Armenoville, Pink Floyd, φαλάφελ και έκσταση στης Μητροπόλεως την προέκταση

Διασχίζω εκείνο το κομμάτι της Μητροπόλεως, την προέκτασή της, που ξεκινά από το Greco espresso bar και τελειώνει στην πίσω όψη της Πειραιώς, που μονίμως είναι παρκαρισμένο το βανάκι με τους σεκιουριτάδες της χρηματαποστολής. Έχω ήδη πει τέσσερα μεγάλα «όχι», «ξέχνα το», «μη με κολάζεις», «με τίποτα δικέ μου» στον λιχούδη εαυτό μου. Το άλλο μου «είναι» ζητά να σπάσω τον διατροφικό όρκο και να το κεράσω ένα Lemonville με καβουρντισμένα αμύγδαλα, κομμάτια μαρέγκας και κρέμα λεμονιού, μίξη μπεζέ και παγωτού, γλυκό σε κατάσταση σεμιφρέντο. Το γούστο είναι εντελώς θεσσαλονικιώτικο, με ρίζα που κρατά από τον καιρό του Α’ Παγκόσμιου, όταν είχαν στρατοπεδεύσει εδώ οι δυνάμεις της Αντάντ και οι Γάλλοι μας μύησαν στο τι και πώς.

Κολάζει το ζαχαροπλαστείο Armenoville, που κανονικά θα έπρεπε να το λένε Πειρασμοβίλ, αλλά το παίζω σκληρός, δεν ενδίδω στο λιχούδικο είναι μου και προχωρώ παρακάτω. Δεν το βάζει κάτω, τουλάχιστον μια μπουγατσούλα από τον Γιάννη, ρε φρικιό της υγεινής διατροφής, με προγκάει, ή ένα falafel με σος, ταχίνι, λάχανο και καρότο από το Falafel (δεύτερο και τρίτο όχι από εμένα που συνεχίζω να το παίζω Γάλλος). Εκλιπαρεί, έστω ένα κούσμπασι (χειροποίητη ζύμη με χοιρινό φιλεταρισμένο, ψημένο με μπαχαρικά, πουρέ καπνιστής μελιτζάνας, δενδρολίβανο και μοτσαρέλα) από το Feyrouz. Ε; Είναι το τέταρτο σερί όχι που εισπράττει, και ευτυχώς που η τζελατερία Vanilla (το ωραιότερο φρέσκο παγωτό της Θεσσαλονίκης) δεν έχει ανοίξει ακόμα, γιατί θα είχαμε δράματα.

Εν τω μεταξύ, ενώ μαλώνουμε με το λιχούδικο είναι, παρατηρώ πως ο Γιάννης, το διάσημο 24 ώρες ανοιχτό μπουγατσάδικο, κάθε άλλο παρά με τυροπιτερί της Μητροπόλεως μοιάζει, καθώς με τέτοιο ράστα εξω και έσω λουκ και βάψιμο μαγαζιού στα χρώματα της Τζαμάικα, προσομοιάζει με φαγάδικο στο Κίνγκστον Καραϊβικής.

Έτσι στεναχωρημένος που συνεχίζω να κατσαδιάζω την ύπαρξή μου την πάντα έτοιμη να ενδώσει στα τσιμπολογήματα, μιας και σε αυτήν την πόλη μόνο τρώγοντας και πίνοντας ξορκίζουμε κάθε έγνοια, αποφασίζω να μας πάω στη Velona. Γιατί όλες τις διαίτες μπορώ να τις κάνω με σκυλίσιο πείσμα (γλυκαιμικού δείκτη, κετογονική, διαλειμματική, Ντουκάν, Άτκινς), αλλά τη μουσική δεν μπορώ να την κόψω και στη Velona έχει μέταλ και τζαζ και κλάσικ και αλτέρνατιβ βινύλια. Παίζουν, όμως, και βιβλία περί μουσικής, γκράφικ νόβελ περί μουσικής, συν το ότι είναι και σημείο διανομής του Fucking Morbid Press, που πολύ εκτιμώ το πώς αυτοσυστήνεται: Ένα ανελέητο και μπάσταρδο νέο extreme metal zine.

Velona ιδιοκτησίας Σοφίας Γεωργιάδου, και το κόλπο πιάνει και ο λιχούδης σταματά την κλάψα και ακούει με προσοχή τη Σοφία να δίνει τη λίστα με τα μπεστ οφ του δισκοπωλείου της. Ξεσκίζει το Dark Side Φεγγάρι των Floyd, το κονσέρτο στην Κολωνία του Keith Jarret, από ελληνικά πουλούνε τερλίκια οι 1000 Mods και οι Villagers of Ioannina, ενώ, από τα πολύ δικά μου, καλά τα πάνε οι νέοι Mogwai με τις κιθάρες γκράο γκράο.

Σοφία Γεωργιάδου

Έτσι σε καταστολή όπως κατάφερα να τον φέρω τον άλλο μου εαυτό (έπαψε να μου ζητιανεύει μια από το ένα και μια από το άλλο σε βρώση και πόση, επιτέλους) φθάνω στο τέλος του κομματιού της Μητροπόλεως που αρχίζει από το καφέ Greco espresso bar και ορίζουμε για τέλος του την πίσω όψη της Πειραιώς. Απέναντι ακριβώς τσεκάρω το μεγάλο έργο που ξεσκίζει τα έγκατα της γωνίας Τσιμισκή με Εθνικής Αμύνης, αλλά εργοτάξιο για καλό σκοπό: Προσεχώς αναμένεται να φιλήσει τον ουρανό ένα δεκαόροφο ξενοδοχείο του ομίλου Electra, πεντάστερο, 160 δωματίων, με υπόγειους χώρους στάθμευσης και ορίζοντα ανέγερσης τους 22 μήνες. Ένα δέος μας διαπερνά όσο να ’ναι.