Η στρατηγική της πολιτικής διαίρεσης στην Ελλάδα, ο αγώνας των κομμάτων της αντιπολίτευσης και οι αναχρονισμοί.
Τι πλάκα κι αυτή με την Ελλάδα. Πώς καταφέραμε να κάνουμε θέμα το μνημείο του άγνωστου στρατιώτη; Να το ανακατέψουμε με το δυστύχημα των Τεμπών, να αφήσουμε πολίτες να παρέμβουν στον ιερό χώρο, να στήσουν αντίσκηνα δήθεν απεργών πείνας, να τον μετατρέψουν σε πεδίο ακτιβιστικής δράσης. Ενός χαροκαμένου πατέρα που ζητούσε την εκταφή του παιδιού του, για να διαπιστώσει μετά από σχεδόν 3 χρόνια, αν είναι πράγματι το παιδί του αυτό που έθαψε ή την αιτία θανάτου του. Λες και δεν είναι η σύγκρουση των δύο αμαξοστοιχιών. Και όταν το δικαστήριο του έδωσε το δικαίωμα, αυτός το παράτησε. Δεν προχώρησε. Γιατί δεν βρίσκει φερέγγυο ιατροδικαστή.
Αλλά και πώς καταφέραμε να συνδέσουμε το άγος τους δυστυχήματος των Τεμπών με τις εκδηλώσεις για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου; Μα πολύ εύκολα μέσω της επαναστατημένης αριστερής αντιπολίτευσης, οι αρχηγοί της οποίας δεν ανέχονται πλέον ούτε την παρουσία του Κ. Μητσοτάκη δίπλα τους. Και γι’ αυτό δεν παρέστησαν στο καθιερωμένο τρισάγιο που γίνεται στο Τρίτο Σώμα Στρατού στη μνήμη των πεσόντων του Έπους του ’40. Για να δηλώσουν τι ακριβώς; Την απέχθειά τους προς την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της χώρας; Και δεν τους αρκούν η Βουλή και τα ΜΜΕ ως πεδία συγκρούσεων; Και ψάχνονται ακόμα και στα μνημόσυνα για τους ήρωες του έθνους;
Τόσο μίσος για τον Νιόνιο, έναν εθνικό καλλιτέχνη που συντρόφευσε επί πενήντα χρόνια τους Έλληνες με τα τραγούδια και τους στίχους του;
Και σαν να μην έφταναν αυτά, μετατρέψαμε σε στοιχείο πολιτικής διαίρεσης και αντιπαράθεσης την κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου, όπου η ηγεσία της αντιπολίτευσης γενικώς έλαμψε διά της απουσία της. Και καλά της ακροδεξιάς. Αλλά και της αριστερής και κεντροαριστερής; Τόσο μίσος για τον Νιόνιο, έναν εθνικό καλλιτέχνη που συντρόφευσε επί πενήντα χρόνια τους Έλληνες με τα τραγούδια και τους στίχους του; Που άφησε ανεξίτηλο το όνομά του στο καλλιτεχνικό μας, και όχι μόνο, στερέωμα; Ή μήπως και εδώ τους ενόχλησε η παρουσία του πρωθυπουργού και βρήκαν την ευκαιρία να το υπογραμμίσουν. Εκτός και αν το έργο του Σαββόπουλου δεν ήταν ποτέ της αρεσκείας τους, που είναι και το πιθανότερο. Γούστα είναι αυτά. Αλλά και ικανότητα κατανόησης. Μην έχουμε απαιτήσεις.
Και προς τι τόση διαίρεση και κανένας πολλαπλασιασμός; Όλα τα προαναφερθέντα οδηγούν σε έναν αδυσώπητο αγώνα της αντιπολίτευσης, με έπαθλο την άτακτη πτώση της κυβέρνησης. Να ξεσηκωθεί ο κόσμος με μαζικές διαδηλώσεις σε όλες τις πόλεις, ώστε να καταστεί η χώρα μη διακυβερνήσιμη και να αναγκαστεί ο πρωθυπουργός να τα παρατήσει. Να αναπαραχθούν συνθήκες 2011 με πλατείες αγανακτισμένων, αλλά στο πολλαπλάσιο. Πολιτικές απεργίες, επιθέσεις σε δημόσια καταστήματα και κυβερνητικούς πολιτικούς. Ακόμα κι όταν τρώνε σε ταβέρνα με την οικογένειά τους. Να μουτζώνουν οι παρελαύνοντες μαθητές του επισήμους και οι μπάχαλοι να τα σπάνε. Όχι όπως προχτές που τα νιάτα της Θεσσαλονίκης παρέλασαν υπό καταρρακτώδη βροχή. Και είχε το βλέμμα τους μια λάμψη, μια λεβεντιά, μια περηφάνια, που είχα χρόνια να τη δω. Και ο κοσμάκης λες και το κατάλαβε και ήθελε να το προλάβει και βγήκε μαζικά στους δρόμους της παρέλασης ώστε να μην τολμήσουν να αμαυρώσουν την ημέρα. Και τα κατάφερε
Και μετά και μετά; Να αναλάβει κυβέρνηση εκτάκτου ανάγκης από «σωτήρες του έθνους» και να προχωρήσει στη διενέργεια πρόωρων εκλογών. Μόνο που σύμφωνα με όλες της δημοσκοπήσεις που διενεργούνται εδώ και χρόνια, το πλέον πιθανό είναι να σχηματιστεί και πάλι κυβέρνηση της ΝΔ με πρωθυπουργό τον Κ. Μητσοτάκη. Προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός; Αφού η ΝΔ προηγείται σήμερα του 2ου ΠΑΣΟΚ με 15,5 μονάδες διαφορά και είναι σχεδόν σίγουρο ότι σε μια δεύτερη εκλογή θα καταφέρει να πάρει την αυτοδυναμία. Ειδικά αν αλλάξει ο εκλογικός νόμος, όπως φημολογείται και η αυτοδυναμία καθορίζεται από τη διαφορά του 1ου από το 2ο κόμμα. Ακατανόητα πράγματα. Εκτός κι αν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, ελλείψει εναλλακτικής πολιτικής πρότασης και απουσία ικανού ηγέτη, δεν έχουν παρά να κάνουν φασαρία ελπίζοντας σε κάποιο θαύμα. Ή στο rebranding.
Η Ελλάδα ζει ακόμα το προπατορικό αμάρτημα του εμφυλίου πολέμου. Και σε κάθε ευκαιρία η αναχρονιστική Αριστερά φροντίζει να το επικαιροποιεί.
Και όμως είναι κάτι πιο βαθύ, πιο ιστορικό και παραδοσιακό αυτό που διαιρεί τη χώρα. Η Ελλάδα ζει ακόμα το προπατορικό αμάρτημα του εμφυλίου πολέμου. Και σε κάθε ευκαιρία η αναχρονιστική Αριστερά, φέροντας το βάρος του ηττημένου, φροντίζει να το επικαιροποιεί. Φυσικά και δεν την ωφελεί, αλλά το κάνει. Λες και μια υπερφυσική δύναμη τη σπρώχνει προς τα κει. Και η 28η Οκτωβρίου ήταν μια ακόμα καλή ευκαιρία σύγκρουσης. Με το γνωστό ΟΧΙ και αν το είπε ο λαός ή ο Μεταξάς και φυσικά ο βουβός θρήνος για την ήττα στο Γράμμο. Όταν το ΚΚΕ δεν κατάφερε να κάνει την Ελλάδα επαρχία της Σοβιετικής Ένωσης.
Αλλά ο αναχρονισμός αυτός δεν αφήνει αλώβητη και την κεντροδεξιά. Που κουβαλάει όλα αυτά τα χρόνια το άγος του μετεμφυλιακού κράτους και των απηνών διώξεων των αριστερών ως κόμπλεξ. Και σε κάθε κρίση νομίζει ότι θα χρειαστεί να «πολεμήσει» και πάλι, και πανικοβάλλεται. Και κάνει λάθη, βγάζει στον αέρα ψυχή καρδερίνας, υποχωρεί χωρίς λόγο απέναντι ακόμα και στα αυτονόητα, προσπαθεί να αλλάξει ατζέντα, αλλά δεν τα καταφέρνει. Σχεδόν παραδίνεται. Αλλά είναι η Αριστερά τόσο «γεια σου», τόσο καρτουνίστικη και απολιτική, τόσο υστερική και αδέξια, που η φοβισμένη Δεξιά τη γλυτώνει και συνεχίζει σχεδόν αλώβητη. Στη μεγάλη κρίση η Αριστερά είχε πρωταγωνιστή τον Αλέξη και τα κατάφερε. Υποσχόμενη την οριστική διαγραφή της χώρας από την Ευρώπη. Σήμερα έχει τη Ζωή μπροστά κι όλους τους άλλους να ακολουθούν την πολιτική της, να ταυτίζονται μαζί της μην και χάσουν. Αλλά να χάνουν και τη βελόνα τους να καταρρέει. Αύριο;
Αύριο μάλλον θα έχει ένα ξαναζεσταμένο φαγητό κακής ποιότητας ως δέλεαρ αλλαγής επάνω στο πολιτικό τραπέζι. Και η Αριστερά σύσσωμη θα το υποδεχτεί με αλαλαγμούς. Η κεντροαριστερά ήδη του ρίχνει ματιές με πεινασμένο βλέμμα. Να πάρει ή να μην πάρει; Από την πίτα του Αλέξη; Και η ζωή μας θα συνεχίζεται με παντός είδους διαιρέσεις που θα πασχίζουν να διαλύσουν ολοκληρωτικά τη χώρα. Αλλά σε πείσμα του άρρητου πολιτικού συστήματος η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Υπάρχει πάντα ενεργό ένα ικανό ποσοστό πολιτών που θα κάνει το σωστό. Το έκανε στη μεγάλη κρίση και μείναμε στην Ευρώπη. Θα το κάνει και αύριο και θα μείνουμε στον δρόμο της προόδου. Μιας κάποιας προόδου. Πάντα με διαιρέσεις. Ποτέ με πολλαπλασιασμούς.
15°
