Το ξέρεις ότι το σκέφτομαι. Σε αυτή τη φάση, όλα είναι εύθραυστα, το ξέρω. Ξέρω ακόμα, ότι μια μικρή παραπάνω κίνηση, ένας επιπλέον ψιθυριστός υπαινιγμός μπορεί να τα διαλύσει όλα. Μου αρέσει να παίζω και σου αρέσει και σένα, το κατάλαβα από την αρχή.
Αυτά τα περίτεχνα συμπεριφορικά ακροβατικά, αυτοί οι τυφλοί βηματισμοί πάνω σε ένα ερεθισμένο σκοινί που τεντώνει σιγά-σιγά είναι που με κρατάνε σε φόρμα όλη μέρα. Το ξέρεις ότι το σκέφτομαι. Σκέφτομαι αυτά που είδα και αυτά που ακόμα δεν έχω δει. Και είναι αυτά τα δεύτερα που με τρελαίνουν. Και είναι αυτή την τρέλα που θέλω να σου εξομολογηθώ όταν θα σε έχω γυμνή από πάνω μου. Τότε που θα είσαι απόλυτα έτοιμη να τη δεχτείς.
Δεν βιάζομαι μωρό μου. Αφήνω τον χρόνο να περνάει πάνω από το δέρμα σου και να χαϊδεύει με κρυφές αναμονές τα σημεία που θέλω να χαϊδέψω. Τότε που θα είσαι έτοιμη να χαϊδευτείς. Τότε ακριβώς είναι που θα σε χαϊδέψω. Σου ορκίζομαι, ούτε δευτερόλεπτο νωρίτερα ή αργότερα.
Μέχρι τότε, μένω φρόνιμος. Ήσυχος και φρόνιμος και απλά ψιλοκόβω το κρεμμύδι και το σκόρδο. Ψιλοκόβω την πιπεριά, ψιλοκόβω το χρόνο. Δεν μου είναι τόσο εύκολο να περιμένω, μη μπερδεύεσαι. Θέλω να μπω μέσα σε όλα σου. Να μπω και να μείνω εκεί, μέχρι να γίνει ανάγκη και για τους δυο μας. Πώς θα μπορούσε όμως να γίνει αν πρώτα δεν σε υγράνω σωστά; Και θα ξεκινήσω από το πιο όμορφο σου όργανο.
Τη μυρωδιά σου την έχω φευγαλέα στη μύτη μου. Δεν έχω γευτεί τίποτα δικό σου ακόμα. Όμως στο όμορφο μυαλό σου μωρό μου δίνω εδώ και μέρες ωθήσεις τόσο δυνατά και βαθιά που σχεδόν εκσπερματώνω χωρίς να κουνάω καθόλου. Είναι γιατί εσύ με μετακινείς ξανά και ξανά στη σκέψη σου. Εσύ το κάνεις. Προσπαθείς να θυμηθείς τι ακριβώς είπα, τι απάντησες, τι θα έπρεπε να είχες απαντήσει για να με ξετρελάνεις ακόμα περισσότερο.
Ρίχνω το κρεμμύδι στο ζεστό λάδι και περιμένω ανακατεύοντας να μαλακώσει καλά. Μην ανησυχείς. Δεν γίνεται να ξετρελαθώ περισσότερο. Ρίχνω τα κομμάτια της πιπεριάς και του σκόρδου και σχεδόν ακούω τους δισταγμούς σου. Τις αμφιβολίες σου. Δεν έπρεπε να με είχες συναντήσει, δεν έπρεπε να με είχες αφήσει να σε κοιτάξω έτσι, δεν έπρεπε να γελάσεις τινάζοντας τα μαλλιά σου όταν σου είπα πόσο όμορφο λαιμό έχεις.
Προσθέτω το μπούκοβο, τη γλυκιά πάπρικα, το κύμινο περιμένω δύο λεπτάκια, χύνω το κρασί και περιμένω να πάρουν όλα τη βράση τους. Περιμένω. Δεν θέλω τίποτα περισσότερο από αυτό που θέλεις να μου δώσεις. Όλα δηλαδή.
Προσθέτω τη φρέσκια ντομάτα, το αλάτι, το πιπέρι και τη ζάχαρη. Ανακατεύω απαλά και αφήνω τη σάλτσα στα ζουμιά της να δέσει. Κάθε λεπτό που μετράει χωρίς επικοινωνία ανάμεσά μας, κάνει τα μη σου να λιώνουν σαν υδρατμοί μέσα στη σάλτσα μου. Και είναι αυτές οι στιγμές, λίγο πριν αρχίσουν όλα, που μπορούμε να φανταστούμε ο ένας τον άλλον στην πιο τέλεια μορφή. Ποτέ δεν θα είμαι τόσο ιδανικός, όσο αυτή τη στιγμή όπως με χτίζεις στο μυαλό σου.
Εισπνέεις προβληματισμένη και εκπνέεις πιθανότητες, στιγμές από το μέλλον, φιλιά και ξεστρωμένα κρεβάτια με εμάς πάνω. Σπάω τα αυγά και τα τακτοποιώ όμορφα, ανοίγοντας χώρο μέσα στη σάλτσα μου. Τελευταία στιγμή ξαναδοκιμάζω και προσθέτω μια ακόμα πρέζα αλάτι. Μια σταλιά ζάχαρη. Πιπέρι. Και άλλο. Νιώθεις πόσο γλυκά σου πηδάω το μυαλό μωρό μου; Μην πεις. Το ξέρεις ότι το σκέφτομαι. Αυτό θέλω να κάνεις και εσύ. Λίγο πριν σε ξαναψάξω για να το διαπιστώσω ο ίδιος.
Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Πλάκας είναι οι πολυάριθμες ταβέρνες της, με μερικές εξ’ αυτών να κουβαλάνε στην πλάτη τους πολλά χρόνια ιστορίας
11°
