Στο «Imerouli δια χειρός Καυκάσου – γευστικές ιεροτελεστίες», οι πίτες ψήνονται μπροστά στα μάτια σου και είναι όλες πεντανόστιμες
Περάσαμε μπροστά από το σεμνό «Imerouli» ένα απόγευμα ΧΩΡΙΣ να είμαστε νηστικές καθόλου, και μας άρπαξε η μυρωδιά από τη μύτη: φρέσκο ψωμί; Πίτσα; Τυρόπιτα; Κάτι με πολλή κανέλλα και ζάχαρη; Ζύμη; Σπανακόπιτα; Το «Imerouli» τα ζυμώνει και τα ψήνει όλα αυτά κάθε μέρα, και πολύ περισσότερα, με παραδοσιακές, οικογενειακές συνταγές του μακρινού Καυκάσου μια και το τρέχουν δύο οικογένειες Ελληνο-Γεωργιανών με παράδοση στο είδος (ζύμη).
Οι πίτες είναι ένα σωρό, μερικές αναγνωρίσιμες, άλλες με παράξενα ονόματα και ασυνήθιστες αλλά τέλειες γεύσεις – εκτός από σπανακόπιτα, τυρόπιτα, μανιταρόπιτα, κιμαδόπιτα, κοτόπιτα, κλπ, υπάρχουν «μεγκρούλι χατσαπούρι», «ιμερούλι χατσαπούρι», «ατζαρούλι», «φασολόπιταλομπιάνι», «κρεατόπιτα κουπτάρι», όλα με τη λεπτή τραγανή ζύμη του Καυκάσου, και τα μυρωδάτα «κάντα», μεγάλα στριφτά μπισκότα με κανέλα και ζάχαρη, τόση όσο χρειάζεσαι για να αρπάξεις ενέργεια και να ανέβεις τρέχοντας την 3ης Σεπτεμβρίου.
Το μαγαζί φτιάχνει πίτσες, λαχματζούν, πεινιρλί και μηλόπιτες, όλα με δική τους ζύμη, μη ξαναγράφω παραδοσιακή, εννοείται. Δεν υπάρχει τίποτα κατεψυγμένο κι ό,τι ψήνεται, καταναλώνεται μέσα σε 24 ώρες – δύσκολο να πετύχεις κάτι μπαγιάτικο.
Η καλύτερη πίτα είναι η σπανακόπιτα… ή μήπως η «τυρόπιτα ιμερούλι»; Ή η «ιμερούλι χατσαπούρι»; Είναι ζόρι να διαλέξεις, και οι γλυκές πίτες είναι εξ ίσου καλές. Το «κάντα» είναι σκληρό, με γυαλιστερή κρούστα, κανελένιο και ζαχαρωμένο υπέροχα. Η ποικιλία σου επιτρέπει να διαλέγεις άλλη πίτα κάθε φορά που περνάς από μπροστά, κι επειδή οι τιμές είναι καλές (1,50-2,00€ κάθε καμποσούτσικο κομμάτι, 50 λεπτά το μεγάλο μπισκότο «καντά», 3 ευρώ το «ατζαρούλι» με το σαν-τηγανιτό του αυγουλάκι καπέλο), παίρνεις περισσότερες από δύο, λάθος, τρεις, σόρι, τέσσερις πίτες τη φορά… Και δεν σου κάθονται βαριές ακόμα κι όταν τις χλαπακιάζεις ζεστές.
15°
