Παρακολουθούμε αυτές τις μέρες μια άγρια προσπάθεια επηρεασμού των βουλευτών του Ποταμιού, ορισμένες φορές με εκφάνσεις κανιβαλισμού (π.χ. Δανέλλης), προκειμένου να μην κυρωθεί η συμφωνία των Πρεσπών από το ελληνικό κοινοβούλιο. Αυτό είναι απολύτως κατανοητό όταν προέρχεται από εθνικιστικές και δεξιές δυνάμεις, είναι όμως τουλάχιστον παράδοξο όταν οι φορείς αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικοί-ευρωπαϊστές. Το βασικό τους επιχείρημα είναι ότι προέχει η πτώση της κυβέρνησης και αυτή η επιδίωξη υπερκαλύπτει το πραγματικό διακύβευμα, που είναι η επίλυση του χρονίζοντος σε βάρος μας εθνικού προβλήματος.
Είναι σαφές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε το χειρότερο δυνατό για τη δημιουργία συνθηκών συναίνεσης και εθνικής συνεννόησης, φιλοδοξώντας να διασπάσει τη ΝΔ. Είναι επίσης σαφές ότι πολλά στελέχη του αγνόησαν αυθεντικές εθνικές ευαισθησίες καλοπροαίρετων πολιτών και τους προσέβαλαν με το στίγμα της ακροδεξιάς.
Παρόλα αυτά, η επικύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών δεν είναι προς όφελος του ΣΥΡΙΖΑ αλλά της χώρας. Και γι’ αυτό η ιστορική ευθύνη του Σταύρου Θεοδωράκη είναι μεγάλη, δυσανάλογη προς το μέγεθος και την ιστορία του κόμματός του. Από τη δική του απόφαση θα κριθεί το μέλλον μιας συμφωνίας για την αποδοχή της οποίας η άλλη πλευρά έχει κάνει ήδη μια τεράστια υπέρβαση (αλλαγή ονόματος erga omnes, συνταγματική αναθεώρηση με την οποία οριοθετείται ο αλυτρωτισμός πάνω στον οποίο έχουν συγκροτήσει την εθνική τους ταυτότητα).
Δεν υπάρχει βιώσιμος συμβιβασμός στις διεθνείς σχέσεις που να υπαγορεύει την απόλυτη ταπείνωση της μίας πλευράς, ιδιαίτερα όταν αυτός ο συμβιβασμός δεν ακολουθεί εμπόλεμη κατάσταση, αλλά ένα πολυετές αδιέξοδο που έχει ήδη δημιουργήσει τετελεσμένα (πολλαπλές αναγνωρίσεις, ευρύτατη χρήση του όρου «Μακεδονία» από τα ξένα ΜΜΕ, έλλειψη απήχησης των ελληνικών θέσεων). Με αυτά τα δεδομένα και με την ύπαρξη του πραγματικού εθνικού κινδύνου που έρχεται από το μη προβλέψιμο του καθεστώτος Ερντογάν στη γεωπολιτική σκακιέρα, έχουμε κάθε λόγο να κλείσουμε ένα μέτωπο απέναντι σε έναν φανταστικό εχθρό που δεν έχει καν στρατό.
Ο Σταύρος Θεοδωράκης καλείται να εκφράσει με τόλμη και χωρίς μικροκομματικές σκοπιμότητες τον αξιακό κώδικα του προοδευτικού κόσμου, που σε μεγάλο βαθμό εκπροσωπείται από πολιτικά υποκείμενα τα οποία δεν ακολουθούν πολιτική αρχών αλλά μετρούν πολιτικό κόστος και άλλες επιδιώξεις.
Μέσα σ’ αυτή τη φορτισμένη πολιτικά συγκυρία είναι σημαντικό να δοθούν κάποιες πειστικές απαντήσεις:
• Πώς είναι δυνατόν ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, ο οποίος προσπάθησε για την άρση του αδιεξόδου και έχει πλήρη γνώση της διεθνούς σημασίας που αυτό έχει, να μη μιλά σήμερα για την εθνική ανάγκη να επιλυθεί οριστικά η χρονίζουσα εκκρεμότητα πάνω στην οποία χτίστηκαν πολιτικές καριέρες;
• Γιατί σιωπά ο Γιώργος Παπανδρέου που έχει στο βιογραφικό του αλλεπάλληλες προσπάθειες για την επίλυση του προβλήματος, με πολύ χειρότερους όρους, και γνωρίζει σε βάθος τα περιθώρια διαπραγματευτικών χειρισμών και τους γεωπολιτικούς συσχετισμούς;
• Ποιος είναι ο λόγος που ο Γιώργος Καμίνης, έχοντας πίσω του μια πορεία ευρωπαϊκή, εκσυγχρονιστική και αντιεθνικιστική, έχει αποσυρθεί από τη σχετική συζήτηση σε αντίθεση με τον Γιάννη Μπουτάρη που πλήρωσε βαρύ τίμημα για τη θαρραλέα στάση του;
• Πώς η διολίσθηση του ΚΙΝΑΛ στον εθνικολαϊκισμό συντελείται τόσο βελούδινα, χωρίς εσωκομματικούς κραδασμούς και ουσιαστική συζήτηση;
• Γιατί διανοούμενοι και προσωπικότητες του χώρου της σοσιαλδημοκρατίας και της ανανεωτικής αριστεράς συσκοτίζουν τη σημασία της συμφωνίας των Πρεσπών στο όνομα του αντιΣΥΡΙΖΑ προτάγματος;
• Γιατί η φιλελεύθερη πτέρυγα της ΝΔ, πέρα από την προσπάθεια διατήρησης της εσωκομματικής συνοχής, δεν αποδοκιμάζει τη συμφωνία με χαμηλότερους τόνους και λιγότερο λαϊκισμό ώστε να μην κληρονομήσει την εκκρεμότητα και μια κοινή γνώμη εκπαιδευμένη σε έξαλλο «υπερπατριωτισμό»;
• Γιατί τόσα ΜΜΕ παίζουν με τη φωτιά του εθνικισμού και συντηρούν μια τοξική ατμόσφαιρα θυμικών αντιδράσεων απέναντι σε μια ορθολογική ανάλυση της κατάστασης;
8°
