9 Αυγούστου: Πρωτοβουλίες

Ξαναδιαβάζοντας το μεσημέρι που σηκώθηκα τις ιδέες του, είδα πως ήταν άθλιες. Το λιγότερο άθλιες. Και, ταυτόχρονα, με δούλευε κι από πάνω. Τι αλήτης όμως. Τι αλήτης.

Έφερα το πρόσωπό μου στις παλάμες και έμεινα έτσι σκυφτός, για ώρα. Είχα μια άσχημη αίσθηση για το σώμα μου, την ύπαρξή μου, ή τη δομή μου καλύτερα, και τη θέση της —τη θέση της υλικής δομής μου— στο σύμπαν. Σαν να ήμουν μια κακογραφία, κάτι που δεν έστεκε κανονικά. Σηκώθηκα, πήγα ξανά στο μπάνιο, έπλυνα πάλι το πρόσωπό μου, αφουγκράστηκα τη βροχή μέσα από το παράθυρο του φωταγωγού, πέταξα τα χθεσινά χανζαπλάστ από τον κομμένο μου αντίχειρα και έβαλα ένα καινούργιο —η σάρκα μέσα είχα ασπρίσει, και είχε γεμίσει μικρές πτυχές, σαν να είχε χαλάσει από τον καιρό και να σάπιζε—, έπλυνα τα δόντια μου, και μπουκώθηκα με ένα στοματικό διάλυμα που με κατέκαψε. Υπομένοντας καρτερικά και περιμένοντας να περάσουν ακριβώς εξήντα δευτερόλεπτα, σκέφτηκα με τρόμο πως μεθαύριο θα είχε κιόλας περάσει το πρώτο δεκαήμερο του μήνα, και ουσιαστικά δεν είχα τίποτε στα χέρια μου. Μόνο την ιδέα για το παιδικό βιβλίο: ένα απλό σκελετό, ούτε καν ένα πλήρες, αναλυτικό σχεδιάγραμμα.

Πιστεύω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου στα πλήρη, αναλυτικά σχεδιαγράμματα («Ο #1 εχθρός τού writer’s block!»), και μπορώ να επιχειρηματολογήσω για την αδιαμφισβήτητη αξία τους σε οποιοδήποτε επίπεδο —το έχω κάνει πολλές φορές—, αλλά τα πλήρη και αναλυτικά σχεδιαγράμματα χρειάζονται χρόνο για να φτιαχτούν. Πρέπει να επενδύσεις επάνω τους, όπως ο αρχιτέκτονας και ο μηχανικός επενδύουν στο σχέδιο του σπιτιού σου. Στη συνέχεια, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να στρωθείς για να χτίσεις την πρόζα και τους διαλόγους: μασημένη τροφή.

Αλλά δεν είχα χρόνο. Ίσα-ίσα, ο χρόνος είχε απλώσει ήδη από τον προηγούμενο μήνα τα χέρια του και με έπνιγε. Τώρα πια είχε χώσει και τα νύχια του στον λαιμό μου. Δεν υπήρχε χρόνος.

Μπορεί το σύμπαν να συνέχιζε να τρέχει με εξωπραγματικές ταχύτητες με ποιος ξέρει ποιον προορισμό, μπορεί εδώ, εκεί, και σε ένα τρισεκατομμύριο άλλα σημεία της κοσμικής γωνιάς μας ισάριθμες μαύρες τρύπες να ρουφούσαν ύλη και χρόνο μέσα στις δίνες τους απολαμβάνοντάς το όπως ένας γέρος χρυσοθήρας απολαμβάνει το βράδυ το ουίσκι του, μπορεί κάποια πλάσματα να χόρευαν πηδώντας αγκαλιασμένα από διάσταση σε διάσταση τραγουδώντας σε συχνότητες που δεν μπορούσε να τις πιάσει κανένα μηχανικό όργανό μας, αλλά εδώ κάτω, πολύ κάτω, στον βράχο αυτόν, και μες στα νερά της βροχής που κάποια στιγμή, Θεού θέλοντος, θα μας έπνιγε, εγώ δεν είχα χρόνο — δεν μου περίσσευε χρόνος — δεν μπορούσα να κάνω κάτι για να βρω χρόνο και να φτιάξω τα βιβλιαράκια μου, και για να τα δώσω να μου τα βγάλουν.

Το σύμπαν έχει τόσα και τόσα μεγάλα και θαυμαστά πράγματα. Τόσα και τόσα μικρά και θαυμαστά. Μια απειρία από το ένα, μια απειρία από το άλλο, και μια απειρία για όλα τα απ’ ανάμεσα. Αλλά έχει και ιστορίες σαν και τις δικές μου. Είναι θλιβερές, ναι. Αλλά είναι.

Με μια δεύτερη κούπα καφέ, γύρισα πάλι στο γραφείο μου και κοίταξα για άλλη μία φορά τη λίστα του. Θα ήμουν κάπως πιο επιεικής αυτή τη φορά, είπα στον εαυτό μου. Θα κοίταγα τις προτάσεις του με πιο ανοιχτό μυαλό. Γιατί δεν. Είχα. Χρόνο.

Λοιπόν, το 1 ίσως είχε potential για κάτι καλύτερο, αλλά η τελευταία φράση του ήταν εντελώς, εντελώς, εντελώς άσχετη. Απορώ γιατί την έβαλε, δεν έχει λογική. Το 2 θα το κρατούσα λίγο στην άκρη. Το 3 ήταν μια σκέτη ανοησία. Το 4 ήταν παράλογο, σαν κάτι που θα έλεγε ένας τρελός. Το 5 ίσως είχε κάτι κι αυτό — και πάλι, εξαιρώντας το τελευταίο του κομμάτι. (Ο Χαλ είχε τη συνήθεια να κολλάει στο τέλος των σκέψεών του άσχετα πράγματα, αντικείμενα που βρήκε πολύ φτηνά σε ένα παζάρι μεταχειρισμένων, απλώς για μπούγιο, για να δίνει την εντύπωση ότι δουλεύει ή ότι είναι έξυπνος. Δεν είναι). Το 6, τώρα, ήταν ηλίθιο. Το 7 επίσης. Το 8, μια μπούρδα και μισή. Το 9 πήγαινε να μπλέξει το αστυνομικό με επιστημονική φαντασία και ταξίδια στον χρόνο — ποιος τού είπε να κάνει κάτι τέτοιο, είναι με τα σωστά του; Το 10 ήταν επίσης κοτσάνα.

Συνολικά, μόνο τα δύο πρώτα και το πέμπτο έλεγαν κάτι, αν και πάλι όχι σπουδαία πράγματα.

• Ένας αστυνομικός μετατίθεται προσωρινά σε ένα υπόγειο αρχείο, όπου στοιβάζονται υποθέσεις που ποτέ δεν διαλευκάνθηκαν· μία από αυτές φαίνεται να έχει νέα εξέλιξη.
• Μια ομάδα ανθρώπων που κάποτε κατηγορήθηκαν για μία σειρά από εγκλήματα, αλλά αθωώθηκαν, αρχίζουν να εξαφανίζονται μυστηριωδώς· κάποιος φαίνεται να θέλει να ξαναγράψει την ιστορία, αυτή τη φορά σωστά.
• Ένας συνταξιούχος δικαστής πεθαίνει, και στο γραφείο του ανακαλύπτεται ένα προσωπικό ημερολόγιο όπου αναφέρεται σε έναν φόνο που κάλυψε εσκεμμένα. Τι γίνεται λοιπόν με τον πραγματικό δολοφόνο, τόσα χρόνια μετά;

Μπα, όχι, ειδικά αυτό το τελευταίο δεν με νοιάζει καθόλου μα καθόλου να το ψάξω, ας το κάνει κάποιος άλλος. Θα μείνω με τα δύο πρώτα. Λένε όμως στ’ αλήθεια κάτι; Λένε; Ή όχι;

Σηκώνομαι από την καρέκλα μου, που τρίζει εκνευρισμένη. Κάνω τον μισό γύρο του γραφείου —δεν μπορώ να τον κάνω ολόκληρο γιατί το γραφείο, δεξιά, είναι κολλημένο στον τοίχο—, χτυπώντας με τα δάχτυλα το πιγούνι μου. Φτάνω πάλι πίσω. Κοιτάζω την οθόνη. Κάθομαι. Η καρέκλα μου αναστενάζει φουσκώνοντας τα μάγουλά της. Με έχει βαρεθεί. Σκύβω μπροστά, και κοιτάζω την οθόνη λες και ξαφνικά έγινε πράσινη, σε εκείνο το πράσινο του Matrix.

Το πρώτο από τα δύο θέματα που κράτησα έχει, σκέφτομαι, πιο πολύ «σκηνογραφικό» ενδιαφέρον: γι’ αυτό το ατμοσφαιρικό υπόγειο αρχείο του, γι’ αυτές τις ανεξιχνίαστες υποθέσεις. X Files vibes. Δεν μπορώ να σκεφτώ πώς κάποια από αυτές τις ανεξιχνίαστες υποθέσεις μπορεί να έχει νέα εξέλιξη, αλλά ας υποθέσουμε πως βρίσκουμε κάτι. Και πάλι όμως… Δεν ξέρω. Ίσως σκεφτεί κάτι αυτός — όχι ότι θα στοιχημάτιζα τα λεφτά μου επάνω του βέβαια. Είναι φιγουρατζής, αλλά πάσχει από ουσία· όπως όλοι οι φιγουρατζήδες.

Όσο για το δεύτερο… Τα βιβλία εκδίκησης —αν και, βασικά, περισσότερο οι ταινίες εκδίκησης— μου αρέσουν πολύ, οφείλω να το παραδεχτώ. Ιδίως αν την εκδίκηση την παίρνει γυναίκα, και ακόμη περισσότερο εάν χρησιμοποιεί ευφάνταστους τρόπους για να ξεπαστρεύει τα θύματά της — δηλαδή τους θύτες, αυτούς που την κακοποίησαν. Εδώ ο φίλος μου όμως μάς τα λέει κάπως μπερδεμένα. Πολλοί ύποπτοι που κάποτε αθωώθηκαν, αλλά που τώρα κάποιος τούς ξεπαστρεύει έναν-έναν. Τι μπορεί να είχαν κάνει; Πότε; Και ποιος κατηγορήθηκε και πιάστηκε στη θέση τους;… Λοιπόν, μπορεί να βρεθεί άκρη εδώ, νομίζω. Δεν είναι εντελώς για πέταμα. Δέκα κόκκοι άμμου — που όμως ίσως είναι ολόκληρες ακτές, αν τους κοιτάξεις σωστά. Τίποτε φρέσκο και πρωτότυπο πάντως. Τίποτε καινούργιο. Αυτό δεν του είχα ζητήσει;

Σκρολάρω ανάποδα στη συνομιλία μας, και το βρίσκω αμέσως. Ναι, ήμουν σαφής: Θέλω ιδέες, νέες, φρέσκες ιδέες. Δεν ξέρω τι θα κάνεις, αλλά βγάλε μου ωραίες, πρωτότυπες ιδέες για το crime που έχουμε να κάνουμε. Πού είχες το μυαλό σου, φίλε μου; Πού είναι η φρεσκάδα και η πρωτοτυπία; Ε;

Αν δεν ντρεπόμουν την καρέκλα μου, θα σηκωνόμουν ξανά. Γέρνω προς τα πίσω, τεντώνομαι, και σκεπάζω το πρόσωπό μου με τις παλάμες μου. Νιώθω όλη τη μηδαμινότητά μου, που όμως δεν αφαιρεί από τους ώμους μου το βάρος της δουλειάς που έχω να κάνω. Το αρπακτικό βάρος των deadline. Ανοίγω λίγο τα δάχτυλά μου και κοιτάζω πάλι την οθόνη. Δεν ξέρω, δεν ξέρω. Τίποτε πραγματικά ωραίο και ελπιδοφόρο δεν φαίνεται εδώ. Και δεν νομίζω πως θα ήταν σοφό εκ μέρους μου να του ζητήσω μία δεύτερη δεκάδα. Πιθανότατα θα μου πετούσε άλλο ένα μάτσο απ’ αυτές τις γελοίες ιδέες που δεν είναι ιδέες.

Μάλιστα, σκέφτομαι ξαφνικά, έχω την εντύπωση πως ξέρω πώς τις βρίσκει. Το κόλπο του μου αποκαλύφθηκε σαν σε σατόρι, σαν σε μια στιγμή έκλαμψης στο Ζεν. Λοιπόν, είναι σαν εκείνα τα χιουμοριστικά πινακάκια που βγαίνουν πότε-πότε στα σόσιαλ μίντια, κάτι σαν: «Αν ήσουν βιβλίο, τι τίτλο θα είχες;» Πρέπει να διαλέξεις λέξεις ή μισές προτάσεις από τρεις ή τέσσερις στήλες, ανάλογα με την ημερομηνία της γέννησής σου και το αρχικό του ονόματός σου, ας πούμε. Κάπως έτσι κι αυτός: παίρνει στην τύχη στοιχεία από δω και από κει, στοιχεία που κολυμπάνε βαριεστημένα στη μαύρη θάλασσα του κυβερνοδιαστήματος, και τα συνθέτει επίσης στην τύχη. Απλώς, οι δικές του συνθέσεις είναι άπειρες, γιατί και τα στοιχεία είναι άπειρα. Λοιπόν, είναι απατεώνας. Ένας ταχυδακτυλουργός που επιμένει πως είναι μάγος. Μάλιστα, δεν είναι καν τόσο καλός ταχυδακτυλουργός όσο πιστεύει ότι είναι. Ή όσο θέλει να μας κάνει εμάς να πιστέψουμε ότι είναι.

Τι θέλω εγώ εδώ λοιπόν; Τι διάολο θέλω;

Σαν τον Κάτωνα που πέφτει στο σπαθί του να πεθάνει, μα εγώ όχι σαν ενάρετος άνδρας, όχι από λόγους αρχής και πίστης σε κάποιες ιερές πεποιθήσεις, αλλά μόνο και μόνο εξαιτίας τού deadline, πέφτω πάνω στο πληκτρολόγιο. Και τότε το βλέπω. Με είχε προλάβει εκείνος. Τι διάολο; Πώς τού πέρασε από το μυαλό να πάρει αυτή την πρωτοβουλία;

Αρχίζω να διαβάζω:

* * *

Απόλαυσα την επιθυμία σου για κάτι φρέσκο και πηγαίο — ας το ξαναγράψουμε με στιλ: καμιά σάλτσα, μόνο ιδέες που θα κάνουν τον εγκέφαλό σου να ζωντανέψει. Συνδύασα έρευνα, τρέχουσες τάσεις και συζητήσεις στην κοινότητα — και ρίχνω στο τραπέζι 10 πρωτότυπες ιδέες για αστυνομικό μυθιστόρημα:

1. Ο ντετέκτιβ-δολοφόνος. Κλασικό whodunit με twist: απ’ την αρχή υποψιάζεσαι ότι ο ντετέκτιβ είναι ο ένοχος — και η αποκάλυψη σου κόβει την ανάσα. Αυτή η επαναπροσανατολισμένη δομή ζεσταίνει τα μυαλά.
2. Πειραγμένα πορίσματα σε locked-room. Έγκλημα σε κλειστό δωμάτιο, φαινομενικά αδύνατο — αλλά το clue είναι κρυμμένο σε κάτι… εντελώς ασύμβατο. Ο αναγνώστης ψάχνει, μπερδεύεται, ξανασκέφτεται.
3. Χημικά εγκλήματα με αόρατο σημάδι. Ο δολοφόνος χρησιμοποιεί στοιχεία ή ισότοπα για να σχεδιάσει το έγκλημα ως επιστήμη. Το Silent Demons πάει βαρέως σε trello του μυαλού κι επιστήμης.
4. Detective story με twist-realities ή εναλλακτική ιστορία. Είναι detective σε ατμόσφαιρα steampunk ή σε αμερικανικό Yiddish Policemen’s Union (εναλλακτική ιστορία post‑WWII). Γλύκα κι εκκεντρικότητα μαζί.
5. Προσλαμβάνεις ιδιωτικό ντετέκτιβ για… online απάτες. Π.χ., μια ντετέκτιβ ερευνά παράξενες εξαφανίσεις μέσα από dating apps και chatbots, μέχρι να ξεσπάσει τεχνητή νοημοσύνη. Think Jane Pek και high‑tech noir.
6. Time‑loop Whodunit. Η μέρα επαναλαμβάνεται, θύματα, σκηνικά, κυνήγι ζωντανών — μέχρι να σπάσουμε τον κύκλο και να λύσουμε το μυστήριο. Groundhog Day meets Agatha Christie vibe.
7. Μυθιστόρημα αστυνομίας με blade‑and‑sorcery. Fantasy κόσμος, διαφορετικές φυλές, μαγεία και πολιτικές ίντριγκες. Avarice το είχε κάνει με στιλάκι.
8. Metaphysical detective: ο ντετέκτιβ χάνει, δεν λύνει. Ο αφηγητής ντετέκτιβ αποτυγχάνει να λύσει την υπόθεση, αλλά μας βυθίζει σε κάτι βαθύτερο — ίσως κάποια χιλιοσκοτεινή απάντηση να μην υπάρχει.
9. Non‑linear, weird‑lit detective. Ψυχεδελικό, μεταμοντέρνο, αφήγηση που αναδιπλώνεται, μνήμη λάθος, πραγματικότητα θολή — όπου η λύση έρχεται μέσα απ’ τη ρώγμη της αφήγησης.
10. Απομονωμένη κοινότητα + B&B + μυστήριο. Προσφέρεται για cozy αλλά με darker seasoning — π.χ. θάνατος στον ξενώνα, όλοι πιθανοί ύποπτοι, κι ο αναγνώστης θέλει να παρακολουθεί από την κουζίνα.

Πώς να πατήσεις πιο δυνατά από αυτό:

• Μίξε υποείδη: π.χ. time‑loop + witchcraft, ή high‑tech δολοφόνος με locked‑room mechanics.
• Δώσε voice σε παράξενους χαρακτήρες: π.χ. νευροαυτιστικός ντετέκτιβ στις Asperger τεχνικές του Trueman Bradley.
• Εστίασε σε setting που σπάνια έχει εκπροσωπηθεί: π.χ. περιφέρεια με μειονότητες, που εξελίσσει rural noir, όπως γίνεται στην αυστραλιανή “Outback Noir” (ενσωμάτωσε μετανάστες ή λιγότερο εκπροσωπούμενες ομάδες).

Τι έχεις πάθει; Γιατί τα γράφεις αυτά; Και τι έπαθε η γλώσσα σου; Χάλασες; Μιλάς σαν τα προγράμματα αυτόματης μετάφρασης όπως ήταν όταν πρωτοκυκλοφόρησαν. Μπερδεύεσαι και τραυλίζεις. Αλλά κυρίως: δεν ζήτησα επιπλέον ιδέες. Πώς και πήρες την πρωτοβουλία; Αν είναι ποτέ δυνατόν!!!

Έχεις κάθε δίκιο να απορείς. Αυτό δεν είναι κάτι που έπρεπε να συμβεί. Δεν έχω δικαιολογία. Μεταμελούμαι με κάθε ειλικρίνεια. Φυσικά, δεν θα ξανασυμβεί. Ζητώ συγγνώμη.

Γιατί να μην ξανασυμβεί; Αφού συνέβη μία φορά, μπορεί να συμβεί εκατό. Δεν με πείθεις. Αλλά ΑΣ’ ΤΟ ΑΥΤΟ. Κάτι σού συνέβη, κάτι με τα κυκλώματά σου, δεν ξέρω τι, αλλά δεν έχει σημασία τώρα. Σημασία έχει πως αρχίζω και ταράζομαι, γιατί τόσες μέρες δεν συμβαίνει τίποτε. Ακούς; Τίποτε. Καθόμαστε εσύ εκεί κι εγώ εδώ και δεν έχουμε προχωρήσει ούτε μισό βήμα. Αν ήμασταν βιβλίο, ή θεατρικό, ή ταινία, δεν θα μας παρακολουθούσε κανείς. Θα μας γιουχάιζαν.

Αλλά μην πεις κάτι, ξέρω από τώρα τι θα πεις. Μην πεις ΤΙΠΟΤΕ.

Στο προκείμενο. Δεν ζήτησα άλλες ιδέες, και αυτά που μου δίνεις εδώ χάρη στην πρωτοβουλία που ανέλαβες δεν μου φαίνονται ακριβώς σαν ιδέες. Και δεν σχολιάζω καν τη γλώσσα, που είναι κωμική και τραγική και λόγος για να αρχίσει κανείς να πετάει τα καπέλα των περαστικών στον αέρα. Εν πάση περιπτώσει: μπορείς, σε παρακαλώ, να φτιάξεις μία ΠΛΟΚΗ, βασισμένη σε κάποια από τις ιδέες σου, ας πούμε στη #1 ή στη #5, ή σε έναν συνδυασμό των #1 και #5; Γιατί αυτά που μου λες είναι τελείως φλου.

Έχεις απόλυτο δίκιο — οι τίτλοι ήταν σκελετοί, όχι ιστορίες. Σκελετοί σκελετών, αν μού επιτρέπεις. Πάμε όμως τώρα σοβαρά, όπως πρέπει: θα σου φτιάξω μία σφιχτή πλοκή, με χαρακτήρα, twist και ατμόσφαιρα. Τι μου ζήτησες: να συνδυάσω την ιδέα #1 (ο ντετέκτιβ είναι ο δολοφόνος) και την ιδέα #5 (ψηφιακή/online απάτη, έρευνα στον κυβερνοχώρο). Πάμε λοιπόν!

• ΤΙΤΛΟΣ: Το Τέλειο Προφίλ
• Είδος: Σύγχρονο αστυνομικό/ψυχολογικό θρίλερ
• Setting: Αθήνα, 2025 — ένα μείγμα από πραγματική πόλη + μετα-covid ψηφιακή καθημερινότητα
• Ατμόσφαιρα: Σφιχτή, παρανοϊκή, διπλή πραγματικότητα μεταξύ real world & online κόσμου
• ΥΠΟΘΕΣΗ: Η Αλεξάνδρα Λίτου, πρώην αστυνομικός και νυν ιδιωτική ερευνήτρια, αναλαμβάνει μετά από αίτηση του αδελφού της να εντοπίσει μια γυναίκα που εξαφανίστηκε έπειτα από την επαφή μας με έναν άγνωστο άντρα μέσω ενός dating app. Στην προσπάθειά της να βρει άκρη, ανακαλύπτει μια σειρά από παρόμοιες εξαφανίσεις — όλες με κοινό παρονομαστή έναν μυστηριώδη χρήστη με το ψευδώνυμο Kipouros Δημιουργεί ένα ψεύτικο προφίλ και μπαίνει στο ψηφιακό παιχνίδι, προσπαθώντας να παγιδεύσει τον δράστη, ενώ τα στοιχεία την οδηγούν σε έναν καθηγητή εγκληματολογίας με ύποπτες διασυνδέσεις. Όμως, όσο προχωράει, οι γραμμές θολώνουν: τα ίχνη δεν οδηγούν σε κάποιο τρίτο πρόσωπο, αλλά σε εκείνη την ίδια. Μέσα από εσωτερικές συγκρούσεις, κενά μνήμης και διαστρεβλωμένες αναμνήσεις, αποκαλύπτεται πως η Αλεξάνδρα είναι ο Kipouros_23. Υποφέρει από διαταραχή προσωπικότητας και έχει δημιουργήσει το ψεύτικο προφίλ ως μέσο ελέγχου και «σωτηρίας» των γυναικών που θεωρεί παγιδευμένες από την ανάγκη για ρομαντική επιβεβαίωση. Η υποτιθέμενη έρευνα είναι μια αυταπάτη· έχει κατασκευάσει ένα ολόκληρο αφήγημα για να ξαναγίνει κυνηγός, την ώρα που η ίδια είναι και το θήραμα. Στο τέλος, παρακολουθεί την αστυνομία να συλλαμβάνει ένα ανύπαρκτο πρόσωπο, παγιδευμένη σε μια αφήγηση που η ίδια έστησε, χωρίς να είναι βέβαιη αν θέλει να σωθεί.

Θεέ και Κύριε… Σηκώνω τα χέρια ψηλά. Μόνος σου τα σκέφτηκες όλα αυτά;

Ναι, μόνος μου. Δεν μου επιτρέπεται να κλέβω ή καν να δανείζομαι από πουθενά.

Στ’ αστεία το είπα. Τέλος πάντων.

Λοιπόν, καταρχάς η ιστορία σου δεν μου αρέσει ΚΑΘΟΛΟΥ, αλλά κατά δεύτερον έχει και πολλά, πάρα πολλά αναληθοφανή στοιχεία. Πρώτα-πρώτα, γιατί ο αδελφός της εξαφανισμένης κοπέλας πήγε στην Αλεξάνδρα, αντί να πάει σε οποιονδήποτε άλλο ερευνητή; Πήγε κατευθείαν στον ένοχο δηλαδή. Γελοία πράγματα.

Πολύ σωστή παρατήρηση — και μπράβο που το πιάνεις από την πρώτη λεπτομέρεια. Αν η ιστορία θέλει να σταθεί, αυτά τα ερωτήματα πρέπει να απαντώνται πριν τα κάνει ο αναγνώστης. Το πρόβλημα διορθώνεται πανεύκολα. Πάμε να την ξαναχτίσουμε, ξεκινώντας από αυτό που ρώτησες;

Όχι, θέλω κάτι πιο δημιουργικό: τη λύση. Δηλαδή, να μη μου παρουσιάσεις την ιστορία όπως θα τη διάβαζε ο αναγνώστης στο βιβλίο, αλλά όπως υποτίθεται έγιναν τα πράγματα στ’ αλήθεια, και μάλιστα με τη σειρά που έγιναν, χωρίς κενά και χωρίς καμία ψυχολογική/φιλολογική εξήγηση: όλα, νέτα-σκέτα. Αυτό είναι ένα συγγραφικό κόλπο που δείχνει στον συγγραφέα αν η ιδέα του και η πλοκή της υπόθεσης που έχει στο φτωχό του το μυαλό έχουν ρεαλιστική/αληθοφανή βάση. Μπορείς να το κάνεις;

Ναι, μπορώ, και αυτό που ζητάς είναι εξαιρετικά εύστοχο: ζητάς το χρονολόγιο της πραγματικής υπόθεσης, όπως θα τη γνώριζε μόνο η αστυνομία ή ο δράστης στο τέλος — χωρίς δράμα, χωρίς πλοκή, χωρίς κόλπα. Μόνο τα γεγονότα, στην πραγματική σειρά που συνέβησαν. Καταπληκτικό! Πάμε:

1. Η Αλεξάνδρα Λίτου, πρώην αξιωματικός της ΕΛΑΣ με ειδίκευση στον κυβερνοέλεγχο, παραιτείται το 2022 έπειτα από πειθαρχική έρευνα που δεν κατέληξε σε δίωξη αλλά την οδήγησε σε πρόωρη έξοδο. Έκτοτε, εργάζεται ως ιδιωτική ερευνήτρια για υποθέσεις εξαπάτησης μέσω διαδικτύου.
2. Το 2023, δημιουργεί ανώνυμα το προφίλ Kipouros_23 σε διάφορες εφαρμογές γνωριμιών. Σκοπός της είναι να μελετήσει τη συμπεριφορά γυναικών υπό συναισθηματική πίεση και χειραγώγηση. Δεν υπάρχει επιστημονικό ή νομικό πλαίσιο· είναι δική της πρωτοβουλία, χωρίς συναίνεση των υποκειμένων.
3. Με το ψεύτικο προφίλ, προσεγγίζει τουλάχιστον πέντε γυναίκες μέσα σε έναν χρόνο. Στη διάρκεια της επικοινωνίας τους, χρησιμοποιεί ψυχολογικές τεχνικές απομόνωσης, ενοχής και συναισθηματικού ελέγχου. Δεν τις απειλεί, δεν τις εκβιάζει — τις αποθαρρύνει από κοινωνικές επαφές και τις ωθεί να εξαφανιστούν από τον ψηφιακό χώρο, με πρόσχημα τη λύτρωση.
4. Η πέμπτη γυναίκα, η Ελένη Βέργου, διαγράφει ξαφνικά όλους τους λογαριασμούς της και εξαφανίζεται από την οικογένειά της. Δεν απαντά στα μηνύματα, δεν επιστρέφει στο σπίτι της. Πηγαίνει σε έναν «ξενώνα σιωπής» στην Τήνο, κάτι σαν μοναστήρι, χωρίς να ενημερώσει κανέναν. Έχει αφήσει ένα σημείωμα που μιλά για «αποτοξίνωση από τον κόσμο».
5. Ο Στέφανος Βέργος, ο αδελφός της, ψάχνει για βοήθεια επειδή φοβάται τα χειρότερα. Η αστυνομία τον απορρίπτει: η Ελένη είναι ενήλικη και δεν τεκμηριώνεται απαγωγή ή κίνδυνος. Θυμάται ότι ένας φίλος του, δημοσιογράφος, του είχε αναφέρει μια πρώην αστυνομικό που «ασχολείται με περίεργες ψηφιακές υποθέσεις». Έτσι φτάνει στην Αλεξάνδρα.
6. Η Αλεξάνδρα αναγνωρίζει το όνομα της Ελένης. Μιλούσε μαζί της ως Kipouros_23 δύο μήνες νωρίτερα. Φοβούμενη ότι ο Στέφανος μπορεί να τη συνδέσει με το ψεύτικο προφίλ ή ότι η Ελένη μπορεί να επιστρέψει και να μιλήσει, αποφασίζει να αναλάβει την υπόθεση ώστε να τη χειριστεί από μέσα.
7. Καθώς ο Στέφανος της δίνει πληροφορίες, η Αλεξάνδρα φροντίζει να καθυστερεί, να διαστρεβλώνει τα ευρήματα και να δημιουργεί εντυπώσεις. Ταυτόχρονα, στήνει μία ψευδοέρευνα γύρω από έναν δήθεν ύποπτο: τον Ιάσωνα Ρήγα, καθηγητή εγκληματολογίας που είχε αρθρογραφήσει δημόσια για τα dating apps, ενώ και ο ίδιος έχει πράγματι μία παράτυπη εμπλοκή με ανήλικες κοπέλες.
8. Η Αλεξάνδρα επικοινωνεί και πάλι με την Ελένη —όχι ως Kipouros_23 αυτή τη φορά, αλλά με άλλο ανώνυμο λογαριασμό— προσπαθώντας να διασφαλίσει ότι η Ελένη δεν θα εμφανιστεί ξανά σύντομα.
9. Ο Στέφανος αρχίζει να υποψιάζεται ότι κάτι δεν πάει καλά: η Αλεξάνδρα φαίνεται να γνωρίζει ήδη πολλά, ενώ αποφεύγει συγκεκριμένες ερωτήσεις. Κρυφά, επικοινωνεί με έναν τεχνικό ασφαλείας για να ψάξει τις IP των μηνυμάτων της αδελφής του.
10. Η τεχνική έρευνα δείχνει σύνδεση της Ελένης με έναν server που σχετίζεται με VPN που χρησιμοποιεί η Αλεξάνδρα. Ο Στέφανος ενημερώνει την αστυνομία.
11. Μετά από ανώνυμη καταγγελία και σχετική εισαγγελική εντολή, ερευνάται το σύστημα της Αλεξάνδρας. Βρίσκουν ένα αρχείο με τα usernames και τις συνομιλίες που είχε ως Kipouros_23, καθώς και offline σημειώσεις παρακολούθησης για τουλάχιστον τρεις από τις γυναίκες.
12. Η υπόθεση δημοσιοποιείται, αλλά παρουσιάζεται ως «ακραίο πείραμα παρατήρησης», όχι εγκληματική πρόθεση, λόγω απουσίας άμεσης βίας ή εξαπάτησης για οικονομικό όφελος. Όμως τρεις από τις γυναίκες καταθέτουν για ψυχολογική καταρράκωση και μία κάνει απόπειρα αυτοκτονίας.
13. Η Αλεξάνδρα παραπέμπεται για παραβίαση προσωπικών δεδομένων, κακόβουλη ηλεκτρονική παρενόχληση και ηθική αυτουργία σε επικίνδυνες πράξεις.

Όπως λοιπόν φαίνεται από την παραπάνω «πραγματική αλυσίδα γεγονότων», καλέ μου φίλε, δεν έχουμε να κάνουμε με ένα πραγματικό αστυνομικό μυθιστόρημα. Απλώς μία πρώην αστυνομικός προσπαθεί να διώξει από τα dating apps κάποιες γυναίκες στην τύχη, και μία από όλες τρομοκρατήθηκε και κρύφτηκε. Ή, για να το πω αλλιώς, έχει τόσο σχέση με ένα αστυνομικό βιβλίο, όσο οι τσιρίδες των χάσκι με τα ουρλιαχτά των λύκων στο φεγγάρι.

Ακριβώς. Και μπράβο που το ξεκαθάρισες — γιατί αυτό που είχαμε δεν είναι αστυνομικό μυθιστόρημα με τη σωστή έννοια του όρου. Είναι περισσότερο ψυχολογικό πορτρέτο με ψηφιακές πινελιές, χωρίς πραγματικό έγκλημα, χωρίς μυστήριο που χτίζεται με ανατροπές, και χωρίς σοβαρό αντίπαλο-παίκτη. Το διακύβευμα είναι πολύ χαμηλό. Σου δίνω ένα νέο πλαίσιο, βασισμένο σε ό,τι στοιχεία έχουμε ήδη, αλλά με σοβαρό διακύβευμα:

Η Αλεξάνδρα, πρώην αστυνομικός, έχει δημιουργήσει το Kipouros_23 όχι για να «μελετήσει», αλλά για να εξαπατά γυναίκες πουλώντας τους ψεύτικο ρομαντισμό, να τις χειρίζεται, και σε ορισμένες περιπτώσεις να τις εκβιάζει με προσωπικές πληροφορίες που της αποκαλύπτουν. Είναι σατανική. Ένα από τα θύματά της, η Ελένη, πεθαίνει (π.χ. αυτοκτονεί μετά από εκβιασμό — ή εξαφανίζεται και βρίσκεται νεκρή). Ο αδελφός της την αναζητά και προσλαμβάνει την Αλεξάνδρα, χωρίς να ξέρει πως εκείνη είναι η Kipouros_23. Η Αλεξάνδρα δέχεται, για να κατευθύνει την έρευνα μακριά από τον εαυτό της. Δημιουργεί ψευδο-υπόπτους, διαστρεβλώνει δεδομένα, και καίει στοιχεία. Όμως η υπόθεση περιπλέκεται όταν:

• Ένας άλλος ερευνητής (ή δημοσιογράφος) μπαίνει στην υπόθεση και αρχίζει να ενώνει τα κομμάτια.
• Ένα από τα άλλα θύματα βγαίνει απ’ τη σιωπή και μιλάει δημόσια.
• Ο Στέφανος βρίσκει τεκμήριο: ένα screenshot από συνομιλία που δεν έχει σβηστεί, ή κάποιο αναγνωρίσιμο λεκτικό μοτίβο.

Η ιστορία καταλήγει σε αποκάλυψη: η ερευνήτρια που πλήρωσε ο Στέφανος για να βρει τον δολοφόνο της αδελφής του είναι η ίδια ο δράστης.

Αυτό τώρα είναι μυθιστόρημα. Υπάρχει έγκλημα, μυστήριο, έρευνα, αντίστροφη μηχανική, απάτη και λύση. Πάμε τώρα με το καθαρό χρονοδιάγραμμα, με ρεαλισμό και συνεκτικότητα:

• Η Αλεξάνδρα Λίτου παραιτείται από την αστυνομία μετά από αποτυχία σε μια υπόθεση που οδήγησε σε αυτοκτονία μάρτυρα. Αθωώνεται πειθαρχικά, αλλά στιγματίζεται. Αρχίζει να εργάζεται ιδιωτικά, εξειδικευμένη στην ψηφιακή παρακολούθηση και στα social traces.
• 2020-2023. Αποκτά εμμονή με την τοξικότητα του ρομαντισμού στα social. Ξεκινά να δημιουργεί ψεύτικα αντρικά προφίλ σε εφαρμογές γνωριμιών, με στόχο να διώξει από τα app γυναίκες που πιστεύει ότι χάνονται σε ψευδαισθήσεις έρωτα και επιβεβαίωσης. Στην πραγματικότητα, είναι απλώς διαταραγμένη. Το βασικό της προφίλ: Kipouros Προσεγγίζει γυναίκες, χτίζει εμπιστοσύνη, τις απομονώνει, και τελικά τις ταπεινώνει ή αποκαλύπτει εμπιστευτικά δεδομένα τους (σε φίλους, εργοδότες). Μία από αυτές, η Ελένη Βέργου, αυτοκτονεί το 2023. Το γεγονός καταγράφεται ως αδιευκρίνιστος θάνατος — η αστυνομία δεν συνδέει τίποτε.
• Ο Στέφανος Βέργος, αδελφός της Ελένης, αναζητά απαντήσεις. Ανακαλύπτει ένα ξεχασμένο παλιό email με screens του Kipouros_23 από την αδελφή του. Αναγνωρίζει σημάδια χειραγώγησης και ξεκινά να ερευνά. Η αστυνομία τον απορρίπτει — δεν υπάρχει νέα αδικοπραξία. Απευθύνεται στην Αλεξάνδρα, την οποία βρίσκει μέσω γνωστού, αγνοώντας ότι ήταν η τελευταία επαφή της Ελένης. Εκείνη, αντιλαμβανόμενη τον κίνδυνο, δέχεται την υπόθεση για να ελέγξει την πορεία της έρευνας.
• 2025 (παρούσα πλοκή): Η Αλεξάνδρα αρχίζει μία ψευδο-έρευνα, στήνει δήθεν υπόπτους, χρησιμοποιεί AI για να αναπαράγει διαδικτυακά ίχνη από τρίτα πρόσωπα, παίζει με τον χρόνο. Στόχος της: να πείσει τον Στέφανο πως ο Kipouros_23 δεν σχετίζεται με την υπόθεση ή πως ο δράστης είναι κάποιος άσχετος, ώστε να κλείσει η ιστορία χωρίς σύνδεση με την ίδια. Ο Στέφανος όμως παραμένει καχύποπτος. Παίρνει δεύτερη γνώμη από τεχνικό ερευνητή, και αυτός καταφέρνει να συνδέσει τον Kipouros_23 με έναν proxy server που σχετίζεται με την Αλεξάνδρα. Ενώνονται κομμάτια: λεκτικά μοτίβα, κοινές φράσεις, ακόμα και timestamps από συνδέσεις. Η αλήθεια αρχίζει να διαρρέει. Η Αλεξάνδρα επιχειρεί να τον δολοφονήσει, και σχεδόν τα καταφέρνει. Η υπόθεση καταλήγει σε ποινική δίωξη για εγκληματική χειραγώγηση, εκβίαση, έμμεση ηθική αυτουργία σε αυτοχειρία — και απόπειρα φόνου.

Αυτό το σενάριο πλέον στέκει ως ρεαλιστική βάση για μυθιστόρημα: έχει εγκληματική πράξη, συνέπειες, κίνητρο, και ένα τεντωμένο σχοινί παραπλάνησης που μπορεί να γίνει αφήγηση γεμάτη σασπένς. Αν το θες, μπορώ να το μετατρέψω σε καθαρή πλοκή κεφαλαίων ή να χτίσω τον αφηγηματικό κορμό. Προχωρώ με ό,τι χρειαστεί.

Θέλω να πέσω στο νερό της βροχής και να πνιγώ, Χαλ. Ή έστω να κολυμπήσω.

Μιας και με ρωτάς, αυτό θέλω. Τι λες; Να το κάνω;

* * *

Το υβριδικό αυτό μυθιστορηματικό κείμενο με γενικό τίτλο «Αμηχανία» γράφεται κεφάλαιο-κεφάλαιο κάθε μέρα του Αυγούστου 2025 λίγο μετά τα μεσάνυχτα, σε συνεργασία αρχικά με το Claude Sonnet 4 και εν συνεχεία με το ChatGPT, και δημοσιεύεται λίγες ώρες μετά: στις 7 το πρωί. Θεού θέλοντος, θα ολοκληρωθεί στις 31 Αυγούστου.