Chris Karakatsanis: Η άγρια γοητευτική Ανάφη του τέκνο, της ελευθερίας και του καλοκαιριού
Πρώτη φορά πήγα στην Ανάφη πριν από 4 χρόνια, με την πλέον σχέση μου, που τότε όμως μόλις είχαμε αρχίσει να βγαίνουμε. Με τον ενθουσιασμό του πρώτου καιρού, είχαμε αποφασίσει να πάμε μαζί διακοπές, παρόλο που γνωριζόμασταν μόλις δύο εβδομάδες. Φέτος θα είναι το πέμπτο σερί καλοκαίρι που θα επισκεφτώ την Ανάφη, με την ίδια παρέα. Ταξιδεύεις 10 ώρες με το πλοίο και γύρω στις 4:30 το χάραμα φτάνεις στο λιμάνι. Με το που πατάς το πόδι σου στο νησί αισθάνεσαι μια τόσο έντονη και διαφορετική ενέργεια, σαν να ταξιδεύεις στον χρόνο.
Στις παραλίες δεν υπάρχει σήμα, πολλοί λουόμενοι είναι γυμνοί και αρκετοί κάνουν κάμπινγκ. Η αγαπημένη μου παραλία ονομάζεται Καταλιμάτσα, ένας άγνωστος για πολλούς κολπίσκος, με γαλαζοπράσινα νερά, που για να φτάσεις ακολουθείς μια πεζοπορία περίπου 20 λεπτών από την παραλία του Ρούκουνα. Εκεί πραγματικά ηρεμείς, καθώς ο κόσμος είναι σαφώς λιγότερος. Ελπίζω να συνεχίσει να είναι έτσι και μετά απ’ αυτό το άρθρο – ουπς!
Ωστόσο λατρεύω να έχει κόσμο το νησί που επισκέπτομαι και η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια η Ανάφη έχει εξελιχθεί στον πιο χοτ προορισμό, ειδικά για την queer κοινότητα. Το νησί γίνεται γνωστό από στόμα σε στόμα και στο εξωτερικό, και όλο και περισσότερες παρέες από το Βερολίνο, τη Νέα Υόρκη και τη Μαδρίτη το επιλέγουν για διακοπές. Είναι ενδιαφέρον το πώς η raw φυσική ομορφιά της Ανάφης συναντά την τέκνο κουλτούρα.
Εκεί υπάρχει και ο δεύτερος ψηλότερος μονόλιθος της Ευρώπης, η ανάβαση του οποίου είναι must. Στην κορυφή του έχει το μοναστήρι της Παναγίας της Καλαμιώτισσας. Πρόκειται για αρκετά κουραστική διαδρομή, που καμιά φορά με πιάνει η βαρεμάρα μου και προσπαθώ να αποφύγω να την κάνω. Ευτυχώς οι φίλοι με πιέζουν, γιατί με το που αντικρίσω τη θέα από εκεί ανταμείβομαι. Είναι από τις στιγμές που αναπολώ κατά τη διάρκεια του χειμώνα.
Ακόμη και τα ωράρια είναι διαφορετικά στην Ανάφη. Κανείς δεν είναι ξύπνιος πριν από το μεσημέρι. Πηγαίνεις για μπάνιο μέχρι να πέσει ο ήλιος, γυρνάς για να ετοιμαστείς και να βγεις για φαγητό. Τα αγαπημένα μου ταβερνάκια είναι το Αρμενάκι, με ζωντανή μουσική, θέα το απέραντο γαλάζιο και την πιο τοπ γαριδομακαρονάδα. Μετά πηγαίνεις για ένα χαλαρό ποτό στον Μονόλιθο, μέχρι που κατά τις 3:30 ανοίγουν οι Μάντρες – ένα μικρό κλαμπ, με μια τεράστια αυλή, υπερυψωμένο, με θέα τον πανύψηλο μονόλιθο και την ανατολή του ήλιου. Με μουσική από τέκνο μέχρι τα πιο τρας ελληνικά τραγούδια των 00s, που λατρεύω. Η στιγμή που βγαίνει ο ήλιος και τα πρόσωπα των θαμώνων φωτίζονται πορτοκαλί είναι μαγική. Ο χορός συνεχίζεται μέχρι το πρωί. Έπειτα κοιμάσαι και ακολουθείς το παραπάνω πρόγραμμα ξανά και ξανά.
Το πρώτο καλοκαίρι που είχα επισκεφτεί το νησί, αυτό οι Μάντρες ήταν κλειστές λόγω covid, αλλά ακόμη και τότε ο κόσμος βρήκε τον τρόπο να διασκεδάσει. Ήμασταν στην κεντρική πλατεία της Χώρας και ένας τύπος από την Αμερική έφερε ένα ηχείο από το οποίο ακουγόταν δυνατά μουσική. Μέσα σε λίγα λεπτά είχε δημιουργηθεί το μεγαλύτερο πάρτι. Αυτή είναι από τις εντονότερες στιγμές που θυμάμαι σ’ αυτό το νησί. Τότε ήταν που κατάλαβα πόσο διαφορετική ενέργεια και ελευθερία έχει ο κόσμος του.
13°
