Από τις πιο παλιές αναμνήσεις που έχω, είναι τη νύχτα που βγήκε ο Σημίτης πρωθυπουργός. Είμαι στο σπίτι της γιαγιάς μου και πίνω καοτόνικ, η γιαγιά μου θέλει να το αλλάξει για να δει σίριαλ και εγώ κάνω φασαρία για να δούμε το Σημίτη. Ήμουν 7 χρονών.
Γεννήθηκα το 1989, πράγμα που σημαίνει ότι:
Α) Έχω την ίδια ηλικία με την ιδιωτική τηλεόραση. Θυμίζω ότι εκείνη τη χρονιά πήραν τις άδειες τους Mega και Ant1, από την τότε κυβέρνηση συνεργασίας ΝΔ- Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου. Ναι, του ίδιου Συνασπισμού που είναι ο πρόγονος του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς την αριστερά και χωρίς την πρόοδο.
Β) Έχω προλάβει, έξω και ξόφαλτσα, την εποχή Ανδρέα Παπανδρέου και τα απόνερά της.
Γ) Η γενιά μου μεγάλωσε σε μια Ελλάδα ως επί το πλείστον πράσινη: το να είσαι ΠαΣοΚ ήταν πολύ συνηθισμένο, η μισή Ελλάδα ήταν (η ίδια μισή Ελλάδα που σήμερα βγάζει αφρούς όποτε ακούει τη μισητή λέξη από «πι»).
Δ) Η ενηλικίωση μας ήταν ανάλογη με της χώρας, κατά κάποιον τρόπο: είχαμε φοβερή ανάπτυξη μέχρι το 2004, όταν μπήκαμε στην εφηβεία κι αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε ότι ο κόσμος δεν είναι τόσο ρόζ.
Στο Πανεπιστήμιο συνειδητοποίησα ότι σαν κι εμένα ήταν κι άλλοι πολλοί: μια ολόκληρη γενιά που πριν πατήσει τα 18 ήθελε να μεθύσει τον ήλιο και που υπήρξε πιο ΠαΣοΚ κι απ΄τον παρακάτω κύριο:
Ζήτησα να μοιραστούμε μερικά ενσταντανέ πασοκικής ενηλικίωσης. Έτσι, for old time’s sake. Κανείς βέβαια δεν ήθελε να δώσει το όνομά του. Στις μέρες μας, το ΠαΣοΚ γίνεται viral και είναι cool να βάζεις τον ήλιο για cover photo, αλλά μην μας πάρουν και στα σοβαρά, παραμονεύουν και οι αφροί που λέγαμε…
Έχω τσακωθεί με κύριο γιατί πήγε να μου κλέψει τη σημαία του ΠαΣοΚ σε προεκλογική συγκέντρωση. Ήμουν 8 χρονών. Το αστείο είναι ότι είχα και δεύτερη σημαία, εφεδρική, αλλά τις ήθελα και τις δύο.
Κατάγομαι από την Καλαμάτα και στην τάξη μου υπήρχε ένας βαφτισιμιός του Σαμαρά. Στις εκλογές του 2004, από τη ντροπή δεν ήθελα να πάω σχολείο.
Στο παιδικό μου δωμάτιο, είχα τη Δημοκρατία στο Απόσπασμα δίπλα στα σχολικά μου βιβλία. Σε περίοπτη θέση.
Έχω πάρει αποβολή στην Τρίτη Γυμνασίου γιατί τσακωνόμουν για τα πολιτικά με τον διπλανό Νεοδημοκράτη. Η καθηγήτρια έβγαλε μόνο εμένα έξω (προφανώς ψήφιζε ΝΔ).
Κάποια στιγμή ένιωσα ότι τα πράγματα ήταν σοβαρά κι έβγαλα κάρτα φίλου του κόμματος. Πήγαινα ακόμα στο Λύκειο.
Από τα δέκα μέχρι τα δεκαπέντε, μάζευα ό,τι αφίσα του ΠΑΣΟΚ έβρισκα στο δρόμο και τις φιλούσα στο δωμάτιο μου για ενθύμιο. Είχα τεράστιο αρχείο στο πατάρι, που πολύ φοβάμαι ότι έχει πετάξει η μητέρα μου.
Ήταν μια εποχή που είχαν αλλάξει τους ήλιους, σε μια προσπάθεια ανανέωσης, είχαν λανσάρει και κάτι καινούργιους, πιο μοντέρνους. Εμένα μου άρεσαν πάρα πολύ και κυκλοφορούσα στο σχολείο με κονκάρδες στην τσάντα και αυτοκόλλητα στα τετράδια. Εννοείται ότι μου έκαναν παρατήρηση.
Κατάγομαι από την επαρχία και για μας, τότε, οι προεκλογικές συγκεντρώσεις ήταν σαν τα Χριστούγεννα: ήταν όλοι χαρούμενοι, βλέπαμε τα μακρινά μας ξαδέρφια και κάναμε νέους φίλους. Ταυτόχρονα, όμως, νιώθαμε ότι πιστεύουμε σε κάποιο σκοπό, ότι η χώρα θα γινόταν καλύτερη, πιο δίκαιη και πιο πλούσια.
Έχω κλάψει, το βράδυ των εκλογών του 2004, όταν πέρασαν μπροστά μου κάτι Νεοδημοκράτες και πανηγύριζαν. Τι να πω, εφηβεία.
Είχα φωτογραφία με τον ΓΑΠ για χρόνια κορνιζαρισμένη, όπως άλλα παιδάκια είχανε με τη Βίσση ή τη Βανδή.
Η δηλούμενη αίσθηση περί φτώχειας δεν πηγάζει από τη σημερινή κατάσταση των οικονομικών της χώρας, αλλά μάλλον από μία νοσταλγική σύγκριση με το παρελθόν
11°
