Κάποτε (κι αυτή η μέρα νομίζω δεν θα αργήσει) δίπλα στα ονόματα που περιγράφουν σχέσεις τόσο δυνατές που η ανάμνησή τους διατηρήθηκε μεσα στους αιώνες, δίπλα στο Ρωμαίος και Ιουλιέτα, δίπλα στο Φίλιππος και Ναθαναήλ, το Δάμων και Φιντίας, το Τέντζερης και Καπάκι, το Κώλος και Βρακί, θα μπουν και τα ονόματα του Αλέκση και του Πάνου. Θα μπουν ως παράδειγμα δύο ανθρώπων που το πάθος τους για εξουσία τους έκανε πιο αχώριστους κι από σιαμαία (κάποιοι μπορεί να ισχυριστείτε πως το πάθος για εξουσία δεν μπορεί να συγκριθεί με τη δύναμη της φιλίας ή του έρωτα, αλλά αυτή η άποψη δικαιολογείται μόνο αν δεν έχετε παρακολουθήσει την καριέρα του Αλέκση ή του Πάνου ή την τριλογία του Νονού). Και σα να μην έφτανε το πάθος για εξουσία, οι δύο σπουδαίοι αυτοί πολιτικοί συνδέονται και από την κοινή τους ιδεολογία.
Ναι, ξέρω. Ο ένας είναι αριστερός και ο άλλος λαϊκός δεξιός, αλλά αυτός είναι ο βασικός λόγος που μιλάω για κοινή ιδεολογία. Βλέπετε, στα σημαντικότερα από τα θέματα της πολιτικής, η Αριστερά και η λαϊκή Δεξιά έχουν κοινές θέσεις. Και οι δυο θέλουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κράτος και άρα όσο το δυνατόν περισσότερους φόρους, όσο το δυνατόν περισσότερους διορισμούς στο δημόσιο, όσο το δυνατόν περισσότερο εξαρτημένο ιδιωτικό τομέα και οι δύο δεν διστάζουν να ρίξουν τις ευθύνες των αποτυχιών τους στον «ξένο παράγοντα» και οι δύο αισθάνονται πιο άνετα στην Ανατολή παρά στη Δύση κ.ο.κ. Οι διαφορές τους είναι σε ζητήματα δικαιωμάτων των μειονοτήτων ή σχέσεων εκκλησίας κράτους, αλλά, όπως έχουμε διαπιστώσει, ούτε οι ίδιοι δεν τις θεωρούν τόσο σημαντικές ωστέ να τις αφήσουν να μπουν ανάμεσα τους.
Πάνω, όμως, και πρώτα από όλα, τόσο η Αριστερά όσο και η λαϊκή Δεξιά, είναι βουτηγμένες στον λαϊκισμό πιο βαθιά κι απ’ ό,τι το ναυάγιο του Τιτανικού στον Ωκεανό.
Τόσο για την Αριστερά όσο και για τη λαϊκή Δεξιά, ο πυρήνας της ιδεολογίας και της πολιτικής, είναι ο χωρίς όριο και ντροπή λαϊκισμός. Κι αυτή είναι μια ομοιότητα τόσο δυνατή που κάνει τις διαφορές τους να έχουν αξία μόνο ως αποκούμπια για τους δημοσιογραφούντες και δημοσιολογούντες απολογητές τους. Μόνο ως αφορμές να συσπειρώνουν εκείνους τους αφελείς πελάτες που ακόμα πιστεύουν πως δύο άνθρωποι που συγκυβερνούν 4 χρόνια γεμάτα κρίσεις, χωρίς η σχέση τους να έχει διαταραχτεί στο ελάχιστο, έχουν περισσότερες διαφορές από ομοιότητες.
Δυστυχώς και για τους απολογητές της κυβέρνησης και για τους κήρυκες της «σοσιαλδημοκρατικής στροφής του Αλέκση» και για τους πιστούς των κόκκινων γραμμών του Καμμένου του Πάνου, το διδυμάκι αυτό δεν ήταν ευκαιριακό. Δεν κατέληξαν μαζί επειδή έτυχε ή επειδή απέτυχαν προσπάθειες προσέγγισης με άλλους. Κατέληξαν μαζί και συγκυβερνούν τόσα χρόνια γιατί είναι φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον. Γιατί οι ιδέες τους μοιάζουν σχεδόν όσο το απολύτως όμοιο ήθος τους. Και όσο ο καιρός περνάει, όσο ο Αλέκσης εκκαθαρίζει με συνοπτικές διαδικασίες όποιον ενοχλεί τον αγαπημένο του Πάνο, τόσο πιο φανερό, ακόμα και στους πιο αφελείς, θα γίνεται αυτό.
Γιατί ο Τσίπρας και ο Καμμένος είναι φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο. Είναι ίδιοι πολιτικά και –κυρίως– ίδιοι και ηθικά. Κι ακόμα κι αν κάποια στιγμή χωρίσουν, ο χωρισμός τους δεν θα μοιάζει με τον χωρισμό δυο αταίριαστων που πια δεν αντέχουν ο ένας το άλλο, αλλά με τον χωρισμό δύο καταδιωκόμενων μικροκακοποιών που παίρνει ο καθένας διαφορετικό δρόμο προκειμένου να αυξήσουν τις πιθανότητες να ξεφύγουν. Και μπράβο τους.
14°
