Χριστούγεννα 2018. Στον τόπο του αιώνιου καλοκαιριού ο ήλιος του χειμώνα θυμάται κάτι από τον θερινό εαυτό του. Ολόλαμπρος και προκλητικός ρίχνει το φως του στις ήρεμες ακτές.
Εκεί, στους μικρούς αμμώδεις κόλπους, απέναντι από το Πόρτο – Κάγιο, το χειμωνιάτικο κύμα έχει αφήσει θησαυρούς στις όμορφες ακτές τους. Στην έσχατη άκρη τους, η δύναμη και η ορμή του απόθεσε σωρούς από μικρά και μεγάλα ξύλα. Ξύλα που ταξίδεψαν από μακρυνούς τόπους για να καταλήξουν στην καρδιά του Λακωνικού. Ποτισμένα με θάλασσα και αλμύρα.
Πάρα πάνω, συνέχεια της ακτής, στις παραθαλάσσιες πεζούλες, που στήθηκαν με κόπο και τέχνη, το καλοκαίρι κατοικεί στα ξεχασμένα περιβόλια. Στα απάγγια και στα ανθισμένα ρέματα.
Ο λιτός τόπος της απαρχής μας έζησε με το καλοκαίρι δίπλα του και μέσα του. Ακόμη και τον χειμώνα, όταν ο ήλιος χανόταν, έμοιαζε να βιάζεται να βγει και να ξαναβγεί. Στα ξεχασμένα περιβόλια ό,τι ζωντανό επιβιώνει από την θερινή μέριμνα, δεν είναι απομεινάρι του χρόνου. Είναι η ζωντανή πνοή του αιώνιου καλοκαιριού. Ντομάτες, πιπεριές, μελιτζάνες, σύκα, φραγκόσυκα.
Είναι οι καρποί του τόπου του αιώνιου καλοκαιριού, που διατηρεί ζωντανή την όψη του μέσα στο χειμώνα, προετοιμάζοντας τον ολοκληρωμένο εαυτό του.
Παλιά συνήθεια κατεβάζει τους ντόπιους στην ακτή. Να ψάξουν τους ξεχασμένους από το χρόνο καρπούς. Και μετά, λίγο πιο κάτω, δίπλα στην γραμμή της θάλασσας. Μαζεύουν με επιμέλεια τα αφημένα ξύλα. Μικρά δεμάτια. Ιδανικό προσάναμα.
Από τους μακρυνούς και άγνωστους ορίζοντες, θα βρεθούν σε λίγο στο τζάκι του σπιτιού. Θάλασσα και αλμύρα. Θα ανάψουν σαν φαντασία. Το τζάκι θα γίνει μια φλεγόμενη ακτή. Και η μουσική της φωτιάς θα θυμίζει κάτι από την μαγεία κάθε αιώνιου καλοκαιριού.
25°
