Το νέο βιβλίο της Σι Τζέι Τιούντορ «Η αρπαγή της Άνι Θορν» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος.
Υπόθεση: Ο Τζόζεφ Θορν επιστρέφει μετά από χρόνια στη γενέτειρά του στο Άρνχιλ για να διεκδικήσει τη θέση του καθηγητή στο σχολείο που φοιτούσε. Προσλαμβάνεται αμέσως και αποφασίζει να νοικιάσει ένα σπίτι που συνδέεται με ένα φριχτό διπλό έγκλημα: η δασκάλα Τζούλια Μόρτον σκότωσε τον εντεκάχρονο γιο της και στη συνέχεια αυτοκτόνησε. Μόνο που η επιλογή του σπιτιού δεν είναι τυχαία. Αντιθέτως, συνδέεται άμεσα με τους λόγους που ανάγκασαν τον Τζόζεφ να επιστρέψει σε έναν τόπο που τον σημάδεψε ανεξίτηλα. Η μικρή του αδερφή Άνι το 1992 είχε εξαφανιστεί για ένα 24ωρο και όταν επέστρεψε ήταν ένα άλλο παιδί. Τώρα, τόσα χρόνια μετά, λαμβάνει ένα e-mail που τον ενημερώνει πως «Ξέρω τι συνέβη στην αδερφή σου. Συμβαίνει ξανά...»
Ο επαναπατρισμός του ξυπνάει μνήμες, προκαλεί αναταραχή στην τοπική κοινωνία, πυροδοτεί δυνατές αναταράξεις. Τα στόματα μένουν ερμητικά κλειστά και η παρουσία της Γκλόρια θα πατήσει το χρονόμετρο ξεκινώντας την αντίστροφη μέτρηση. Παρελθόν και παρόν θα αναμετρηθούν μέχρι το τέλος, αλήθεια και ψέμα θα δώσουν τη μεγαλύτερη μάχη και η έκβαση των γεγονότων θα σε αφήσει άναυδο... όσο υποψιασμένος και αν νομίζεις πως είσαι.
Συγγραφέας: Η Σι Τζέι Τιούντορ γεννήθηκε στο Σόλσμπερι και μεγάλωσε στο Νότινχαμ, όπου ζει μέχρι σήμερα με τον σύντροφο και την κόρη της. Αγαπούσε από μικρή τη λογοτεχνία, ιδίως τη σκοτεινή και μακάβρια. Όταν οι φίλοι της διάβαζαν Τζούντι Μπλουμ, εκείνη καταβρόχθιζε με μανία τα βιβλία του Στίβεν Κινγκ και του Τζέιμς Χέρμπερτ. Το πρώτο της βιβλίο, «Ο Άνθρωπος Κιμωλία», έγινε παγκόσμιο best seller, μεταφράστηκε σε 38 χώρες και τα τηλεοπτικά του δικαιώματα αγοράστηκαν από την EUE/Sokolow. Απέσπασε το βραβείο Dead Good και ήταν υποψήφιο για τα βραβεία National Book Award στην κατηγορία θρίλερ και CWA Dagger.
Όπως δήλωσε η ίδια σε συνέντευξή της σχετικά με το βιβλίο: «...Μου αρέσει ένα παιδί που σε κάνει να ανατριχιάζεις στη μυθοπλασία. Υπάρχει κάτι για τα παιδιά που μπορεί να τα κάνει τόσο απειλητικά. Όποιος ξυπνήσει ποτέ στη μέση της νύχτας για να βρει το μικρό παιδί του να στέκεται δίπλα στο κρεβάτι του, κοιτάζοντας τον απλά, θα ξέρει τι εννοώ!»
Σε ποιους απευθύνεται
Αν σε σαγήνευσε «Ο Άνθρωπος Κιμωλία», τότε απλά αφέσου για άλλη μια φορά στη δίνη της συγγραφικής τρέλας και μαεστρίας της Τιούντορ. Αν όχι, τότε ήρθε η στιγμή να γνωρίσεις μια δυνατή γραφή που καταφέρνει να συνδυάσει την ατμόσφαιρα και την ένταση των ψυχολογικών θρίλερ και τη γοητεία του Στίβεν Κινγκ. Ακόμα και αν πιστεύεις πως δεν προτιμάς αυτό το είδος, ήρθε η ώρα να κάνεις μια εξαίρεση... Θα σε αποζημιώσει!
1. Το ζοφερό σκηνικό τρόμου και φαντασίας
Η ατμόσφαιρα που δημιουργεί η συγγραφέας με τις περιγραφές της και την υποβόσκουσα ένταση της γραφής της, δεν αφήνει χαραμάδες για να πάρεις ανάσα. Εγκλωβίζεσαι χωρίς μάσκα οξυγόνου σε ένα τοπίο σκοτεινό, όπου κυριαρχεί η εξουσία του χρήματος, ο εκφοβισμός σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας, η ματαιοδοξία. Το ορυχείο και τα μυστικά που έχουν θαφτεί στα δαιδαλώδη τούνελ του, απλώνουν το πέπλο του τρόμου καλύπτοντας κάθε πτυχή της ιστορίας και φλερτάρουν έντονα με το μεταφυσικό στοιχείο. Μια ανατριχιαστική παγωνιά σε διαπερνά και ακούς τον κροταλιστό, συρτό ήχο καθώς οι σκιές κινούνται.
2. Η εκρηκτική εισαγωγή που επιβεβαιώνει τη δυναμική της καθώς η πλοκή αναπτύσσεται
«ΑΥΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙΟ ΓΙΟΣ ΜΟΥ» και η ανακάλυψη ενός διπλού φονικού αποτελούν αδιαμφισβήτητα μια ανατριχιαστική εισαγωγή. Και ευτυχώς η συγγραφέας δεν επαναπαύτηκε σε αυτήν αλλά ακολούθησε το διαστροφικό της ένστικτο δημιουργώντας μια απίστευτα ανατρεπτική ιστορία. Μια ιστορία αληθοφανή, μια ιστορία σαν αυτές που ξέρεις πως έχεις ξαναδιαβάσει. Μα κάνεις λάθος. Η Τιούντορ σε χειραγωγεί από την πρώτη στιγμή και θα σου επιτρέψει να μάθεις τι συμβαίνει όταν εκείνη το αποφασίσει… και θα νιώσεις να χάνεις το έδαφος κάτω από τα πόδια σου.
3. Η εκπληκτική σκιαγράφηση χαρακτήρων σε συνδυασμό με τον καταιγιστικό ρυθμό
Ένας πρωταγωνιστής που αυτοσαρκάζεται συνεχώς και προκαλεί την τύχη του χωρίς έλεος, μπλέκει σε μπερδεμένες καταστάσεις, παλεύει με τους δαίμονές του, αντικρίζει τον θάνατο χωρίς φόβο και ζει στα όρια. Ένας αντισυμβατικός χαρακτήρας που σου κλείνει το μάτι καθώς προσπαθεί να κλείσει τους λογαριασμούς του με το χθες και να κάνει μια νέα αρχή απαλλαγμένος από τις ενοχές και τα αναπάντητα «γιατί». Απρόβλεπτος, αντικοινωνικός, εριστικός, προκλητικός, επίμονος, έρχεται αντιμέτωπος με ένα συναρπαστικό και αντιφατικό κράμα ηρώων εκτινάσσοντας την αδρεναλίνη στα ύψη. Γρήγοροι διάλογοι σαν πυροβόλα όπλων, καυστικό χιούμορ και κινηματογραφικός ρυθμός δρουν καταλυτικά στην αγωνιώδη πλοκή.
4. Οι παράλληλες ιστορίες που δεν σε αφήνουν να χαλαρώσεις ούτε στιγμή
Μικρά κεφάλαια και πολλά ανοικτά μέτωπα. Νομίζεις πως ξέρεις τι συμβαίνει και την επόμενη στιγμή όλα καταρρέουν και νέα πρόσωπα εμφανίζονται στο προσκήνιο. Τα γεγονότα που συνέβησαν στο παρελθόν εμφανίζονται σταδιακά και ρίχνουν φως σε άγνωστες πτυχές της ιστορίας που διαδραματίζουν σημαίνοντα ρόλο στο σήμερα. Καθώς ο Τζόζεφ Θορν πλησιάζει στην αποκάλυψη της αλήθειας συνειδητοποιεί πως οι επιλογές που κάνεις ως παιδί σε ακολουθούν και στην ενήλικη ζωή σου. Και πολλές φορές, χρειάζεται να επιστρέψεις για να προχωρήσεις παρακάτω.
Κορυφαία στιγμή: Το τέλος κάθε κεφαλαίου θεωρείς ότι είναι η πλέον κορυφαία στιγμή... μέχρι να διαβάσεις το επόμενο.
Αν μπορούσα θα άλλαζα: Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις πως το ύφος της συγγραφέως έχει υιοθετήσει αρκετά στοιχεία του Βασιλιά και χάνει σε κάποια σημεία το δικό της ιδιαίτερο στιλ.
Φράσεις που ξεχώρισα: «Λένε πως ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός. Λάθος. Ο χρόνος είναι απλώς ένα φοβερό σφουγγάρι. Κινείται διαρκώς, διαβρώνει τις αναμνήσεις μας και λειαίνει τους μεγάλους πέτρινους όγκους της θλίψης μέχρι να απομείνουν μερικά κοφτερά θραύσματα, που παραμένουν οδυνηρά, ωστόσο είναι αρκετά μικρά για να τα υπομείνεις».
«Το περίεργο είναι ότι οι καλές αναμνήσεις μοιάζουν με πεταλούδες: φευγαλέες και εύθραυστες, είναι αδύνατον να τις πιάσεις χωρίς να τις τσακίσεις. Όμως οι άσχημες −η ενοχή, η ντροπή− παραμένουν αγκιστρωμένες στη θέση τους, σαν παράσιτα. Και κατατρώνε σιωπηλά τα σωθικά σου».
«Μερικές φορές σκέφτομαι ότι δεν γερνάς επειδή περνούν τα χρόνια, αλλά επειδή χάνεις τους ανθρώπους και τα πράγματα που σε νοιάζουν».
Ενδιαφέρουσα πληροφορία: «Το βιβλίο λαμβάνει χώρα κατά τη διάρκεια της απεργίας των ανθρακωρύχων στο Ηνωμένο Βασίλειο. Είδα από πρώτο χέρι πώς η απεργία διέλυσε ολοκληρωτικά τις κοινότητες. Πολλά από αυτά τα χωριά-ορυχεία δεν ανέκαμψαν αφού οι κάβοι έκλεισαν και υπέστησαν στερήσεις. Το θέμα του θανάτου −της βιομηχανίας του άνθρακα, των κοινοτήτων και των ανθρώπων− και το ερώτημα αν μπορούν ποτέ να επανέλθουν μετά από ένα τέτοιο γεγονός , είναι αυτό που διατρέχει όλο το βιβλίο, τόσο μεταφορικά όσο και κυριολεκτικά!» (Από συνέντευξη της συγγραφέως).
Μετάφραση: Ανήκει στον Αντώνη Καλοκύρη και είναι εξαιρετικά δυνατή.
12°
Κορυφαία στιγμή: Το τέλος κάθε κεφαλαίου θεωρείς ότι είναι η πλέον κορυφαία στιγμή... μέχρι να διαβάσεις το επόμενο.
