Μια παρερμηνεία στο ίντερνετ μπορεί να σε οδηγήσει εκεί που δεν φαντάζεσαι. O Stelios Mousarris ήρθε αντιμέτωπος με ένα μεγάλο κύμα δημοσιότητας χάρη στη δημιουργία του coffee table «Wave City». Μια ευφάνταστη σύνθεση που πολλοί έσπευσαν να συνδέσουν με το «Inception» του Κρίστοφερ Νόλαν, στάθηκε η αφορμή για να γίνει γνωστή η δουλειά του σε διεθνή portals και να ξεπουλήσει τα 20 κομμάτια της σε Ιταλία και ΗΠΑ.
Δώσαμε ραντεβού στο Skype, ξεναγηθήκαμε στο «μοντελόκοσμό» του και μάθαμε περισσότερα για τον ταλαντούχο δημιουργό. Στα 27 του έχει σκοπό να μας εκπλήξει με όσα φτιάχνει. Όπως φαίνεται, έχει κάνει πολύ καλή αρχή.
Μπορείς να θυμηθείς τα πρώτα πράγματα που σε έφεραν κοντά στο design; Μου άρεσαν από μικρή ηλικία τα παιχνίδια και ειδικά οι φιγούρες. Με εξίταρε να τα συναρμολογώ και μετά να τα κάνω βίδες για να δω πώς κατασκευάστηκαν. Σε ηλικία 11 ετών αποφάσισα να γίνω σκιτσογράφος, αλλά το σχέδιο δεν με «ήθελε». Στα 18 το ενδιαφέρον μου για τις μακέτες και την αρχιτεκτονική με οδήγησε σε σπουδές model making στην Αγγλία.
Ποια ήταν τα αγαπημένα σου παιχνίδια; Τα Transformers. Eίχαν ιδιαίτερο design και μέσα από αυτά άρχισε να με ενδιαφέρει η 3D φόρμα. Αυτή την περίοδο ετοιμάζω ένα καναπέ που ίσως παραπέμπει σε αυτά, καθώς θα έχει πολλές ιδιότητες.
Τι αισθάνεσαι πως κέρδισες από την επαγγελματική σου εμπειρία με τους βραβευμένους Foster & Partners; Συνεργάστηκα μέσω του πανεπιστημίου στο οποίο σπούδασα, σε ένα project που αφορά ένα αεροδρόμιο, βοηθώντας στο πεδίο του αρχιτεκτονικού μοντέλου. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, σε μια τεράστια επιχείρηση, η αλήθεια είναι πως δεν σου δίνουν μεγάλη σημασία, γιατί είναι πάρα πολλοί οι εργαζόμενοι και δουλεύεις σε πολύ συγκεκριμένα πράγματα.
Πότε και πώς εξελίχθηκε το ενδιαφέρον σου για το design σε επαγγελματικό αντικείμενο; Ολοκληρώνοντας το bachelor στην Αγγλία, επέστρεψα στην Κύπρο και ξεκίνησα με τη σκέψη να κατασκευάσω τα δικά μου έπιπλα. Άνοιξα ένα στούντιο στη Λάρνακα και έκανα την αρχή δουλεύοντας με μικρά ποσά και έργα. Την ίδια περίοδο έψαχνα στο ίντερνετ κάποιο σχεδιαστή που να με εμπνεύσει και στον οποίο να μάθω πράγματα. Για μένα αυτός ήταν ο Duffy London. Είχα την τύχη να δουλέψω ως assistant designer για ένα χρόνο μαζί του, συμμετέχοντας σε περισσότερα από 50 projects.
Το 2014 αποφάσισες να κάνεις το δικό σου βήμα, τρέχοντας τη δική σου εταιρία. Πώς σου φαίνεται η μέχρι τώρα εμπειρία από τη θέση του επικεφαλής; Πάρα πολύ στρες, πάρα πολλές σκέψεις, πάρα πολλές αποφάσεις που πρέπει να πάρω και να είναι σωστές, αν και με τα λάθη μαθαίνεις. Είμαι πρωτάρης. Έχει ανταμοιβή, γιατί δουλεύω για εμένα. Δεν με ενδιαφέρει να γίνω γνωστός για τα λεφτά, προτιμώ να δίνω έμπνευση.
Ποια είναι τα αγαπημένα σου υλικά και γιατί; Μου αρέσει να συνδυάζω μια εξελιγμένη τεχνολογία με κάτι πολύ παλιό, όπως το 3D printing με το ξύλο και το ατσάλι, υλικά που υπάρχουν εκατομμύρια χρόνια. Μου αρέσει το πάντρεμα του busy design με το μίνιμαλ στοιχείο για να εκπλήσσω. Σκοπός μου είναι ο θεατής να παραμείνει στο έργο μου για περισσότερα από 10 δευτερόλεπτα.
Τo «Wave City Coffee Table» γράφτηκε πως χρωστά την έμπνευσή του στο «Inception» του Κρίστοφερ Νόλαν. Πόσο καιρό σου πήρε να το δημιουργήσεις και πώς ξεκίνησες την υλοποίησή του; Πρόκειται για μια παρεξήγηση. Γράφτηκε κάτι αρχικά και μετά το αναπαρήγαγαν οι υπόλοιποι. Η έμπνευσή του οφείλεται σε ένα ντοκιμαντέρ για τα τσουνάμι που είδα. Ήθελα να συνδυάσω τη δύναμη της φύσης, τα κύματα, με κάτι που έχει κάνει ένας άνθρωπος, όπως τα κτίρια. Δύο διαφορετικά πράγματα μεταξύ τους, που μπορούν να ιδωθούν ως ένα. Τώρα απλά προσπαθώ να το ξεκαθαρίσω στον κόσμο. Ίσως θυμίζει «Inception» αλλά δεν οφείλει την έμπνευσή του σε αυτό. Χρειάστηκαν περίπου 75 ημέρες μέχρι να ολοκληρωθεί.
Ποια θεωρείς πως είναι η μεγαλύτερη πρόκληση σε μια συνεργασία; Σίγουρα δεν μπορείς να κρατήσεις όλο τον κόσμο ευτυχισμένο.
Υπάρχει κάτι που σε έχει εντυπωσιάσει τελευταία και αισθάνεσαι πώς έχει επίδραση στις δημιουργίες σου; Το studio Job. Είναι πολύ ωραίες οι δουλειές τους και με ελκύει ο τρόπος σκέψης τους. Εγώ μένω στις εικόνες τους για περισσότερα από 10 δευτερόλεπτα.
Με ποιο σκεπτικό ορίζεις τις τελικές τιμές των δημιουργιών σου; Αρχικά υπολογίζω τα κατασκευαστικά και στη συνέχεια εκτιμώ με πόσα χρήματα θα αισθάνομαι ευτυχισμένος. Υπάρχει μια διαδικασία που έχει κάποια στάδια, όπως το packaging. Αυτός που θα επιλέξει κάτι, γνωρίζει πως παίρνει κάτι συλλεκτικό. Βρίσκω μια τιμή που θεωρώ λογική και τη βάζω.
Ποια είναι η καλύτερη συμβουλή που σου έχουν δώσει και δεν διστάζεις να τη μοιραστείς στους φίλους σου; «Αν δεν χτίσεις εσύ τα όνειρά σου, να σε πληρώσει κάποιος άλλος για να χτίζεις τα δικά του». Δεν θυμάμαι ποιος το είπε αυτή τη στιγμή, αλλά το βρήκα εύστοχο.
19°
