Δεν υπάρχουν άχρηστες αναγνώσεις
Αν το βιβλίο είναι πράγματι κάτι ιερό, δεν αφορά μονάχα κάποιου είδους ιερατείο: αφορά τους πάντες, αφορά το «πλήρωμα», και (πρέπει να) μιλά τη γλώσσα του
Το βιβλίο, η ιερότητα της ανάγνωσης και η διαμάχη μεταξύ ποιοτικών και εμπορικών συγγραφέων
Για κάποιους υπάρχει η αίσθηση πως το βιβλίο είναι ένας ιερός χώρος, ένα άδυτο, ένα σπήλαιο ιδεών και αισθημάτων όπου έχουν πρόσβαση οι εκλεκτοί, μονάχα, των καιρών και της ιστορίας. Τυχαίνει να μην είναι καθόλου έτσι. Το βιβλίο –για να αρχίσουμε από αυτό– δεν είναι βέβαια «ένα», δεν είναι κάτι ομοιογενές, και, εάν υπήρχε ποτέ ένα τέτοιο σπήλαιο, δεν θα κάλυπτε παρά ένα μικρό μόνο κομμάτι της οροσειράς των βιβλίων. Οι δε επισκέπτες του δεν θα συνωθούνταν στο στόμιό του. Θα ήταν λίγοι.
Όμως η αίγλη του βιβλίου κρατά, και κάτι μας λέει ότι θα εξακολουθεί να κρατά «για πάντα» ή μέχρι να αντικατασταθεί απολύτως από τεχνολογικά προϊόντα του πνεύματος. Έως τότε όμως, θα τη διατηρήσει ως ο βασικός φορέας του ανθρώπινου πολιτισμού.
Η έννοια βιβλίο και το κοινό της λογοτεχνικής πεζογραφίας
Μολαταύτα, μέσα στην ίδια την έννοια «βιβλίο» υπάρχουν τα πάντα. Κυριολεκτικά. Κι αυτό είναι καλό. Κι αν αποδεχτούμε τις κορυφώσεις της λογοτεχνίας –και πώς αλλιώς–, θα ήταν μάλλον σοφότερο να βλέπαμε το παγκόσμιο, συνολικό corpus των βιβλίων σαν μία ογκώδη, πανύψηλη πυραμίδα. Τώρα, οι πυραμίδες μάς γοητεύουν ακριβώς σαν τέτοιες, σαν ένα σύνολο, σαν τιτάνια μάζα, όχι τμηματικά. Κανείς δεν ενδιαφέρεται πρωτίστως για την κορυφή τους. Ίσα ίσα, εκείνο που δικαίως εντυπωσιάζει σε αυτές είναι η σταθερή και πλατιά βάση τους και ο πελώριος πλούτος που προσφέρει. Δεν υπάρχει ούτε ένα μείζον λογοτεχνικό έργο που να μη στηρίχτηκε αποκλειστικά από ένα πλήθος «δεύτερων» βιβλίων, όπως δεν υπάρχει ούτε ένας μείζων λογοτέχνης που να μη στηρίχτηκε σε ώμους γιγάντων: γιγάντων, ήτοι –κι εδώ κάνουν λάθος οι πολλοί– αγνώστων κυρίως συγγραφέων, κυρίως μάλιστα της genre λογοτεχνίας. Ούτε υπήρξε ούτε θα υπάρξει. Δεν μαθαίνουμε να γράφουμε από τον Κάφκα και τον Τζόις, αν δεν θέλουμε να γελάνε μαζί μας.
Η διαμάχη μεταξύ ποιοτικών και εμπορικών συγγραφέων είναι παλιά όσο και η αγορά του βιβλίου – ή, για να είμαστε ακριβείς, οι συζητήσεις περί αυτήν. Επιπλέον, δεν υπήρξε γενιά που να μη θεωρούσε ότι το «πρόβλημα» διογκωνόταν ακριβώς στον καιρό της, όπως συμβαίνει με κάθε πρόβλημα. Και όπως συμβαίνει και σήμερα. Συντηρείται η αίσθηση, για παράδειγμα, πως το κοινό της λογοτεχνικής πεζογραφίας είναι κατιτί ξεχωριστό, ένα είδος ιερατείου, σε αντίθεση με το μεγάλο, πολύχρωμο, ετερόκλητο, θορυβώδες κοινό της εμπορικής πεζογραφίας. Ούτε αυτό ισχύει. Το κοινό είναι ένα. Και ένα μεγάλο ποσοστό του –αυτό που κρατά όρθια την ευαίσθητη αγορά του βιβλίου– αγοράζει βιβλία όλων των ειδών.
Το πρόβλημα με το κοινό είναι το μέγεθός του. Είναι μικρό, πρέπει να μεγαλώσει, και δεν υπάρχουν γνωστοί τρόποι για να μεγαλώσει. (Δεν θεωρούμε μέθοδο αύξησης του ποσοστού των σταθερών, «εντατικών» αναγνωστών την εκ βάθρων αλλαγή του εκπαιδευτικού μας συστήματος, φερειπείν, καθώς θα ήθελε μία τουλάχιστον γενιά για να αποδώσει καρπούς, αλλά κυρίως επειδή θα έβρισκε ανυπέρβλητα εμπόδια για να γίνει: οι φορείς της εκπαίδευσης δεν θα την επέτρεπαν.) Ίσως μόνο την εμπέδωση του μότο που επαναλαμβάνουμε ξανά και ξανά: «Δεν υπάρχουν ακατάλληλα βιβλία, δεν υπάρχουν άχρηστες αναγνώσεις».
Αν το βιβλίο είναι πράγματι κάτι ιερό, δεν αφορά μονάχα κάποιου είδους ιερατείο: αφορά τους πάντες, αφορά το «πλήρωμα», και (πρέπει να) μιλά τη γλώσσα του.
ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Τα λημέρια των συγγραφέων - πεζογράφων, ποιητών, δοκιμιογράφων. Γιατί γράφουν εκεί που γράφουν; Τι φετίχ έχουν; Πώς εμπνέονται σ’ αυτόν τον χώρο;
Αδύνατον να μη σχολιάσει κανείς και να μη χαρεί με το πόσο κόσμο είχαν κυριολεκτικά όλες οι εκδηλώσεις
Όταν ένα μικρό νησί του Αιγαίου συνδέεται με τη Βόρεια Θάλασσα και τον Ατλαντικό Ωκεανό μέσω των ανθρώπων του βιβλίου
Για τη συλλογή διηγημάτων του Κωνσταντίνου Δομηνίκ, «Κακό ανήλιο» (Εκδόσεις Ίκαρος)
Συναντήσαμε τον ανοιχτά γκέι νέο ποιητή και μιλήσαμε για την ποίηση, την ορατότητα, τον ακτιβισμό, την αριστερά, την ομοφυλοφιλία
Στο πρώτο μιλάει ο κακοποιητής. Στο δεύτερο ο κακοποιημένος
Χιούμορ κι αλήθειες που κόβουν σαν ξυράφι
Δύο χρόνια μετά τη δολοφονική απόπειρα εναντίον του, ο συγγραφέας επιστρέφει –κυριολεκτικά και μεταφορικά– στον τόπο του εγκλήματος
Σήμερα, 15 Μαΐου, η παρουσίαση του βιβλίου του «Μέρες μαγικές με γρανίτες και Ταμ-Ταμ» στον Ιανό στη Σταδίου
Χαρακτηρίστηκε «Τσέχοφ του Καναδά» - Υπέφερε από άνοια για πάνω από μια δεκαετία
«Επιστολή προς Μενοικέα, Κύριαι δόξαι, Επικούρου προσφώνησις» (εκδ. Στιγμή), «Λεβιάθαν» (εκδ. Γνώση) και «Ωφελιμισμός» (εκδ. Πόλις) αντίστοιχα
Ένα ευαίσθητο πορτρέτο ενηλικίωσης σε επικίνδυνες εποχές και µια επική ιστορία για τον διχασµό ενός έθνους. Kυκλοφορεί στις 15 Μαΐου από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος
Γιατί στα μάτια ενός αναγνώστη λογοτεχνικής πεζογραφίας κάποια βιβλία φαίνονται κωμικά ακόμη και αν παριστάνουν πως δεν είναι
H ΓΓ Σύγχρονου Πολιτισµού μας μίλησε για τα σχέδια του ΥΠΠΟ για την εξωστρέφεια της ελληνικής γλώσσας και λογοτεχνίας
Βιογραφίες, ντοκουμέντα, ιστορία, προσωπική ανάπτυξη και ψυχολογία, δοκίμια, μελέτες, επιστήμη
Όταν έχεις παιδιά στην εφηβεία, διαβάζεις άρθρα και βιβλία σχετικά με τον πόνο σου με την ελπίδα ότι θα σε βοηθήσουν… και όταν βρίσκεις κάτι πραγματικά βοηθητικό, το συστήνεις
Ξεφυλλίζουμε μερικές από τις εκδόσεις της πιο ωραίας εποχής του χρόνου
Ξεφυλλίζουμε μερικές από τις εκδόσεις της άνοιξης
Αν το βιβλίο είναι πράγματι κάτι ιερό, δεν αφορά μονάχα κάποιου είδους ιερατείο: αφορά τους πάντες, αφορά το «πλήρωμα», και (πρέπει να) μιλά τη γλώσσα του
Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.