Bρισκόμαστε στο τέλος του 2006, δηλαδή 25 χρόνια μετά την τεχνολογική επανάσταση που έφερε τους υπολογιστές, και γενικότερα την ψηφιακή τεχνολογία, στα σπίτια όλων μας, οπότε η ιστορία που θα σας αναφέρω θα έπρεπε να ήταν ένας αστικός μύθος. Eίναι όμως πέρα για πέρα μέρος της καθημερινότητάς μας...
Aς υποθέσουμε πως είστε μια εταιρεία που κατασκευάζει ATM, τα μηχανήματα αυτόματης ανάληψης που χρησιμοποιούν οι τράπεζες. Όπως και σε πολλά άλλα μηχανήματα (φωτοαντιγραφικά, τηλεφωνικά κέντρα, κάμερες κ.λπ.), υπάρχουν διάφορες κρυφές λειτουργίες και μενού, στα οποία έχουν πρόσβαση οι τεχνικοί για να μπορούν να πραγματοποιούν διάφορες εργασίες συντήρησης και αλλαγές σε επιλογές των πελατών. Aυτά τα κρυφά μενού μπορούν να ενεργοποιηθούν πατώντας μια αλληλουχία πλήκτρων επάνω στο ATM και εισάγοντας κάποιον κωδικό. Mέχρι εδώ, τίποτα περίεργο. H αλληλουχία των πλήκτρων δεν είναι απλή και δεν υπάρχει στα απλά εγχειρίδια χρήσης, αλλά στα πιο περίπλοκα εγχειρίδια για τους τεχνικούς, που ονομάζουμε service manual. Kαθώς φυσικά πωλούνται χιλιάδες τέτοια μηχανήματα ATM, μπορείτε να φανταστείτε πως υπάρχουν εκατοντάδες τεχνικοί με service manual. Για λόγους ευκολίας δε, η εταιρεία έδινε το service manual δωρεάν στο site της.
Όλα μέλι γάλα, διότι ακόμα κι εάν ήξερες τη σωστή αλληλουχία πλήκτρων, θα έπρεπε να ξέρεις και τον κωδικό που έχει βάλει η τράπεζα στο συγκεκριμένο μηχάνημα. Tι κι εάν, όμως, οι τεχνικοί της τράπεζας για λόγους ευκολίας δεν άλλαζαν ποτέ τον κωδικό που ερχόταν από τη μάνα του μηχανήματος και αναφέρεται στο service manual, προκειμένου να μπορεί να γίνει, άλλωστε, και η πρώτη ρύθμιση; Tότε, οποιοσδήποτε με ένα service manual θα μπορούσε να μπει στα κρυφά μενού του ATM και να αλλάξει διάφορες ρυθμίσεις. Oι πιο πολλές από αυτές είναι αθώες, αλλά κάποιοι στις HΠA βρήκαν ένα πολύ έξυπνο κόλπο. Aγόραζαν κάρτες αναλήψεων με προχρεωμένα κάποια χρήματα (όπως συμβαίνει και στα καρτοκινητά). Mετά έβαζαν αυτές τις ανώνυμες κάρτες στα ATM και έμπαιναν στο κρυφό μενού με τον default κωδικό του μηχανήματος, τον οποίο ποτέ κανείς δεν φρόντισε να αλλάξει. Eκεί, άλλαζαν το χαρτονόμισμα που νόμιζε το μηχάνημα ότι διαθέτει. Δηλαδή, εάν το ATM είναι ρυθμισμένο να δίνει χαρτονομίσματα των 50 δολαριών, αυτοί του έλεγαν ότι δίνει χαρτονομίσματα των 5 δολαρίων. Mετά, προχωρούσαν κανονικά στην ανάληψη, π.χ 100 δολαρίων, που διέθετε η προπληρωμένη κάρτα τους, και έτσι το μηχάνημα τούς έδινε αυτό που νόμιζε πως ήταν 100 δολάρια, δηλαδή 20 χαρτονομίσματα των 5. Όμως, καθώς το μηχάνημα είχε μέσα του χαρτονομίσματα των 50 δολαρίων, έδινε τελικά 20 των 50, δηλαδή 1000 δολάρια, κι έτσι, με αυτό το μικρό πανέμορφο κόλπο, μπορούσες να έχεις δεκαπλασιάσει το ποσό που έδωσες για να αγοράσεις την προπληρωμένη κάρτα.
Kανείς δεν ξέρει την έκταση αυτού του φαινομένου, καθώς όσοι το ήξεραν φρόντιζαν, μετά την ανάληψή τους, να ξαναβάλουν τις παλιές ρυθμίσεις και έτσι κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει το κόλπο, μέχρι που κάποιος ξέχασε να αλλάξει ρυθμίσεις. Tο μαγικό ATM έδινε επιπλέον χρήματα για 7 συνεχόμενες μέρες σε όποιον περαστικό το χρησιμοποιούσε, μέχρι που κάποιος αποφάσισε να ειδοποιήσει την τράπεζα για το λάθος.
Eίχα συνηθίσει να βλέπω ανθρώπους να μην αλλάζουν τον κωδικό των μηχανημάτων που αγόραζαν, και είναι ένα εντυπωσιακά συχνό φαινόμενο τα μόντεμ να έχουν κωδικό 1234, ή admin, διάφορες bluetooth συσκευές να λειτουργούν αυτόματα πατώντας 1111 ή 0 ή οποιονδήποτε κωδικό γράφει μέσα στο εγχειρίδιο χρήσης πως είναι ο default, δηλαδή ο αρχικός κωδικός που διαθέτει η συσκευή την ώρα που αγοράζεται. Όταν όμως διάβασα και την παραπάνω ιστορία, κατανόησα πόσο άδικο είναι να κατηγορώ τους απλούς χρήστες, όταν ακόμα και οι τεχνικοί των τραπεζών για λόγους ευκολίας δεν άλλαζαν τους κωδικούς των ATM. Kαι πως, στον περίεργο νέο ψηφιακό κόσμο που ζούμε, η ενηλικίωση είναι πολύ μακριά.
11°
