Σταύρος Λογαρίδης (1953-2022) - Έφυγε ο Ακρίτας της ελληνόφωνης ροκ
Και είναι να αναρωτιέσαι. Τώρα ποιος θα φυλάει τα σύνορα της κιθαριστικής μουσικής όταν αυτή μιλάει τη γλώσσα τη δική μας; Είναι γνωστό τοις πάσι. Ο Σταύρος ήταν το «αλάνι» των Poll. Ο ασυμβίβαστος της παρέας. Και έτσι παρέμεινε έως το τέλος.
Ο φωτογράφος Χρήστος Κισατζεκιάν αποχαιρετά τον Σταύρο Λογαρίδη, ο οποίος άφησε σήμερα την τελευταία του πνοή μετά από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο.
Την τελευταία του πνοή άφησε σήμερα ο Σταύρος Λογαρίδης μετά από τη μεγάλη ταλαιπωρία που τράβηξε από την επάρατη νόσο. Έχοντας αφήσει πίσω του εδώ και δεκαετίες την πιο σκοτεινή εποχή του που τον ήθελε να παλεύει με την εξάρτησή του από τα ναρκωτικά, τα τρία χρόνια μεταξύ 1986 και 1989, το πέρασμά του από το νησί της Τήνου για άλλα τόσα, η στροφή του προς τα Θεία και η χαμηλού προφίλ πορεία του ταπεινού μουσικοσυνθέτη με θέλει να νιώθω μια γερή δόση αδικίας για τούτη την κατάληξη. Και βάζω το χέρι μου στη φωτιά πως το νιώθεις και 'συ…
Δύο ήταν οι φορές που είχα την χαρά και την τιμή να βρεθώ σε απόσταση αναπνοής από αυτόν τον βέρο καλλιτέχνη. Η πρώτη ήταν στις 25 Σεπτεμβρίου του 1982, τη δεύτερη από τις δύο νύχτες της ζωντανής συναυλίας των Poll στο θέατρο Λυκαβηττού που είχε οργανώσει το αγαπημένο δισκάδικο της εποχής Happening και η οποία κυκλοφόρησε μάλιστα λίγο αργότερα από την Polydor σε διπλό βινύλιο. Ήταν μια άκρως ιστορική επανένωση για όσους αγαπούσαμε τούτο το τρίο της folk/rock, γεγονός που ήθελε το αγαπημένο αμφιθέατρο γεμάτο ασφυκτικά, με εισιτήριο που στοίχιζε 250 δραχμές. Τα συναισθήματα δε ήταν τόσο έντονα, εκατέρωθεν, που δε χωρούν σε λέξεις.
Η δεύτερη ήταν το Σεπτέμβριο του 1996 όταν μαζί με τον εκλεκτό συνάδελφο Άκη Λαδικό ήμασταν προσκεκλημένοι στο ιδιόκτητο στούντιο του αείμνηστου συνθέτη ως εκπρόσωποι του περιοδικού «ΠΟΠ&ΡΟΚ», ή του «Δίφωνο», συμπαθάτε με, είναι πολλά τα χρόνια. Έτσι ώστε να γίνει κατ’ ιδίαν συνέντευξη από τον Άκη, αποκλειστική φωτογράφιση από μένα και ακρόαση του τότε επερχόμενου προσωπικού του έργου «Περασμένος Αιώνας». Και τούτη τη φορά εγώ σιωπούσα ως φωτογράφος. Να αποτυπώσω τις στιγμές. Με ορθάνοιχτα τα αυτιά μου φυσικά ως μουσικόφιλου μα πόσο μάλλον ως οπαδού, ώστε να ρουφήξω τα όσα μοιράστηκε μαζί μας ο δημιουργός. Από εκεί λοιπόν οι εν λόγω εικόνες. Μνήμες πολύτιμες, μοναδικές, όσο και το σημαντικότατο έργο του!
Ένα έργο πλουσιότατο, αγνό και πολυσυλλεκτικό όσο ελαχίστων ακόμη συμπατριωτών μας. Από δεκατεσσάρων ετών κιόλας ιδρύει τους ιστορικούς Juniors. Το 1970 ο πρόσφατα εκλιπών Νίκος Αντύπας τον πείθει να γνωρίσει τους Κώστα Τουρνά, Robert Williams και Κώστα Παπαϊωάννου και έτσι γεννιούνται οι θρυλικοί Poll. Τα δυο πρώτα άλμπουμ του πολυαγαπημένου χίπικου σχήματος, το φετιχιστικό ψάθινο ταγάρι «Άνθρωπε» του 1971 και το ομώνυμο του 1972 θεωρούνται κλασικά. Και όταν αμέσως μετά το δεύτερο αποχωρεί, δημιουργεί έτερο τρίο, τους Ακρίτας, ηχογραφώντας ένα παντοτινό διαμάντι της προοδευτικής space-rock που πλέον κοστίζει ένα σκασμό λεφτά στην αυθεντική του έκδοση βινυλίου.
Συνεργάζεται αρχικά επί σκηνής και μετά εντός των τειχών με τα Μπουρμπούλια του Διονύση Σαββόπουλου, όμως έως και σήμερα οι πέντε συνθέσεις που ηχογράφησαν στο στούντιο του Βαγγέλη Παπαθανασίου στο Λονδίνο παραμένουν στο ράφι, ως κρυφός και πολυπόθητος θησαυρός. Το 1977 ξεκινά να γράφει μουσική για τηλεοπτικά σήριαλ με πρώτη την επένδυση της Μενεξεδένιας Πολιτείας που μάλιστα απέβει…δικαστικά ψυχοφθόρα. Δική του είναι και η μουσική επένδυση της βραβευμένης κινηματογραφικής ταινίας «Η Φόνισσα». Γεγονός που του ανοίγει ως μουσικοσυνθέτη μια για πάντα την πόρτα της μεγάλης οθόνης, τόσο, που σήμερα να θεωρείται και αυτός ως πρωτεργάτης του κύματος του νέου Ελληνικού κινηματογράφου μαζί με Φέρρη, Κούνδουρο, Καφετζόπουλο, Περάκη.
Κάπου εκεί ξεκινά και η προσωπική του δισκογραφία με το μνημειώδες ντεμπούτο του υπό το ονοματεπώνυμό του, το λεγόμενο Ασπρόμαυρο δίσκο σε παραγωγή του Γιάννη Πετρίδη. Ακολουθούν σημαντικότατα έργα όπως το «Σε Άλλη Γη» με παραγωγή του Λουκά Σιδερά των Aphrodite’s Child, ξεκινά μόνιμη συνεργασία με την κραταιά δισκογραφική Lyra, δουλεύει στενά με την Ελευθερία Αρβανιτάκη που μόλις έχει αυτομολήσει από την Οπισθοδρομική Κομπανία, μα το άσβεστο δημιουργικό σαράκι του τον θέλει έως και συνεργάτη του Γερμανικού rock συγκροτήματος Elephant.
Τις δεκαετίες που ακολούθησαν έως και σήμερα που τα πληκτρολόγιά μας προσπαθούν να χωρέσουν ευπρεπώς και καθώς της πρέπει τούτη την αδρή μορφή της γηγενούς δημιουργικής μουσικής, τον ήθελαν ανέκαθεν στα «μετόπισθεν», ως το κρυφό χαρτί πάνω και όχι κάτω από το τραπέζι με την πράσινη τσόχα. Ας είναι. Ό,τι γίνεται δε ξεγίνεται. Ούτως ή άλλως μέσα από την παραπάνω κληρονομιά του, ο Λογαρίδης θα συντροφεύει τις πιο ιδιαίτερες στιγμές μας ως τη δική μας τη σειρά. Καθιστώντας τον και τούτον Αθάνατο μεταξύ των μετρημένων Αθανάτων.
