Τα νέα τραγούδια των Echo Tides, Pan Pan, Amalia & The Architects, axtones, Παιδί Τραύμα, Veslemes, Φίλος Φίλου.
Σκάνε ήχοι από παντού και είναι πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους κι εξαιρετικά ενδιαφέροντες. Ο δίσκος του Παύλου Παυλίδη με τις διασκευές τραγουδιών του Μαρκόπουλου, ανεξάρτητα αν άρεσε ή δεν άρεσε, σήκωσε μια τεράστια συζήτηση. Δυστυχώς αυτή η συζήτηση ελάχιστες φορές πήγε προς το γεγονός της ύπαρξης πολλών ακόμη ελληνικών σχημάτων που δραστηριοποιούνται αυτήν την εποχή, τα περισσότερα στην Αθήνα, και δίνουν πολύ καλά τραγούδια αλλά και κυκλοφορίες εξαιρετικών ολοκληρωμένων δίσκων.
Ξεκινάω από Echo Tides, ακριβώς επειδή είναι μία από τις μπάντες που παίζουν πιο συχνά στα ακουστικά μου τους τελευταίους μήνες. Κυκλοφορούν αυτές τις μέρες ψηφιακά το «Andromeda FM», το πρώτο ελληνόφωνο album τους, όμως οι φανατικοί του βινυλίου πρέπει να περιμένουν μερικές μέρες ακόμα για να το αποκτήσουν. Τα τρία τραγούδια που αποκαλύφθηκαν στο προηγούμενο διάστημα, κατά σειρά «Τούνελ», «Αόρατη κορδέλα» και «Αρχάγγελος» ήταν το ένα καλύτερο από το άλλο: ναΐφ αισθητική, σαφές attitude, intage synths, ξεκάθαρες συνθετικές δομές, σπουδαία φωνητικά, άμεσες μελωδίες. Αν και τα υπόλοιπα τραγούδια στέκονται στο ίδιο επίπεδο, θα μιλάμε για έναν σπουδαίο δίσκο. Η τραγουδίστρια του σχήματος Καλλιόπη Μητροπούλου γράφει παράλληλα και δικό της υλικό, έχοντας ήδη κυκλοφορήσει το πειραματικό «Koto» με την Claire Kohda στο ομώνυμο όργανο από την Ιαπωνία και το μικρό κομψοτέχνημα «It’s The Water», με τα εθιστικά φωνητικά και το εξαιρετικό treatment στον ήχο του βιολιού – είναι άλλωστε το όργανο που η Καλλιόπη παίζει. Ένα ακόμη μέλος της μπάντας, ο Παναγιώτης Πανταζής, ο γνωστότερος ως Pan Pan, κυκλοφόρησε στα τέλη του Δεκέμβρη επιτέλους και σε φυσικό προϊόν την κασέτα του «Φαντασμαγορία Τρία», που περιλαμβάνει τα «Φωτιά στις κεραίες» και «Ανισόπεδη ντίσκο», με guest φωνητικά από την Καλλιόπη, που έχουν γίνει ένα είδος απίστευτων live anthems και την ίδια εποχή το πιο εσωστρεφές αλλά σπουδαίο μελωδικά «Ακουστικά στο τρένο», με δικά του ναΐφ και απόλυτα to the point δικά του φωνητικά.
Είδα στη σκηνή την Amalia με τους Architects τον περασμένο Σεπτέμβρη support στους Belle & Sebastian και εκτίμησα αυτήν την ιδιαίτερη dream bedroom pop που στήνει. Αν ακόμη τότε δεν είχε ισχυροποιήσει το στίγμα της, με το «Why Is The Night» δείχνει να βρίσκει τον ήχο και την προσωπική της φωνή σ’ ένα indie dream track που υποστηρίζεται από μια πολύ μελωδική και ουσιαστική ακολουθία ακόρντων.
Το ότι οι axtones είναι η τραγουδίστρια Ελένη (aka Etten) Τζαβάρα των Film, ο κιθαρίστας Θάνος Αμοργινός των Last Drive και των Earthbound, ο μπασίστας Χρήστος Ζώης των Hi Rollers, Jitterbugs και Rockets, ο ντράμερ Νίκος Φωτίου των Raindogs, ο Παναγιώτης Λουκουμάς με θητεία στους Sunsteps, Xaxakes, Scopitone και ο Δημήτρης Βόγλης των Scopitone, λέει από μόνο του αρκετά. Αν όμως το πρώτο τραγούδι από τον επερχόμενο δίσκο τους, «Never Ending Story» ήταν μέτριο, δεν θα υπήρχε κανένας λόγος να μιλάμε γι’ αυτούς. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε μ’ ένα κομψοτέχνημα power pop με στοιχεία από τα 60s αλλά και με τον τρόπο που τα 60s διαβάστηκαν στη Βρετανία στα late 80s και τα early 90s. Sunshine stuff, λίγη όψιμη Sarah, λίγη πρώιμη Creation και όλα λάμπουν εδώ. Ο δίσκος θα κυκλοφορήσει τον Απρίλιο από την Old Bad Habits.
«Μέινστριμ» θα λέγεται το album που θα κυκλοφορήσει το Παιδί Τραύμα, αργότερα μέσα στη χρονιά. Το πρώτο single από τον δίσκο αυτό είναι το «Τρομακτικό». Δυστοπική post disco με μια ατμόσφαιρα τόσο στο τραγούδι όσο και στη συνοδευτική εικόνα, που θυμίζει τον «Κυνόδοντα» του Λάνθιμου. Σαφώς πιο προχωρημένη δουλειά από οτιδήποτε άλλο έχει κάνει το Παιδί Τραύμα.
Επίσης, σοκαριστικά εξαιρετικό είναι το σχεδόν θανατομεταλλικής / μαυρομεταλλικής στιχουργικής «Exorcismos» του Veslemes, αρκεί να είσαι μπαρουτοκαπνισμένος όσον αφορά τα σκοτάδια, όπως και το lo-fi πόνημα του Κωνσταντίνου Τασσόπουλου, το «Μπάσο βεστιάριο» κάτω από το απίθανο όνομα Φίλος Φίλου. Θα επανέλθουμε όμως σύντομα και στις δύο αυτές κυκλοφορίες της eego, που εξελίσσεται σε εταιρεία-αδυναμία αυτής εδώ της στήλης.
Έργο μεικτής τεχνικής του Γιώργου Φλωράκη για τη στήλη του Σημειώσεις Ενός Μονομανούς
Υ.Γ.: Από το ep στην Outlandish αγαπώ αυτήν την ιδιότυπη instrumental προσέγγιση των Burgundy Grapes. Το 4ο album τους λέγεται «Quadrella» και κυκλοφορεί όπως και τα πιο πρόσφατα δύο από την Inner Ear.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
16°
