Ο νέος είναι ωραίος αλλά οι παλιές συνταγές δεν λειτουργούν

Δεν θέλουν και πολύ για να σε χαρακτηρίσουν δεξιό στο χώρο της κεντροαριστεράς. Πέντε ορθολογικές προτάσεις να καταθέσεις, λίγο να μην σου αρέσει η συμφωνία των Πρεσπών, ένα ποινικό νόμο να ψηφίσεις με τη ΝΔ, σου έβγαλαν το όνομα και πάει πέταξε η ηγεσία του ΚΙΝΑΛ. Κι ας είσαι επί χρόνια ηγετικό στέλεχος αυτού του χώρου. Aυτό έπαθε ο Α. Λοβέρδος. Ίσως νόμιζε ότι οι συγκεκριμένες και καθαρές θέσεις του θα προσέλκυαν και ψηφοφόρους από τον κεντροδεξιό χώρο, αλλά αυτοί μπορεί να τρέφουν συμπάθεια προς το πρόσωπό του αλλά δεν θα στηθούν και στην ουράεν μέσω πανδημίας για να τον ψηφίσουν. Από την άλλη, το γεγονός ότι η πλειοψηφία των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ γουστάρει την πολιτική του Κ. Μητσοτάκη δεν σημαίνει ότι θα δέχονταν και έναν «δεξιό» ως αρχηγό του κόμματός τους.

Αλλά δεν θέλουν και πολύ να σε χαρακτηρίσουν «συριζαίο» στον ίδιο ευαίσθητο χώρο. Και ο Γιώργος Παπανδρέου με το καλημέρα της απροσδόκητης επανεμφάνισής του δήλωσε φίλος της «προοδευτικής διακυβέρνησης» αφήνοντας να εννοηθεί ότι αυτή θα γίνει με τη «μάνα της προόδου» την αριστερά. Ούτε το ξεκαθάρισε αλλά ούτε και το διέψευσε. Αντιθέτως ευχήθηκε να αλλάξει ο ΣΥΡΙΖΑ για να συνεργαστούν και την παραμονή τουιτάρισε ότι το 100άρικο στους ανεμβολίαστους προάγει την ανισότητα. Τώρα τι σχέση μπορεί να έχει ο Γ.Α. Παπανδρέου με αυτήν την αριστερά κανείς δεν μπορεί να ξέρει ούτε φυσικά ο ίδιος. Μια άπελπις προσπάθεια να προσελκύσει και αυτός κόσμο από άλλο χώρο, υποσχόμενος ότι θα γίνει χαλί να τον πατήσει, πράγμα που σίγουρα λειτούργησε αρνητικά. Οι αριστεροί δεν ψηφίζουν για αρχηγό στα δικά τους κόμματα, θα πήγαιναν να ψηφίσουν τον μνημονιακό και βετεράνο Γιώργο στις εκλογές του «επάρατου ΠΑΣΟΚ»;

Οι εκλογές για την ανάδειξη αρχηγού στο ΚΙΝΑΛ, που έστρεψε ξανά τα φώτα της δημοσιότητας στην πολιτική κουζίνα, ήταν υπόθεση του κόσμου του ΠΑΣΟΚ και μάλιστα του πιο παραδοσιακού. Κι ας ψηφίζουν κάποιοι εξ αυτών άλλα κόμματα! Ο κόσμος αυτός έχει το ένστικτο της πολιτικής επιβίωσης και του αξίζουν συγχαρητήρια. Μεγάλοι άνθρωποι οι περισσότεροι στήθηκαν υπομονετικά στην ουρά και ανέδειξαν πρώτο ένα δικό τους παιδί, τον Ν. Ανδρουλάκη. Μπορεί να μην ήξεραν αναλυτικά τις απόψεις του, μπορεί να μην είναι ούτε καν βουλευτής, μπορεί ακόμα και αν γίνει αρχηγός τους να εργάζεται στις Βρυξέλλες, αλλά είναι δικός τους, είναι πασόκος είναι νέος, είναι και άφθαρτος.

Ούτε στην ελληνική Βουλή εκλέχτηκε ποτέ, ούτε σε συμμαχικές κυβερνήσεις συμμετείχε, ούτε θέσεις ευθύνης κατέλαβε, ούτε τσακώθηκε σε παράθυρα, ούτε συμμετείχε σε σκάνδαλα, ούτε ακούστηκε ποτέ κάτι γι αυτόν. Ούτε έκανε γι αυτούς οτιδήποτε είτε καλό, είτε κακό. Οι Έλληνες δεν ασχολούνται με το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. Ούτε κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας είπε κάτι αιχμηρό ή ιδιαίτερο ώστε να προβληματίσει ή να διχάσει. Σοφή τακτική, που έκανε διάνα σε έναν κόσμο που δεν θέλει να ακούσει κάτι καινούργιο. Αλλά θέλει να δει το ΠΑΣΟΚ και πάλι στην κορυφή να αναδιανέμει τον πλούτοτης πατρίδας στους μη προνομιούχους. Ποιον πλούτο; Μα αυτόν που θα πάρει από τους ισχυρούς  μέσω της φορολογίας. Η λεγόμενη και αναδιανομή. Ως γνωστόν λεφτά υπάρχουν. Τελεία. Κάπου εδώ ήρθαμε, αλλά δυστυχώς δεν είναι 1981 και κουβαλάμε και άλλα 40 χρόνια στην πλάτη μας.

Το ερώτημα σήμερα είναι αν ο Ν. Ανδρουλάκης μπορεί να προσελκύσει ψηφοφόρους από τα δύο μεγάλα κόμματα ώστε το ΚΙΝΑΛ να σταθεροποιηθεί σε διψήφιο ποσοστό. Ο Α. Λοβέρδος που θα μπορούσε να φέρει ψήφους από τη ΝΔ δεν είναι πια εδώ αλλά ούτε και ο Γ. Παπανδρέου για να έλξει αριστερούς και ριζοσπάστες σοσιαλιστές από το ΣΥΡΙΖΑ (sic). Ούτε έχει την απαιτούμενη εγχώρια ή διεθνή ακτινοβολία ώστε να φαντάζει ως ανερχόμενος πολιτικός αστέρας. Είναι πάνω από δέκα χρόνια στην ενεργό πολιτική της χώρας και από το 2014 ευρωβουλευτής με δυο θητείες, χωρίς όμως να το κάνει και θέμα. Για θέαμα, ούτε λόγος. Συνεπώς θα πρέπει να παρουσιάσει τόσο τον εαυτό του όσο και τις θέσεις του στο ευρύτερο ακροατήριο και να δειγματίσει το προϊόν του, αν θέλει να βελτιώσει τη θέση της κεντροαριστεράς αύριο. Έχοντας αντιπάλους δύο έμπειρους και δημοφιλείς παίκτες, τον Κ. Μητσοτάκη και τον Α. Τσίπρα.

Το ΚΙΝΑΛ μέχρι τώρα πολιτεύτηκε στη λογική του «ούτε-ούτε» θέλοντας να δείξει ένα διακριτό προφίλ ανάμεσα από τη ΝΔ και το ΣΥΡΙΖΑ. Σε κάθε, μα κάθε θέμα έψαχνε κάτι για να διαφοροποιηθεί και από τους δύο και αυτό του στοίχησε. Διότι αντιδρούσε αρνητικά ακόμα και σε πράγματα τελείωςορθολογικά και αυτονόητα, όπως για τις μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία, ή τη βελτίωση του ποινικού κώδικα για να μη φανεί «δεξιό». Και αυτή η έγνοια το έριχνε στην αγκαλιά της αριστεράς. Γιατί το αριστερόμετρο το κατέχει ο ΣΥΡΙΖΑ. Το ΚΙΝΑΛ σταδιοδρόμησε ως κόμμα «ανάμεσα» και γι’ αυτό έπειθε μόνο τους δικούς του. Οι υπόλοιποι δεν έβρισκαν κάτι για το οποίο θα εγκατέλειπαν τα δύο κόμματα εξουσίας για να προτιμήσουν την κάλπη του. Και για να γίνει αυτό σήμερα θα πρέπει να βρουν κάτι ρηξικέλευθο και εντυπωσιακό. Το φέρνει ο σοσιαλδημοκράτης Ν. Ανδρουλάκης;

Το θέμα της αξιολόγησης στον δημόσιο τομέα είναι εκτός σοσιαλδημοκρατικής γκάμας; Γιατί δεν βγήκε το ΚΙΝΑΛ όχι μόνο να την υπερασπιστεί αλλά και να συμβάλλει; Γιατί δεν μπαίνει μπροστά στο θέμα της ασφάλειας ή της διοικητικής μεταρρύθμισης των πανεπιστημίων; Γιατί δεν τολμά να πει ένα καθαρό ναι στην απολιγνιτοποίηση; Στα βασικά της πανδημίας συμπορεύτηκε με την κυβέρνηση κινούμενο στα πλαίσια της λογικής. Γιατί όμως δεν αντιστάθηκε στον σκανδαλώδη εργαλειακό χειρισμό του θέματος από τον ΣΥΡΙΖΑ που εξοργίζει πολλούς μετριοπαθείς ψηφοφόρους του ώστε να δείξει τη διαφορά και να κερδίσει μόνιμους πόντους; Μήπως δεν θέλει να φαίνεται η διαφορά του από την αριστερά; Σε μια εποχή που η κυβέρνηση έχει ανοίξει το πουγκί και μοιράζει χρήμα, με αποτέλεσμα την πιθανή αύξηση του δημόσιου χρέους, γιατί δεν έχει να πει κάτι για τον επαπειλούμενο  νέο δημοσιονομικό εκτροχιασμό;

Η μείωση των ανισοτήτων, αυτό το μέγα δόγμα της σοσιαλδημοκρατίας, δεν επιτυγχάνεται με επιδόματα ή διορισμούς αλλά μόνο με παραγωγή πλούτου από την ελεύθερη οικονομία, με κίνητρα και προσέλκυση επενδύσεων. Αλλιώς μοιράζεις τα δανεικά που δεν έχεις. Μήπως όμως όλα αυτά σκοντάφτουν στο άρωμα μιας κακοχωνεμένης ντεμοντέ σοσιαλδημοκρατίας; Του σοσιαλισμού με τα λεφτά των άλλων; Ο νέος αρχηγός τι γνώμη έχει για όλα αυτά άραγε;

Καλός ο νέος και ωραίος αλλά υπάρχουν σημαντικά πολιτικά θέματα ανοικτά που πρέπει να πάρει θέση, αν θέλει να πάρει και ψήφους. Και τα θέματα είναι δύσκολα και η κοινή γνώμη εύκολα σου τυπώνει δεξιά ή αριστερή ταυτότητα πράγμα που σε απομονώνει από  κάποια ακροατήρια. Ο Μητσοτάκης είχε ως κάβα τη ΝΔ και την παραδοσιακή δεξιά και από εκεί χάρι στις φιλελεύθερες και σοσιαλκάπως πολιτικές του προσέλκυσε κόσμο από την κεντροαριστερά. Ο Τσίπρας είχε ως κάβα την ανανεωτική και ριζοσπαστική αριστερά και παίζοντας το χαρτί του αριστερού λαϊκισμού μάζεψε έναν κόσμο του ΠΑΣΟΚ αλλά και ανανήψαντες ακροδεξιούς. Ο Ανδρουλάκης με μια αδύναμη κάβα των πιστών του παλιού ΠΑΣΟΚ ποιους νέους φίλους μπορεί να προσελκύσει; Τέως πασόκους και νυν ριζοσπάστες που θα δουν στο πρόσωπό του ένα νέο Τσίπρα για τον σοσιαλισμό και τον κρατισμό του μέλλοντος τους; Ή κεντρώους ορθολογιστές που θα δουν έναν πιο δεινό και τολμηρό μεταρρυθμιστή αλλά και πιστότεροφίλο της ελεύθερης οικονομίας από τον Μητσοτάκη;

Μήπως πρέπει να προσεγγίσει τον κόσμο της μεσαίας τάξης που έχει καταλάβει ότι ο μόνος δρόμος της ευημερίας είναι ο δρόμος της εργασίας, των επενδύσεων και της καπιταλιστικής παραγωγής χωρίς αυθαιρεσίες και ληστρικές διαθέσεις, με φροντίδα του φυσικού περιβάλλοντος και υψηλή ποιότητα καθημερινής ζωής; Τον κόσμο που χόρτασε αριστερές ρετσέτες και θέλει να δει τα παιδιά του να μορφώνονται πραγματικά, να αποκτούν δεξιότητες, να επιστρέφουν στην πατρίδα τους και να μεγαλουργούν;

Νίκο Ανδρουλάκη, ίσως υπάρχει στην Ελλάδα χώρος για ένα ευρωσοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Σου εύχομαι να τον βρεις και να τα καταφέρεις. Αλλά σήμερα δεν είναι το 1981 και οι παλιές συνταγές δεν πιάνουν.