Από τη Λεωφόρο Νίκης στη Λεωφόρο της Δύσης. O Γιάννης Γκαμήλης είναι η περιπτωσάρα εκείνη του ανθρώπου που δεν ξέρεις από πού να τον πιάσεις. Τα χέρια του πάντως πιάνουν. Ορκισμένος νεοπάνκης κιθαρίστας, τραγουδιστής, γραφισταράς που δεν συστήνεται ως σχεδιαστής οπτικής επικοινωνίας, σεφ που εργάζεται πλέον στο φημισμένο «Ergon» του Λονδίνου.
Μερικές ιστορίες που ξέρω για αυτόν. Αθηναίος που εγκλωβίστηκε για πολλά χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Bartender με άποψη στα πιο κομψά ροκάδικα της πόλης. Τυπάς που σε όποιο σπίτι κι αν μετακόμιζε έβαζε το γούστο του, στήνοντας πάντα το δικό του μουράτο κρησφύγετο. Με την τελευταία μπάντα του, τους πανκ ρόκερς Playground Circus μοιράστηκαν ακριβώς πριν ένα χρόνο τη σκηνή του θρυλικού «Whisky A Go Gο» στη Σάνσετ Μπούλεβαρντ της Καλιφόρνια, έπειτα από πρόταση των Barb Wire Dolls. Like!
H τσακαλοπαρέα του βορρά κατάφερε να πατήσει πόδι σε ένα χώρο που ξεκίνησαν μπάντες όπως οι The Byrds, οι Doors, ο Alice Cooper, οι Guns N' Roses, οι Metallica, οι Mötley Crüe και οι System Of A Down. Like! Κυκλοφόρησαν το 2014 το ep «The king is born», έστρωσαν κώλο κάτω προβάροντας και παίζοντας όπου μπορούσαν να στριμωχτούν μερικοί άνθρωπο για να χτυπηθούν και να πιουν μπίρες. Like! Άνοιξαν συναυλίες όπως αυτές του Marky Ramone, του Michael Graves των Misfits, των House Of Pain, των This Is A Standoff, των Atlas Losing Grip και του Everlast. Like! Το μέλλον τους ανήκει πιο πολύ απ’ όσο νομίζεις. Like it or not.
Τριακόσιες τριαντακάτι μέρες μετά την περιπέτεια στο Λος Άντζελες, οι Playground Circus έχουν ένα βιντεοκλίπ-ταξιδιωτικό φιλμάκι-κοίτα πού πήγαμε και δες τι κάναμε τετράλεπτο, επέστρεψαν στην Ελλάδα για να μετακομίσουν στο Ηνωμένο Βασίλειο, παραμένουν ξεροκέφαλοι και ονειροπόλοι. Ζητήσαμε αναμνήσεις και λάβαμε μια πανκ εξομολόγηση. Θα μπορούσε να είναι και μια ιστορία για τους άγριους καιρούς να επιμένεις στην Ελλάδα του 2016.
Αναμνήσεις! Δεν ξέρω αν μπορώ να σου γράψω για αναμνήσεις, γιατί όλα μου φαίνονται σαν να είναι εχθές. Πέρασε ένας χρόνος και ούτε καν το κατάλαβα. Μπορώ να σου γράψω το aftermath του ταξιδιού. Άκου να δεις πώς έχουν τα πράγματα λοιπόν. Έχει έρθει η πρόταση να πας να κάνεις αυτά τα live σε αυτό το μέρος, αρχικά μαγεύεσαι από το όνομα, την ιστορία, τον τόπο και φυσικά το όνειρο που κυνηγάς τόσα χρόνια. Έπειτα τα βάζεις όλα κάτω και βλέπεις ότι τα οικονομικά σου δεν σε φτάνουν ούτε για πίτσα από τη Ναυαρίνου της Θεσσαλονίκης, πόσο μάλλον για ένα τέτοιο εγχείρημα. Τι κάνεις; Ό,τι θα έκανε ο κάθε λογικός άνθρωπος! Not.Παραιτείσαι από τη δουλειά σου, πουλάς τις κιθάρες σου, τον εξοπλισμό σου, κρατάς μόνο ό,τι θα χρειαστείς στο ταξίδι σου, δανείζεσαι από όπου μπορείς να φανταστείς και πας. Δεν θα μπορούσες να συγχωρέσεις τον εαυτό σου εάν δεν πήγαινες!
Φτάνεις σε έναν τόπο που σε αντιμετωπίζουν σαν να είσαι συγγενής τους. Έρχονται με ανυπομονησία στο live σου για να μάθουν τι παίζεις, μετά από λίγες μέρες ξαναέρχονται και φέρνουν και τους φίλους τους και στο τέλος καταλήγετε μια μεγάλη παρέα, να πίνετε και να τρώτε μεξικάνικο σε μια καντίνα στην άκρη του δρόμου. Τυχαίνει να πας για φαγητό σε ένα εστιατόριο και δίπλα σου είναι ο Sebastian Bach των Skid Row μαζί με τον Slash από Guns N' Roses και λίγο παραπέρα ο Ron Jeremy, σε κάποιο από τα live σου σηκώνεις το κεφάλι σου γεμάτος άγχος για να δεις αν αρέσει στον κόσμο και βλέπεις τον Lemmy να σε χειροκροτά. Νιώθεις ότι είσαι στην κορυφή του κόσμου.
Τις περισσότερες μέρες όμως κοιμάσαι στο στούντιο που κάνεις πρόβες, στον καναπέ αν είσαι τυχερός, αλλιώς στο πάτωμα αν είσαι ο μπασίστας. Τα ημερήσια έξοδα σου απαγορεύεται να ξεπεράσουν τα 10 δολάρια μαζί με το φαγητό (ο κατώτατος μισθός στο Λος Άντζελες είναι 13 δολάρια την ώρα) και το μπάνιο σου είναι κάπου έξω σε μια ντουζιέρα στον κήπο των φίλων σου με το ζεστό νερό να φτάνει μόνο για ενάμιση άτομο.Ξυπνάς νωρίς για να φορτώσεις το βανάκι, ταξιδεύεις, ξεφορτώνεις, στήνεις, παίζεις χωρίς soundcheck και λοιπά κομφόρ, τελειώνεις το live, ξεστήνεις, ξαναφορτώνεις και ξαναταξιδεύεις πίσω στο στούντιο, όσο μακριά κι αν είσαι, γιατί δεν έχεις λεφτά να νοικιάσεις δωμάτιο. Κάπου εκεί κοιτιέσαι στον καθρέφτη και λες «φίλος, δεν το πιστεύω πόσο τυχερός είσαι, ανυπομονώ να γυρίσω πίσω, να πιω μπίρες με τους φίλους μου να τους τα πω, να δουλέψω σαν τρελός για να μαζέψω λεφτά και να ξαναφύγω».
Κάπως έτσι περνάει ένας μήνας, έχεις δεθεί με τους ανθρώπους εκεί, με τον τόπο, έχεις κάνει νέους φίλους, αρχίζουν να σε προσκαλούν να παίξεις σε φεστιβάλ με τους Dope και τους As Blood Runs Black αλλά τα χρήματα λιγοστεύουν και το εισιτήριο σου λέει «April 1st-LAX to Macedonia airport Thessaloniki via Munich». Λες δεν πειράζει, καλά ήταν όσο κράτησε, πάμε για το επόμενο βήμα τώρα. Με βαριά καρδιά κάνεις το τελευταίο σου live στο στούντιο που έκανες πρόβες για να τιμήσεις τους φίλους σου και να πιεις μια τελευταία μπίρα μαζί τους πριν φύγεις.
Μαζεύεις τα πράγματά σου και παίρνεις το αεροπλάνο του γυρισμού. Προσγειώνεσαι Πέμπτη 2 Απριλίου 2015. Δεν θα την ξεχάσω πότε αυτή την ημέρα. Περιμένεις τους φίλους σου να σε μαζέψουν αλλά δεν είναι κανείς εκεί! Μόνο η κοπέλα σου-η οποία πληρώνει και το ταξί γιατί εσύ είσαι επίσημα με 0 ευρώ στην τσέπη και χρέος το μισό ταξίδι. Σκέφτεσαι «μάλλον δουλεύουν αύριο, πάλι καλά που έχω έστω ένα δικό μου άνθρωπο, θα μπορούσα να είμαι μόνος». Οι μέρες περνούν και ανακαλύπτεις ότι το χρονικό διάστημα που έλειπες ένα μεγάλο ποσοστό των πολύ κοντινών σου ανθρώπων άρχισαν να ξεχνάνε την ύπαρξη σου και το γεγονός πως θα επιστρέψεις. Μιλούν άσχημα για εσένα και την μπάντα σου, σας χαρακτηρίζουν βολεμένους, λένε «σιγά και τι κάνανε; Να δεις τώρα που θα γυρίσουν και θα έχουν πάρει τα μυαλά τους αέρα!». Ειρωνεύονται μέσα από politically correct σχόλια σε social media και όπου αλλού μπορούν, ακόμα και μπροστά σου. Το παίζεις χαζός και σκέφτεσαι «μα τι έκανα λάθος;». Ένα άλλο ποσοστό γνωστών σου ξαφνικά αρχίζουν να επικοινωνούν μαζί σου με όποιο τρόπο μπορούν να φανταστούν και σου λένε πως ήξεραν πάντα πως εσύ θα πας μπροστά. Σκέφτεσαι «μα δεν πήγα μπροστά. Είμαι άφραγκος, χωρίς δουλειά και οι μισοί μου φίλοι με κράζουν χωρίς να ξέρω καν γιατί».
Στεναχωριέσαι...Στεναχωριέσαι πολύ. Στο τέλος της μέρας μένουν και μερικοί από τους παλιούς σου φίλους που σε παίρνουν τηλέφωνο και σου μιλάνε όπως σου μιλούσαν και ένα μήνα πριν. Σου λένε, «μην είσαι χαζός, κανόνισε να βγούμε για μπίρες να τα πούμε». Σκέφτεσαι «είμαι ταπί αλλά μάλλον θα κάνω ένα μεροκάματο μεθαύριο όποτε θα πάρω μπίρες να κεράσω στο σπίτι!». Κάπου εκεί σε παίρνει ο σπιτονοικοκύρης σου και σου λέει «μου χρωστάς δύο νοίκια, θέλω να φύγεις». Σκέφτεσαι «τη γαμήσαμε φίλος, βρες δουλειά γιατί η μετακόμιση θέλει πολλά φράγκα και πρέπει να την κάνεις σε 15 μέρες».
Δεν έχει περάσει ούτε μια εβδομάδα από τότε που γύρισες και λες «τι κάνω εδώ;» Ευτυχώς υπάρχουν ένας δύο άνθρωποι και σου δίνουν δουλειά για να μπορέσεις να τα φέρεις βόλτα. Μετακομίζεις, μαζεύεις τα κομμάτια σου, πας δουλειά, φεύγεις από την δουλειά, πας στην άλλη δουλειά, σχολάς 5:00 το πρωί, ξυπνάς στις 9:00 για να ξαναπάς στην πρώτη δουλειά. Έχουν περάσει δύο εβδομάδες από τότε που γύρισες και συνειδητοποιείς ότι έχεις να δεις την μπάντα σου από το αεροδρόμιο. Στέλνεις μήνυμα στον διάλογο της μπάντας στο facebook και σου λένε ότι πάνω κάτω ζουν τα ίδια. Σκέφτεσαι «μα τι κάναμε λάθος;». Συγκαλείτε band meeting και αποφασίζετε πως πρέπει να συνεχίσετε αυτό που αρχίσατε με κάθε κόστος.
Παίρνετε τη μεγάλη απόφαση να φύγετε και να συνεχίσετε στο εξωτερικό αυτό που κάνετε όχι γιατί μισείτε την χώρα σας, αλλά γιατί, καθώς φαίνεται, η χώρα σας μισεί εσάς. Σκέφτεσαι «μα τι κάναμε λάθος;». Περνάς έξι μήνες δουλεύοντας νυχθημερόν, τσακώνεσαι κάθε μέρα με τον ένα άνθρωπο που δεν θα φανταζόσουν ποτέ ότι θα κατέληγες έτσι, μέχρι που χωρίζεις γιατί ούτε κι εσύ ξέρεις γιατί.
Μαζεύεις 1000 ευρώ και φεύγεις για Αγγλία, έχεις ήδη κλείσει τα πρώτα σου live εκεί άλλα πρέπει να βρεις και μια δουλειά γιατί «εκεί δεν αστειεύονται, είναι σκληρά τα πράγματα». 19 Νοεμβρίου 2015, 9:00 το βράδυ πετάς για Λονδίνο. Δεν ξέρεις πού θα μείνεις, ελπίζεις ότι τα φιλαράκια που ξέρεις στο Camden μπορούν να σε φιλοξενήσουν για 1-2 μέρες. Για καλή σου τύχη μπορούν και μετά από 3 μέρες βρίσκεις δουλειά. Μάγειρας σε ένα ελληνικό εστιατόριο. Ευτυχώς τα αφεντικά σου είναι ξηγημένα άτομα και σου δίνουν ρεπό για τα live και τις πρόβες σου. Οι ώρες και οι μέρες είναι πολλές αλλά who cares right? Απ' όσο ακούω, τώρα είμαστε δυο φορές πιο βολεμένοι και έχουμε λύσει και τα προβλήματα της ζωής μας.
Σκέφτεσαι «μα τι κάναμε λάθος;», οι μήνες περνάνε και μετράς σχεδόν πέντε, κάθε μέρα κουράζεσαι όλο και περισσότερο, το σώμα σου σε εγκαταλείπει σιγά-σιγά αλλά σκέφτεσαι ότι πρέπει να αντέξεις γιατί έχεις ένα στόχο, πρέπει να φτάσεις εκεί. Σφίγγεσαι και ξυπνάς άλλη μια μέρα στις 6:00 το πρωί. Who cares right? Απ' όσο ακούω τώρα είμαστε τρεις φορές πιο βολεμένοι και έχουμε λύσει όλα τα προβλήματα της ζωής μας. Σκέφτεσαι «πραγματικά τι σκατά έκανα λάθος;». Τελικά μετά από μια βάρδια που κράτησε 14 ώρες, βολεμένος με 0 λίρες αυτή τη φορά στο παντελόνι μου και το κεφάλι μου ψηλά, ξέρω ότι δεν έκανα τίποτα λάθος.
Αν έπρεπε να τα ξανακάνω όλα από την αρχή δεν θα άλλαζα τίποτα, θα αγαπούσα ξανά όλους τους ανθρώπους που με πλήγωσαν, θα πουλούσα ξανά ό,τι έχω και δεν έχω για να πάω έστω και για μια μέρα εκεί που πήγα και θα άφηνα ξανά πίσω μου όλα όσα άφησα για να έχω το δικαίωμα να ονειρεύομαι το μέλλον μου, όπως το θέλω εγώ και όχι όπως το επιβάλει το κοινωνικό status που κάποιοι άλλοι έθεσαν για εμένα.
