Ορφέας Περίδης: Ένας ευαίσθητος τραβαδούρος με ανοιχτά πανιά

Γεννήθηκε στην Καλλιθέα το 1957. Στην οικογένεια όλοι είναι καλλίφωνοι. Οι πρώτες εικόνες που τον θαμπώνουν είναι οι τροβαδούροι και οι μπουζουξήδες του σινεμά. Τεσσάρων χρονών θέλει εναγωνίως μια κιθάρα. Έστω ένα μπουζούκι. Θα το διεκδικήσει πεισματικά. Θέλει να γίνει σαν τους μουσικούς του σινεμά. Έχει πάρει το χτυπητήρι που τινάζει η μάνα του τα παπλώματα και το έχει κάνει κιθάρα και παίζει στον καθρέφτη. «Ήθελα να γίνω μουσικός» τονίζει.

Φιλοτιμήθηκε ένας αγαπημένος μπάρμπας και του κάνει δώρο ένα κιθαρόνι. Το πήρε για δοκιμή πρώτος ο αριστερόχειρας πατέρας του. Ο Ορφέας όταν πιάσει το κιθαρόνι θα το κρατήσει σαν τον πατέρα του. Σαν να είναι αριστερόχειρας. Δεν είναι. Είναι δεξιόχειρας. Με το δεξί γράφει. Με το δεξί σουτάρει. Το αριστερό κράτημα θα παγιωθεί και θα τον αγκυλώσει. Οι γονείς δεν θέλουν να γίνει μουσικός. Θα ξεκινήσει αυτοδίδακτα. Με το αυτί. Όταν πάει σε δάσκαλο κιθάρας είναι πλέον 18 ετών. Απόφοιτος Γυμνασίου. Ήταν αργά να αλλάξει το κράτημα, μετά από δώδεκα χρόνια.
«Αισθάνθηκα πως δεν θα τα καταφέρω. Είπα στην δασκάλα μου αν είναι να αλλάξω την θέση καλύτερα να φύγω».

Το δέχτηκε και είπε «κάτσε και ό,τι γίνει». Θα κάτσει 15 χρόνια. Σαν να επέλεξε μια μακρά θεληματική ταλαιπωρία. Θα τον καθυστερήσει στην σπουδαστική του διαδρομή. Θα πάρει πτυχίο από τον συνομήλικό του Κώστα Γρηγορέα. Στην επιτροπή ήταν κι ο Νότης Μαυρουδής.
«Είχα την αίσθηση πως με λυπήθηκαν τριάντα δύο ετών και μου έδωσαν το πτυχίο».

Τελικά θα γίνει αμφιδέξιος. Όταν παίρνει πτυχίο θα βρει τον δρόμο του. Θα γράψει τραγούδια.

Θυμάται που στις Τζιτζιφιές ακούγονταν από τα θερινά κέντρα οι μουσικές και οι οικογένειες απολάμβαναν από την παραλία τους λαϊκούς τραγουδιστές. Τζαμπατζήδες. Πήρε κι αυτός το κιθαρόνι του και δοκίμασε και τραγούδησε το «Θεσσαλονίκη μου μεγάλη φτωχομάνα». Κι έβαλε τα κλάματα. Η μουσική πάντα τον συγκινούσε βαθύτατα. Τον χειροκρότησαν και ντράπηκε. Συνειδητοποίησε ότι τον άκουγε όλη η παραλία. Στα 17 παίζει με ένα μαθητικό γκρουπ σε ένα πάρτυ. Παίζουν το πρώτο τραγούδι και έρχεται ένας και λέει «Μπράβο παιδιά, να βάλουμε κανένα δίσκο τώρα». Ξεκινάει η αμφιβολία. Κουβαλάει αυτό το «το ‘χω, δεν το ‘χω;». 

Ο πατέρας του δεν τον θέλει μουσικό. Τον φαντάζεται πλανόδιο και τρελαίνεται. «Θα δουλεύεις όλη την νύχτα για πενταοδεκάρες. Έλα στο μαγαζί που είναι στρωμένη η δουλειά».

Για τον Ορφέα Περίδη μου μιλάει ο Άρης Παυλής των «Νάμα». Είναι φίλοι. Μόλις είχαμε κυκλοφορήσει τον ομώνυμο δίσκο τους και παιζόταν στα ράδια «Ο Οδυσσέας». Ο Άρης μου λέει τα καλύτερα.

Είναι χειμώνας. 1991. Το ραντεβού γίνεται στο Σιέρρα σε ώρα εργασίας. Ηχογραφώ τον δίσκο των «Οπισθοδρομικών» «Πάλι μπρος». Στούντιο Β. Μου φέρνει μια κασέτα με έξι τραγούδια. «Τραγουδάς;» τον ρωτάω. «Ναι». «Έμπα να κάνεις μια δεύτερη φωνή στην Ελευθερία». Στο τραγούδι «Κρυφτό». Τον τσεκάρω. Άψογος. Είχε εμπειρία. Τον είχε χρησιμοποιήσει ο Πάνος Τσαπάρας στα «Στρουμφάκια». Έχει τραγουδήσει αρκετά, αλλά η φωνή του είναι σε γρήγορες στροφές για να γίνει «Μίκυ Μάου», όπως λέει, και δεν αναγνωρίζεται.

Το βράδυ ακούω την κασέτα και μένω κατάπληκτος. «Μέσα στις λίμνες των ματιών σου», «Φεύγω», «Φωτοβολίδα», «Τα τσιγάρα», «Θάνατο θέλω τραγικό».

Κάθε τραγούδι, σαν να με πυροβολεί με επαναληπτικό η συγκίνηση η ίδια. Στίχοι, μουσική. Όλα δικά του. Εξαιρετικές αισθαντικές ερμηνείες. Είμαι ενθουσιασμένος. Έχει αφομοιώσει την ψυχή του λαϊκού και την τρέλα του ροκ. Είναι τραγούδια βιωματικά. Μιλάει για την σχάση του με τέτοιο τρόπο, σαν να είναι και δική μας. Σε βάζει στην θέση του «πλησίον». Οι εικόνες του είναι απρόβλεπτες, σουρεαλιστικές και τις στολίζει με λαϊκή θυμοσοφία. Έχει μια νέα μυθολογία. Θέλω να κάνουμε δίσκο. Είναι η εποχή του. Ξεκινάμε συναντήσεις «γνωριμίας» και ανάγνωσης του υλικού του. Τον Σεπτέμβρη με παίρνει τηλέφωνο να βρεθούμε έκτακτα. Είχε πάει στον Λυκαβηττό στην συναυλία του Νίκου Παπάζογλου και του έδωσε μια κασέτα. Σαν αυτήν που είχα. Ο Νίκος ανταποκρίθηκε και διαλέγει δύο για τον νέο του δίσκο. Θα βρεθούν από κοντά και ο Ορφέας του προτείνει το «Μάτια μου» που δεν το έχει διακρίνει. Τον πείθει και θα επιλέξει τρία. Ο Ορφέας δεν ήταν βέβαιος αν έπραξε καλά. Είναι γενικά αγχωμένος με πολλαπλά ερωτηματικά.

Τότε ο Παπάζογλου ήταν ο ήρωας της νεολαίας. Η νέα ελπίδα. Ένας άγγελος με μπλου τζην. Ο Θεσσαλονικιός Iνδιάνος που οδηγούσε την φυλή του. Ο αρχιμάστορας των εναλλακτικών. «Πάρα πολύ καλά έκανες. Είναι ο καλύτερος προπομπός για τον δίσκο σου. Ένα εισιτήριο πρώτης θέσης για να μπεις στην δισκογραφία». Ο δίσκος του Νίκου ήταν τα «Σύνεργα» και θα συμπεριλάβει τα «Μάτια μου», «Θάνατο θέλω τραγικό» και το «Φεύγω».

Συνεχίζουμε τις συναντήσεις για τα δικά μας σχέδια. Επανέρχεται ο Παπάζογλου και θέλει να του κάνει την παραγωγή στο «Αγροτικόν». Στα καλύτερα χέρια ο Ορφέας. Καλή τύχη μάγκα!

Τέλη Αυγούστου νυχτιάτικα με παίρνει ο Άρης Παυλής τηλέφωνο. «Πρέπει να βοηθήσουμε τον Ορφέα». «Τι συμβαίνει»; «Είναι στους Αγώνες τραγουδιού του Χατζιδάκι στην Καλαμάτα. Του έχουν ενορχηστρώσει το τραγούδι του με φυσική ορχήστρα και θα πάθει εγκεφαλικό. Δεν του αρέσει καθόλου. Είναι σε απόγνωση. Στην ορχήστρα υπάρχει ένα Korg M1*. Εσύ δεν έχεις ένα;». Όντως μόλις είχα αγοράσει ένα «του κουτιού». Ήρθε από το Φάληρο και το πήρε. Ξενύχτησε όλη την νύχτα και του προγραμμάτισε το τραγούδι. Θα του το στείλει με την Ηλιάνα Μιχοπούλου την γυναίκα του Ορφέα. Πακέτο, η γυναίκα, το Atari η δισκέτα, το πρωί με τα ΚΤΕΛ. Με αναλυτικές οδηγίες πώς θα έβαζαν τη δισκέτα στο όργανο για να παίξουν οκτώ κανάλια. Δεν έχει ξαναπαιχτεί προγραμματισμένο τραγούδι σε αγώνες του Χατζιδάκι. Τα πάντα όλα ήταν με φυσική ορχήστρα. Θα αποδεχθούν την ένστασή του. Την πρώτη βραδιά του διαγωνισμού παίζει ο Ορφέας με την κιθάρα του και την προγραμματισμένη δισκέτα. Λίγο πριν την ολοκλήρωση το Μ1 παθαίνει ένα «κοκομπλόκο» και σταματάει να παίζει. Ο Ορφέας συνεχίζει μόνος με την κιθάρα του. Όλοι νομίζουν πως ήταν «ενορχηστρωτική» η παύση. Την δεύτερη βραδιά, όλα θα κυλήσουν κανονικά. Η μισή επιτροπή είναι τσακωμένη με τους άλλους μισούς. «Ο Ρομπέν των καμένων δασών» θα τους ομονοήσει. Το τραγούδι θα τους γοητεύσει. Η τσακωμένη επιτροπή και το κοινό τον καταχειροκροτούν. Και όλως εκτάκτως βραβεύεται παρ’ όλον ότι τον κατέταξαν στην τέταρτη θέση. Δεν έχει ξαναγίνει κάτι τέτοιο. Έχει μια πρωτοτυπία το ταλέντο του.

Αυτές οι «επιτροπές» και στην Κέρκυρα αστόχησαν. Άλλα πρόκριναν και άλλο αγαπήθηκε και παρέμεινε στις καρδιές μας το «Μια βραδιά στο Λούκυ».

Με την βράβευση η αγωνία του παίρνει φωτιά. Πιστεύει πως πρέπει τώρα να κάνει δίσκο. Του έχει γίνει εμμονή. Του λέει ο Διονύσης Τσακνής να έρθεις στην «Ακτή». Τον πάει στην εταιρεία και θα αναλάβει και την ενορχήστρωση. Ο Ορφέας Περίδης παίρνει τηλέφωνο τον Παπάζογλου και του λέει «Άστο Νίκο περίμενα έξι μήνες. Ας τον εγκαταλείψουμε τον δίσκο.» Ο Παπάζογλου προσπαθεί να του εξηγήσει ότι είχε συναυλίες και τώρα που τελείωσε θα μπούνε στο στούντιο. Ο Ορφέας όμως έχει αποφασίσει. Υπέγραψε στην «Ακτή». Η «Ακτή» ήταν μια ετικέτα της Sony που «δανείστηκε» την θετική ενέργεια που άφησαν τα απόνερα της «Ακτής» του Σπανουδάκη με την Ελευθερία.

Τα χρόνια εκείνα γίνονται παγκόσμιες ανακατατάξεις στη δισκογραφική αγορά. Ενώ οι πωλήσεις είναι ακμαίες, ένα κυνηγητό εφευρέσεων επιδιώκει να κυριαρχήσει στη διεθνή αγορά. Η Philips-Polygram και η Sony το 1982 λανσάρουν νέο φορέα ήχου. Το CD. Με το σλόγκαν «Τέλειος ήχος για πάντα». Δεν ήταν τέλειος. Είναι «περιορισμένη η δειγματοληψία ήχου». Πολεμάνε να παραγκωνίσουν το βινύλιο και την κασέτα. Το 1987 η Sony ταράζει τα νερά με τη νέα της ανακάλυψη. Την ψηφιακή κασέτα. DAT. Τέλειος ήχος σε μικρή συσκευασία. Δεν προστατεύεται όμως από την πειρατεία. Το θέμα της εύκολης αναπαραγωγής θα μπλοκάρει την επικράτησή της. Θα μείνει ως ένα καλός φορέας για στουντιακή χρήση. Αφού δεν επιβλήθηκαν οι Ιάπωνες διεθνώς, πούλησαν στους Αμερικάνους το δισκογραφικό κομμάτι και τον τίτλο. Τότε η CBS έγινε Sony. Η πρωτοπόρα Polygram που επέβαλλε το CD βγάζει στην αγορά τον αντιγραφέα CD. Κι επειδή είναι σαν να πυροβολεί τα πόδια της, πουλάει το δισκογραφικό της τμήμα στην UNIVERSAL. Μια δεκαετία με ιστορικές αλλαγές, «τζαρτζαρίσματα» και κλυδωνισμούς. Όταν ο Ορφέας αποφασίσει να πάει στην «Ακτή», η άμπωτις και η παλλίροια έχουν πάρει κι έχουν φέρει διάφορους διευθυντές. Η αγωνία του θα μείνει πάλι στην αναμονή. Ο νόμος του Μέρφυ.

Το άγχος και η ανασφάλειά του έχουν πιάσει κόκκινο. Ο Δημήτρης Γιαρμενίτης, ο διευθύνων της εταιρείας θυμάται ένα βράδυ γύρω στις 12 που έφευγε από τα γραφεία, βλέπει στις οθόνες παρακολούθησης μια σκιά να τριγυρνάει και να κοιτάει από τα τζάμια μες τα μεσάνυχτα. Τρομάζει και είναι έτοιμος να ειδοποιήσει τους σεκιουριτάδες. Τελικά τον αναγνωρίζει και προσπαθεί να τον παρηγορήσει. Δεν καθησυχάζεται. Θέλει απαλλακτικό.

Ανοίγω την πόρτα του στούντιο Α στο Σιέρρα και βλέπω τον Ορφέα με τον Θύμιο Παπαδόπουλο να δουλεύουν. Τα χάνω γιατί εγώ τον άφησα έτοιμο να πάει στην Θεσσαλονίκη να ηχογραφήσει στου Παπάζογλου. Ο Θύμιος Παπαδόπουλος είναι ένας απίθανος μουσικός, ενορχηστρωτής και συνθέτης. Εκτός από τα μουσικά του ταλέντα είναι ευγενής, υπομονετικός και άνθρωπος με κατανόηση. Έχει αναλάβει την «Ακτή» την άνοιξη του 1992. Η πρώτη εργασία που θα ξεκινήσει είναι οι Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας. Ζητάει πίστωση χρόνου για να καταλάβει τι συμβαίνει και να ακούσει τις άπειρες κασέτες που έχει αφήσει ο προκάτοχος. Ακούει την κασέτα του Ορφέα με 20 τραγούδια και εντυπωσιάζεται. Είναι το απόσταγμα της δημιουργικής εργασίας πέντε ετών. Είναι η κασέτα που τους πήγαν με τον Τσακνή. Αντιλαμβάνεται την σπανιότητα του ταλέντου του και αισθάνεται τα τραγούδια σαν δικά του. Είναι πλέον βράδυ αλλά κι ο διευθυντής του είναι ακόμα στο γραφείο. Του μιλάει για την κασέτα του Ορφέα.
«Το ένα τραγούδι είναι καλύτερο απ τ’ άλλο. Ορφέα Περίδη τον λένε». «Κάνε κάτι σύντομα γιατί μου ζητάει απαλλακτικό» του λέει ο Γιαρμενίτης.

Θα τον προσεγγίσει ο Θύμιος και θα τον ηρεμήσει. Ο Ορφέας του μιλάει για την πρόθεση του Παπάζογλου. Ο Θύμιος είναι φίλος του Παπάζογλου και τον καλεί. Τηλεφωνικά επιβεβαιώνει την προθυμία του για να κάνει την παραγωγή. Όταν βρεθούν από κοντά του εξηγεί πως ευχαρίστως να το αναλάμβανε, αν αυτό γινόταν εκτός πολυεθνικής,. Έχει μάθει τόσα χρόνια να δουλεύει με την Lyra που είναι μια «οικοτεχνία». Δεν θέλει στην πολυεθνική. Ο Θύμιος θα στηριχτεί στις δικές του δυνάμεις. Πρέπει πρώτα να πεισθεί ο καλλιτέχνης να τραγουδήσει ο ίδιος το υλικό του. Ο Ορφέας όμως αμφιβάλει. Θέλει να τα μοιράσει. Θα κάνουν νέο δοκιμαστικό με μετρονόμο και ο παραγωγός σφυγμομετρεί τις δυνατότητές του στο στούντιο. Είναι πολύ καλός κιθαρίστας και αληθινός τραγουδιστής. Θα αρχίσει να το πιστεύει και ο ίδιος. Τον πείθει να τα τραγουδήσει αυτός. Θα του εξηγήσει «Πάμε για επιτυχία και θα κάνουμε και άλλους δίσκους. Λόγω εμπειρίας στον πρώτο δίσκο θα σε καταπιέσω. Στον δεύτερο λιγότερο και στον τρίτο καθόλου». Όλα θα γίνουν σε φιλικό και «οικοτεχνικό» περιβάλλον. Στο στούντιο «Στέντωρ» του Σωτήρη Παπαδόπουλου. Του αδελφού του Θύμιου. Θα παίξει και τις ηλεκτρικές σαν παλιός ροκ κιθαρίστας. Λειτουργούν σαν γκρουπ. Το ούτι θα το παίξει ο Haig Yazdjian. Το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό. Ένα ψυχαναλυτικό εξώφυλλο και ένας τολμηρός τίτλος. «Αχ ψυχή μου φαντασμένη». Ο δίσκος θα κυκλοφορήσει το 1993 και θα εκπλήξει την αγορά.

Η «Φωτοβολίδα», αυτή η συρτορούμπα, σε οκτώ μήνες αγαπιέται κι από τα «ελληνάδικα» θα παιχτεί και στα εμπορικά ραδιόφωνα. Αποδεικνύεται τροχιοδεικτική η φωτοβολίδα και σπάει τα όρια του «εντέχνου» και πάει πάρα πέρα. Περνάει στα νυχτομάγαζα και στις πίστες. Ο ΑNT1 ξεκινάει το 1995 με την φωτοβολίδα. Οι πωλήσεις του ανταγωνίζονται τους λαϊκούς τραγουδιστές. Είναι το νέο πρόσωπο. Η επιτυχία θα τον αγχώσει παραπάνω. Η εταιρεία θέλει δίσκο την επόμενη χρονιά. Λες και είναι τραγουδιστής. Και θέλουν και την νέα Φωτοβολίδα.
«Είμαι ευάλωτος! Δεν ήξερα πως να το διαχειριστώ ότι έγινε. Τη μια δεν σε ξέρει κανένας και την επομένη σε συζητάει όλη η Ελλάδα». Είναι τυχερός γιατί έχει γείτονα τον Κωστή Παπαγιώργη. Τον διακεκριμένο συγγραφέα. Θα τον βοηθήσει σαν πνευματικός πατέρας. Του είναι ευγνώμων.

Θα βγει για συναυλίες με τον μαθητή του στην κιθάρα Φοίβο Δεληβοριά. Μια μυθολογική συνάντηση. Ο Ορφέας με τον Φοίβο. Ο Φοίβος είναι αριστερόχειρας αλλά ο Ορφέας τον διδάσκει να παίζει σαν δεξιόχειρας. Αμετανόητος. Να μην γνωρίζει η αριστερά του τι ποιεί η δεξιά του.

Μετά τρία χρόνια με παίρνει τηλέφωνο και μου ζητάει να τραγουδήσει ο Μάκης Χριστοδουλόπουλος, που είναι καλλιτέχνης μου, το «Κάτι μου κρύβεις». «Γι’ αυτόν το έγραψα» μου λέει. Με ξαναπαίρνει. «Δεν μ' αφήνουν από την εταιρεία. Μου λένε θα κάνεις μάγκα τον Χριστοδουλόπουλο». Το 1996 θα κυκλοφορήσει το «Καλή σου μέρα αν ξυπνάς». Έχει συμπεριληφθεί το «Κάτι μου κρύβεις». Χρωστάει ακόμα ένα στίχο στο B κουπλέ αλλά του λέει ο Θύμιος «Βγαίνουμε και στην επανατύπωση το συμπληρώνεις». Δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Έτσι το αγάπησαν με έλλειμμα. «Το Εθνικό έλλειμα» είναι μια σαρκαστική καταγγελία. Ένα τραγούδι γενιάς.

Με το «Για που το ‘βαλες καρδιά μου» αποχαιρετά την γόνιμη δεκαετία του 90. Ένας ευαίσθητος δίσκος και το τραγούδι ένας αλύτρωτος καημός. Δεν έχουν happy end τα τραγούδια του. Είναι και η μυθιστορηματική «Υλαγιαλή»* που γοητεύει τους ρομαντικούς. Μελοποίησε τον στίχο και έψαχνε να βρει τον ποιητή. Θα ψάξει ένα χρόνο για να εντοπίσει τον εκ Χαλκίδας, Ν.Δ.Τριανταφυλλόπουλο. Είναι ο πρώτος δίσκος που συνεργάζεται με στιχουργούς.
Θα κάνει «group therapy» με τους μουσικούς του συνεργάτες στις ζωντανές εμφανίσεις. Θα δώσει τέσσερα τραγούδια στον Μανώλη Λιδάκη στον δίσκο «ο Ήλιος του Γενάρη».

Το 1997 θα γίνει μια αξιοθαύμαστη συνεργασία. Δύο τρυφεροί και ευαίσθητοι τροβαδούροι θα βρεθούν στην ίδια σκηνή. Αλκίνοος Ιωαννίδης, Ορφέας Περίδης. Όσοι το έζησαν δεν το ξεχνάνε.

Θα συνεργαστεί με την Μελίνα Κανά και με την Λιζέτα Καλημέρη.

Η πατρότητα θα του δώσει έμπνευση και θα ηχογραφήσει τον δίσκο «Στο πρώτο πρώτο πέταγμα» με τραγούδια αποκλειστικά παιδικά αφιερωμένα στις δύο του κόρες. Η αθώα του ευαισθησία θα βρει διέξοδο.

Το 2004 θα κάνουν χειμερινή περιοδεία με τον Σωκράτη Μάλαμα. Είναι συνομήλικοι και δισκογραφικά. Στο πρόγραμμα για κάποια τραγούδια του είχε ενδοιασμούς. Ο Σωκράτης θα τον βοηθήσει να αγαπήσει όλα του τα τραγούδια. «Δεν έχω τραγούδι μου που να μην το αγαπάω». Θα του πει. Θα το εφαρμόσει κι εκείνος. Είναι ένα «παρεάκι» που την δεκαετία του 90 έλαμψαν και ανανέωσαν το ελληνικό τραγούδι. Δεν κάνουν απλά ωραία τραγούδια αλλάζουν και τα ήθη του κλάδου.

Η δισκογραφία πνέει τα λοίσθια και οι ευαισθησίες του Ορφέα δεν αντέχουν σε μεγάλες εκθέσεις. Θα μιμηθεί τους παλιούς συνθέτες. Θα εργαστεί πέντε χρόνια για να μαζέψει υλικό από λαογραφικά έντυπα για τους μήνες. Σαν διδακτορικό πόνημα. Θα νιώσει υπερήφανος για τον δίσκο που έγραψε. «Ονειροπόλων μόχθοι». Ένα ολοκληρωμένο θεματολογικά έργο.

Θα συνεργαστούν με τον Μανώλη Ρασούλη και θα του τραγουδήσει δύο τραγούδια σε μουσική Πέτρου Βαγιόπουλου. Θα παίξουν και ζωντανά και θα ερμηνεύσει τραγούδια που είπε ο Νίκος Παπάζογλου. Η προτελευταία συναυλία του Ρασούλη είναι με τον Ορφέα στην Πρέβεζα που έχουν 4.000 κόσμο. Τα χρειάστηκαν και σκέφτηκαν να φύγουν.

Το 2018 θα μας τιμήσει στον «Μικρό Ήρωα» και θα τραγουδήσει τον «Ρολογά» στον δίσκο του Λευτέρη Μέρου και του Φάνη Καββάδα.

Θα γιορτάσει τα 30 του χρόνια στο τραγούδι με επανεκτελέσεις της πορείας του. Προσαρμόζεται στις ψηφιακές αλλαγές. Θα γράψει ένα τραγούδι σαν απολογισμό για τον ευτελισμό και το αδιέξοδο που μας οδήγησαν οι «προηγούμενοι». Οι «πατέρες»! Ρεμάλι πατέρα το βάφτισε και το έχει «ακυκλοφόρητο».

Συνεχίζει ακάθεκτος τα live……με την Σουσάνα Τρυφιάτη.

* M1 καινοτόμο πληκτροφόρο όργανο της εποχής με δυνατότητα εσωτερικής ηχογράφησης.
* Την Υλαγιαλή την πρωτοσυναντάμε στην «Πείνα» του Κνουτ Χάμσουν και γίνεται ερέθισμα για τον ποιητή Τριανταφυλλόπουλο να γράψει το ποίημα.

Ευχαριστούμε τον Ορφέα Περίδη για την παραχώρηση του φωτογραφικού αρχείου του.