Μετά μεγάλης δυσκολίας ήταν σε θέση να σκεφτεί το οτιδήποτε άλλο από το αγαπημένο της σημείο. Πλέον δεν μπορούσε τίποτα άλλο να κάνει. Το σκεφτόταν στη δουλειά, το σκεφτόταν στο αμάξι, το ονειρευόταν στον ύπνο του. Και τώρα που ψιλόκοβε το φρέσκο τζίνζερ και τα κρεμμύδια και τον έτσουζαν τα μάτια του, πάλι αυτό σκεφτόταν. Τον τρόπο που τεντωνόταν εκείνη για να μπορέσει να του το προσφέρει. Δεν είναι το αιδοίο το θέμα, του έλεγε. Είναι το πόσο απλόχερα σου δίνεται.
Αυτές τις τόσο γενναιόδωρες θάλασσες που τώρα πλέον δεν μπορεί πια να κολυμπήσει, αποκαθιστά μέσα του. Γι’ αυτό κόβει καρότα από το πρωί. Και δεν είναι φαλλικός συμβολισμός το καρότο. Δεν είναι ο φαλλός το θέμα του, ούτε καν ο δικός του. Θέλει απλά να δημιουργήσει μια θερμή και υγρή θαλπωρή και να χωθεί μέσα για πάντα. Μια σούπα παρήγορη και γρήγορη γιατί δεν έχει άλλες αντοχές. Ας κόβει καρότα από το πρωί μέχρι οι ροδέλες να γίνουν απλά γεωμετρικά τέλειες.
Εκείνη ήταν υπεράνω σχημάτων και φορμών. Και το αγαπημένο της σημείο είχε μέσα του όλη τη γεωμετρία της γης στην πιο άρτια τελειότητα της. Το λάδι υποδέχεται θορυβωδώς το τζίντζερ και τα φρέσκα κρεμμύδια. Αυτόν όμως η φασαρία τον κουράζει. Θέλει να εστιάσει μόνο στους ήχους του κεφαλιού του. Και στο κεφάλι του ακούγεται αποκλειστικά και μόνο εκείνη. Οι λέξεις και οι ήχοι που εκείνη κάνει όταν το αγαπημένο της σημείο αγαπιέται σωστά.
Κόβει το τελευταίο καρότο στη μέση με δύναμη και ευνουχίζει τον εαυτό του. Τελικά είναι όλα για το φαλλό του. Γιατί προσποιείται το αντίθετο; Προσθέτει τα ευνουχισμένα καρότα σε καλοσχηματισμένες πανομοιότυπες ροδέλες στο τηγάνι. Κάνει τρεις γύρες με τη ξύλινη κουτάλα και νιώθει ότι ανακατεύει το μέσα του. Πώς μπορεί ένας άνθρωπος να παθαίνει τέτοια απίστευτη μανία με ένα όργανο; Αναρωτιούνται οι φίλοι του. Αυτή είναι η αλήθεια. Δεν θυμάται αν είναι καλή ή απότομη, αν είναι τόσο όμορφη ή απλά συνηθισμένη. Δεν θυμάται καν ποιο είναι το αγαπημένο της φαγητό πια. Όλα στο μυαλό του είναι τοιχώματα και βάθος και συσπάσεις και αποχρώσεις του κόκκινου.
Αδειάζει στο τηγάνι το ζουμί από τα χτεσινά βρασμένα λαχανικά, ο ίδιος όμως είναι γεμάτος. Το κοιτάζει λίγο να κοχλάζει και το αποσύρει απότομα από τη φωτιά. Ήταν πάντα απότομος μαζί της, αυτό το θυμάται. Της άρεσε όμως. Πάντα της άρεσε. Το ξέρει ότι ο ήχος του μπλέντερ θα του χαλάσει τη σιωπή αλλά δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Βάζει όλα τα υλικά μέσα και χτυπάει. Χτυπάει μια, δύο, τρεις. Εκείνης δεν θα της ήταν ποτέ αρκετό. Θα ζήταγε και άλλο. Όλα τα ζήταγε το αγαπημένο της σημείο, όλα με αναίδεια και θρασύτητα. Ναι ήταν αναιδές. Εκείνη ποτέ, αυτό πάντα.
Ρίχνει το περιεχόμενο του μπλέντερ σε μια κατσαρόλα και το αφήνει να ζεσταθεί. Λίγο αλάτι. Πιο πολύ. Και άλλο. Και άλλο. Όπα. Στον κόλιανδρο είναι πιο μετρημένος, στην καυτερή όμως πιπεριά τα δίνει όλα. Σερβίρει στο πιάτο, το πιάτο όμως δεν τρώγεται. Του ’πεσε πολύ ψιλοκομμένη καυτερή πιπεριά και επιβλήθηκε σε κάθε άλλη γεύση. Τρώει τη φωτιά του και καίγεται. Πώς κάνεις έτσι τώρα για μια πουτάνα; Λέει δυνατά στον εαυτό του. Αφού εσύ την έδιωξες. Αφού εσύ βαρέθηκες να την πηδάς. Αφού εσύ την κεράτωσες.
Φάε τώρα όλη τη σούπα της απόγνωσης και ζεματίσου. Μαλάκα.
