Βιβλιο

Παρουσιάσεις και signing βιβλίων μπροστά σε δύο, ή έναν, ή κανέναν παρόντα

Όλοι οι νέοι συγγραφείς, και οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους, φοβούνται τις παρουσιάσεις και τις υπογραφές, γιατί ξέρουν πως θα τις κάνουν μπροστά σε άδεια καθίσματα

kyriakos_1.jpg
Κυριάκος Αθανασιάδης
3’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
Σνούπι

Η περίπτωση της Chelsea Banning που έγινε viral στο Twitter.

Στα τέλη Αυγούστου, η βιβλιοθηκονόμος Chelsea Banning εξέδωσε το πρώτο της βιβλίο. Τοποθετημένο στον αρθουριανό κύκλο ιστοριών, του οποίου είναι μεγάλη φαν, ακολουθεί τις περιπέτειες των παιδιών του Αρθούρου, του Άνγουιλ και της Αριάδνης Πεντράγκον.

Οι μήνες πέρασαν, και επιτέλους έφτασε η μέρα του πρώτου της signing. Θα γινόταν το προπερασμένο Σάββατο στην πόλη Ασταμπιούλα του Οχάιο, που έχει πληθυσμό εκατό χιλιάδες κατοίκους. Η Τσέλσι έκανε και το απαραίτητο event στο Facebook, και ετοιμάστηκε ψυχολογικά. Μάλιστα, 37 φίλοι της δήλωσαν «Going» στη σελίδα της εκδήλωσης: ότι θα πάνε.

Πήγαν; Όχι, δεν πήγαν. Πήγαν μόνο δύο (2).

Την επόμενη ημέρα, στις 5 Δεκεμβρίου, η Τσέλσι σηκώθηκε, έβγαλε βόλτα τα σκυλάκια της, γύρισε σπίτι, έκανε καφέ, αναστέναξε βαθιά και πήρε το κινητό της. Και έγραψε στο Twitter της:

«Μόνο δύο άτομα ήρθαν χθες στις υπογραφές για το βιβλίο μου. Με διέλυσε αυτό το πράγμα. Και βασικά γιατί 37 άτομα είχαν απαντήσει “Going” στο event. Έχω ταραχτεί, να πω την αλήθεια, και ντρέπομαι κιόλας λιγάκι».

Λογικό και να ντραπεί, και να ταραχτεί, και να νιώσει διαλυμένη η Τσέλσι. Όλοι το παθαίνουν, και ο καθένας το διαχειρίζεται όπως μπορεί. Όμως λίγη ώρα μετά η διάθεση της συναδέλφου θα άλλαζε.

Θα άλλαζε άρδην.

Δεν ξέρουμε πώς ξεκίνησε, και με ποιο ντόμινο ριτουίτ και προσωπικών μηνυμάτων έφτασε στα αυτιά κάποιων παγκόσμιας εμβέλειας συγγραφέων — αλλά έφτασε. Έτσι, λίγο μετά η Τσέλσι είχε μια απάντηση. 

Ούτε λίγο ούτε πολύ, από τη Μάργκαρετ Άτγουντ: «Join the club», της έγραψε. «Εγώ έχω κάνει signing στο οποίο δεν ήρθε ΚΑΝΕΙΣ. Αν εξαιρέσουμε έναν τύπο που ήρθε εκεί για να αγοράσει σελοτέιπ και με ρώτησε πού τα ’χουμε. Νόμιζε ότι δούλευα στο μαγαζί».

Την ίδια στιγμή, της απαντούσε ο ίδιος ο Στίβεν Κινγκ: «Στο πρώτο μου signing για το ΣΑΛΕΜΣ ΛΟΤ ήρθε μόνο ένας. Ένα χοντρό αγόρι που μου είπε, Φίλε, ξέρεις πού έχουν εδώ πέρα τίποτα βιβλία για τους Ναζί;»

Και έπειτα ήρθε και ο Νιλ Γκέιμαν: «Υπογράφαμε με τον Terry Pratchett στο Μανχάταν τους ΚΑΛΟΥΣ ΟΙΩΝΟΥΣ. Δεν ήρθε ούτε μισός. Δεν είσαι η εξαίρεση, λοιπόν».

Ούτε αυτοί οι τρεις συγγραφείς ήταν η εξαίρεση. Στο τουίτ της Τσέλσι απάντησαν μερικές ΧΙΛΙΑΔΕΣ ακόμη. Γιατί; Γιατί αυτή είναι η δύναμη του διαδικτύου. Και του Twitter, συγκεκριμένα. Χάρη σε αυτό, έχουν αναδειχτεί χιλιάδες βιβλία όλα αυτά τα χρόνια, οι πωλήσεις των οποίων δίνουν αίμα, και οξυγόνο, στη βιομηχανία των εκδόσεων — μια μάλλον εύθραυστη, και ιδιαίτερη, βιομηχανία. Τα βιβλία είναι προϊόντα, αλλά πολύ ευαίσθητα. Όπως, καμιά φορά, ευαίσθητοι είναι και οι συγγραφείς τους.

Κι ενώ όλοι ξέρουμε την ιστορία που έχει αφηγηθεί πολλές φορές ο George R.R. Martin, που περίμενε στο γραφειάκι του να υπογράψει βιβλία ενώπιον δύο ατόμων, οι οποίοι όμως τελικά… έφυγαν γιατί τον είχαν περάσει για άλλον, νά μερικές ακόμα από τις απαντήσεις που έλαβε η Τσέλσι Μπάνινγκ:

Jonathan Coe: «Με είχαν καλέσει σε ένα φεστιβάλ αστυνομικής λογοτεχνίας κάποτε. Μόνο ένας ήρθε να με ακούσει. Μιλήσαμε λιγάκι και του είπα πόσο χάρηκα που έκανε τον κόπο να έρθει. Και γυρίζει και μου λέει, “Βασικά, είμαι ο Ίαν Ράνκιν, και ήταν να σε παρουσιάσω”».

Deborah Copaken: «Μια φορά σε ένα βιβλιοπωλείο είχαν έρθει μόνο η αδελφή μου και δύο κολλητές μας φίλες. Εννοείται ότι παρατήσαμε την παρουσίαση και πήγαμε για φαγητό. Σε όλους μας συμβαίνει, Τσέλσι, μη στενοχωριέσαι. Welcome to the club!»

Cathy Barrow: «Κάποτε οδήγησα σε κάτι μεγάλους πολιτειακούς αυτοκινητοδρόμους της Καλιφόρνιας που δεν τους ήξερα καθόλου, κόντεψα να χαθώ, έβρεχε κιόλας, και τελικά στο μαγαζί ήταν μόνο ο βιβλιοπώλης και η μαμά του. Κλασικά πράγματα αυτά, όλοι τα περνάμε. Καλοτάξιδο το βιβλίο!»

Mark Harris: «Δούλεψα τέσσερα γεμάτα χρόνια για το πρώτο μου βιβλίο. Στην πρώτη δημόσια ανάγνωση ήρθαν έξι άτομα. Ο ένας ήταν φίλος, που επειδή είχε κακό προαίσθημα αγκαζάρισε και τέσσερις από την οικογένειά του να ’ρθουν, με το ζόρι. Ο έκτος μπήκε στο βιβλιοπωλείο επειδή έπιασε βροχή έξω. Όταν δεν είσαι σίγουρη αν πρέπει να γελάσεις ή να κλάψεις, γέλα».

Min Jin Lee: «Σε μια δικιά μου δημόσια ανάγνωση κάποτε, ήρθε μόνο ΕΝΑΣ να με ακούσει. Ο εξάδελφος του άντρα μου. Δεν θα το ξεχάσω όσο ζω».

Emily Webb: «Συγχαρητήρια για το βιβλίο! Μια φορά πήγα σε μία βιβλιοθήκη για ομιλία, και την έκανα μπροστά σε πέντε άτομα. Οι δύο ήταν οι βιβλιοθηκάριοι».

Sheila O’Flanagan: «Όλοι τα έχουμε περάσει, Τσέλσι. Αν δεν είσαι συγγραφέας-σελέμπριτι, δεν υπάρχει περίπτωση να έρθουν πάνω από μια χούφτα άνθρωποι για υπογραφές. Εγώ έχω άλλο κόλπο: πάω μόνη μου, υπογράφω μερικά βιβλία και φεύγω. Έτσι ο βιβλιοπώλης θα τα σπρώξει και πιο εύκολα, κατάλαβες; Καλοτάξιδο! Α, και κάτι άλλο. Μια φορά που υπέγραφα κάπου και περίμενα άπραγη, νά σου μια κυρία με ένα μυθιστόρημα του Τζον Γκρίσαμ στο χέρι. “Μου το υπογράφετε, παρακαλώ;” μου λέει. “Δεν είναι δικό μου”, της είπα. “Δεν είσαι εδώ για υπογραφές;” επέμεινε εκείνη. “Ναι”, της λέω. “Ε τότε υπόγραψέ μου το”, μου λέει και το αφήνει στο τραπεζάκι. Οπότε τι να κάνω, το υπέγραψα: “Με αγάπη, Τζον Γκρίσαμ”».

* * *

Δεν χρειάζεται να απογοητεύεται κανείς. Ούτε και να έχει μεγάλες προσδοκίες, βέβαια — προς Θεού. Αρκεί να έχει προσήλωση στον στόχο του. Και, κυρίως, να μην κοροϊδεύει κανέναν. Ούτε τους άλλους, ούτε τον εαυτό του. 

Στο τέλος όλα θα πάνε καλά. Έτσι πάει.

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.