Κλαίρη Θεοδώρου: «Δεν οδηγώ πάντα εγώ την ιστορία, με οδηγεί εκείνη»

Η Κλαίρη Θεοδώρου επιστρέφει με το νέο της αστυνομικό μυθιστόρημα «Σ’ αγαπώ μέχρι θανάτου», από τις Εκδόσεις Ψυχογιός. Με αφορμή την κυκλοφορία του, μιλά για το πώς ξεκίνησε να γράφει, πώς μια τηλεοπτική εκπομπή την οδήγησε στην ιδέα της ιστορίας, αλλά και για τη διαδικασία πίσω από τη δημιουργία χαρακτήρων και πλοκής. Μια συζήτηση για την έμπνευση, την αγάπη που γίνεται επικίνδυνη και τη γραφή που πολλές φορές κρύβει περισσότερα απ’ όσα φαίνονται.

Πότε γεννήθηκε η αγάπη σας για το γράψιμο και πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με αυτό επαγγελματικά;

Έγραφα πάντα, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Οποιαδήποτε λύπη ή χαρά, αγωνία ή ελπίδα, προσδοκία, επιθυμία, ιδέα, εκφραζόταν με λέξεις πάνω στο χαρτί. Το 2007 αντιμετώπισα ένα σοβαρό θέμα υγείας και χρειάστηκε να μείνω για ένα χρόνο εκτός εργασίας. Το έριξα λοιπόν στο γράψιμο, όπως πάντα, αδύνατον θα μου ήταν να διαχειριστώ διαφορετικά τον άπλετο ελεύθερο χρόνο, αλλά και τον φόβο για το τι μέλλει γενέσθαι. Λίγο καιρό αργότερα, συνειδητοποίησα πως πλέον δεν είχα σκόρπια κείμενα στα χέρια μου –όπως συνήθιζα ως τότε– αλλά ένα βιβλίο· με αρχή, μέση, τέλος. Πήρα την απόφαση να βουτήξω στα βαθιά και αποφάσισα να μην κρατήσω το έργο μου κρυμμένο στο συρτάρι, αλλά να το στείλω σε κάποιους εκδοτικούς που ξεχώριζα και εκτιμούσα. Και κάπως έτσι ξεκίνησε το μαγικό ταξίδι της συγγραφής και της έκδοσης.

Πώς γεννήθηκε η ιδέα για την ιστορία του "Σ’ αγαπώ μέχρι θανάτου";

Η αρχική ιδέα μου ήρθε εντελώς απρόσμενα, την εποχή της πανδημίας, ενώ παρακολουθούσα την αμερικανική εκπομπή Storage Wars, όπου εγκαταλελειμμένες αποθήκες δημοπρατούνται μαζί με το άγνωστο στους αγοραστές περιεχόμενό τους. Μέσα σε αυτές έχουν βρεθεί ανά διαστήματα απίθανα πράγματα… Για παράδειγμα μερικά εκατομμύρια δολάρια, ένας χαμένος πίνακας του Πικάσο, ένα κομμένο πόδι, κιθάρες του Έλβις Πρίσλεϊ, ένα εργαστήριο μεθαμφεταμίνης και ό, τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Σε μια τέτοια αποθήκη, στην Κοπεγχάγη, ξεκινάει να εκτυλίσσεται και η δική μου ιστορία, καθώς εκεί βρίσκονται δώδεκα μεγάλες μαύρες βαλίτσες· γεμάτες θάνατο και μυστήριο.

Πόσο δύσκολο ήταν να αποδώσετε την έννοια της «αγάπης μέχρι θανάτου» σε ένα crime μυθιστόρημα και πόσο χρόνο χρειάστηκε για να το ολοκληρώσετε;

Η συγκεκριμένη έννοια παίρνει εντελώς διαφορετική χροιά στο συγκεκριμένο αφήγημα. Στο βιβλίο, πρωταγωνιστούν καθημερινοί άνθρωποι που διαπράττουν το πιο αδιανόητο έγκλημα που μπορεί να φανταστεί κανείς: σκοτώνουν εκείνους που αγαπούν περισσότερο στον κόσμο. Και το πιο ανατριχιαστικό; Δεν το γνωρίζουν καν. Έχουν μετατραπεί σε πιόνια μιας παρτίδας που ελέγχει κάποιος άλλος, θύματα μιας χειραγώγησης τόσο βαθιάς και ύπουλης, που θολώνει τα όρια ανάμεσα στην πραγματικότητα και στην οφθαλμαπάτη. Όταν η «μαριονέτα» συνειδητοποιεί τι έχει κάνει, είναι ήδη αργά για να σπάσει τα νήματα που την κρατούν. Πόσο καλά γνωρίζουμε όμως εντέλει εκείνους που αγαπάμε; Και πόσο ασφαλείς είναι οι αγαπημένοι μας από... εμάς τους ίδιους;

Άρχισα να γράφω το βιβλίο το 2023 και χρειάστηκε σχεδόν ένας χρόνος για να το ολοκληρώσω. Η διαδικασία ήταν απαιτητική και συναρπαστική συγχρόνως· και μέσα από αυτή γεννήθηκε τελικά και ο τίτλος του βιβλίου.

Όταν γράφετε γνωρίζετε πως θα εξελιχθεί η πλοκή ή σας οδηγεί η ιστορία στην πορεία;

Έχω κάποια κομβικά σημεία στο μυαλό μου και συνήθως γνωρίζω τον δράστη και τα κίνητρά του, όχι όμως και τα πάντα γύρω από την πλοκή. Στη συνέχεια λοιπόν αφήνομαι στη ροή. Οι χαρακτήρες συχνά παίρνουν τα «ηνία» και οδηγούν την ιστορία σε μονοπάτια που δεν είχα προβλέψει· κι αυτό είναι που κάνει τη συγγραφή τόσο ζωντανή και δημιουργική διαδικασία.

Ποιο είναι το πιο έντονο ή συγκινητικό μήνυμα που έχετε λάβει από αναγνώστη σας;

Ένας αναγνώστης μου έγραψε πριν από λίγο καιρό πως, με το που τελείωσε το βιβλίο, το ξεκίνησε και πάλι από την αρχή. Όχι γιατί δεν κατάλαβε το τέλος, αλλά γιατί ήθελε να εντοπίσει όλα τα στοιχεία που είχα "φυτέψει" στις σελίδες του και του είχαν ξεφύγει. Μου είπε πως ένιωσε σαν να συμμετείχε σε μια παρτίδα σκάκι, όπου μονάχα ολοκληρώνοντάς την κατάλαβε ότι δεν είχε καμία ελπίδα να βγει νικητής παρόλο που τα πάντα ήταν εκεί, από την πρώτη κιόλας κίνηση. Αυτό το μήνυμα το κράτησα γιατί, όταν γράφεις αστυνομική λογοτεχνία, ο στόχος δεν είναι να σοκάρεις. Είναι να προσκαλέσεις τον αναγνώστη να γίνει συμμέτοχος· και τελικά, να του τη φέρεις, πάντα όμως με έντιμο τρόπο.

Αν έπρεπε να χαρακτηρίσετε το βιβλίο σας με τρεις λέξεις, ποιες θα ήταν αυτές;

Ανατρεπτικό, προκλητικό, ατμοσφαιρικό.

Τι μπορούμε να περιμένουμε από εσάς στο μέλλον;

Ένα νέο αστυνομικό μυθιστόρημα με πρωταγωνιστές τον Ρούπερτ Κίλερ και την Ντανιέλα Τσο βρίσκεται ήδη στα χέρια των Εκδόσεων Ψυχογιός και αναμένεται να κυκλοφορήσει την ερχόμενη άνοιξη. Παράλληλα, συνεχίζω τη συνεργασία μου με τη Λένα Μαντά και αυτή την περίοδο γράφουμε το πέμπτο βιβλίο της σειράς «Γυναικεία Υπόθεση».