Θόδωρος Αναστασίου: Ο μουσικός, τραγουδοποιός, ιδιοκτήτης του «Willy’s music cafe» και ο νέος του δίσκος «Ιδανικά δανεικά- Ιστορίες και τραγούδια.
Στo «Willy’s music cafe», ιδιοκτήτης και ψυχή του μαγαζιού είναι ο Θόδωρος Αναστασίου. Μουσικός, κιθαρίστας και τραγουδοποιός, γράφει και διασκευάζει τραγούδια, στίχους ποιητικούς και μπαλάντες που τα τραγουδάει ο ίδιος. Το καφέ-μπαρ του σ’ έναν ήσυχο δρόμο κοντά στην πλατεία Μαβίλη είναι cool, ατμοσφαιρικό, φιλικό, το κάνεις στέκι με τη μια. Έχει κουρτινάκια στα παράθυρα, βιβλία από όλες τις χώρες του κόσμου, τα τραπεζάκια δεν είναι πηγμένα και έχει και μια ξύλινη μπάρα σαλούν πάλιου τύπου. Σερβίρει καφέδες, σοκολάτα, τσάι, γλυκά του κουταλιού, ουζάκι με μεζέ και πιο δυνατά ποτά όταν βραδιάζει. Και βέβαια έχει και πολύ ωραίες μουσικές, ξέρει να τις διαλέγει γιατί αφουγκράζεται τη διάθεση των θαμώνων του, σε τι φάση είναι και τι θέλουν ν' ακούσουν, για να διαβάσουν την εφημερίδα τους, να νοσταλγήσουν τα καλοκαίρια τους, να κάνουν κέφι, η κατάλληλη μουσική την κατάλληλη ώρα.
Ο Θόδωρος Αναστασίου κάνει και live, παίζει και τραγουδάει, έχει γράψει υπέροχα τραγούδια. Μέχρι σήμερα έχει κυκλοφορήσει 5 προσωπικούς δίσκους: Ντεμοντέ ( 1986 Sony), Κλέφτες Ποδηλάτων (1990 Virgin) και Μικρή Ζωή (1998), Αγωγή του πολίτου (2001), Bossa Nova (2007) από τον Καθρέφτη ήχων αληθινών.
Πρόσφατα λοιπόν κυκλοφόρησε έναν καινούργιο δίσκο με τίτλο «Ιδανικά δανεικά- Ιστορίες και τραγούδια του Θόδωρου Αναστασίου» με 21 τραγούδια που έχει διασκευάσει είτε βάζοντας πρωτότυπους δικούς του στίχους σε αγαπημένες του μουσικές είτε μελοποιώντας ή μεταφράζοντας στίχους από αγαπημένους του καλλιτέχνες, από Jobim, Brassens και Paolo Conte μέχρι Άκη Πάνου και Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, είτε τέλος παρεμβαίνοντας διακριτικά ενορχηστρώνοντας αγαπημένα του τραγούδια. Συμμετέχει η Νάνα Μπινοπούλου.
Να ένα, «Ο Ροβινσώνας», για να πάρετε μια ιδέα:
…Ψάχνω να βρω το καλοκαίρι σ’ αυτά τα μέρη που πάει και ζει Θέλω στη θάλασσα να φτάσω και να αράξω σ’ ένα νησί Θα ’χω κοντά μου μόνο εσένα και μια ομπρέλα για οροφή Το ξέρω, πως το μυαλό μου ταξιδεύει, μίλια μακριά το ξέρω πως το γραφείο με παιδεύει κι έχω δουλειά μα πάντα στη βραδινή μου προσευχή, κάνω μια ευχή να ζήσω σαν Ροβινσώνας εγώ κι εσύ γυμνοί σ’ ένα νησί Θέλω φτερά για να πετάξω, θέλω να ψάξω στον ουρανό Μήπως και βρω καμία θέση, που να χωρέσει, εμάς τους δυo Θα σε κρατάω από το χέρι μικρό μου αστέρι και θα πετώ…
Το τραγούδι είναι εμπνευσμένο από το Azzuro, μία σύνθεση του Paolo Conte του 1968. «Το πρωτάκουσα», λέει ο Θόδωρος, «από τον Adriano Celentano και το ζήλεψα. Να λοιπόν τώρα που επανέρχομαι στο τραγούδι αυτό από καθαρή ζήλεια».
... Κι όταν πια θα δέσει το πλοίο της γραμμής Και θα ’ρθει να με πάρει και κοντά σου θα με φέρει Θα ξαναβρεθούμε πάλι εμείς οι δυό Τότε μόνο θα ησυχάσω , θα ξεκουραστώ Και για πάντα, θα σου λέω, πόσο σ’αγαπώ...
Εδώ η μουσική του George Brassens στο Les sabots d’Helene τον οδήγησε σε στίχους πιο προσωπικούς. «Το τραγούδι αυτό είναι αφιερωμένο στην Λίζα Γιαννησοπούλου, την γυναίκα της ζωής μου», σημειώνει.
Ψάξτε το δίσκο, ακούστε τα τραγούδια στο youtube, αλλά εμείς σας προτείνουμε ιδανικά να περάστε από το Willy’s για να μπείτε στο πνεύμα, να πιείτε κάτι και να θυμηθείτε πώς ήταν τα σωστά καφέ-μπαράκια-all day στέκια που αγαπούσαμε.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
16°
