Ο Άγγελος Σπάρταλης, μέσα από την έκθεσή του στη Sianti Gallery, διερευνά την έννοια της αγκαλιάς
Η Sianti Gallery, την Παρασκευή 14 Μαρτίου 2025 στις 19:30, εγκαινιάζει την ατομική έκθεση του Άγγελου Σπάρταλη, με τίτλο «Αγκάλιαζέ με / άναξ ιακ άναξ» και υπότιτλο «ένα τρυφερό αποτέλεσμα μέσα από πράξεις βίας». Μέσα από τη ζωγραφική, την κεραμική και την κινηματογραφική του γλώσσα, ο καλλιτέχνης πραγματοποιεί μια αναδρομή στην καλλιτεχνική του πορεία, διερευνώντας την έννοια της αγκαλιάς και το άγγιγμα των σωμάτων, ένα θέμα που αναδύθηκε μέσα από τις συνθήκες της πανδημίας και εξελίχθηκε ως μια εικαστική αντίδραση στην ποινικοποίηση της σωματικής επαφής.
Η έκθεση «Αγκάλιαζέ με / άναξ ιακ άναξ» του Άγγελου Σπάρταλη στη Sianti Gallery
Με το σύνθημα «Αφού δε μπορούμε να αγκαλιαστούμε... ας το ζωγραφίσουμε», ο ίδιος ο Σπάρταλης αναφέρει με σαφήνεια την ουσία της έκθεσης του: «Καθόλου αθώο και καθόλου γλυκό πείραμα. Το λέω αυτό γιατί σήμερα οι αγκαλιές μου μπορεί να μοιάζουν γλυκές. Δεν είναι γλυκές. Είναι όμως τρυφερές. Κι αυτή ακριβώς η τρυφερότητα των αγκαλιών μου έχει προκύψει από πράξεις βίας, όπως είναι η απαγόρευση της κυκλοφορίας, η τρομολαγνεία και η αγραμματοσύνη στα σόσιαλ, η αδιαφορία και τόσα και τόσα άλλα».
Η έκθεση συγκεντρώνει τρεις διαφορετικές σειρές έργων του καλλιτέχνη, οι οποίες, αν και αυτόνομες, αλληλοδιαπλέκονται θεματικά και αισθητικά:
• «Carré-Carré» (ζωγραφική, κινηματογράφος / 2019-2025)
• «Raku-Raku» (κεραμική, κινηματογράφος / 2022-2025)
• «Έρως κατοπτρικός» (ζωγραφική, γλυπτική / 2024-2025)
Παράλληλα, θα παρουσιαστούν δύο μεγάλες Ερωτικά λάβαρα (ελαιογραφίες σε ατελάρωτο λινό), καθώς και ανεξάρτητα ζωγραφικά έργα που αποτυπώνουν την έννοια του αγγίγματος των σωμάτων.
Το πρώτο μέρος της σειράς «Carré-Carré», που είχε παρουσιαστεί το 2021 στην Sianti Gallery, υπήρξε η αφετηρία για το πολυετές έργο του Σπάρταλη. Για τις κινηματογραφικές του ταινίες, οι οποίες ζωγραφίζονται στο χέρι, ο Μάνος Στεφανίδης σημειώνει στον ομώνυμο κατάλογο: «...ο Σπάρταλης επιδεικνύει με χειρουργική ακρίβεια τον τρόπο με τον οποίο το πιο ανθρώπινο, τρυφερό, άδολο, αυθόρμητο πράγμα, ένα φιλί, μια αγκαλιά, μπορεί -υπό ιδιάζουσες συνθήκες- να καταστεί θανάσιμη απειλή. Η επιθυμία, ο έρωτας, να καταστούν θάνατος...». Ο Χάρης Καμπουρίδης από την πλευρά του χαρακτήρισε το εικαστικό-κινηματογραφικό αυτό έργο ως μία εξαιρετική και ελκυστική καλλιτεχνική σύλληψη, που συνδυάζει τον κινηματογράφο με το νευρικό μοντάζ και τη ζωγραφική με τη δυναμική πινελιά.
Με τη σειρά «Raku-Raku», οι αρχαίες τέχνες της κεραμικής, της χαρακτικής και της ζωγραφικής συνδυάζονται αρμονικά με την νεογέννητη τέχνη του κινηματογράφου, ενώ η σειρά «Έρως κατοπτρικός», μια εφεύρεση του συλλέκτη Γιώργου Σαμπατάκου, αποτελείται από 30 γλυπτά σε σχήμα διακλαδιζόμενης στήλης από σίδερο, καθρέφτες, τζάμι, ακρυλικό και λάδι σε αμφιπρόσωπο χαρτί.
Άγγελος Σπάρταλης,«Aγκάλιαζέ με (non finito)»
Ο συγγραφέας Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης, αναφερόμενος στους κατοπτρικούς έρωτες του Άγγελου Σπάρταλη, σημειώνει: «Η πιο μοντέρνα φράση για την πιο μεταμοντέρνα, τη σημερινή, φάση του έρωτος είναι τούτη: “Das Selbstbewusstsein erreicht seine Befriedigung nur in einem anderen Selbstbewusstsein’’ [Hegel, Phänomenologie des Geistes, εκδ. Suhrkamp, σ. 144] & «Η αυτοσυνειδησία επιτυγχάνει την ικανοποίησή της μόνο μέσα σε μιαν άλλη αυτοσυνειδησία» [Έγελος, Φαινομενολογία του νου, μτφρ. Γιώργος Φαράκλας, εκδ. Εστία, σ. 185]. Όθεν, ο έρως είναι η κατοπτρική δεξίωση της αγαπημένης από τον αγαπημένο και αντιστρόφως, η απόλυτη αλληλοπεριχώρηση, το χώσιμο/χάσιμο/χύσιμο δύο εγώ στο ευγενές καμίνι του πάθους έως την απόλυτη συγχώνευσή τους. Όλα τα άλλα είναι μικροαστικός φιλισταϊσμός και ιλαρό ντεμοντέ».
Εν κατακλείδι, οι αγκαλιές του Σπάρταλη δεν είναι απλώς μια σωματική επαφή. Είναι μια πράξη που κλείνει και ανοίγει συνεχώ, ένας κύκλος επαναλαμβανόμενος, όπως η ανθρώπινη ανάγκη για επαφή. Κάθε αγκαλιά όμως κρύβει μια μορφή εξουσίας: ποιος παίρνει την πρωτοβουλία; Ποιος ηγείται της ένωσης των σωμάτων; Στην αρχαιότητα, ο ἄναξ ήταν ο αρχηγός, αυτός που όριζε τη μοίρα των ανθρώπων του. Στις δικές μας αγκαλιές, ο ἄναξ είναι η ίδια η ανάγκη για τρυφερότητα, η ακατανίκητη δύναμη που μας σπρώχνει να σπάσουμε τα όρια, να αψηφήσουμε την απόσταση, να ξαναγίνουμε σώματα που αγγίζονται. Και ξανά. Και ξανά.
Από την αναδρομική του Κυριάκου Μορταράκου και τη μεγάλη έκθεση του Δημήτρη Σεβαστάκη στις επιζωγραφισμένες φωτογραφίες του Κώστα Λάκη και τους καλλιτεχνικούς αλγόριθμους του Τσαρλς Σάντισον
11°
