Η Στοά Νικολούδη είναι πολύ βοηθητική για να κόψεις δρόμο προς τη Σταδίου. Αν πραγματικά βιάζεσαι όμως, καλύτερα να μην περάσεις από εκεί. Στα μισά της διαδρομής θα σε αιχμαλωτίσουν για πάντα οι γαργαλιστικές μυρωδιές του παράδεισου της σοκολάτας.
Το Chocotopia άνοιξε πριν λίγους μήνες και είναι ακριβώς αυτό που δηλώνει: σοκολατένιος τόπος. Λαχταριστό και λιλιπούτειο σαν τρυφερό σοκολατάκι, δεν μοιάζει με κανένα άλλο σοκολατοπωλείο της Αθήνας. Στα ράφια-κυψέλες φυλάσσονται προσεκτικά δεκάδες σοκολατάκια με γεύση κάθε είδους της Valhrona και του Xocolat Manufactur, του καλύτερου σοκολατοποιού της Ευρώπης, (σοκολατάκια του οποίου θα βρεις μόνο εδώ). Απέναντί τους, σοκολάτες από όλο τον κόσμο, που ποτέ μου δεν ξαναείδα, με ναυαρχίδα ίσως της σοκολάτες της Antica Dolceria Bonajuto, ένα εργαστήριο σοκολάτας που υπάρχει στη Σικελία εδώ και 500 χρόνια!
Δηλαδή εδώ μπορεί να βρει κανείς τα άπαντα της σοκολάτας; «Όχι, εδώ μπορεί κανείς να βρει τις καλύτερες σοκολάτες του κόσμου», δηλώνει ο Παναγιώτης, που αν και με πτυχίο στην Ιστορία, πήρε την απόφαση να ανοίξει τη Chocotopia, «από λατρεία για τη σοκολάτα», όπως λέει ο ίδιος. «Θυμάμαι τον εαυτό μου να τρώει 1-2 σοκολάτες την ημέρα από 5 χρονών», λέει καθώς βουτάει μια κόκκινη φράουλα σε καυτή, ρευστή σοκολάτα. Στη βιτρίνα υπάρχει μόνιμα ένας στρωτήρας που λιώνει τη σοκολάτα σαν σε μπεν μαρί. Εκεί μέσα ο Παναγιώτης βουτάει ανά διαστήματα διάφορα φρούτα, τα οποία ακουμπάει μετά σε μια λαδόκολλα. Γρήγορα αυτά αποκτούν ένα σκληρό σοκολατένιο περίβλημα και εσύ ένα ακόμα σοκολατάκι για να λιγουρεύεσαι. Μόνο φρούτα; «Όχι, ό,τι θες. Και μπέικον άμα φέρεις θα το βουτήξουμε!», μου λέει και γελάω. «Τι γελάς; Ξέρεις τι ωραία που πάει το μπέικον με τη σοκολάτα;».
Τώρα κόβει ένα μεγάλο κομμάτι σοκολάτας Bonajuto από πεπιεσμένο καρπό. «Ο καρπός μαζεύτηκε πριν από λίγους μήνες και έτσι είναι πολύ φρέσκια. Μπορείς να νιώσεις όλα τα αρώματα της σοκολάτας». Ρίχνει το κομμάτι σε μια ειδική μηχανή για σοκολάτα. Προσθέτει μόνο νερό και σε ελάχιστα λεπτά επιστρέφει με ένα ποτήρι γεμάτο με σοκολάτα ρόφημα, που μοσχοβολάει. Σε παρακαλώ να το δοκιμάσεις. Κοστίζει μόλις €3 και είναι η πιο ωραία σοκολάτα που έχεις πιει ποτέ σου.
Νιώθω λίγο σαν να βρίσκομαι στο εργοστάσιο σοκολάτας του Τσάρλι. Και τα θαύματα δεν έχουν τελειώσει ακόμα. «Σου αρέσει το παγωτό;». Δεν απαντάω γιατί αναρωτιέμαι μήπως πρόκειται για ερώτηση-παγίδα (υπάρχει φυσιολογικός άνθρωπος που να μην του αρέσει το παγωτό;), αλλά ο Παναγιώτης δεν περιμένει. Κατευθύνεται ήδη με απειλητικές διαθέσεις προς ένα μηχάνημα που μου το συστήνει ως «ψυχόμενο τηγάνι». Τον κοιτάω γεμάτη ερωτηματικά, εξηγεί: «Δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα. Στην Ταϊλάνδη και στη Σιγκαπούρη όμως θα δεις πολλούς πλανόδιους στο δρόμο να φτιάχνουν παγωτό με αυτό τον τρόπο. Το λένε ice cream rolls». Αφού το τηγάνι φτάσει σε θερμοκρασία -22°C, ο Παναγιώτης ρίχνει πάνω την περιχυμένη με τη σοκολάτα φράουλα, μερικά μπισκότα και το μυστικό του μείγμα από γάλα. Με δύο μαχαίρια αρχίζει να τα ψιλοκόβει όλα μαζί, πολύ γρήγορα, ύστερα να τα ανακατεύει, να τα απλώνει και τέλος να τα κυλάει σε μικρά ρολά. Είναι πράγματι παγωτό-θαύμα! Και το καλύτερο; Μπορείς να φτιάξεις τη δική σου γεύση με όποια από τις σοκολάτες θες ή ακόμα και με τον…καφέ σου!
Πιπιλάω ένα κουταλάκι με υπέροχη πραλίνα φουντουκιού που ο Παναγιώτης φτιάχνει μόνος του κατά παραγγελία με ελαιόλαδο, ελληνικά φουντούκια, μαύρη ζάχαρη και φρέσκο καρπό κακάο. Χαζεύω όλες αυτές τις σοκολάτες… Σοκολάτες με ματζουράνα, με μοσχοκάρυδο, με αλάτι και καραμέλα, με καρύδα, με chili. Μονοποικιλιακές σοκολάτες, σοκολάτες από την αρχαία ποικιλία criolo και η καλύτερη λευκή σοκολάτα στον κόσμο. Σοκολατάκια με κρασί, με σαμπάνια και σταφίδα, με τριαντάφυλλο, με παπαρούνα και παπαρουνόσπορο και τα πιο τέλεια cherry του κόσμου. Σκέτος παράδεισος.
Όλα αυτά τα σοκολατένια, μπαίνουν σε όμορφα κουτιά που μοιάζουν με έργα τέχνης, με αυτές τις φωτογραφίες άλλης εποχής που τα στολίζουν. Ο Παναγιώτης πρόσεξε την κάθε λεπτομέρεια ακόμα και εδώ. Έψαξε στα αρχεία και ανέσυρε παλιές φωτογραφίες της Αθήνας και άλλες πολλές των αρχών του 20ου αιώνα. Φαντάζομαι ότι ήθελε τα σοκολατάκια του να έχουν τις συσκευασίες που τους αξίζουν. Αλλά στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτα ισάξιο της καλύτερης σοκολάτας στον κόσμο. Τίποτα απολύτως.
Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Πλάκας είναι οι πολυάριθμες ταβέρνες της, με μερικές εξ’ αυτών να κουβαλάνε στην πλάτη τους πολλά χρόνια ιστορίας
9°
