Συστήθηκε με τους Fiery Furnaces, το indie rock ντουέτο που δημιούργησε με τον αδελφό της Μatthew. Aπό το 2011 ακολουθεί προσωπική καριέρα. Η Eleanor Friedberger έχει ελληνικές ρίζες, μεγάλωσε στο Σικάγο και έρχεται στην Αθήνα στις 26 Νοεμβρίου για να παρουσιάσει στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος το τελευταίο της ηλεκτρονικό, εξωστρεφές album με τίτλο «Rebound» εμπνευσμένο από την Αθήνα και το goth club της Μηθύμνης. Λίγο πριν, μας μιλάει για την ελληνική κληρονομιά, το πρώτο της ταξίδι στην Ελλάδα και την πρόσφατη αθηναϊκή της εμπειρία.
Τι θυμάστε πιο έντονα από τη γιαγιά σας και πώς η ελληνική σας κληρονομιά έχει επηρεάσει τη δουλειά σας;
Θυμάμαι να ανεβαίνω τα απόκρημνα σκαλιά του εξώστη της χορωδίας στην ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία στη δυτική πλευρά του Σικάγο, εκεί η γιαγιά μου διηύθυνε τη χορωδία για 40 χρόνια, καθώς περνούσα το δωμάτιο όπου τα μέλη της χορωδίας άφηναν τα προσωπικά τους αντικείμενα και φορούσαν μια μπλε στολή και χρυσά κοσμήματα πάνω από τα ρούχα τους. Τρύπωνα στον εξώστη και με έπιανε πάντα η μυρωδιά από το θυμίαμα. Καθόμουν στο στασίδι που βρίσκεται πιο κοντά στο όργανο, η γιαγιά μου ήταν στα δεξιά, κουνώντας τα χέρια της με την πιο δυνατή φωνή στην αίθουσα. Δεν καταλάβαινα λέξη αλλά ήταν ξεκάθαρα η πρωταγωνίστρια. Σπάνια θα την άκουγες να μιλάει για τη δουλειά της ή τουλάχιστον για τις λεπτομέρειές της. Φαινόταν περισσότερο να αφορά στην κοινωνική διάσταση, το κουτσομπολιό, σίγουρα όχι τη θρησκεία. Θυμάμαι τα κοσμήματά της, τα δαχτυλίδια στα χέρια της καθώς διηύθυνε και τα κολιέ που αιωρούνταν πάνω από τη στολή. Και τον τρόπο που ανοιγόκλεινε το στόμα της όσο τραγουδούσε. Και τον τόνο της φωνής της. Και όποτε ήταν ο θείος μου εκεί, τραγουδούσε εξίσου βροντερά με εκείνη. Θυμάμαι τις κλήσεις που έκανε στη μητέρα μου τα κυριακάτικα πρωινά πιέζοντάς την να έρθει στην εκκλησία, όχι επειδή ήταν το σωστό αλλά επειδή χρειαζόταν περισσότερες φωνές στη χορωδία της! Το πρώτο μου ταξίδι στην Ελλάδα το έκανα με τη μητέρα μου και τη γιαγιά μου, όταν ήμουν 20 χρονών. Είμαι ευγνώμων για τις αναμνήσεις αυτές της περιόδου, όπου ξαφνικά η γιαγιά μου έγινε πιο Ελληνίδα και ξεκίνησε να με φωνάζει Ελεονώρα. Επισκεφτήκαμε συγγενείς και πήγαμε σε χωριά. Από τότε επιστρέφω συχνά.
Πώς επέδρασε η Αθήνα στη δημιουργία του «Rebound»; Πέρα από το γεγονός ότι το καλτ goth club έχει πια ένα άλμπουμ στο όνομά του. Τι κρατάτε από την παραμονή σας στην πόλη και μορείτε να μας πείτε πώς σας φάνηκε το vibe της πόλης καθεαυτό;
Αρχικά πρέπει να πω ότι είμαι πρωινός τύπος. Μου αρέσει να πηγαίνω για ύπνο πριν τα μεσάνυχτα και στις 8 το πρωί να είμαι ξύπνια. Μου πήρε σχεδόν δύο εβδομάδες για να μεταμορφωθώ σε νυχτοπούλι. Ξαφνικά έγινε νορμάλ να ξενυχτάω κάθε βράδυ μέχρι τις 4 τα ξημερώματα. Έμαθα το ελληνικό «goodbye», που διαρκεί τουλάχιστον μία ώρα. Έχασα την αίσθηση του χρόνου –αυτό πρέπει να ήταν το πιο σημαντικό που συνέβη–και δεν ήμουν έτοιμη να φύγω. Στη Νέα Υόρκη είμαι μανιακή με την ακρίβεια στον χρόνο. Άλλωστε εκεί πάντα κάτι τρέχεις να προλάβεις. Η Αθήνα είναι το αντίθετο. Παρόμοια με την περίοδό μου στο Λονδίνο, η παραμονή μου εδώ αποδείχτηκε ιδανική για όνειρα, σχέδια και εξερεύνηση. Παλιοί γνωστοί μού σύστησαν νέους φίλους και μπόρεσα να φτιάξω ένα συγκρότημα. Κάναμε πρόβες σε ένα εγκαταλειμμένο κτίριο γραφείων στου Ψυρρή και παίξαμε σε ένα επίσης εγκαταλειμμένο ξενοδοχείο στην Ομόνοια. Με κάποιους από αυτούς θα παίξω μαζί στο τέλος του μήνα.
Πότε αποφασίσατε ότι η μουσική είναι ο δρόμος σας;
Έζησα στο Λονδίνο για ένα χρόνο, το 1999. Ήμουν 22 χρονών. Έλπιζα να βρω μια δουλειά σε τηλεοπτικές ή κινηματογραφικές παραγωγές, αλλά κατέληξα να δουλεύω σε ένα μπακάλικο και να πηγαίνω σε πολλές συναυλίες. Ήταν μια περίοδος ονείρων και σχεδίων, μακριά από το σπίτι. Βρήκα ένα πικάπ στον δρόμο που δούλευε. Το είδα ως σημάδι. Έγινα φίλη με μια παρέα Σουηδών που με ενθάρρυναν να παίξω μουσική. Έπαιζα κιθάρα και τραγουδούσα στην ταράτσα τους ένα βράδυ και εκείνη τη στιγμή ήξερα ότι ήθελα πραγματικά να το παλέψω. Μετακόμισα στη Νέα Υόρκη αμέσως μετά και έφτιαξα ένα συγκρότημα.
Τι να περιμένουμε από τη συναυλία στο ΚΠΙΣΝ;
Θα παρουσιάσω το «Rebound» με άλλους 5 μουσικούς και στα μισά τραγούδια θα μας συνοδέψει ένα κουαρτέτο εγχόρδων. Θα έρθω στην Αθήνα μια εβδομάδα πριν για τις πρόβες, οπότε στα αλήθεια δεν ξέρω πώς θα είναι ακριβώς ο ήχος μας. Ανυπομονώ. Θα παίξω και κάποια τραγούδια μόνη μου, όπως και επιλογές από το ρεπερτόριο των Fiery Furnaces με το γκρουπ. Θα είναι μια απόλυτα μοναδική εμπειρία για μένα, καθώς ποτέ δεν έχω παίξει ένα άλμπουμ ολόκληρο αλλά ούτε έχω συμπράξει ποτέ με έγχορδα.
Από πού ξεκινάτε τη σύνθεση;
Συνήθως με τους στίχους, αλλά για το «Rebound» ξεκίνησα με τις μελωδίες. Ήταν μια πρόκληση και θεωρώ πως αυτό είναι ένα στοιχείο που δίνει στο άλμπουμ μια διαφορετική αίσθηση από τις προηγούμενες δουλειές μου.
Πόσο σημαντική είναι η λογοτεχνία για τους στίχους σας;
Προσπαθώ να διαβάζω όσο μπορώ περισσότερο όταν γράφω στίχους, απλώς για να γεμίσω το μυαλό μου με λέξεις. Εμπνέομαι πολύ από την καθημερινή γλώσσα, από συζητήσεις, μηνύματα, emails, προφορικές εξιστορήσεις. Είναι καλό να τα αναμειγνύεις με προσεγμένη γραφή. Αυτή τη στιγμή διαβάζω το βιβλίο «The Flame Throwers» της Rachel Kushner. Δεν διαβάζω πολλά σύγχρονα μυθιστορήματα αλλά τη συνάντησα φέτος και νομίζω ότι δεν είναι κακό να διαβάζεις και κάτι πιο σημερινό, ακόμη και αν κυκλοφόρησε στα αλήθεια λίγα χρόνια πριν.
Ποιους δημιουργούς της γενιάς σας εκτιμάτε;
Όπως και με τη λογοτεχνία, ακούω κυρίως κομμάτια από το παρελθόν. Αλλά υπάρχουν σύγχρονοι καλλιτέχνες που πραγματικά αγαπώ. Μία είναι η Cate Le Bon. Έκανε ένα ρεμίξ για ένα τραγούδι του «Rebound», το «Αre We Good?». Προτείνω σε όλους να το ακούσετε!
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για τη συναυλία της Eleanor Friedberger στο Guide της Athens Voice
13°
