Διαβάστε αποσπάσματα από το νέο βιβλίο του Νίκου Ασημακόπουλου, «ΖΗΤΩ το ελληνικό ποδόσφαιρο».
Μαρτυρίες και ιστορίες γύρω από την ελληνική μπάλα, με τίτλο «ΖΗΤΩ το ελληνικό ποδόσφαιρο» ή, ανάλογα με την περίσταση και... «Ζητώ το ελληνικό ποδόσφαιρο» έγραψε ο δημοσιογράφος Νίκος Ασημακόπουλος. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ταξιδευτής.
«Η αλήθεια που ενοχλεί, αξίζει περισσότερο από το ψέμα που βολεύει» γράφει στο οπισθόφυλλο ο δημοσιογράφος-συγγραφέας του βιβλίου. Γεγονότα, περιγραφές, σκέψεις, ανησυχίες, ιστορίες και ανέκδοτα που βίωσε στη χειρότερη και την καλύτερη στιγμή του ελληνικού ποδοσφαίρου, που έζησε από κοντά και κατέγραψε για να μάθουμε τι ακριβώς έφταιξε για το αμερικανικό φιάσκο του 1994 ή το πώς, δέκα χρόνια αργότερα, το 2004, κατάφερε η Ελλάδα να βγει Πρωταθλήτρια Ευρώπης.
(απόσπασμα από το βιβλίο)
Η ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ
«…Λίγο να μιλούσες με ξένους, είχες την ίδια αίσθηση με όλους... Οι φτασμένοι ποδοσφαιρικά Ευρωπαίοι στην αρχή μάς απέφευγαν. Πίστευαν ότι δεν είχαν και πολλά να κουβεντιάσουν μαζί μας. Τι να τους πούμε εμείς από ποδόσφαιρο...
Τα πράγματα άλλαξαν μετά τα πρώτα αποτελέσματα. Την πρεμιέρα και τη μεγάλη μας νίκη την είδαν όλοι. Στην αρχή ξαφνιάστηκαν και μετά άρχισαν να ψάχνουν τι γίνεται. Ποιος είναι ο Καραγκούνης; Γιατί δεν παίζει βασικός στην Ίντερ; Πού ήταν κρυμμένος ο Ζαγοράκης;
Πόσο πουλιέται ο Μπασινάς...; Και φυσικά σε πρώτο πλάνο ο Σεϊταρίδης, ο οποίος είχε υπογράψει λίγες μέρες πριν από τον Παναθηναϊκό στη δική τους Πόρτο.
Οι οπαδοί της τοπικής ομάδας θεωρούσαν απαραίτητο να κρεμάνε στα παράθυρά τους δίπλα από την πορτογαλική σημαία και μία (ακόμη μεγαλύτερη) μπλε-άσπρη της ομάδας τους, που ήταν πρωταθλήτρια Ευρώπης. Ένα μήνα πριν είχε νικήσει με τον Μουρίνιο στον πάγκο τη Μονακό του Άκη Ζήκου με 3-0. Είδαν, λοιπόν, τον Γιούρκα να παίζει έτσι όπως έπαιξε στο “Ντραγκάο” και έτριβαν τα χέρια τους. Μόνο που δεν ήθελαν την τόσο μεγάλη εμφάνιση σ’ αυτό ακριβώς το παιχνίδι, κόντρα στην Εθνική τους ομάδα. Αυτόματα, τον έκαναν πρωτοσέλιδο και αφίσα, του αφιέρωσαν σελίδες ολόκληρες, έστησαν τις απαραίτητες συγκρίσεις με τον Πάουλο Φερέιρα που έφευγε για την Τσέλσι, και μιλούσαν συνεχώς για το «κόλπο γκρόσο» του προέδρου τους να πουλήσει πανάκριβα στον Αμπράμοβιτς ό,τι καλύτερο διέθετε η ομάδα τους για να γίνει κι αυτός... τρισεκατομμυριούχος! Την περίπτωση της Πόρτο και την πτήση της στην κορυφή του Champions League το 2004 τη συζητούσαμε τότε όλοι. Ερώτηση κρίσεως Έλληνα δημοσιογράφου (του υποφαινόμενου) ζυμωμένου με τη δική μας αρρωστημένη νοοτροπία. Ρώτησα τους Πορτογάλους: “Σας πείραξε που έφυγαν ο Ντέκο και οι άλλοι για τα πολλά λεφτά και άφησαν την ομάδα την ώρα που πανηγυρίζατε την κατάκτηση του Champions League;”
“Καθόλου! Μας έδωσαν τα πάντα και δεν είχαν να μας προσφέρουν τίποτα περισσότερο. Ούτε να πάρουν κι αυτοί κάτι παραπάνω”.
“Κι αν βρεθείτε αντίπαλοι του χρόνου; Πόρτο-Τσέλσι, ας πούμε;”
“Θα τους χειροκροτήσουμε. Μετά, ο καθένας μας θα τους δείξει το παιχνίδι του”.
Ένα άλλο θέμα που συγκέντρωνε ενδιαφέρον εκεί ήταν “ο πρόεδρος Ντέμης Νικολαΐδης”. Ρωτούσαν:
“Είναι αλήθεια ότι ο Νικολαΐδης έγινε πρόεδρος;”
“Nαι”.
“Πρόεδρος-παίκτης;”
“Όχι. Μόνο πρόεδρος. Σταματάει την μπάλα”.
“Έχει τόσα πολλά λεφτά;”
“Όχι, αλλά... εντάξει”.
“Θα είναι μήπως και προπονητής;”
Γελούσαν και έφευγαν χωρίς να πάρουν απάντηση. Δεν ξέρω αν το γέλιο ήταν ειρωνικό...
Γενικά, ολόκληρη η Πορτογαλία τις μέρες του Euro ήταν ένα πανηγύρι που δεν σταματούσε πριν από τις 3 τα ξημερώματα. Στην αρχή είχαμε επίκεντρο το Πόρτο. Δύο μέρες πριν από το ματς Πορτογαλίας-Ελλάδας όλη η πόλη είχε ντυθεί στα κόκκινα-πράσινα. Σε κάθε παράθυρο ή μπαλκόνι από δύο και τρεις σημαίες. Σημαιοστολισμένα όλα τα ταξί. Και φυσικά, Παρασκευή βράδυ, πριν από την πρεμιέρα, ένα απίστευτο προεόρτιο πανηγύρι. Χιλιάδες αυτοκίνητα στους δρόμους, να κορνάρουν, να ανεμίζουν κασκόλ, να χαίρονται προκαταβολικά για τη νίκη που... θα ερχόταν, να φωνάζουν “campeones-campeones” και... να μας περιμένουν. Μιλάμε για κατάσταση αλλοφροσύνης, που εμείς τη ζούμε πάντα μετά από τις νίκες μας και κανένας δεν σκέφτεται να την οργανώσει από πριν.
Πρώτο ρόλο, φυσικά, έπαιζε η τηλεόραση. Τα πρωινάδικα των καναλιών έβγαιναν από τις μεγάλες πλατείες της Λισαβόνας και του Πόρτο. Χιλιάδες άνθρωποι μαζεύονταν με τα κασκόλ και τις σημαίες τους, άκουγαν τους τραγουδιστές, δήλωναν στην κάθε... Μενεγάκη της περιοχής ότι θα ρίξουν... “από τρία γκολ και πάνω” και εκτονώνονταν. Από κοντά ο Φερνάντο Σάντος και ο Πάουλο Σόουζα μόνιμοι καλεσμένοι, να λένε την άποψή τους για το ελληνικό ποδόσφαιρο που το είχαν ζήσει από μέσα, ο ένας ως προπονητής της ΑΕΚ κι ο άλλος ως ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού.
Βέβαια, τους ξενερώσαμε! Το στραπάτσο της πρεμιέρας δεν το περίμεναν. Προσπάθησαν να ανασυνταχθούν μετά το 2-1 από την Ελλάδα. Βγήκαν εκτάκτως σε εθνικό δίκτυο ο Σιμάο με τον Νούζο Γκόμεζ και κάλεσαν τον κόσμο να σταθεί στο πλευρό τους. Επιστρατεύτηκε και ο Τάκης Φύσσας που έπαιζε στην Μπενφίκα και δήλωσε σεμνά πως “η Πορτογαλία εξακολουθεί να είναι φαβορί”…».
16°
