Γιώργος Σαμψωνίδης: Δεν μου αρέσει η τέχνη που παίρνει τον εαυτό της υπερβολικά σοβαρά

Ο Γιώργος Σαμψωνίδης μας καλεί σε ένα πυκνό, υβριδικό εικαστικό τοπίο, όπου οι εικόνες δεν εξηγούνται αλλά αιωρούνται, σαν ψηφιακοί ψίθυροι μνήμης και φαντασίας. Μέσα από έργα ζωγραφικής, βίντεο και νέα μέσα, ο καλλιτέχνης προτείνει ένα αποσπασματικό, αλλά βαθιά φορτισμένο σύμπαν όπου το ποπ και το σουρεαλιστικό συναντούν την καθημερινή εικόνα των social media, με όχημα το χρώμα, την ειρωνεία και την ποιητικότητα.

Ο εικαστικός μάς ξεναγεί στις ατμόσφαιρες και στις σκέψεις πίσω από τη νέα του έκθεση «Soft Static» στην γκαλερί Alama, μιλώντας για τον τρόπο που τα έργα του δομούνται σαν θραύσματα συλλογικής συνείδησης, για την επίδραση της αισθητικής υπερφόρτωσης, για το χιούμορ ως εργαλείο οπτικής κριτικής, αλλά και για την επιθυμία του να διερευνήσει τη σχέση τέχνης και τεχνητής νοημοσύνης. Σε έναν κόσμο εικόνων και απόψεων που συγκρούονται, ο Σαμψωνίδης δεν προσφέρει απαντήσεις, αλλά προτείνει έναν χώρο για να σταθούμε – ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό.

Γιώργος Σαμψωνίδης: Συνέντευξη με τον εικαστικό για την έκθεση «Soft Static» στην Alma Gallery

Τι σημαίνει για εσάς αυτός ο τίτλος «Soft Static»;
Είναι ένας όρος που για μένα περιγράφει τη μόνιμη παρουσία και επίδραση της εικόνας στη ζωή μας. Είναι η σιωπή που δεν είναι ποτέ απόλυτη - πάντα υπάρχει κάτι, ένα υπόλειμμα, ένα θρόισμα, κάτι σαν ψηφιακός ψίθυρος όπου τα όρια μεταξύ πραγματικού και φανταστικού εξασθενούν. Ο τίτλος λειτουργεί λοιπόν όχι ως επεξήγηση, αλλά ως ατμόσφαιρα.

Ποιες τεχνικές και μέσα χρησιμοποιείτε σε αυτή την έκθεση; Πώς συνδέεται η παρούσα έκθεση με τις προηγούμενες δουλειές σας;
Συνδυάζω ζωγραφική, βίντεο και νέα μέσα δημιουργώντας ένα υβριδικό σύστημα εικόνων που δεν υπακούει σε αυστηρές κατηγορίες. Αντλώ οπτικό υλικό μέσα από τα social media, περιοδικά, αρχειακό υλικό και A.I. Αυτή η έκθεση αποτελεί εξέλιξη προηγούμενων δουλειών μου — η θεματολογία παραμένει η ίδια: η μαζική κουλτούρα, η ουτοπία, η εικόνα ως φορέας μνήμης και ταυτότητας. Αυτό που αλλάζει είναι η οπτική: εδώ, οι αντιθέσεις είναι πιο έντονες, τα μέσα πιο διασυνδεδεμένα, σαν ένα ενιαίο ψηφιακό περιβάλλον.

Τα έργα σας κυμαίνονται σε μια έντονη χρωματική παλέτα. Γιατί επιλέγετε αυτές τις αντιθέσεις;
Το χρώμα λειτουργεί σχεδόν ψυχολογικά. Θέλω να δημιουργώ μια αίσθηση έντασης και εσωτερικής κίνησης. Οι αντιθέσεις δεν είναι απλώς αισθητική επιλογή — είναι εργαλείο ενόχλησης, αλλά και μαγνητισμού. Κρατούν τον θεατή σε μια ενεργή σχέση με το έργο.

Η έκθεση αυτή μπορεί να χαρακτηριστεί ως μια σύγχρονη αφήγηση για έναν κατακερματισμένο κόσμο εικόνας και μνήμης. Πώς το αποτυπώνετε στα έργα σας;
Δεν λέω ιστορίες με αρχή και τέλος. Φτιάχνω περιβάλλοντα γεμάτα συμβολισμούς και αντιθέσεις. Όπως δουλεύει η μνήμη: αποσπασματικά, υπαινικτικά, με ανάμεικτες αναφορές. Ο κόσμος σήμερα δεν έχει μία αφήγηση — έχει χίλιες που συγκρούονται. Αυτό προσπαθώ να δείξω.

Ποια είναι η θέση του χιούμορ και της ειρωνείας στο εικαστικό σας λεξιλόγιο;
Απαραίτητα και τα δύο. Δε μου αρέσει η τέχνη που παίρνει τον εαυτό της υπερβολικά σοβαρά. Το χιούμορ και η ειρωνεία είναι τρόποι να διαπερνάς τη σοβαρότητα και να δείχνεις τις αντιφάσεις του σήμερα. Και η μαζική κουλτούρα είναι γεμάτη ειρωνεία - δεν γίνεται να μην την ενσωματώσω.

Πώς επιδρά η καθημερινή εικόνα των social media στο εικαστικό σας έργο;
Τα social media πέρα από πηγή θεματολογίας είναι πηγή ρυθμού και μορφής. Ο τρόπος που «σκρολάρουμε», που «καταναλώνουμε» εικόνες, που βλέπουμε χωρίς να κοιτάμε — όλα αυτά είναι δομικά χαρακτηριστικά στο πώς χτίζονται τα έργα μου. Η εμπειρία τους μοιάζει περισσότερο με feed παρά με παραδοσιακή ζωγραφική σύνθεση.

Πώς ξεκινάτε συνήθως ένα έργο; Από μια εικόνα, ένα συναίσθημα ή μια ιδέα; Ξεκινάω από κάτι που με «προκαλεί». Μπορεί να είναι μια φωτογραφία, μια λέξη, μια αίσθηση. Από εκεί ξεκινά μια διαδικασία συναρμολόγησης. Το έργο προκύπτει μέσα από δοκιμές, διαγραφές, μικρές εκπλήξεις. Δεν έχω πάντα έναν ξεκάθαρο στόχο - ακολουθώ την ενέργεια που γεννιέται.

Το έργο σας μοιάζει με ονειρικά κολλάζ – θεωρείτε ότι έχει ψυχαναλυτικές ή υπαρξιακές διαστάσεις;
Ναι, χωρίς όμως να είναι εσκεμμένο. Ο τρόπος που λειτουργεί το έργο μοιάζει με τον τρόπο που δουλεύει η μνήμη ή το όνειρο: ανακαλεί, επανασυνδέει, μετατρέπει. Οπότε είναι αναπόφευκτο να έχει υπαρξιακές και ψυχαναλυτικές προεκτάσεις — δεν είναι όμως «θεραπευτικό». Είναι περισσότερο χαρτογράφηση ενός συλλογικού ασυνείδητου.

Η αισθητική υπερφόρτωση είναι στοιχείο της έκθεσης – τη βλέπετε ως πρόκληση ή σχόλιο;
Είναι και τα δύο. Από τη μία, είναι μια πρόκληση απέναντι στην παθητικότητα του βλέμματος. Από την άλλη, λειτουργεί ως σχόλιο πάνω στον οπτικό κορεσμό της εποχής.

Υπάρχει κάποιο έργο στην έκθεση που ξεχωρίζετε; Υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος πίνακας που έχει ιδιαίτερη σημασία για εσάς ή κάποια ξεχωριστή ανάμνηση από τη δημιουργική διαδικασία;
Κάθε έργο έχει τη δική του ιστορία, αλλά αυτό που ενδεχομένως ξεχωρίζω είναι αυτό που λέγεται «Which way is Tokyo?» γιατί με αιφνιδίασε και εξελίχθηκε με έναν τρόπο που δεν περίμενα. Κουβαλάει κάτι ανεξήγητο, και γι’ αυτό μου είναι πολύτιμο. 

Ποιο θεωρείτε ότι είναι το επόμενο βήμα για εσάς μετά το «Soft Static»;
Να συνεχίσω την εξερεύνηση αυτής της υβριδικής γλώσσας, ίσως να εντάξω το στοιχείο του ήχου. Επίσης θα ήθελα να πειραματιστώ περισσότερο με το AI και τον ρόλο που θα μπορούσε αυτό να διαδραματίσει στα έργα μου.

Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση στο City Guide της Athens Voice