Ρένος Χαραλαμπίδης: Ο σκηνοθέτης, σεναριογράφος, ηθοποιός και ραδιοφωνικός παραγωγός γράφει για το καλοκαίρι στην Αθήνα.
Επιλέγω το αθηναϊκό καλοκαίρι να είναι ένα αργό τράβελινγκ, που τον ρυθμό σ’ αυτό δίνει η μεσημεριανή ραστώνη. Λες και είναι το υποκειμενικό βλέμμα των αδέσποτων γατιών που σιγοβράζουν στις οροφές των αυτοκινήτων το απομεσήμερο.
Πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένα, κάποιες αισθήσεις της αθηναϊκής καλοκαιρίας, που μου ζητάνε να βρούνε θέση στα κινηματογραφικά μου σημειωματάρια. Όχι όμως με γκονταρικό μοντάζ, αλλά με dissolve σπάταλα. Όπου η μία εικόνα χύνεται αργά και διαβρωτικά μέσα στην άλλη.
Για να βάλω την κινηματογραφική σκέψη μου σε μια παραγωγική ροή θ’ άρχιζα, ανορθόδοξα ίσως, από την ηχητική επένδυση αυτού του βραδυπορούντος μεσημεριανού τράβελινγκ. Γιατί η βαθιά Αθήνα αλλάζει ήχο στην καρδιά του αστικού θέρους. Χαμηλώνει ο βόμβος της πόλης και δυναμώνει το μινιμαλιστικό τραγούδι των τζιτζικιών – αυτός που θα κλείσει τα μάτια μπορεί να το διακρίνει μέχρι και στην Ομόνοια. Με γοητεύει ακόμα και ο βυζαντινός ίσος από τα air condition, που αγκομαχούν στην ανηφόρα. Φουτουριστικοί χαιρετισμοί μιας άλλης εποχής.
Κομμάτια και αποσπάσματα μιας δικής μου αθηναϊκής ραστώνης. Η στιγμή που θα ανάψουν τα φώτα των έρημων κεντρικών λεωφόρων. Τα σιντριβάνια που εκτινάσσονται χλιαρά, με τρακ, σαν πρωτοεμφανιζόμενοι ηθοποιοί που δεν εμπιστεύονται τον σκηνοθέτη. Αν και πολλές φορές μίζερα, πάντα νοσταλγικά και ασυμβίβαστα. Σαν τις ξαφνικές καλοκαιρινές μπόρες που εξελίσσονται με τη συνοδεία τζιτζικιών.
Η συνωμοσία της κοινής ησυχίας του μεσημεριού και τα καναρίνια στους ακάλυπτους, που σολάρουν με όλο και μεγαλύτερη έμπνευση, καθώς η ζέστη κορυφώνετε στο απομεσήμερο. Λες και το κλουβί ξυπνάει μέσα τους τον καλλιτέχνη. Λες και η φυλακή τα βοηθάει να βυθιστούν στον εαυτό τους και να βρούνε ακόμα πιο ολοκληρωμένα την προσωπική τους μελωδία.
Οι απογευματινοί πλανόδιοι πωλητές καρπουζιών. Η υπόσχεση ενός παραδείσου εδώ και τώρα με φραγκοδίφραγκα. Η απατηλή ζωή στα μπαλκόνια. Τα λάστιχα ποτίσματος που έχουν μαλακώσει από τον καύσωνα. Οι φωτεινές τηλεοράσεις χωρίς ήχο. Οι ανοιχτές μπαλκονόπορτες για να γίνεται ρεύμα. Το ξεχασμένο ποτήρι με το κουταλάκι από τη μαστίχα υποβρύχιο στα στενά μπαλκόνια στα διαμερίσματα του ημιωρόφου.
Η αισθητική της τέντας από τη μέσα πλευρά. Εξπρεσιονιστικοί κήποι, ξεθωριασμένες στάμπες στα τεντόπανα, πορτοκαλί, βαθύ μπλε, επιθετικό πράσινο και κάποια σκισίματα που σου υπενθυμίζουν: «τον νου σου… δεν θα έχεις για πάντα τα καλοκαίρια».
Τα σχεδόν άδεια καλοκαιρινά σινεμά του Αυγούστου, που επιμένουν να προβάλλουν τον «Νυχτερινό Εκφωνητή». Αλλά και τα ερειπωμένα σινεμά, με τον απόηχο των ξαφνικών φιλιών που κάποτε δόθηκαν.
Η μεταμεσονύχτια, μυστική ερωτική συμφωνία από τις ανοιχτές πόρτες στις κρεβατοκάμαρες των διαμερισμάτων του ακάλυπτου.
Τα αμήχανα και παντοτινά φωτισμένα θυροτηλέφωνα. Κανείς δεν αναμένεται ούτε να τα διαβάσει αναζητώντας κάποιο βιαστικά γραμμένο όνομα, ούτε να τα χτυπήσει απόψε.
Και πάντα από παντού, μέσα από σύννεφο παρασίτων ένας νυχτερινός εκφωνητής –σαν ανάλαφρα μεθυσμένος– να ψιθυρίζει νοσταλγικά, ερωτικά μισόλογα από τα τρανζιστοράκι του αθηναϊκού κατακαλόκαιρου.
Δεν χάνουμε το πιο χαρούμενο, πολύχρωμο, πολυφυλετικό χριστουγεννιάτικο μπαζάρ της πόλης, που διοργανώνουν «Οι φίλοι του Παιδιού» με τη συμμετοχή 35 και πλέον Πρεσβειών
13°
