«Η συζήτηση στην Ελλάδα για τον μεγαλύτερο συλλέκτη μοιάζει πολύ με τη συζήτηση των ψαράδων για το ποιος έπιασε το μεγαλύτερο ψάρι. Τον ψαρά τον πιστεύεις, γιατί στην Ελλάδα υπάρχουν και μεγάλα ψάρια-μεγάλοι συλλέκτες δεν υπάρχουν» μου επιβεβαιώνει ο εικαστικός, υπεύθυνος της Cheapart και συνιδρυτής του The Art Foundation, Γιώργος Γεωργακόπουλος καθώς συζητήσαμε με αφορμή το καινούργιο πνευματώδες βιβλίο του ‘Savoir Vivre Για Καλλιτέχνες’ από τις εκδόσεις Μελάνι- (δες την συνέντευξη εδώ).
Δηλαδή οι γκαλερί δεν είναι ακριβώς το αγαπημένο σημείο «πολιτιστικής εξόδου» του κοινού όπως λένε πολλοί; Εκείνοι που «συχνάζουν» στα εγκαίνια των αιθουσών τέχνης είναι οι εικαστικοί, οι γκόμενοι τους, η μανούλα τους, καλλιτεχνικοί συντάκτες, τα παιδιά της ΑΣΚΤ και οι λίγοι συλλέκτες;
Ας τους διαψεύσουμε βάζοντας στη βόλτα μας το πέρασμα από μια γκαλερί- άλλωστε οι περισσότερες βρίσκονται στο κέντρο. Η επίσκεψη μπορεί να προσφέρει απρόσμενες αισθητικές εκπλήξεις αλλά και «υλικό» γύρω από τις εξελίξεις στη σύγχρονη τέχνη.
Χθες το πρωί που οι απεργίες στα ΜΜΜ είχαν οδηγήσει τους οδηγούς των οχημάτων στο …ψυχιατρείο βρέθηκα στην γκαλερί Gagosian για να συναντήσω τον Ιταλό καλλιτέχνη Αλμπέρτο Ντι Φάμπιο (φωτόγραφία πάνω) - έκπληκτος και εκείνος από: «την όρεξη των οδηγών να χτυπούν τόση ώρα και με τόση μανία τις κόρνες τους». Η μεγάλη κουβέντα μας –θα τη δείτε δημοσιευμένη σε λίγες ημέρες- ήταν άκρως περιεκτική, όπως και τα έργα του. Οι πίνακες του που εκτίθενται αυτή τη στιγμή (έως 1/ 4) είναι σκέτη οπτική ποίηση. Τα έντονα χρώματα δημιουργούν αυτομάτως το συναίσθημα της ευφορίας – ο Αλμπέρτο μου είπε ότι το ίδιο του είπε μια φορά και η Γκούινεθ Πάλτροου και ύστερα αγόρασε έναν μεγάλων διαστάσεων πίνακά του. Και βέβαια είναι το ίδιο το θέμα: η μίξη της επιστήμης με τη φύση μέσα από μαγικές εικόνες που παραπέμπουν σε επιστημονικά και ιατρικά θέματα- νομίζεις ότι βλέπεις λουλούδια σε πλήρη ανθοφορία και ύστερα σκέφτεσαι ότι μπορεί και να είναι οι νευρώσεις του ανθρώπινου εγκεφάλου σε ροζ φόντο.
Εκτός πάντως από την παραπάνω έκθεση είδα και έμαθα και για μερικές ακόμα - ανοίγουν τις επόμενες μέρες- με το δικό τους ενδιαφέρον η κάθε μια. Εκτός από τα εικαστικά όμως στην πόλη «παίζουν» και άφθονα θεάματα- προσωπικά ξεχωρίζω τα «Αυτοκρατορικά Μπαλέτα της Μόσχας» ιδανική έξοδος για όσους έχουμε μόλις δει τον «Μαύρο Κύκνο» και εθιστήκαμε στο ντελίριο μιας συγκλονιστικής παράστασης μπαλέτου.
Ποιο είναι το χρώμα του γυμνού; «Κάνοντας χρήση όλων των χρωμάτων μαζί, και με τη βοήθεια της διαφάνειας των χρωστικών υλών πάνω στο κατεργασμένο υπόστρωμα του καμβά, επιτυγχάνεται ένα παιχνίδι αποχρώσεων του γκρι» λέει ο Η.Κ. Πάνω σε αυτό το «υδάτινο» γκρι εμφανίζονται κορίτσια που αφαιρούν τις καλτσοδέτες τους ή άλλοτε τις φορούν ως το μοναδικό ρούχο πάνω τους.
Με τα κλασικά πλέον «Μπολερό» του Μορίς Ραβέλ και «Σοπενιάνα» του Φρεντερίκ Σοπέν, ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά μπαλέτα της Ρωσίας σταθμεύει στο Θέατρο Badminton. Ο συνδυασμός του εκρηκτικού ισπανικού χορού και του ρομαντικού μπαλέτου είναι πραγματικά σκέτο δώρο για τους λάτρεις του είδους.
4-6/2 , € 30-60, 211 1010.000, 210 8840.600
ΝΑΝΟΣ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ
Ένας ενδεικτικός τίτλος έργου: «Αυτοκίνητο κορίτσι της Τροίας». Σε σύντομο χρονικό διάστημα από την προηγούμενη ατομική του έκθεση ο υπερρεαλιστής Νάνος Βαλαωρίτης ζωγραφίζει τις γυναίκες θεές και τα τέρατα από τα έπη του Ομήρου, παίζοντας απροκάλυπτα με τα χρώματα και τα σχέδια.
Κοριτσίστικες φιγούρες σε υπερρεαλιστικά φόντα επιδίδονται σε αλλόκοτους συσχετισμούς. Με αυτές τις απρόσμενες μεταμορφώσεις η εικαστικός πραγματεύεται θέματα ταυτότητας με τρόπο σκοτεινό και ταυτόχρονα παιγνιώδη. Παράλληλα, 18 συγγραφείς και ποιητές (Βαλαωρίτης, Κατσικονούρης, Κιτσοπούλου, Μαγκλίνης κ.ά.) καταθέτουν τη δική τους άποψη στο βιβλίο «Παίγνια» (εκδ. Futura).
Εκεί που πίνεις το ποτό/ χορεύεις/φλερτάρεις, μια πινακοθήκη από πικάντικα παιδικά μουτράκια αρχίζει να μονοπωλεί το βλέμμα. Είσαι στο Booze Cooperativa και βλέπεις μια έκθεση φωτογραφίας με πειραγμένα και έντονα φωτεινά χρώματα πάνω σε στιγμιότυπα με πρωταγωνιστές παιδικές φιγούρες.
8/2 - 8/3, Κολοκοτρώνη 57
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΓΕΡΟΚΩΣΤΑ
Εκτυφλωτικά χρώματα και σύμβολα (ζωόμορφα, ανθρωπόμορφα, ερωτικά) σε έργα σαν οπτικά σλόγκαν (ή σα να κοιτάς μια μικρή TV που τρελάθηκε και αλλάζει γρήγορα τα κανάλια). Οι υπαινιγμοί της εικαστικού στην πρώτη της ατομική έκθεση είναι πόσο «καθημερινότητα» μας έχουν γίνει οι εικόνες της διαφήμισης.
Τα λιτά αλλά με δυνατή «προσωπικότητα» κτίρια που έχει σχεδιάσει ένα πετυχημένο ελληνικό αρχιτεκτονικό δίδυμο συνομιλούν σε μια έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη της Πειραιώς – ή αλλιώς το μουσείο που προβάλλει συνεχώς την αρχιτεκτονική. Τα 30 χρόνια αρχιτεκτονικής δημιουργίας του Δ. Ησαΐα και του Τ. Παπαϊωάννου αποκαλύπτονται μέσα από φωτογραφίες, σχέδια και προπλάσματα.
Από την αναδρομική του Κυριάκου Μορταράκου και τη μεγάλη έκθεση του Δημήτρη Σεβαστάκη στις επιζωγραφισμένες φωτογραφίες του Κώστα Λάκη και τους καλλιτεχνικούς αλγόριθμους του Τσαρλς Σάντισον
11°
