Με άρθρο του στους New York Times, ο Σκορσέζε υποστήριξε: «Αυτή τη στιγμή η κατάσταση είναι κτηνώδης κι αφιλόξενη για την τέχνη. Και μόνο ότι απλώς γράφω αυτές τις λέξεις με γεμίζει με τρομερή θλίψει».
Την ίδια ώρα, αρνούμενος ότι οι προηγούμενοι χαρακτηρισμοί του ήταν «προσβλητικοί ή λόγια μίσους για τη Marvel», αναγνώρισε πως «πολλές ταινίες τύπου franchise γίνονται από ανθρώπους με μεγάλο ταλέντο και καλλιτεχνικού αναστήματος. Το βλέπεις στην οθόνη. Ξέρω πως αν ήμουν νεότερος, θα με ενθουσίαζαν αυτού του είδους οι ταινίες και ίσως θα ήθελα να σκηνοθετήσω μία από αυτές».
Ωστόσο, στη συνέχεια, ο Σκορσέζε αναφερόμενος στο δικό του όραμα για τον κινηματογράφο, τονίζει ότι αυτό «βρίσκεται μίλια μακριά από το σύμπαν της Marvel». Για τον ίδιο και τους ανθρώπους της γενιάς του, αλλά και εκείνων που ο ίδιος -όπως λέει- θαυμάζει, «ο κινηματογράφος ήταν αποκάλυψη –αισθητική, συναισθηματική και πνευματική αποκάλυψη. Ήταν οι χαρακτήρες – η πολυπλοκότητα των ανθρώπων και η αντιφατικότητά τους και πολλές φορές και η παράδοξη φύση τους, ο τρόπος με τον οποίο πληγώνουν ο ένας τον άλλον, και αγαπούν ο ένας τον άλλο και ξαφνικά έρχονται αντιμέτωποι με τους ίδιους τους, τους εαυτούς».
Συνεχίζοντας, ο Σκορσέζε αναφέρεται στον κινηματογράφο ως «μια τέχνη ίση της λογοτεχνίας ή της μουσικής ή του χορού».
«Πολλά από τα στοιχεία που καθορίζουν το σινεμά όσο εγώ το γνωρίζω, υπάρχουν μέσα στις ταινίες της Marvel. Μεταξύ όμως αυτών δεν είναι η αποκάλυψη, το μυστήριο ή η αυθεντικότητα του συναισθηματικού κινδύνου. Υπάρχουν σίκουελ κατ’ όνομα, αλλά αυτά είναι ριμέικ του πνεύματος ή όλων αυτών που επίσημα επιβάλλονται, επειδή πολύ απλά δεν μπορούν να είναι κάτι άλλο. Αυτή είναι η φύση των σύγχρονων franchise ταινιών: έρευνα αγοράς, δοκιμασμένο κοινό, πολύ καλά μελετημένες (σ.σ. για το κέρδος), τροποποιημένες, ξανά-πλέκονται και αναμορφώνονται ξανά και ξανά μέχρι να είναι έτοιμες προς κατανάλωση» προσθέτει.
Ως το αντίπαλον δέος αυτών τον ταινιών, ο Σκορσέζε παραθέτει τους σύγχρονους σκηνοθέτες Πολ Τόμας Άντερσον, Κλαιρ Ντένις, Σπάικ Λι, Άρι Άστερ, Κάθριν Μπίγκελου και Γουές Άντερσον. αυτοίμ κατά τον σκηνοθέτη του Irishman, προσφέρουν με τη δουλειά τους «κάτι πραγματικά καινούριο» και με τρομερές προοπτικές να πάνε την εμπειρία του σινεμά για τον θεατή και τον δημιουργό σε άλλο επίπεδο και σε «απροσδόκητες και ίσως άγνωστες περιοχές».
Η ουσία του προβλήματος, ωστόσο, για τον Σκορσέζε, είναι ότι η κυριαρχία αυτών των franchise ταινιών έχει περιορίσει σημαντικά τις ευκαιρίες για άλλα είδη ταινιών. «Είναι μια επικίνδυνη εποχή για τη βιομηχανία του κινηματογράφου. Η ζυγαριά έχει παλαντζάρει απότομα (υπέρ των franchise ταινιών) στη διανομή». Αναγνωρίζοντας ότι ο «The Irishman» είναι αποτέλεσμα μιας συμφωνίας με το Netflix, προσθέτει: «Θα ήθελα η ταινία μου να προβληθεί σε περισσότερες αίθουσες για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα; Βεβαίως και ναι. Αλλά ανεξαρτήτως με το ποιον κάνεις μια ταινία, η πραγματικότητα είναι ότι οι οθόνες στα πολυσινεμά είναι γεμάτα από franchise ταινίες».
Ο Σκορσέζε δεν αφήνει έξω από το πρόβλημα και το Χόλιγουντ, υποστηρίζοντας ότι «υπάρχουν κάποιοι στη δουλειά με πλήρη αδιαφορία στο κύριο ζητούμενο, την τέχνη».
«Η κατάσταση, δυστυχώς, έχει πλέον χωριστεί σε δύο ξεχωριστά πεδία: υπάρχει ένα παγκόσμιο οπτικοακουστικό entertainment και υπάρχει και το σινεμά. Εξακολουθούν να υπερκαλύπτονται το ένα από το άλλο πού και πού, αλλά αυτό έχει γίνει ολοένα και περισσότερο σπάνιο… η οικονομική παντοδυναμία του ενός χρησιμοποιείται στο να περιθωριοποιεί, ακόμα και να εκμηδενίζει το άλλο».
12°
