέο ενδημικό είδος που ανακάλυψαν επιστήμονες

Newsroom 11.11.2025, 13:57

Η απόφασή της να προχωρήσει σε ιατρικά υποβοηθούμενο θάνατο όταν πλέον δεν αναγνώριζε το πρόσωπό της στον καθρέφτη: «Δεν ήμουν εγώ. Ζω για να παίρνω παυσίπονα και να αντέχω μια μέρα, για να έρθει η επόμενη ίδια μέρα».

Παρά το στήριγμα από γιατρούς και νοσηλευτές, η απόφαση συντάραξε την οικογένειά της. Η μητέρα της, Αρμάντα, ελπίζει πάντα σε ένα θαύμα, ενώ ο πατέρας της, Πάτρικ, δυσκολεύτηκε περισσότερο, έχοντας δει την κόρη του να «παλεύει για τη ζωή της» κάθε φορά που έμπαινε στο νοσοκομείο. Σημείο καμπής για εκείνον ήταν η στιγμή που η Άναλις του είπε, μετά από ανάνηψη: «Μπαμπά, σε παρακαλώ άσε με να φύγω. Δεν θα σε μισήσω αν με αφήσεις να φύγω».

Τρεις εβδομάδες μετά τις απαιτούμενες συναντήσεις με ψυχολόγους και ελέγχους καταλληλότητας, εγκρίθηκε για ιατρικά υποβοηθούμενο θάνατο, κάτι που η ίδια περιγράφει ως «σωσίβιο» και μεγάλη ανακούφιση.

Η ιατρική συνδρομή στον θάνατο είναι νόμιμη σε όλες τις πολιτείες της Αυστραλίας για ενήλικες με τερματική νόσο και διαύγεια σκέψης. Διαφέρει από την ευθανασία, καθώς ο ασθενής χορηγεί μόνος του το φάρμακο.

Σχετικό Άρθρο

Κοσμος Γυναίκα που γεννήθηκε σχεδόν χωρίς εγκέφαλο έκλεισε τα 20 - Οι γιατροί της έδιναν 4 χρόνια ζωής

Newsroom 10.11.2025, 12:42

«Ξέρω ότι ακούγεται παράξενο να είμαι χαρούμενη», ομολογεί, «αλλά έκλαιγα από χαρά όταν έμαθα ότι εγκρίθηκα». Παράλληλα, αναγνωρίζει το βάρος που πέφτει στην οικογένειά της. «Δεν θέλω να τους πονέσω. Θα σκεφτώ πολύ το πώς θα γίνει». Το μόνο που επιθυμεί πλέον είναι να απαλλαγεί από την καθημερινή αγωνία του πόνου: «Νιώθω τυχερή που έχω αυτή την επιλογή. Δεν είναι παραίτηση. Είναι το πιο γενναίο πράγμα: να πεις ότι έχεις παλέψει αρκετά».

(Πηγή: People)