Έχει ανοίξει τουλάχιστον ενάμιση χρόνο κάτω από τη μύτη μου. Δυο βήματα από το σπίτι μου, όλοι μου οι φίλοι πηγαινοέρχονται σε απανωτές επισκέψεις, αναφέρονται σ’ αυτό μετά πολλών επαίνων, με μουρμουράνε που εγώ, η «αρμόδια», δεν έχω αξιωθεί ακόμα να πάω. Η αλήθεια είναι, ότι το έπαιρνε το μάτι μου στα καθημερινά δρομολόγιά μου στη γειτονιά αλλά έτσι όπως είναι σκοτεινό, ημιυπόγειο, με υποτυπώδη διακόσμηση και εξοπλισμό –όπως καφενείο επαρχίας για πρέφα και δηλωτή– δεν μου έκανε το κλικ... Μια φορά μάλιστα έχω φτάσει με μια φίλη στο κατώφλι του, ο βλοσυρός κύριος (ιδιοκτήτης;) δεν μας άφησε να μπούμε. Ανοίγανε σε 20 λεπτά (δηλαδή στις 7.30) και δεν μας ήθελε στα πόδια του. Μ’ αυτά και μ’ αυτά φτάνω να το γευτώ περίπου πριν 15 μέρες. Πέφτω ξερή, βγάζω τους φίλους αληθινούς και κολλάω. Το μικρό μαγαζάκι έχει φαΐ από τα καλύτερα, δεν πουλάει φιόγκους και κορδελάκια, έχει καλό χύμα κρασί (πολύ σπάνιο πια αυτό το τελευταίο στις ταβέρνες αλλά και στα πιο «καλά» εστιατόρια της μικρής μας πόλης), αλλάζει τα πιάτα του πολύ συχνά για να μη βαριέται ο πελάτης ούτε και ο μάγειρας, έχει εξαιρετικά προσιτές τιμές. Τα πιάτα του είναι εντελώς σπιτικά και «στοργικά», αυτό που πραγματικά θέλεις ένα βράδυ που πεινάς, δεν έχεις τίποτα στο σπίτι ή κι αν έχεις βαριέσαι να το μαγειρέψεις.
Έχω μέχρι στιγμής δοκιμάσει ωραιότατο και εξαιρετικής ποιότητας μοσχαρίσιο συκώτι με δεντρολίβανο και σβησμένο στο ξίδι, τη μια φορά με πουρέ, την άλλη με σπιτική πατατοσαλάτα. Μαυρομάτικα φασόλια με σπανάκι πολύ περιποιημένα, σωστό βράσιμο, ωραίο λάδι, αλατάκι-πιπεράκι όσο πρέπει. Μοσχαρίσιο κότσι λουκούμι, με τέλεια σάλτσα και ταλιατέλες από δίπλα με τριμμένο τυρί. Σιουφιχτά χειροποίητα μακαρόνια με βόνγκολες, δηλαδή αχιβαδάκια ψωμωμένα (κι όχι αυτά τα «τίποτα» που συναντάς σε πολλά «αρμόδια» εστιατόρια), υπέροχα στο κρασί και το σκόρδο τους και τώρα που τα γράφω μου ανοίγει η όρεξη. Τυροπιτάκια κατσαρόλας, δηλαδή ραβιόλες με ανθότυρο και ωραίο άρωμα δυόσμου. Οι μερίδες είναι αυτό που λέμε γενναιόδωρες, το ψωμί πολύ καλό. Στην αρχή φέρνουνε πιατάκι γεμάτο με ωραίες ελιές, στο τέλος σε κερνάνε το γλυκό. Το σέρβις είναι αθόρυβο, σχετικά αγέλαστο αλλά ευγενικό και γρήγορο. Κανείς δεν δείχνει διάθεση να κάνει πι-αρ, θα τους έλεγα μάλλον «δυσοίωνους», και καταλαβαίνω πως αυτό μαζί με το «no decorated» του χώρου είναι αποτρεπτικοί παράγοντες για όσους από εμάς κινούμαστε στα γνωστά της Αθήνας ρεστό. Παρόλα αυτά, εγώ θα σας πω πως σχεδόν ανακουφίζομαι που υπάρχει ένα τέτοιο sui generis και μαζί πεντανόστιμο εστιατοριάκι στη γειτονιά μου, βοηθάνε και οι τιμές, σχεδόν ταρίφα τα €15 το άτομο.
Ριζάρη 28, Παγκράτι, (είσοδος από Ελλανίκου), 210 7232333, μόνο βράδυ, Κυριακή 14.00-18.00. Kλειστά Δευτέρα.
25°
