Όπου και να πας, όπου και να σταθείς, η Θεσσαλονίκη, ειδικά τα σαββατοκύριακα, μοιάζει πανομοιότυπη.
Όπου και να πας, όπου και να σταθείς, η Θεσσαλονίκη, ειδικά τα σαββατοκύριακα, μοιάζει πανομοιότυπη. Εκατοντάδες χιλιάδες «μαζάνθρωποι» καταλαμβάνουν καφέ και εστιατόρια, θρονιάζονται στους πεζόδρομους, κρατούν στο χέρι ολόιδιες σακούλες πολυκαταστηματέξ, φορούν αξεσουάρ και look ενορχηστρωμένο θαρρείς από τον ίδιο στιλίστα και χρησιμοποιούν ατάκες δανεικές από την τηλεόραση («δεν υπάρχει», «το χάσαμε το κορμί, πατριώτη», «για τη φουκαριάρα τη μάνα μου»). Γι’ αυτό και η πόλη δεν κρύβει καμιά πρωτοτυπία, γι’ αυτό και το βουητό της ακούγεται χωρίς ενδιαφέρον.
Το αντίθετο του «μαζάνθρωπου» είναι το «άτομο». Στα 80s ο Ψάλτης αποκαλούσε τον Γαρδέλη «δικέ μου». Στα 90s το «άτομο» ήταν γνωστό και ως «αρχηγός», στις αρχές των 00s μετεξελίχτηκε από την Πάνια σε «αρχηγόπουλο», μέχρι να καταλήξει στη σημερινή του ονομασία, που υποδηλώνει υποκείμενο σπέσιαλ, ξεχωριστό, μοναδικό και ανεπανάληπτο.
Δεν πρέπει να μπερδεύεται το «άτομο» με τον γραφικό, τον λαλατζή, τον γιούχου και τον κουκουρούκου, γιατί είναι μέγα λάθος. Η Θεσσαλονίκη είναι τίγκα από τέτοιους. Η μοναδικότητα του «ατόμου», ωστόσο, έγκειται στο ότι μετρά φίλους και θαυμαστές όχι γιατί κάνει το γύρο του Λευκού Πύργου γυμνός ή ντύνεται Ζορό, αλλά γιατί συνδυάζει γνώση με στιλ, σοφία και δράση, αφήνοντάς τα ως παρακαταθήκη στις παρέες και την πόλη. Δεν μπορείς να αποκαλέσεις «άτομα» φερειπείν τους συντελεστές της εκπομπής «Είτε Α’ είτε Β’, όλοι παν για τη μαρμίτα», αν και είμαι φανατικός μεταμεσονύκτιος θεατής της. Ο ιντριγκαδόρος φυτιλάκιας Ραπτόπουλος, ο παοκτσής Τρέγιας και το κιτρινόμαυρο αετόπουλο Ζάχος γνωρίζουν από αθλητικό παρασκήνιο, υπερασπίζονται με σθένος και πάθος τις ομάδες τους, όμως δεν παύουν να είναι κολλημένοι αθλητικάκηδες. «Άτομο» όμως είσαι αναγκασμένος να παραδεχτείς ότι είναι ο νεοφερμένος στο πάνελ τους Μάριος Ασλαμάς, άτυπος εκπρόσωπος του λαού του Ηρακλή. Δεν θα μπορούσα να βρω καλύτερη προσωποποίηση της λέξης από αυτόν. Δικαιώνοντας το μύθο που θέλει τους κυανόλευκους «Σορβόνη και κουλτούρα», ο πολυπράγμων Ασλαμάς χτυπάει διάνα. Άριστος γνώστης του ποδοσφαίρου, αφού ευτύχησε να δει ντρίπλες από τον Χατζηπαναγή, αμετανόητος εραστής του βρετανικού football που παρακολουθεί παράλληλα 30 χρόνια τώρα, μεγαλωμένος με Clash, πρώην dj και μπλεγμένος με τη μόδα, αφού ακόμα τον θυμάται η Προξένου Κορομηλά να αναλύει τις διαφορές των μαύρων Perfecto από τα αντίστοιχα Schott, ο Ασλαμάς είναι «άτομο». Έτσι εξηγείται και το ποτάμι των μηνυμάτων που παίρνει κατά τη διάρκεια της εκπομπής, αφού η Θεσσαλονίκη τέτοιους τύπους, που μιξάρουν μπάλα και μουσική, μόδα και φιλολογία, ξέρει να τους τιμάει.
Μεγάλο άτομο επίσης, κόντρα στους «μαζάνθρωπους», τρέντουρες ή χουλιγκάνους, είναι ο Γιώτης Μπάνγκαλας, υπάλληλος στο δισκοπωλείο “Metropolis”, γιγάντιος ντράμερ (Yogurt, Παύλος Σιδηρόπουλος), μύστης όσο λίγοι της μουσικής και του «καλλιτεχνικού» σινεμά (Ρον Τζέρεμι, Βανέσα ντελ Ρίο, you know). Εμμονοληπτικός με τον κιθαρίστα Τζεφ Μπεκ, όπου τα τελευταία χρόνια ταξιδεύει παντού όπου παίζει στην Ευρώπη, αλλά και με τη μούσα των Velvet, Nico, ο Γιώτης είναι από τους λίγους στον κόσμο που γνωρίζουν σε ποιο σημείο του Βερολίνου είναι θαμμένη. Γύρω στις 3 κάθε μεσημέρι, που κάνει διάλειμμα και ρεμβάζει στο πεζοδρόμιο του “Metropolis” στην Τσιμισκή, παραμένει ο καλύτερος μουσικός πληροφοριοδότης. Οι περαστικοί τον ακούν να υμνεί τους καινούργιους Fleet Foxes ή να διηγείται περισσότερες ροκ εν ρολ ιστορίες με την ιδιότυπη ντοπιολαλιά και προφορά της Νιγρίτας Σερρών.
Μπορεί στη Θεσσαλονίκη, όπως και παντού βέβαια, η μουσική να έχει πεθάνει και στα «καναπεδάδικα» να κάνουν παιχνίδι σωρηδόν άχρωμα lounge ή λαϊκοχιπχόπ σουξέ, όμως χάρη σε τέτοια άτομα η φλόγα ακόμα καίει. Ο Dim DJ, που επιμένει να αυτοπροσδιορίζεται ως «ρέιβερ», παραμένει ένας μετρ του Ντιτρόιτ, από την παλιά του σόουλ και τέκνο έως τα σημερινά ηλεκτρονικά παρακλάδια (Τετάρτη μετά τα μεσάνυχτα μιξάρει στον Republic και Παρασκευές στο “ArtHouse”).
«Άτομο» πασίγνωστο στα πέριξ της Ζεύξιδος και της Βαλαωρίτου είναι και η Νάνσυ (Μιχαηλίδου). Μανιακή με τις συναυλίες και τα φεστιβάλ, χορευταρού, αμετανόητη ταξιδεύτρια, μύστης και συλλέκτρια παρακμιακών ασμάτων (διαθέτει σπάνια εκτελέσεις ασμάτων από Σεφερλή και Καφάση), το κορίτσι λάμπει μοναδικά, περιστοιχισμένο πάντα από φίλους της μουσικούς, καθότι τελεί γκρούπι πολλών ντόπιων σχημάτων.
«Ατομικό» παράσημο θα ήθελα να απονείμω και στον Γιώργο Εμμανουηλίδη από την αδρεναλινάτη παρέα των microXtreme. Φωτογράφος, δημοσιογράφος, υπεύθυνος Τύπου και συντονιστής των ωραιότερων snowboard και skate events και, κυρίως, ταξιδευτής, αφού μπορεί να σου δώσει tips από Νέα Ζηλανδία και Αφρική έως Κατμαντού και νησιά Φίτζι, ο «Ζορζ» το ’χει.
Για το τέλος κρατώ τον Νίκο Καρδαρά. Ως φωτογράφος είναι ο ορισμός του street fighting man, εφόσον βρίσκεται πάντα στην καρδιά των γεγονότων. Ως κοινωνικό φαινόμενο, δεν υπάρχει μπάρμαν που να μη σπρώχνει σφηνάκια για πάρτη του, πάρτι που να μη δώσει παρών, χιονοδρομική πίστα Ελλάδας και εξωτερικού που να μην τσουλήσει, παιχνίδι του ΠΑΟΚ που να μην παραβρεθεί, τσίπουρο που να μη δοκιμάσει και κορίτσι που να μην έχει φιλήσει. Δανδής, dodgy, μορφή κυριολεκτικά, ο Καρδαράς είναι το πιο μικρό σε ηλικία «άτομο» που γνωρίζω. Σε μια Θεσσαλονίκη όπου λόγω «μαζανθρώπων» καραδοκεί η πλήξη αντί για την έκπληξη, όλοι οι παραπάνω αποτελούν συλλεκτικά είδη και τολμώ να προτείνω να χριστούν και μνημεία της Unesco, εφόσον πρέπει να τους προστατεύουμε, όπως την Καμάρα και τα Κάστρα. Γεια σας, ρε ατομάρες!
13°
