Βρόμικος αέρας από τα φουγάρα των βιομηχανιών του Κορδελιού, έτσι όπως τα μεταφέρει ο άνεμος κι από ακόμα πιο μακριά, από τα συνάδελφα της ΒΙΠΕ, ώρες κι η μυρωδιά είναι αφόρητη. Συνηθισμένο βέβαια το δυτικό τόξο της πόλης στους άρρωστους ουρανούς και τις αχρείες οσμές. Παλιά ήταν η μπόχα των σφαγείων αλλά και των βυρσοδεψείων. Τα «ταμπακαριά», όπως τα έλεγαν, εκεί που γινόταν η επεξεργασία και βαφόταν το δέρμα των ζώων. Μόνο κουφάρια βέβαια είναι και δείχνουν σήμερα τα πρότερα εργαστήρια-εργοστάσια.
Σιωπηρά τα διασχίζει το λεωφορείο 31 πριν πάρει τη στροφή για το τερματικό του, ένα τσικ δίπλα από τον κεντρικό σταθμό των υπεραστικών. Ανακαινισμένα μπουρδελάκια, τα στούντιο με εξτραδάκι «περιποιήσεις» δίνουν και παίρνουν, μπουρδελογειτονιά κοινώς η κάποτε πολλάκις υποσχεθείσα ανάπτυξη που της έταζαν της 2310 Westland, μα και την ίδια ώρα εξόχως σφριγηλή κι αναβράζουσα πολεοδομία χαράς και αδρεναλίνης. Τι κι αν ο Μύλος, που τη δεκαετία του '90 έστησε εδώ μια διαρκή εστία πολιτισμού και διασκέδασης, δεν υπάρχει. Η περιοχή χάρις στα κλαμπ και τα λαϊβάδικα, ροκ, τέκνο, σκυλέ ολέ, ειδικά τα σαββατόβραδα διάγει βίο εμπύρετα νεανικό.
Κοιτάζω τις φωτογραφίες όσων συμμετέχουν στην έκθεση του Φωτογραφικού Κέντρου, έτσι όπως συλλαμβάνουν η κάθε μία στιγμές από το παλίμψηστο της περιοχής κι ενορχηστρώνουν μια «συνολική» εικόνα από τη δυτική είσοδο της πόλης. Γεμάτης μνημειακά πλέον κτίρια - κυριλέ πτώματα, όπως μου αρέσει να χαρακτηρίζω το ημιανακαινισμένο Φιξ, ή νεκρά εντελώς, μιας και οι συμμετέχοντες πιο πολύ ελκύονται από την παρακμή και την ποιητικότητα της «ήττας» που αποπνέουν οι γειτονιές μετά τα Δικαστήρια, παρά από την ευδαιμονία που υπόσχονται αλλά και χαρίζουν στους ταξιδιώτες τα νεόδμητα ξενοδοχεία σαν το MΕΤ και το Porto Pallace.
Είναι πολύπλοκη η δυτική περιοχή της Θεσσαλονίκης, εμπεριέχει τα πάντα, from low life to high class, διάλεξε κάδρο, διάλεξε ζωή. Αν και οι φωτογραφίες της έκθεσης, παρά το ό,τι διάλεξαν να επικεντρώσουν στο φθαρτό και το καταρρέον, ούτε ψέματα λένε, ούτε απέχουν από την αλήθεια ή την «καθεστωτική» εικόνα που αποπνέει το μέρος. Κυριαρχεί η απαξίωση, αόρατα κιόλας αλλά και υπαρκτή συνάμα, μια υποψία κινδύνου διαπερνά τυχόν πεζοπόρους. Που τους έβγαλε η νύχτα τις καθημερινές και πίσω τους τραβεστί ζητούν φωτιά-γνωριμία, σκυλιά αδέσποτα τους γαβγίζουν, τα στάνταρ δηλαδή καρέ ειδικά στον καιρό της κρίσης. Και του κοντραστ που δημιουργείται ανάμεσα στα φωτεινά μπραντ του mall One Salonica, όπως λάμπουν τη νύχτα, ή τις γέρικες καντίνες, δυο βήματα, και πετάγονται για να τσιμπήσουν κάτι από την πιάτσα της Γιαννιτσών οι αφρικανούλες πόρνες ή οι Κινέζοι που βαρούν υπερωρίες στις παρακείμενες αποθήκες με τα στοιβαγμένα εμπορεύματα που ξεφόρτωσαν τα κάργκο από την Ταϊβάν.
Αποπνέουν έναν ελεγειακό ρομαντισμό αυτές οι εικόνες, καδραρισμένες εξόχως ουμανιστικά καθώς οι φακοί νετάρουν σε αυλές και τρένα που διασχίζουν τις συνοικίες πνέοντας για πιο βόρεια.
Φωτογραφίες από την έκθεση «Σφαγεία Θεσσαλονίκης – Μια περιοχή του παλίμψηστου», που φιλοξενήθηκε στο Γαλλικό Ινστιτούτο. Συμμετείχαν οι: Εύη Δαλλίδου, Δημήτρης Δικμάνης, Βασίλης Καρκατσέλης, Δώρα Κατάκη, Λουκάς Κόνιας, Μαρία Λαμπριανίδου, Αργύρης Λιαπόπουλος, Βασίλης Μαντάς, Γιώργος Μαντάς, Τριάδα Μαραγκόζη, Δημήτρης Μιχαηλίδης, Λευτέρης Μικρός, Εύη Μούρνου, Σταύρος Ξηρός, Γιάννης Πομάκης, Μένη Σεϊρίδου, Άγγελος Σοφιανίδης, Έλσα Τζιάνα, Αλέκα Τσιρώνη, Αντριάνα Τυροπώλη και η Αλεξάνδρα Φωτιάδου.
«Δεν ξέρω ποια γρανάζια κινούνται μέσα μας όταν κοιτάμε φωτογραφίες, ειδικά φωτογραφίες καλλιτεχνών όπως ο Cartier-Bresson, αλλά δεν είναι μόνο η όραση που δουλεύει, ούτε μονάχα η φαντασία»
17°
