Χαρούλα Αλεξίου: Το ποίημα που απήγγειλε στη συναυλία για την Παλαιστίνη - Η συγκινητική στιγμή της κορυφαίας Ελληνίδας ερμηνεύτριας σε συναυλία συμπαράστασης για τον παλαιστινιακό λαό
Χιλιάδες πολίτες συγκεντρώθηκαν το βράδυ της Τετάρτης 18 Ιουνίου στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων, όπου πραγματοποιήθηκε μεγάλη συναυλία αλληλεγγύης προς τον παλαιστινιακό λαό. Η εκδήλωση, με ελεύθερη είσοδο, διοργανώθηκε από τον Πανελλήνιο Μουσικό Σύλλογο και το Πανελλήνιο Σωματείο Ελλήνων Τραγουδιστών, με τη στήριξη του Δήμου Αθηναίων και του ραδιοφωνικού σταθμού Αθήνα 9,84. Η προσέλευση ήταν τόσο μαζική, που πολλοί δεν κατάφεραν να μπουν στον χώρο, ωστόσο παρέμειναν απ’ έξω, εκφράζοντας την υποστήριξή τους. Στη σκηνή ανέβηκαν καταξιωμένοι καλλιτέχνες όπως οι Κωστής Μαραβέγιας, Νατάσα Μποφίλιου, Χάρις Αλεξίου, Ματούλα Ζαμάνη, Ελεονώρα Ζουγανέλη, Γιώτα Νέγκα, Μαρίζα Ρίζου και άλλοι, στέλνοντας μήνυμα συμπαράστασης στους αμάχους της Γάζας, που συνεχίζουν να ζουν υπό αποκλεισμό και βομβαρδισμούς. Η Γιώτα Νέγκα, μιλώντας στον Αθήνα 9,84 λίγο πριν από την έναρξη, υπογράμμισε τη σημασία της πρωτοβουλίας, τονίζοντας πως ακόμη και όσοι καλλιτέχνες δεν συμμετείχαν, εξέφρασαν τη στήριξή τους στο σκοπό της βραδιάς.
«Μιας και δεν τραγουδάω, θα τραγουδήσω αλλιώς. Θα σας διαβάσω ένα ποίημα του Παλαιστίνιου ποιητή. Λένε πως οι καλλιτέχνες έχουν πολύ δυνατή φωνή κι έτσι μπορούν να περάσουν τα μηνύματα. Όχι. Οι καλλιτέχνες παίρνουν τη δική σας φωνή και την κάνουν δυνατή» και συνέχισε: «Έκλαιγε, γι αυτό κι εγω του κρατούσα το χέρι. Για να τον παρηγορήσω και να του σκουπίσω τα δάκρυα. Του είπα καθώς με έπνιγε η λύπη: Σου υπόσχομαι ότι η δικαιοσύνη θα νικήσει στο τέλος και η ειρήνη σύντομα θα έρθει. Του έλεγα ψέματα φυσικά. Ξέρω ότι η δικαιοσύνη δεν θα νικήσει και η ειρήνη δεν θα έρθει σύντομα. Αλλά έπρεπε να σταματήσω τα δάκρυά του. Είχα αυτή την λανθασμένη ιδέα που λέει πως αν μπορούσαμε με κόλπα να σταματήσουμε το ποτάμι των δακρύων, όλα θα συνέχιζαν την πορεία τους με την λογική. Τα πράγματα θα γίνονταν αποδεκτά ως έχουν.
Η βία και η δικαιοσύνη θα βοσκούσαν μαζί στο χωράφι. Ο θεός και ο σατανάς θα ήταν αδέρφια και το θύμα θα ήταν ο έρωτας του θύτη. Αλλά δεν υπάρχει τρόπος να σταματήσουν τα δάκρυα. Ξεχύνονται ολοένα σαν πλημμύρα να διαλύσουν την ψεύτικη τελετή της ειρήνης. Και γι αυτό, γι αυτή την πικρή εμμονή των δακρύων, ας θεωρήσουμε το μάτι ως το μόνο αληθινό, άγιο επί γης. Δεν είναι δουλειά της ποίησης να σκουπίζει τα δάκρυα. Η ποίηση οφείλει να σκάβει μια τάφρο από όπου θα μπορούν να ξεχειλίζουν και να πνίγουν το σύμπαν».
15°
