Επέστρεψε από Βαρκελώνη, γύρισε τα νησιά συνδυάζοντας μπάνια με συναυλίες, και την Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου ετοιμάζεται να συμπράξει με μουσικούς φίλους και Archangels στο δεύτερο ARK Festival στην «Τεχνόπολις» του Δήμου Αθηναίων. Προσοχή, γιατί με τη νέα σεζόν κομμένες οι συναυλίες. Έχει να ετοιμάσει το νέο του άλμπουμ.
Τι ήθελες να γίνεις όταν ήσουν μικρός και τι τελικά έγινες;
Αστρομουσικός ήθελα. Απ’ ότι μου λένε, δεν θυμάμαι. Πήρα αυτή την απόφαση, όταν πρωτάκουσα έναν Ιμάμη στην Ξάνθη στην ηλικία των τριών χρόνων. Ήμουν μαζί με γονείς για διακοπές Χριστουγέννων και μόλις άρχισε να πέφτει νύχτα ξεκίνησε να ψέλνει. Κόλλησα άφωνος για ώρες και έψαχνα στον έναστρο ουρανό να τον βρω. Ο αδερφός μου, μου είπε πως ήταν κρυμμένος πίσω από το φεγγάρι και πως δεν θα μπορούσα ποτέ να τον δω παρά μόνον να τον ακούω. Έκτοτε ήθελα να γίνω μουσικός και τραγουδιστής για να πάω μια μέρα στο φεγγάρι. Και τώρα είμαι κάπου στα μισά της διαδρομής.
Τι σου λείπει από την εποχή που δεν ήσουν διάσημος;
H αγαπημένη μου καθημερινή ασχολία ήταν η παρατήρηση. Είχα συνηθίσει να παίρνω λεωφορεία και μετρό και να παρατηρώ τους ανθρώπους στις διαδρομές, να ακούω τις ιστορίες τους, να μελετώ τις αντιδράσεις τους. Το λάτρευα. Φορούσα και σκούρα, μαύρα γυαλιά ηλίου και δεν μπορούσε να δει κανείς πού κοιτάζω. Μάλιστα δοκίμαζα όλες τις γραμμές γιατί και το τοπίο άλλαζε, αλλά και οι άνθρωποι ήταν αλλιώς. Τώρα υπάρχει πάντα μια μικρή πιθανότητα να παρατηρούν αυτοί εμένα και να με φέρνουν σε αμηχανία. Έτσι έχω φτάσει στο σημείο της απόλυτης ξεγύμνιας, της προσωπικής έκθεσης, έχω απλωμένα τα άπλυτά μου σε κοινή θέα, γράφω πια ιστορίες που αφορούν κυρίως εμένα και ο καθένας μπορεί να κάνει το ψυχογράφημά μου μέσα από τα τραγούδια μου και τις ιστορίες μου.
Όχι πια. Ευτυχώς έχουμε βρει ένα νέο σύστημα καταγραφής θέσης μέσω iPhone, οπότε έχουμε βολευτεί όλοι με αυτό. Μπορούν ανά πάσα στιγμή να δουν που βρίσκομαι μέσω της προηγμένης αυτής υπηρεσίας της Apple, οπότε είναι και αυτοί ήσυχοι, αλλά και εγώ δεν μπορώ να πέσω πια εύκολα θύμα αποπλάνησης, ελέγχω καλύτερα τον εαυτό μου αφού ξέρω πως με παρακολουθούν, συγκρατώ τα πάθη μου και τις κρυφές μικρές ακολασίες μου. Δόξα τω θεώ, με ελέγχουνε. Χθες επιλέξαμε βίντεο και είδαμε όλοι μαζί τον «Κυνόδοντα».
Πού μένεις στην Αθήνα; Πού συχνάζεις;
Δεν μένω στην Αθήνα. Τις τελευταίες εξήντα μέρες κοιμάμαι σε ξενοδοχεία και πανσιόν. Ξεκίνησα από την Κωνσταντινούπολη και έφτασα στο Γιβραλτάρ για ένα μουσικό ντοκιμαντέρ του Πάνου Καρκανεβάτου για την ΕΡΤ. Θα προβληθεί τον Οκτώβριο. Άκουσα μουσικές και τραγούδια και μίλησα με φοβερούς μουσικούς σε εφτά διαφορετικές μεσογειακές χώρες. Μεγάλες συγκινήσεις στον ερωπαϊκό Νότο.
Νομίζω πως περισσότερο απ’ όλα μου αρέσουν τελικά τα ακροβατικά που κάνουν οι τσολιάδες έξω από το προεδρικό μέγαρο. Έτυχε να πάω στο Ζάππειο στο θερινό κινηματογράφο να δω μια μπούρδα που παίζει ο Έλληνας ο Γαρυφαλάκης, καλά τον λέω; Αυτό με μια πλούσια παρέα που μεθάνε και κάνουν χαβαλέ πριν παντρευτούν... Και γυρνώντας, αφού είχε νυχτώσει για τα καλά και προσπέρασα αρκετές κλούβες ΜΑΤ και δημοσιογράφους από κανάλια, είδα τους τσολιάδες ατάραχους και συγκεντρωμένους, να κάνουν κάτι καταπληκτικά ακροβατικά με το πόδι, μπρος πίσω, το ένα πόδι, το άλλο πόδι, ένα πράγμα περίεργο, σαν ζεϊμπέκικο εξελιγμένο, με επιρροές από Πίνα Μπάους. Μου άρεσε τόσο, που όλη τη διαδρομή για το σπίτι την έκανα με παρόμοιο τρόπο, εντάξει, μου πήρε αρκετή ώρα να φτάσω αλλά γελάσαμε πολύ με το κορίτσι μου. Πραγματικά αξίζει να το δείτε, απλά μην προκαλέσετε, γιατί έχει και κάμερες και αστυνομία. Χαζέψτε το και φύγετε γρήγορα.
Σου αρέσουν οι κλειστές μουσικές σκηνές ή οι ανοιχτοί χώροι για εμφανίσεις;
Κάθε χώρος έχει τη χάρη του. Το χειμώνα μου λείπουν οι ανοιχτές συναυλίες, το καλοκαίρι νοσταλγώ τις χειμωνιάτικες βραδιές, που φέρουν λίγο από μπουάτ, σε πιο συμμαζεμένες μουσικές σκηνές.
Πώς ήταν το κάθε κοινό σε Αυστρία, Ιταλία και Βέλγιο;
Ε, κοιτάζουν λίγο σαν αποσβολωμένοι στην αρχή, γιατί σου λέει Έλληνες είναι, κρίση έχουν, θλιμμένοι θα ναι, θα βγουν και θα μας τραγουδήσουν κάνα αμανέ, καμιά αργόσυρτη μπαλάντα, θα χειροκροτήσουμε συμπονετικά και θα φύγουμε. Αντ’ αυτού, όμως, βλέποντας εμάς να το διασκεδάζουμε και να χοροπηδάμε, σου λέει, καλά να πάθουνε οι βρωμοέλληνες, που δεν βάζουν κώλο κάτω αντί να δουλεύουν να ξεχρεώσουν, ζηλεύουν και λίγο που είμαστε φρέσκοι και μαυρισμένοι, οπότε για αντίδραση χορεύουν και αυτοί, αναψοκοκκινίζουν, τους βγαίνουν τα πουκάμισα απ’ τα παντελόνια, ιδρώνουν, πίνουν λίγο και ζαλίζονται, μετά όταν φεύγουν δεν ξέρω τι κάνουν.
Ποιοι είναι οι ήρωές σου;
Ο Tom Waits, o Charles Bukowski και ο Federico Fellini. Ένας τραγουδοποιός-ποιητής, ένας σκέτος ποιητής και ένας σκηνοθέτης-ποιητής.
Σου αρέσει η φωνή σου;
Δεν ξέρω. Δεν την καταλαβαίνω. Θα θελα ίσως να έχω λιγότερες ενεργές φωνητικές χορδές, κατεστραμμένες, σαν να έχω στο λαιμό vintage πεταλάκι distortion. Πάντως δεν με ενδιαφέρουν οι καλές φωνές, αλήθεια. Με νοιάζει μόνο αυτό που λένε οι φωνές κι αν το πιστεύουν όταν το λένε. Αλήθεια θέλω, όχι καλλωπισμό.
Το «Ochi Chornye». Μπορεί και να το έχω γράψει εγώ και να μην το θυμάμαι.
Πρώτος δίσκος που αγόρασες ποτέ;
Νομίζω το maxi single, σε βινύλιο εννοείται, της Samantha Fox, «Touch Μe». Ήταν ο δίσκος, το εξώφυλλο μάλλον, που με συντρόφευε στην εφηβεία μου όταν κλειδωνόμουν στην τουαλέτα.
H τελευταία καλή συναυλία που είδες;
Των Babazula, στο Babylon της Κωνσταντινούπολης.
Ποια είναι η πιο σύντομη παράξενη ιστορία που σου έχει συμβεί ποτέ;
Οι παράξενες ιστορίες μου δεν είναι ποτέ σύντομες και πολλές φορές δεν έχουν καν τέλος. Γι’ αυτό θα σας πω μόνον την αρχή μιας τέτοιας ιστορίας. Σε μια συναυλία ένα αυγουστιάτικο Σαββατόβραδο στη Μυρτιώτισσα της Κέρκυρας, πριν δυο καλοκαίρια, γνώρισα την παρέα της Σοφίας. Στο τέλος του λάιβ, βγάλανε από τη τσάντα τους μικρά σακουλάκια χρυσόσκονης και, πάνω στο χορό, μου πέταγαν χούφτες ολόκληρες. Με τον ιδρώτα και τη ζέστη, η χρυσόσκονη κόλλησε πάνω μου και δεν έβγαινε με τίποτε. Ένα πρωί, μετά από πολύ καιρό, έπιασα την κιθάρα και έγραψα το «Κυριακή εκδρομή». Και η Σοφία έγινε χρυσόσκονη.
Ποιοι είναι οι φίλοι σου; Eντός ή εκτός «κυκλώματος”;
Έχω λίγους, αλλά καλούς φίλους. Αντιθέτως έχω πολλούς αδελφικούς φίλους. Έχω και απλούς γνωστούς, αλλά και πάρα πολλούς κολλητούς. Άσε που έχω και χιλιάδες στο Facebook. Καμιά φορά αισθάνομαι μόνος.
Ποια είναι η πιο καλή πράξη που έχεις κάνει μέχρι τώρα στη ζωή σου;
Έχουν υπάρξει στιγμές που έκανα κάτι καλό, όπως να μαγειρέψω για άλλους ή να κρατήσω την πόρτα του ασανσέρ για κάποιον ηλικιωμένο ή ακόμη και να υποχωρήσω σε κάποιο καυγά κι ας γνωρίζω πως έχω δίκιο. Ελπίζω να μου τα αναγνωρίσει τελικά κάποτε όλα αυτά ο Θεός και να πάω κάποια μέρα στον παράδεισο. Σίγουρα είμαι ένας καλός άνθρωπος και ταπεινός συνεπής υπεύθυνος υπάκουος πολίτης. Μάλιστα έχω κοινωνήσει αρκετές φορές, χωρίς νηστεία βέβαια, αλλά έχω ξυπνήσει κι έχω πάει. Την φοβάμαι την Κόλαση.
Πώς βλέπεις την κρίση; Eίσαι αγανακτισμένος;
Αγανακτισμένος που έχει χαθεί το χαμόγελό μας. Γίναμε λίγο φτωχότεροι και ξαφνικά πέσαμε σε εθνική κατάθλιψη. Λες και η πλασματική ευημερία ήταν ο μόνος λόγος για να ζούμε. Χάσαμε τον στόχο. Χάσαμε το focus. Άβουλα πλάσματα χωρίς φλόγα και πάθος, ανάμεσα σε πιστωτικές βουλιμίες και χρεωμένες ηδονές. Πρέπει να συνέλθουμε γρήγορα. Η ουσία δεν βρίσκεται στην ύλη. Ευκαιρία να αγαπήσουμε λίγο περισσότερο τη γυναίκα μας, το παιδί μας, το φίλο μας, τον σκύλο μας, τον εαυτό μας. Αγάπη μας λείπει. Όχι λεφτά. Αυτοί τα φάγανε, εμείς σαν τα πρόβατα υπερχρεωθήκαμε, ας κοιτάξουμε τώρα μπροστά. Να αλλάξουμε τρόπο ζωής. Κι όχι μόνο τώρα, που μας λείπουνε, αλλά και μετά την κρίση που θα τα ’χουμε πάλι.
Tι ακολουθεί;
Μετά το καλοκαίρι, τέλος συναυλίες. Θέλω να ασχοληθώ μόνον με τον νέο μου δίσκο. Θα αλλάξω πολλά πράγματα. Ραντεβού ξανά το 2012. Τι ακριβώς τύποι είναι οι Archangels; Ρομαντικοί μουτζαχεντίν μουσικού επιχειρείν σε μια δισκογραφία που περνάει κρίση, πριν την κρίση που περνάμε εμείς. Τους θαυμάζω που επιμένουν δημιουργικά. Ωραίοι τύποι. Μποέμηδες.
15°
