Το CAConrad και τα μυστικά της Ανάφης: Από τον ναό του Φωτός στην καρδιά του Αιγαίου
Θυμάμαι να κοιτάζω συνεχώς πίσω από την πλάτη μου, γιατί ένιωθα την παρουσία όμορφων πνευμάτων – ή ίσως χαρούμενων φαντασμάτων. Έφτασα στην Ανάφη μέσα στο απόλυτο σκοτάδι κι η μέρα που ξημέρωσε αποδείχθηκε μια αποκάλυψη oμορφιάς που δεν είχα ξαναδεί. Οι γάτες της και η μυρωδιά από τα άγρια βοτάνια τριγύρω μ’ έκαναν να καταλάβω γιατί οι άνθρωποι εκεί, στο νησί, είναι τόσο χαρούμενοι. Ξυπνούσα αξημέρωτα κάθε πρωί για να δω την ανατολή του ήλιου πίσω απ’ το μοναστήρι του 16ου αιώνα στον ορίζοντα. Οι γάτες έρχονταν και σκαρφάλωναν στα δέντρα, χώνονταν ανάμεσα σε λουλούδια και θάμνους, κάθονταν στην αγκαλιά μου, τριγύριζαν στα πόδια μου γουργουρίζοντας και νιαουρίζοντας με τις πρώτες ακτίνες του φωτός. Έγιναν μέρος του τελετουργικού μου στο νησί: να γράφω με την ανατολή του ήλιου.
Υπάρχει ένα είδος υπερφυσικής ενέργειας στην Ανάφη, ειδικά όταν φτάνει κανείς στο μοναστήρι, που αρχικά ήταν ναός αφιερωμένος στον Απόλλωνα – θεό της ποίησης, της προφητείας και του φωτός. Το άγαλμα του Απόλλωνα από την Ανάφη για κάποιον λόγο τώρα ζει στο Βρετανικό Μουσείο στο Λονδίνο, αλλά εύχομαι η Ελλάδα ν’ απαιτήσει την επιστροφή του θεού στο νόμιμο σπίτι του. Ο θρύλος λέει ότι ο Ιάσων και οι Αργοναύτες ζήτησαν τη βοήθεια του θεού όταν χάθηκαν στη θάλασσα κι ο Απόλλωνας τους αποκάλυψε ως ασφαλές λιμάνι το νησί της Ανάφης: εκεί, οι άνδρες έχτισαν έναν ναό για να τον ευχαριστήσουν.
Ο λόγος που βρέθηκα στο νησί ήταν η ομάδα καλλιτεχνών με την επωνυμία Phenomenon και θα είμαι για πάντα ευγνώμων στον Ιορδάνη Κερενίδη, τον Πιερτζόρτζιο Πέπε και όλους όσους έκαναν δυνατό αυτό μου το ταξίδι στην Ανάφη. Πόσο όμορφα συζητούσαμε με τους άλλους καλλιτέχνες για το νησί – κάθε νέο ζευγάρι μάτια έβλεπε και διαφορετικά χρώματα, διαφορετικά πράγματα· αναρωτιόμασταν τι έβλεπε ο καθένας πρώτα και γιατί.
Οι παραλίες του νησιού είναι πανέμορφες –από τις πιο απίστευτες παραλίες που έχω δει στη ζωή μου–, όμως εγώ ήθελα, ξανά και ξανά, να περάσω όλο μου τον χρόνο στην κορυφή του. Γιατί είναι εκθαμβωτικό το να κάθεσαι στην πλατεία της Χώρας μέρα μεσημέρι και να σε λούζει ο ήλιος, ενώ διαβάζεις ή γράφεις ποίηση. Αυτή η πλατεία γέμιζε καμιά φορά με ζωντανή μουσική και νοστιμότατο φαγητό τα βράδια.
Ένα βράδυ, παρακολούθησα νέους να πηδούν πάνω από φωτιές σ’ έναν παραδοσιακό χορό, με το υπόλοιπο χωριό γύρω τους να χορεύει και να τραγουδάει. Το επόμενο πρωί, κάθε ίχνος απ’ το γλέντι είχε σβηστεί· τα ροζ και μοβ χρώματα τ’ ουρανού πλημμύρισαν τον κόσμο που ξημέρωνε.
Φέτος είναι η 50ή επέτειος από τότε που άρχισα να γράφω ποίηση και ο χρόνος μου στην Ανάφη θα παραμείνει αναμφίβολα ένα από τα ωραιότερα κομμάτια της ζωής μου. Είμαι ευγνώμων στους ανθρώπους που με πήγαν στο νησί και στους καταπληκτικούς ανθρώπους που με υποδέχθηκαν εκεί. Αν ποτέ επιστρέψω στην Ανάφη, ανυπομονώ να ξαναδώ τους ωραίους της κατοίκους και τον αρχαίο της ναό, αφιερωμένο στον θεό της ποίησης και του φωτός.
14°
