Στη Νέα Παραλία της Θεσσαλονίκης όταν βραδιάζει: αστικός θρίαμβος! 

Έκανα περασιά από την 44η Έκθεση Βιβλίου, χάζεψα τίτλους και πάγκους, ένα αεράκι αλαργινό, σκέτη παρηγοριά με στάνιαρε από την κάψα. Λίγα μέτρα παραπέρα από τη θάλασσα η πόλη καιγόταν ανελέητα. Καιρό είχα να περπατήσω στη Νέα Παραλία, αυτόπτης μάρτυρας την ώρα που το ηλιοβασίλεμα γίνεται νύχτα, η στιγμή μαγνήτισε τα μάτια μου τη μεταιχμιακή ώρα που φως και σκοτάδι συνυπάρχουν στο ίδιο πλάνο. Για δες, έκανα μέσα μου, καθένας εδώ βιώνει το μεγαλείο του θαλάσσιου μετώπου μας όπως του αναλογεί: οι βιβλιόφιλοι για τις σελίδες, οι καρδιοπαθείς για το βάδισμα με συνταγή γιατρού και τα φρικιά του health living για να κάψουν θερμίδες. 

Ποδηλάτες με ρεμβαστικές ορθοπεταλιές, μπασκετάκι, ζευγαράκια στα παγκάκια σε φάση ρομάντσο και γλωσσόφιλο, ινσταγκράμερς για τα δέοντα μπροστά στις ομπρέλες του Ζογγολόπουλου και παραδίπλα οι καντίνες, οι πάγκοι με τα ποπ κορν, το τένις, ο όγκος του Μακεδονία Παλλάς, το Μέγαρο στο βάθος, και όσοι για την ταινία που έπαιζε το θερινό Ναταλί (Η Τζέιν Όστεν με κατέστρεψε) στην ουρά για εισιτήριο. 

© Λάζαρος Γραικός

Πολλοί χαλνιούνται και θεωρούν κιτς και αφόρητη αυτή τη συνύπαρξη, χωρίς να υπολογίζουν πως είναι η μοίρα κάθε δημόσιου χώρου να αποτελεί κτήμα όλων, είτε με σινιέ Air Jordan, είτε με ταπεινά Givova. Από τον πάγκο του Κέδρου, πάλι, τυχαία, πριν λίγο είχα τσιμπήσει ένα αντίτυπο της Πόλης των Προσφύγων του Γιώργου Ιωάννου. Θυμήθηκα ότι είχε ένα σχετικό απόσπασμα, ανάτρεξα και το βρήκα: «Από τον Λευκό Πύργο, που μονάχα ένα δόντι κατόρθωσε να του βγάλει ο σεισμός, αρχίζει μια παραλιακή λεωφόρος, που παρόμοιά της δεν υπάρχει όχι μοναχά στην Ελλάδα αλλά ούτε καν στη Μεσόγειο. Ούτε το Και της πολυπόθητης Σμύρνης, ούτε η Κορνίς της Αλεξάνδρειας, ούτε τα παραλιακά βουλεβάρτα της Κυανής Ακτής, μπορούν να συγκριθούν με άνεση και μήκος με τη Νέα Παραλία της Θεσσαλονίκης, που έχει ακόμα περιθώριο για επέκταση και βελτίωση. Εδώ είναι πολύ ωραία να περπατάς. Να ξεκινάς από την Παλιά Παραλία που είναι στενότερη, αλλά στολίζεται με υπέροχους φανοστάτες, και προχωρώντας ανατολικά, να περνάς μπροστά από παλιά πληγωμένα, αλλά πάντοτε ωραία κτήρια, άρρηκτα δεμένα με τη μορφή αυτής της πολιτείας. Κι ύστερα περιδιαβαίνοντας μπροστά από παλιά αρχοντικά, αλλά κυρίως από μοντέρνα θεόρατα κτήρια, φθάνεις στον Λευκό Πύργο και χωρίς βέβαια να ανέβεις γιατί θα κολλήσεις, παίρνεις πια τη Νέα Παραλία, που αν είναι χειμώνας χάνεται μέσα στην αχλύ κι αν είναι καλοκαίρι σου μεταδίδει ελαφρώς το αίσθημα και την ανταύγεια πλατιάς αφρικανικής περιοχής, όπου ψήνουν ψωμί στον ήλιο». 

Στον Θερμαϊκό το καραβάκι Tiki έπιασε να σερβίρει τα πρώτα αλκοολούχα, τα φωτορυθμικά του μπογιάντιζαν τα νερά, γιαγιάδες με εγγόνια, νέοι γονείς με καρότσια, βοή και αυτοκίνηση στη λεωφόρο Νίκης. Καιρό είχα να περπατήσω στη Νέα Παραλία, αυτόπτης μάρτυρας τη στιγμή που το ηλιοβασίλεμα γίνεται νύχτα. Και όλα μου άρεσαν και ξάφνου όλους και όλα τα ξαναγάπησα και σκέφτηκα αυτό: Σαν τη Νέα Παραλία μας δεν έχει, ποια Χαλκιδική ορέ;