Ο Φίλιππος Θεοδωρίδης μιλάει για την έκθεση «Misremembered memories» στην γκαλερί Ζουμπουλάκη
Οι πίνακες του Φίλιππου Θεοδωρίδη αρθρώνουν με τη γλώσσα της αφαίρεσης, με μοτίβα, πλέγματα, γραμμές και καθαρό χρώμα, όλα εκείνα που δομούν την καθημερινότητά του: τη θέα από το ολόφωτο εργαστήριό του στο Μοναστηράκι και τις σκιές από τα κτίρια που το περιβάλλουν, τις βόλτες με την κόρη του Νεφέλη σε παιδικές χαρές, τις συναντήσεις με σκισμένες αφίσες σε τοίχους παλιών σπιτιών στ’ Αναφιώτικα και με σπαράγματα της αρχαίας κληρονομιάς.
«Η Αθήνα έχει πολύ σημαντική θέση στο έργο μου» αναγνωρίζει.«Μου αρέσει η αναπόφευκτη βρομιά της –παρόλο που μισώ τη μουντζούρα στο νεοκλασικό, τον βανδαλισμό στον δημόσιο χώρο. Με ιντριγκάρει το ατελές, η αγριάδα της, γιατί βλέπεις την αδυναμία του ανθρώπου. Κι από την άλλη, η καθαρότητα, αυτό το λευκό φως, που όταν κατεβαίνεις το μεσημέρι την Ιπποκράτους τυφλώνεσαι, οι έντονες φωτοσκιάσεις. Σ’ αυτή την πόλη χάνεις τον προσανατολισμό σου, ψάχνεις πάντα τον ορίζοντα».
Φίλιππος Θεοδωρίδης: το έργο "Impatient youth" παρουσιάζεται στην γκαλερί Ζουμπουλάκη
Ο Φίλιππος Θεοδωρίδης για τη νέα του έκθεση «Misremembered memories»
Στη νέα του δουλειά, που επιγράφεται «Misremembered memories» και παρουσιάζει στην γκαλερί Ζουμπουλάκη, ενσωματώνει οπτικά σύμβολα, όπως ο κύκλος –που σχεδιάζεται από το περίγραμμα των ντραμς του–, αφηρημένα γράμματα, σχεδιάσματα που παραπέμπουν σε μέρη του σώματος ή άλλες οντότητες. «Ο τίτλος έχει να κάνει με τα όνειρα, με το déjà vus, με τον φόβο να μην ξεχάσουμε. Αναφέρεται σε κάτι που θυμάμαι κάπως λανθασμένα, κάπως αλλιώς. Τα τελευταία χρόνια με τον ερχομό των παιδιών, η ζωή είναι πολύ γρήγορη σε σημείο που κάποιες φορές αναρωτιέμαι: αυτό το έζησα; Πότε έγινε; Το έκανα ή το ονειρεύτηκα;».
Φίλιππος Θεοδωρίδης, "Oedipus and Sphinx"
Θέλει στα τελάρα του να αποτυπώνονται τα αντιθετικά δίπολα της ζωής: το αρσενικό και το θηλυκό –και το πώς «κουμπώνουν» ή και όχι μεταξύ τους–, το καλό και το κακό, όσα θαυμάζει και όσα απεχθάνεται, αλλά και η ζήλεια, οι ενοχές του. «Η τέχνη που έχει δύναμη είναι αυτή που εκφράζει τα αιώνια ζητήματα που απασχολούν τον άνθρωπο. Στην άκρη του τούνελ είναι ο έρωτας και ο θάνατος, η ύπαρξη. Έχω αντίσταση στη σύγχρονη εμμονή που υπάρχει με την ιδιαιτερότητα. Δεν με αφορά. Δεν έκανα ποτέ σημαία ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισα ή το ότι κατάγομαι από την Κύπρο που είναι μισή χώρα. Σκέφτομαι “ποιον αφορούν τα προβλήματά μου;”. Ενώ η καλή πλευρά της ζωής κάποιον αφορά.Μπορεί να επιλέγω να κρύβω τις φοβίες μου. Μπορεί όλο αυτό να είναι μια συνειδητή προσπάθεια να δείξω μόνο την καλή πλευρά της ζωής –πέρα από το σκεπτικό της “θετικής ενέργειας”. Δεν θέλω να καταγγείλω ούτε να προκαλέσω με την τέχνη μου. Υπάρχει και η ποίηση, ο λυρισμός. Για μένα τα πράγματα έχουν να κάνουν με αυτό που θεωρώ ωραίο, την προέκταση της χαράς που αισθάνεσαι μέσα σου».
Φίλιππος Θεοδωρίδης, "Archetype"
Δεν μπορεί να ζωγραφίσει αν δεν νιώθει καλά. Και είναι πάλι φορές που μπαίνει στο ατελιέ με τέτοιον ενθουσιασμό που περνούν ώρες για να καταφέρει να δουλέψει. «Η ματαίωση, η δυσκολία έρχεται από πιο βαθιά υπαρξιακά ερωτήματα: θα αρέσει σε κάποιον αυτό που κάνω; Πώς επαναλαμβάνεις κάτι πολύ ωραίο που δημιούργησες; Έχω πολύ ανάγκη την αποδοχή, είμαι ανασφαλής άνθρωπος».
Μπροστά στον καμβά, πάντως, όλα ξεκινούν από το χρώμα. Είναι«εθισμένος» στο να το βλέπει να βγαίνει από το σωληνάριο και να το απλώνει. Αρχίζει με σχήματα και γραμμές, αφήνει πλέον χώρο και στην πιτσιλιά, στο μελετημένο «λάθος», σβήνει και ζωγραφίζει πάνω σε παλιά του παραστατικά έργα που έχει «αποκηρύξει» –«είναι πολύ λυτρωτικό, σαν να δίνεις τα παλιά σου ρούχα». Κι αυτό το λουλούδι που αχνοφαίνεται κάτω από το πλακάτο κόκκινο στον πίνακα που ονομάζει Impatientyouth; «Μπορεί σιγά σιγά να αρχίσουν να παρεισφρέουν στη ζωγραφική μου πιο παραστατικά στοιχεία. Το επόμενο βήμα είναι να δω τι μπορεί να κάνει μια φιγούρα –με μοντέλο ή χωρίς», αποκαλύπτει δείχνοντάς μου ένα σχέδιο που δούλεψε μόλις λίγες μέρες πριν και φαίνεται να ανοίγει τη ματιά του και σε άλλες ατραπούς.
Φίλιππος Θεοδωρίδης, "Sketch for an outdoor sculpture"
Μπαίνοντας, βέβαια, στον χώρο της γκαλερί στο Κολωνάκι δεν μπορείς να μην προσέξεις και το καινούργιο του «παιχνίδι» με την τρισδιάστατη φόρμα. «Πολλά σχήματα της ζωγραφικής μου είναι σαν να ζητούν να βγουν από τον καμβά. Με ενδιαφέρει η τέχνη του Άντονι Κάρο, η καθαρότητα στα σχήματα, και επίσης μου άρεσαν πάντατα σκηνικά, οι βιτρίνες». Κάπως έτσι προέκυψε η πολύπτυχη κατασκευή Family, σαν να πιάστηκαν σε χορό οι φόρμες που δραπέτευσαν από τους πίνακές του.
Φίλιππος Θεοδωρίδης, Untitled, 2023
Όπως και να ’χει, πάντως, η μουσική –από κλασική και φολκ μέχρι ελληνικά, έντεχνα ή και λαϊκά– τον συντροφεύει πάντα την ώρα που δουλεύει. Σε μια γωνιά του ατελιέ τα ντραμς προσφέρουν μια άλλη δημιουργική διέξοδο ή γίνονται ακόμα και «στένσιλ» για τους κύκλους στις συνθέσεις του. «Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς μουσική. Ελπίζω οι πίνακές μου να έχουν ρυθμό, τόνους που επαναλαμβάνονται, δυναμώνουν ή χαμηλώνουν, όχι στις πινελιές αλλά στον τρόπο που είναι δομημένο το έργο. Σύνθεση, χρώμα, στο λεξιλόγιο και των δύο τεχνών βρίσκουμε κοινούς όρους. Τώρα που το σκέφτομαι θα είχε πολύ ενδιαφέρον να δοκιμάζαμε με έναν μουσικό ή μέσω τεχνητής νοημοσύνης να παίξουμε τα έργα. Αν π.χ. το πορτοκαλί είναι το ντο ματζόρε, πώς θα ακουγόταν ένας πίνακας; Ελπίζω τα έργα μου να έχουν τον ήχο των Beatles γιατί δημιούργησαν πολύ ποιοτικά ποπ τραγούδια, κάτι που δεν είναι εύκολο».
15°
