Για το έγκλημα της Marfin κανένας δεν μετάνιωσε, κανένας δεν ομολόγησε, κανένας δεν απολογήθηκε. Προφανώς οι φασίστες εγκληματίες είναι ήσυχοι με την συνείδησή τους. Εκείνο που δεν έχει προσεχθεί, όμως, είναι το εξής: στις 5 Μαΐου 2010 δεν είχε ακόμα υπογραφεί το Μνημόνιο, ούτε είχαν γίνει αντιληπτές οι επιπτώσεις που θα είχε στην ελληνική οικονομία η δημοσιονομική κατάρρευση, (γιατί την ολόπλευρη κρίση που ακολούθησε την δημιούργησε η δημοσιονομική κατάρρευση και πτώχευση και όχι φυσικά το Μνημόνιο, το οποίο ήταν εκείνο που εμπόδισε την καταστροφή να γίνει ολοκληρωτική).
Το μόνο δεδομένο που υπήρχε ήταν οι μειώσεις στις αποδοχές των δημοσίων υπαλλήλων, για τον προφανή λόγο πώς είχε καταστεί πλέον σαφές και πως δεν ήταν δυνατόν να μειωθεί το τεράστιο έλλειμμα με άλλον τρόπο παρά με μειώσεις των δαπανών, αλλά και ότι -πριν την συμφωνία για την δανειακή σύμβαση- δεν υπήρχαν χρήματα για την μισθοδοσία του Δημοσίου.
Δηλαδή στην πραγματικότητα η κινητοποίηση της 5ης Μαΐου 2010 έγινε ως πράξη διαμαρτυρίας για τις έως τότε (ελάχιστες, αν συγκριθούν με τα όσα ακολούθησαν) μειώσεις των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων. Εμφορούμενοι από οργή, λοιπόν, για τις μειώσεις των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων οι, υποτιθέμενοι ανειρήνευτοι εχθροί του κράτους και των «υπηρετών» του, αριστεριστές αναρχοφασίστες θανάτωσαν τέσσερις ψυχές. Γι’ αυτόν τον λόγο και όχι για κάποιον άλλο! Στην Ελλάδα το πελατειακό κράτος, ο κρατικός καπιταλισμός και ο αναρχοφασιστικός ολοκληρωτισμός ανήκουν στο ίδιο στρατόπεδο. Και η κτηνωδία είναι απλά ένα υποπροϊόν της βλακείας.
16°
