Οι Behemoth, η Ανδρονίκη Σκουλά και οι μαύρες ιστορίες από τnν Αθήνα

Έχοντας παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στη σκηνή του ακραίου ήχου της Πολωνίας κι έχοντας αντιμετωπίσει αντιπαραθέσεις και νομικές προκλήσεις, οι Behemoth αναδείχθηκαν σε ένα από τα δημοφιλέστερα black metal συγκροτήματα του κόσμου. Ο Απρίλιος θα τους βρει να μοιράζονται τη σκηνή στη μνημειώδη –για τους fans αυτής της μουσικής– ευρωπαϊκή περιοδεία με τους Satyricon και τους Rotting Christ. Και ο Μάιος να κυκλοφορούν το νέο τους άλμπουμ «The Shit Ov God», το οποίο βουτά στα βάθη της ανθρωπότητας, της θεϊκότητας και της έννοιας της ανυπακοής, σε μια εποχή που η ατομικότητα εκτιμάται αλλά πολλοί εξακολουθούν να προσκολλώνται στους σωτήρες τους, μουσικά, πολιτικά ή με οποιονδήποτε άλλο τρόπο.

Το ομώνυμο τραγούδι του άλμπουμ αποκάλυψε σκοτεινές, ευαίσθητες ανθρώπινες ιστορίες, καθώς και τη συνεργασία του αινιγματικού frontman των Behemoth, Adam «Nergal» Darski, με την Ελληνίδα τραγουδίστρια Ανδρονίκη Σκουλά. Το γεγονός ότι πολλές από αυτές συνέβησαν στην Αθήνα, στάθηκε η αφορμή για να λύσουν τη σιωπή τους.

Adam Darski aka Nergal: Ήταν φανταστικό να έχω αυτά τα υπέροχα γυναικεία οπερατικά φωνητικά στους Behemoth

«Με τους Behemoth παίξαμε στην Αθήνα το τελευταίο καλοκαίρι, στο φεστιβάλ Release Athens. Μετά το show συναντήθηκα στα backstage με την Ανδρονίκη, ύστερα από πολύ καιρό που είχαμε να βρεθούμε, κι αρχίσαμε να μιλάμε. Είχαμε πολύ καλή χημεία, υπήρχε ένα πολύ ωραίο κλίμα και με το που βρεθήκαμε έκανα τη σκέψη ότι θα ήταν φανταστικό να είχα αυτά τα υπέροχα γυναικεία οπερατικά φωνητικά στο καινούργιο άλμπουμ. Δεν το είχαμε ξανακάνει, κι αν το είχαμε κάνει, δεν ήταν στο ίδιο ύφος και πλαίσιο. Έτσι λοιπόν γεννήθηκε αυτή η ιδέα, που μετατράπηκε σε μια σειρά από emails με διαρκή ανταλλαγή ιδεών. Κατευθείαν έκλεισα τα εισιτήριά μου για Αθήνα με τη μνηστή μου. Ήρθαμε για μερικές μέρες, ήταν καταπληκτικά, βγήκαμε έξω, υπήρχε καλή παρέα, πήγαμε στο στούντιο του Φώτη Μπενάρντο, γνώρισα επιτέλους τον Magus από Necromantia και, φυσικά, ήρθε στο στούντιο και ο Σάκης Τόλης (Rotting Christ). Φοβερή εμπειρία, φοβερή παρέα, μα πάνω απ’ όλα βγήκε μια καταπληκτική, αξιοσημείωτη καλλιτεχνική δουλειά στην ηχογράφηση, για την οποία είμαι πολύ περήφανος. Είμαι ευγνώμων και πρέπει να υπογραμμίσω το γεγονός ότι το show που κάναμε στην Αθήνα ήταν ένα από τα καλύτερά μας! Ήταν πραγματικά φανταστικά».

Ανδρονίκη Σκουλά: Ηχογράφησα με Behemoth κι έκλεισα το φέρετρο του πατέρα μου

«Eκείνο το βράδυ του Μαρτίου του 2010, το ΑΝ ήταν ασφυκτικά γεμάτο. Η εμφάνιση των Behemoth θα προσέλκυε τους πιστούς φίλους της black metal σκηνής και θα μετέτρεπε το υπόγειο της Σολωμού σε κολαστήριο. Σχετικά φρέσκια απόφοιτη του ΕΜΠ (2008), κουβαλώντας τη χαρά, τον ενθουσιασμό και τη δίψα της μεταφοιτητικής εποχής, ενώ ακόμα συστηνόμουν με τη ζωή και τα κατατόπια αυτού του κόσμου, θα κατέβαινα σιγά σιγά μ' εκείνες τις δερμάτινες μπότες –που δεν μου κάνουν πλέον– με το χοντρό τακούνι τα σκαλιά του ΑΝ, με τον Φώτη Μπενάρντο δίπλα και άλλους φίλους μαζί, και θα πιάναμε θέση λίγο πιο δεξιά από τη μια κολόνα που στέκει στην άκρη του μαγαζιού. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό το live. Μια μανιώδης ατμόσφαιρα, τα ταβάνια, οι τοίχοι γεμάτοι υγρασία, τα χρώματα στα πρόσωπα λιώνανε. Φρενήρης ατμόσφαιρα, μουσική με μεγάλη ένταση, όλοι ήμασταν μια μάζα. Τα black metal συγκροτήματα πάντοτε προτιμώ να τα βλέπω σε κλειστούς χώρους, όχι σε open venues. Ο Nergal (aka Adam Darski) ευχαρίστησε το ελληνικό κοινό για την όλο και δυναμικότερη υποστήριξη από τις αρχές της δεκαετίας του ’90.

Συνέχεια μετά τo live είχε στο Ρουά Ματ, το οποίο δεν υπάρχει πλέον, άλλη μια ανάμνηση του παρελθόντος για τους κάπως μεγαλύτερους, όπου ο Φώτης Μπενάρντο, ο οποίος είχε ήδη περιοδεύσει με τους Behemoth στην Αμερική για το Evangelion Tour και συνδέονταν μαζί τους φιλικά, με σύστησε. Τα υπόλοιπα ανήκουν στην ιστορία. Για δύο μέρες που μείνανε στην Αθήνα, κάναμε παρέα όλοι μαζί, και με άλλους φίλους και γνωστούς.

Πέρασαν 14 χρόνια από εκείνες τις ανυποψίαστες ημέρες του 2010. Εγώ έκανα παιδί, μεγάλωσα, αντιμετώπισα τους Κύκλωπες και τους Λαιστρυγόνες, που δεν είχα μέσα μου αλλά είχαν εκείνοι εμένα, δούλεψα ως αρχιτέκτονας, εξειδικεύτηκα στην εξοικονόμηση ενέργειας, έγραψα μουσική, έβγαλα άλμπουμ, τραγούδησα, πήρα το πτυχίο μου στο κλασικό τραγούδι, πανηγύρισα δύο Ευρωπαϊκά με τον Παναθηναϊκό, έσπασα το πόδι μου μία φορά, έμαθα να αποστειρώνω τέσσερα μπιμπερό ταυτοχρόνως και έσωσα από τους δρόμους τρεις γάτες, εκ των οποίων η μία ζει ακόμα.

Ποτέ δεν πίστευα, όμως, ότι η σκληρότερη δοκιμασία της ζωής μου θα με περίμενε μαζί με την ευτυχέστερη στιγμή της μουσικής μου διαδρομής, το περσινό καλοκαίρι, του 2024.

Πάλι με τον Φώτη, το ίδιο σκηνικό, (ίδια μυαλά με παραπάνω κιλά), και τον Ευθύμη Καραδήμα των Nightfall, στο Release Athens στην Πλατεία Νερού, θα πηγαίναμε να ξανασυναντήσουμε τους παλιούς μας φίλους, headliners πλέον στα μεγάλα φεστιβάλ, με παγκόσμιο κοινό, γιγαντωμένοι, να τους χαιρετήσουμε και να τους συγχαρούμε. Έτσι κι έγινε, στο υπερβολικά μεγάλο backstage του Release, oι φίλοι μας ήταν εκεί, μεγαλύτεροι πλέον, όμως οι ίδιοι στην καρδιά. Ο πρώτος που έτρεξε και αγκάλιασε τον Φώτη ήταν ο κιθαρίστας, ο Patryk (stage name Seth), μαζί κι εμένα. Δεν πέρασε πολλή ώρα, μαζευτήκαμε στο καμαρίνι με την μπάντα και τους τεχνικούς – η παλιά παρέα ήταν εκεί. Ο Adam, πάντα ευδιάθετος και φιλόξενος, μοιράστηκε τα νέα του, καθώς κι εμείς τα δικά μας, όσο πιο σύντομα μπορούσαμε βέβαια, προσπαθώντας να συμπυκνώσουμε 14 χρόνια σε λίγα λεπτά, ώστε να μην τους κουράσουμε περισσότερο. Στη συζήτηση που είχα με τον Adam σχετικά με τις μουσικές εξελίξεις, αναφερθήκαμε στην τελευταία μου συνεργασία με τον Σάκη (Rotting Christ) στο κομμάτι “La Lettera del Diavolo”, και κάπως έτσι άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες ιδέες για συνεργασία. Η χημεία μας ήταν άμεσα ορατή, η ταύτισή μας στη μουσική προσέγγιση απόλυτη.

Περίπου 45 λεπτά από κείνη τη στιγμή, όταν πλέον ήμουν σπίτι, ο Adam μάλλον είχε πάρει την απόφασή του, η οποία επικυρώθηκε με ένα email, και, μαζί με τον Φώτη, θα ξεκινούσαμε οι τρεις μας να ανταλλάσσουμε ιδέες που θα κατέληγαν σε ηχογράφηση.

Δεν πέρασαν δύο βδομάδες από κείνη τη μέρα και ο επί 25 χρόνια διαβητικός πατέρας μου, που μόλις είχε ξεπεράσει μια γάγγραινα που τον ταλαιπωρούσε 4 χρόνια, θα εμφάνιζε σημάδια επιδείνωσης στον ήδη ταλαιπωρημένο του νεφρό και στις 14 Αυγούστου θα εισάγονταν εσπευσμένα στο νοσοκομείο. Κατάλαβα ότι έπρεπε να κινηθώ πολύ γρήγορα. Δεν είχα περιθώρια, έπρεπε να είμαι δίπλα στους γονείς μου, στο παιδί μου, που μόλις ξεκινούσε την Α’ δημοτικού, αλλά παράλληλα έπρεπε και να ηχογραφήσω άψογα. Τόσο άψογα σαν να μην έτρεχε τίποτα.

Τον Σεπτέμβρη με τον Φώτη μπήκαμε στο στούντιο, δουλεύοντας ασταμάτητα και μανιωδώς τα πρώτα κομμάτια που μας έστειλε ο Adam. Το βράδυ της Παρασκευής της 4ης Οκτωβρίου της ίδιας χρονιάς δεν κοιμήθηκα καθόλου. Αναμέναμε με αγωνία την απάντηση του Adam για το υλικό που είχαμε στείλει, το οποίο βασίζονταν μεν στις οδηγίες του, όμως σε ένα ποσοστό εμπεριείχε και ιδέες που συνέθετα εγώ με τον Φώτη, με έναν τρόπο που οι δυο μας δουλεύουμε χρόνια τώρα. Η παρουσία του Φώτη στις ηχογραφήσεις μου είναι εξαιρετικά μεγάλης σημασίας για μένα, διότι με “ξέρει”, τον “ξέρω” και έχουμε έναν δικό μας κώδικα επικοινωνίας ώστε να φτάνουμε στο καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα της ηχογράφησης.

Το επόμενο πρωί τα νέα ήταν πολύ καλά. Ο Adam βρήκε εξαιρετική τη δουλειά μας, κι έτσι θα συνεχίζαμε τις ηχογραφήσεις ακάθεκτοι. Αναρωτήθηκα τότε αν η ζωή θα μου το έκανε τόσο εύκολο – κάτι τέτοιο ήταν σχετικά απίθανο. Σκέφτηκα ότι ο Πλούτωνας θα έφευγε από το ζώδιό μου, τον Αιγόκερο, στις 19 Νοεμβρίου, ύστερα από 16 χρόνια μαρτυρικής παραμονής. Είπα μέσα μου, πόσο μπορούν να εκτροχιαστούν, Θεέ μου, τα πράγματα ως τότε;

Ο πατέρας μου εισάγεται στη ΜΕΘ, με διευθυντή τότε τον θείο μου, ο οποίος τον διασωληνώνει, με την ενημέρωση να είναι αποκαρδιωτική. Πηγαίνω στο νοσοκομείο κάθε δύο ημέρες, η μητέρα μου είναι κάθε μέρα εκεί. Τα νέα δεν είναι καλά, τόσο που η παρουσία μας κρίνεται σχεδόν άνευ σημασίας, εφόσον ο ασθενής δεν έχει τις αισθήσεις του και βρίσκεται σε καταστολή. Αποκλείεται να το αντέξω, σκέφτομαι. Νιώθω ότι βυθίζομαι στο τέλος. Ζητάω από τον εαυτό μου να είμαι δυνατή για το παιδί μου και για να μην καταρρεύσει η μητέρα μου. Καθημερινά η κατάστασή του επιδεινώνεται. Πρέπει να ηχογραφήσω όμως, και δεν μπορώ σε καμιά περίπτωση να μπω κλαμένη για ηχογράφηση. Τι νόημα έχει η ηχογράφηση, αν ο πατέρας μου, ο πνευματικός μου ηγέτης και εμπνευστής μου, υποφέρει; Προσπαθώ να εστιάσω σε αυτό που θα ήθελε να κάνω. Να μη σταματήσω.

Ενημερώνω τον Adam για την προσωπική μου δυσκολία. Με αγκαλιάζει και με κατανοεί σαν αδελφός. Έλαβα από εκείνον τόση υποστήριξη όση δεν έλαβα από κοντινά μου πρόσωπα.

Στις 31 Οκτωβρίου ο Adam έρχεται στην Αθήνα για να επιβλέψει τις ηχογραφήσεις. Πέμπτη 31 Οκτωβρίου στις 14:00 έγραφα. Είμαστε όλοι στο Devasoundz Studio, ο Adam, ο Φώτης στην κονσόλα, περνάει για λίγα λεπτά ο Μagus, ενώ στο τέλος της ηχογράφησης καταφθάνει και ο Σάκης μας. “Στον Σάκη χρωστάω τόσο πολλά…” λέω στον Adam.

Μπαίνω στο booth ανησυχώντας μην τυχόν χτυπήσει το κινητό μου, η καρδιά μου πονάει. Σκέφτομαι τον πατέρα μου –54 κιλά, στη ΜΕΘ–, πρέπει όμως να τραγουδήσω. Εδώ που έφτασα, πρέπει να το πάω μέχρι τέλους. Αυτό θα ήθελε κι εκείνος. Πάντα μου έλεγε ότι δεν ήθελε ποτέ η παρουσία του ή η κατάστασή του να με αποτρέψει από τα όνειρα της ζωής μου.

Ζητάω από τον Φώτη να κρατήσει το κινητό μου πριν μπω στο booth. “Σε παρακαλώ”, του λέω, “σήκωσέ το μόνο αν είναι η μητέρα μου”. “Εντάξει, μην ανησυχείς! Εγώ είμαι εδώ…” μου λέει εκείνος. Εξηγώ στον Adam περί τίνος πρόκειται. Mου λέει: “Καταλαβαίνω απόλυτα”. Τελειώνουμε την ηχογράφηση, όλα πάνε περίφημα. Αρπάζω το κινητό μου, βγαίνω έξω, τηλεφωνώ στη μητέρα μου. Σταθερή η κατάσταση του μπαμπά. Γυρνάω σπίτι, ο γιος μου την επομένη έχει γενέθλια. Του εξηγώ ότι θα τα γιορτάσει χωρίς τον παππού, που είναι στο νοσοκομείο.

Ο Adam φεύγει χαρούμενος με τη μνηστή του από την Ελλάδα. Λίγες μέρες μετά, ξημερώματα της 5ης Νοεμβρίου του 2024, φεύγει κι ο πατέρας μου. Είχα προλάβει να του ψιθυρίσω, όσο ήταν σε καταστολή στη ΜΕΘ, δυο λόγια. Δυο λόγια για όλα αυτά. Άραγε τα άκουσε;

Η κηδεία, Πέμπτη 7 Νοεμβρίου στις 14:00. Επτά ημέρες χωριστά, δύο ημερομηνίες, την ίδια ακριβώς ώρα, αντιδιαμετρικές καταστάσεις που το κορμί μου με δυσκολία πλέον διαχειρίζεται. Πέμπτη 31 Οκτωβρίου στις 14:00 ηχογραφώ για τους Behemoth. Πέμπτη 7 Νοεμβρίου στις 14:00 κλείνω το φέρετρο του πατέρα μου. Λες και κρατήθηκε εκείνες τις επτά ημέρες λίγο παραπάνω στη ζωή για να μου αφήσει χώρο και ύστερα να φύγει.

Βρήκα ένα χαρτάκι από τα παιδικά μου τετράδια “7 Νοεμβρίου 1993. Ανδρονίκη Σκουλά, Μαθηματικά 10/10. Υπογραφή κηδεμόνα: Εμμανουήλ Σκουλάς”. Το έκοψα και το ακούμπησα στα παγωμένα χέρια του. Έτσι, για να θυμάται πάντα τι μαθήτρια ήμουν. Μόνο για εκείνον».