Αυτό που πιθανότατα θα συζητάνε περισσότερο οι Κάννες απόψε θα είναι το ολοκαίνουριο μουστάκι του Όλιβερ Στόουν, του οποίου το σίκουελ του Wall Street με τον υπότιτλο Το Χρήμα Ποτέ Δεν Κοιμάται προβάλλεται σήμερα στο φεστιβάλ. Ο Όλιβερ, ένας άνθρωπος που δεν φοβήθηκε ποτέ τις υπερβολές, έλεγε σε μια συνέντευξή του χθες, ότι στην μαύρη αγορά μια πρόσκληση για την ταινία του πουλιέται ακόμη και 8.000 ευρώ. Εγώ από την άλλη δεν χρειάστηκε να θυσιάσω τίποτα περισσότερο από τον πρωινό μου ύπνο για να μάθω αν ο Γκόρντον Γκέκο είναι τελικά υπεύθυνος για την δυσχερή οικονομική κατάσταση και της Ελλάδας. Αναμείνατε περισσότερες πληροφορίες εντός της ημέρας.
Πέρα από τα νέα για την τιμή που πιάνει η πρόσκληση για την ταινία του Στόουν ή το θέαμα του μουστακιού του όμως, η χθεσινή μέρα μας επεφύλασσε μερικές πιο ουσιαστικές απολαύσεις.
Η πρώτη από αυτές ήταν το Draquila: Italy Trembles, ένα πολιτικό ντοκιμαντέρ της Σαμπίνα Γκουζάντι που έκανε τον Ιταλό υπουργό Πολιτισμού Σάντρο Μπόντι να αρνηθεί την πρόσκληση να παρευρεθεί στις Κάννες καθώς, όπως δήλωσε, δεν καταλαβαίνει τους λόγους που το φεστιβάλ “επέλεξε να προβάλει μια ταινία προπαγάνδας που προσβάλει την αλήθεια κι όλο τον Ιταλικό λαό”. Στην πραγματικότητα, τον μόνο που προσβάλει το φιλμ της Γκουζάντι, η οποία υπήρξε παρουσιάστρια και σεναριογράφος μιας πολιτικής σατιρικής εκπομπής στην RAI, μέχρις ότου κόπηκε γιατί σατίριζε το Μπερλουσκόνι, είναι τον ίδιο τον Ιταλό πρωθυπουργό. Ξεκινώντας από τον σεισμό που τον Απρίλιο του 2009 κατέστρεψε το μεγαλύτερο μέρος της πόλης Λ' Ακίλα, σκοτώνοντας πάνω από 300 κατοίκους, η Γκουζάντι αποκαλύπτει τις εξοργιστικές πρακτικές της κυβέρνησης του Μπερλουσκόνι και των “φίλων” της να χρησιμοποιήσουν το τραγικό γεγονός για οικονομικό κέρδος και πολιτικό όφελος. Ακόμη κι αν συχνά οι πρακτικές του θυμίζουν Μάικλ Μουρ, το ντοκιμαντέρ κατορθώνει να παραμείνει “δίκαιο” και κάθε άλλο παρά προπαγανδιστικό, ακόμη κι αν η αλήθεια που αποκαλύπτει είναι συχνά απλά σοκαριστική. Αν απορείτε για τους λόγους που τόσοι πολλοί Ιταλοί εξακολουθούν να ψηφίζουν Μπερλουσκόνι, πολλές από τις απαντήσεις βρίσκονται εδώ. Στην χθεσινή εκτός συναγωνισμού προβολή της ταινίας πάντως η αίθουσα ήταν κατάμεστη, η Γκουζάντι ευχαρίστησε τον υπουργό για την δημοσιότητα που χάρισε στην ταινία μποϊκοτάροντάς την (“θα πρέπει να του στείλω μια κάσα σαμπάνιες”) ενώ η ανταπόκριση της αίθουσας ήταν θερμότατη. Δυο Ιταλίδες δίπλα μου δεν κατόρθωσαν να μην κλάψουν στις πιο συγκινητικές στιγμές, ενώ το χειροκρότημα του κοινού (ανάμεσά τους και η Τζιοβάνα Μετσοτζιόρνο που είναι μέλος της κριτικής επιτροπής του φεστιβάλ) ήταν ηχηρότατο.
Στο διαγωνιστικό τμήμα, το Housemaid του Κορεάτη Ιμ Σανγκ-σου δικαίωσε της φήμες που το ήθελαν μια από τις ταινίες που αξίζει να περιμένεις φέτος. Ρημέικ του ομώνυμου φιλμ του Κιμ Κι-γιανγκ που άλλαξε στα 1960 το πρόσωπο του σινεμά της χώρας του, στην καινούρια του εκδοχή δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα εξίσου εκρηκτικό μείγμα ιδεών και εικόνων. Η ιστορία του είναι αυτή μιας νεαρής γυναίκας που προσλαμβάνεται σαν καμαριέρα στο εντυπωσιακό αλλά ψυχρό σπίτι ενός πλούσιου ζευγαριού, για να μπλεχτεί σε μια ερωτική σχέση με το αφεντικό της που κινδυνεύει να της στοιχίσει πολλά περισσότερα από την θέση της. Το μελόδραμα του Ντάγκας Σερκ συναντά εδώ το σασπένς του Χίτσκοκ και οι ηρωίδες του φιλμ νουάρ τις δολοπλοκίες της Δυναστείας. Ερωτισμός, εικονογραφία υψηλών προδιαγραφών, νότες camp, εξαιρετικές ερμηνείες, όλα συνθέτουν ένα αληθινά αριστοτεχνικό αποτέλεσμα που ρίχνει στην αρένα της αφήγησης τα υλικά της ταξικής πάλης και φέρνει αντιμέτωπη την αθωότητα με την διαφθορά σε μια ηθική μονομαχία που παρακολουθείς ως το τέλος με κομμένη την ανάσα.
Χτες έκανε το άνοιγμα του και το Un Certain Regard,το παράλληλο τμήμα του φεστιβάλ, με την καινούρια ταινία του 102 (!) ετών Μανοέλ Ντε Ολιβέιρα O Estranho Caso de Angélica. Το φιλμ, μια ιστορία φαντασμάτων κι ερωτικής εμμονής, έκανε πολλούς να θαυμάσουν τις βιολογικές αντοχές του Πορτογάλου δημιουργού, αλλά ελάχιστους να ενθουσιαστούν πραγματικά. Από την άλλη, η δεύτερη ταινία του προγράμματος, το Tuesday, After Christmas του Ρουμάνου Ράντου Μουντέαν, μας έκανε να αναρωτηθούμε γιατί δεν βρήκε τη θέση του στο διαγωνιστικό. Η ιστορία ενός άντρα που προσπαθεί να κρατήσει τις ισορροπίες ανάμεσα στο γάμο και την οικογένειά του και την αγάπη του για μια νεότερη γυναίκα, μπορεί να μην ακούγεται σαν κάτι πρωτότυπο, αλλά είναι κάτι πολύ παραπάνω απ' ό,τι υπόσχεται. Μια ταινία με σπαρακτική συναισθηματική ειλικρίνεια, με εξαιρετικούς ρυθμούς με μια αληθοφάνεια που δεν σου αφήνει άλλη επιλογή από το να της παραδοθείς. “Προσπάθησα να αποτυπώσω στο φιλμ την ηδονοβλεπτική αίσθηση που έχει κανείς κοιτάζοντας το εσωτερικό των σπιτιών των άλλων ανθρώπων, ή από το να μπει στην κουζίνα ή την κρεβατοκάμαρά τους” λέει ο Μουντέαν. “Η οικειότητα ενός γάμου, μπορεί να είναι πιο συναρπαστική ακόμη κι από την καλύτερη ταινία δράσης”, και το φιλμ του το αποδεικνύει με το παραπάνω. Ένα μικρό διαμάντι συναισθηματικής καθαρότητας και και διακριτικού δράματος. Ένα κομμάτι αληθινής ζωής σε 35 μιλιμέτρ...
Δες το teaser τουDraquila: Italy Trembles στο video που ακολουθεί
15°
