Να είχα τουλάχιστον λίγη μουσική. Αλλά τη μουσική που θέλω εγώ. Του τύπου για παράδειγμα από τα «πρωινά του τρίτου». Αυτού που μιλάει αργά. Που μου φτιάχνει τη μέρα. Προλαβαίνω να φτιάξω και τον καφέ μου, να τον σερβίρω, να τον πιω. Εκείνος δε βιάζεται. Έτσι θα έπρεπε να είμαστε, γιατί βιάζονται όλοι; Μου προκαλούν άγχος. Και αυτό δεν είναι καλό! Εγώ τον πρωινό μου καφέ θέλω να τον πίνω αργά. Με παρέα.
(Μικρή παύση)
Ας ξαναδοκιμάσω, μπορεί κάτι να άλλαξε.
(Παράσιτα, ψάχνει σταθμό, περνάει από διάφορες μουσικές. Στο τέλος το κλείνει)
Εγώ δε θέλω να ακούω τη δική τους μουσική. Δε θα μου επιβάλλουν και τη συντροφιά τους. Γιατί συντροφιά είναι και το ραδιόφωνο. Συντροφιά χωρίς πρόσωπο. Τώρα, αναγκάζομαι να μιλάω στους τοίχους.
(Μουσική)
Όταν ήμουν μικρή, άκουγα τη Λιλιπούπολη. Κρυφά. Η μαμά μου ήθελε να διαβάζω, εγώ έλεγα ότι πονούσε η κοιλιά μου και κλεινόμουν στο μπάνιο με το ραδιοφωνάκι. Το κολλούσα στο αυτί μου να μη με καταλάβει, δεν είχα ακουστικά. (Σιγοτραγουδάει) Η Πιπινέζα ήταν η ηρωίδα μου. Φανταζόμουν ότι ήταν αυτή η μαμά μου. Κι εγώ, σκέτος παπαγάλος, να τρώω σοκολατάκια. «Ευχαριστώ, παρακαλώ. Ευχαριστώ, παρακαλώ. Ευχαριστώ (σβήνει η φωνή)»
Τότε τα κατάφερα να το ακούω κρυφά. Τώρα ούτε αυτό δεν γίνεται. Τώρα δεν έχουμε να κρύψουμε τίποτα, τα έχουμε ήδη χάσει όλα. Κι εμένα, πάει η συντροφιά μου. Το πρωί άκουγα αυτόν τον τύπο που μου αρέσει. Μετά ένα αφιέρωμα, αναλόγως τα κέφια. Τα δικά μου και του εκφωνητή. Και στις πέντε. Αχ, στις πέντε. Το αιώνιο θέατρο. «Μικρή αυλαία». Κι έτσι διαδέχεται η μια μέρα την άλλη. Διαδεχόταν. Είναι αυτό που λες, για ένα πράγμα είμαστε σίγουροι, ότι ο ήλιος θα ανατείλλει αύριο το πρωί. Ε, να που δεν ανέτειλε. Κλείσανε το διακόπτη. Άνοιξαν έναν άλλον. Μα πού είναι; Εγώ δεν τον βρίσκω. Και τι θα κάνω; Μπορούμε βέβαια να βγούμε στους δρόμους, στις πλατείες, κάπου τέλος πάντων. Το ξέρω, θα μπορούσαμε. Θα μπορούσα. Δεν γίνεται όμως. Δεν έχω αρκετή απόγνωση. Έχω μουδιάσει.
Να δουλεύει άραγε τουλάχιστον η καφετιέρα; Αυτή δεν κλείνει με γενικό διακόπτη, είναι δική μου. Θα την ανάψω να ζεσταίνεται. Όχι, καλύτερα να περιμένω μέχρι να βρω το σταθμό μου. «Η παρέα θέλει διπλό», έτσι λέει μια διαφήμιση. Έτσι είναι, όλοι συνδυάζουν τον καφέ με κάτι. Άλλοι με τσιγάρο. Εγώ με τη συντροφιά μου. Μια φωνή. Θα ανοίξει λένε. Κάποια στιγμή. Δεν διευκρίνησαν ποια. Πότε αρχίζει το επόμενο πρόγραμμα; Όταν τελειώνει το προηγούμενο, έτσι δεν είναι;
Λέω να μην τον φτιάξω τον καφέ. Να περιμένω. Τι; Από δω και πέρα τι;
Η Δώρα Τσόγια γεννήθηκε, μεγάλωσε και σπούδασε στη Θεσσαλονίκη. Συνέχισε σπουδές Ψυχολογίας στην Αγγλία. Τώρα ζει και εργάζεται στην Αθήνα, ως Κλινική Ψυχολόγος. Από το 2007 παρακολουθεί μαθήματα θεατρικής συγγραφής με τον Ανδρέα Φλουράκη. Άλλα της έργα: Οι Θάλασσες (2007), Πλατεία Ελευθερίας (2011, 3ο Βραβείο, Όμιλος Unesco), Κανονικοί Γονείς (2012), Όσο Χρειάζεται (2013).
Προσωπικές ιστορίες που «ακουμπούν» στην έντονη επιθυμία όλων των ανθρώπων του κόσμου για ελευθερία, ισότητα και ουσιαστική αποδοχή της διαφορετικότητας
«Περιμένοντας τον Γκοντό» στη Στέγη, «Κοππέλια» στην ΕΛΣ, «Ένας εχθρός του λαού» στο Ρεκτιφιέ, «Και λέγε λέγε» στο Τέχνης, «Αίμα στη σκηνή» στο Σύγχρονο κ.ά.
Από 19 Μαΐου έως 2 Ιουνίου 2024, δεκάδες νέοι καλλιτέχνες από όλους τους κλάδους δημιουργούν πρωτότυπα καινοτομικά projects σε όλους τους χώρους της Αμαξοστοιχίας. Είσοδος ελεύθερη.
19°
