Δεν μου αρέσουν οι διακοπές. Δεν κάνω διακοπές. Μια-δυο φορές που το επιχείρησα, γύρισα πίσω την επομένη — τρέχοντας. Δεν θέλω να «αποδράσω», ούτε να «χαλαρώσω». Στο σπίτι μου έχω όλα μου τα πράγματα· με ποια λογική να τα αφήσω και να φύγω;
Το δρομάκι μας.
Αναγνωρίζω ότι πολύς κόσμος αγαπά την όλη διαδικασία των διακοπών —το πλάνο, τις κρατήσεις, τις ακυρώσεις, την οργάνωση, τις βαλίτσες, το ταξίδι, την πολυκοσμία, τον θόρυβο, την όχληση, τον ιδρώτα, την απάνθρωπη κούραση, τον ήλιο, τα εγκαύματα, τις τσούχτρες, τις κάμπιες, τα παιδάκια, τα νερόφιδα, την άμμο που σαν καταρράχτης σ’ έλουζε, ένα καινούργιο περιβάλλον γεμάτο στρες, απρόοπτα και κινδύνους, τη μιζέρια της επιστροφής—, αλλά δεν μπορώ να πω ότι συμμερίζομαι τη χαρά του. Δεν είμαι και ο φον Άσενμπαχ, φοβάμαι.
Το περίφημο σιντριβάνι.
Από την άλλη, δεν υπάρχει τίποτε που να αγαπώ περισσότερο από τη ρουτίνα· και δεν υπάρχει μεγαλύτερος εχθρός της ρουτίνας από τις διακοπές. Δεν είναι ότι νιώθω κάποιου είδους «ασφάλεια» μέσα στις καθημερινές μου συνήθειες. Καμία ασφάλεια δεν νιώθω ποτέ. Απλώς προτιμώ να βλέπω τη ζωή σαν ένα είδος φυσικού φαινομένου, κάτι που συμβαίνει μέσα σε ένα καθορισμένο πλαίσιο, κάτι που αναπνέει και κινείται σπειροειδώς, όχι σαν ένα κάποιο άθυρμα της τυχαιότητας.
Η λεωφόρος Νίκης.
Δεν μου αρέσουν οι διακοπές. Και δεν κάνω διακοπές. Δεν μου αρέσει ούτε το Σάββατο ή η Κυριακή. Ούτε οι αργίες, οι επέτειοι και τα συναφή.
Επίσης, δεν επιλέγω να περάσω «μία εβδομάδα μόνος στο σπίτι με βιβλία, μουσική και κλειστά κινητά, κάτι που μπορεί να φανεί πολύ πιο θεραπευτικό». Δεν έχω καμιά τέτοια αρρώστια για να χρειάζομαι θεραπεία· έχω άλλες. Αλλά —πώς αλλιώς να το πω— δεν θέλω διακοπές ΟΥΤΕ στο σπίτι. Δεν θέλω καθόλου διακοπές. Δεν μου αρέσουν οι διακοπές. Και δεν κάνω διακοπές. Δεν μου αρέσει ούτε το Σάββατο ή η Κυριακή. Ούτε οι αργίες, οι επέτειοι και τα συναφή. Κοιμάμαι την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς από τις 11 — ακόμη χειρότερα, έχω κοιμηθεί Παραμονή Πρωτοχρονιάς στις 23:45. Ακόμη και το Χαλογουίν με βρίσκει στο κρεβάτι: άλλωστε τα τελευταία είκοσι χρόνια βλέπουμε, δόξα τω Θεώ, ταινίες τρόμου όλο τον Οκτώβριο: τον πρώτο από τους τρεις εν σειρά ωραιότερους μήνες του χρόνου, και μοναδικούς ωραίους.
Η παραλία. Πολύ ωραία.
Αυτό που θέλω, αποτινάσσοντας από πάνω μου ακόμη και τα τελευταία σταγονίδια από το συναισθηματικό βάρος των «υποχρεωτικών» διακοπών, είναι να ζω κανονικά. Φυσιολογικά. Νορμάλ. Σπίτι-δουλειά, δουλειά-σπίτι. Και επειδή τυχαίνει να δουλεύω από το σπίτι: ΣΠΙΤΙ. Έχω πράγματα να κάνω, δεν είμαι εδώ για να παίζω μπεγλέρι ή για να κάθομαι κάτω από τον ήλιο να μαυρίσω — πράγματα που κατά βάσιν είναι όμοια.
Τυχαίνει να ξέρω πως οι διακοπές είναι κανόνας και ταυτόχρονα σύμβολο «κανονικότητας», ενώ όσοι δεν τις επιθυμούν θεωρούνται κοινωνικά αποκλίνοντες. Πρώτον, δεν έχω καμία αντίρρηση —δεν είμαι φίλος της κοινωνίας εν τη ευρεία εννοία της, μου θυμίζει πολλά μαζί γκνου· άλλωστε σπανίως θα δεις ένα γκνου μοναχό του—, ούτε θα σπεύσω να πω πως «δεν υπάρχει τίποτε αφύσικο στο να αγαπάς το σπίτι σου και να ξεκουράζεσαι εκεί, καθώς οι διακοπές δεν είναι για όλους: αρκεί να αναγνωρίζουμε πού νιώθουμε πραγματικά καλά, χωρίς να χρειάζεται να το αποδείξουμε σε κανέναν». Ποσώς με ενδιαφέρει να πω κάτι τέτοιο.
Το Λίγο Μπαρ. Το στέκι μας #1.
Μαζικές και παστέλ έγιναν μετά, όπως στις ταινίες με τον Βουτσά και τη Μάρθα Καραγιάννη που πηγαίνουν στην πλαζ.
Θα προτιμούσα να θυμίσω πως οι διακοπές δεν υπήρχαν «από πάντα»: ξεκίνησαν σαν προνόμιο των πλουσίων στην αρχαία Ρώμη, εξαφανίστηκαν για πολλούς-πολλούς αιώνες μετά, επανεμφανίστηκαν δίκην περιηγήσεων μαθητείας ή θρησκευτικών προσκυνημάτων για τους γόνους της αριστοκρατίας τον 18ο-19ο αιώνα, και εξελίχθηκαν στη σύγχρονη μορφή τους για το ευρύ κοινό κατά τον τελευταίο ουσιαστικά αιώνα, μερικές δεκαετίες μετά το μπαμ της βιομηχανικής επανάστασης: ήταν ένα δώρο στους εργάτες από τους εργοστασιάρχες, για να παράγουν περισσότερο και να είναι πιο αποδοτικοί μέχρι να πεθάνουν. Τότε ακόμη ήταν ασπρόμαυρες διακοπές. Μαζικές και παστέλ έγιναν μετά, όπως στις ταινίες με τον Βουτσά και τη Μάρθα Καραγιάννη που πηγαίνουν στην πλαζ. Ας πούμε ότι κάποια άτομα είμαστε μια στάλα πιο παλιές ψυχές. Δεν ενοχλούμε.
Η λεωφόρος Νίκης.
Οπότε, ΚΑΙ φέτος διακοπές στην πόλη. ΚΑΙ φέτος το καλοκαίρι εδώ. Θα είναι όπως κάθε μέρα —ευτυχώς—, απλώς μια στάλα καλύτερα από το συνηθισμένο: χωρίς κόσμο, όπως τότε με την πανδημία.
16°
