Ζώντας τα τελευταία 12 χρόνια σε μια χώρα και ειδικότερα σε μια πόλη, όπου το καλοκαίρι είναι μία ημέρα στις 365 του χρόνου, και δουλεύοντας σε μια πολύ απαιτητική θέση, οι καλοκαιρινές διακοπές των δυο εβδομάδων είναι για εμένα ένα χρονικό διάστημα πολύ ιερό και πολύτιμο, για την ψυχική και σωματική μου υγεία. Αυτά ως πρόλογος.
Από την άλλη όλοι σχεδόν, γνωρίζουν ότι διακοπές με ιστιοπλοϊκό πας μόνο με άτομα που γνωρίζεις πολύ καλά. Aκόμα και ζευγάρια πολλές φορές χωρίζουν γιατί ακριβώς περνάς πολύ χρόνο στη μέση του πουθενά, και οι δραστηριότητες είναι περιορισμένες όσο να πεις. Και αυτή ήταν η παράμετρος που προσωπικά δεν υπολόγισα, και οι διακοπές μου ήταν της κολάσεως...
Ένα καλοκαίρι κάποια χρόνια πριν, είπαμε με τον καλό μου να κάνουμε διακοπές με ιστιοπλοϊκό, και είχε (εννοείται) την φαεινή ιδέα να πούμε και σε 2 ακόμα φιλικά ζευγάρια, που ήταν παιδικοί φίλοι και «...θα ήταν καλά και πιο οικονομικά». Τον Τζανή, την Μπουμπού, την Μάρθα και τον Βασιλάκη. Ναι τα ονόματα είναι εννοείται διαφορετικά για ευνόητους λόγους. Προσωπικά τα παιδιά τα γνώριζα πολύ λίγο αλλά «‘νταξ μωρέ, διακοπές θα πάμε, πόσο χάλια θα είναι;» είπα...που να μην έλεγα.
Έτσι λοιπόν είπαμε να βρεθούμε όλοι στο λιμάνι όπου θα παίρναμε το ιστιοπλοϊκό και να ξεκινήσουμε τις χαλαρές διακοπούλες μας. Ο Τζανής όμως είχε άλλες προτεραιότητες από χαλαρές διακοπούλες. Να φάει! 24 ώρες το 24ωρο. Ενώ ήταν να φύγουμε 13:00, μπήκαμε στο καράβι στις 14:30, γιατί εκτός του ότι το αγόρι μας, ο Τζανής μας, άργησε να έρθει, ήθελε να «εξοπλιστεί» με όλα τα φαγητά για μια διαδρομή 4 ωρών (με ενδιάμεση στάση για φαγητό έτσι), και αρχίσαμε να ψάχνουμε να βρούμε Κυριακάτικα ψιλικατζίδικο, μίνι μάρκετ, ένα περίπτερο, κάτι βρε αδερφέ να κάνουμε εφοδιασμό πολέμου γιατί μάλλον είχαν μπει οι Τούρκοι και εμείς δε το είχαμε καταλάβει.
Και ενώ, εγώ και το αγόρι μου είχαμε φέρει λίγα φαγητά, αλλά πολλά βιβλία και τα μαγιό μας και λίγα ρουχαλάκια (είπαμε χαλαρές διακοπούλες) οι άλλοι είχαν κατεβάσει όλο το σπίτι τους μαζί με τις ντουλάπες και το είχαν φέρει να το χωρέσουν στο κακόμοιρο το ιστιοπλοϊκό. Και εκεί ήταν που άρχισα να καταλαβαίνω ότι αυτές οι διακοπές θα είναι περισσότερο ξινές παρά γλυκές ή έστω αρμυρές.
Να μη σας τα πολυλογώ η Μπουμπού και η Μάρθα, μόνο καημό σε μόνιμη βάση ήταν το τι θα φτιάξουν να φάει ο Τζανής και ο Βασιλάκης. Από την ώρα που άνοιγαν τα μάτια τους μέχρι την ώρα που τα έκλειναν το βράδυ ή μαγείρευαν, ή έπλεναν τα κατσαρολικά για να ξαναμαγειρέψουν.
Όπως καταλαβαίνετε κανένα σημείο επαφής με εμένα – ναι όταν πάω διακοπές δε θέλω να κάνω ό,τι κάνω τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου – γι’ αυτό λέγονται διακοπές εξάλλου. Ο Τζανής από την άλλη όταν δεν έτρωγε ό,τι του μαγείρευε η Μπουμπού, το έπαιζε βαρκάρης, και σαν σωστός Ελληνάρας έκανε και έλεγε όλες τις στερεοτυπικές μπούρδες ενός άντρα βγαλμένου από το 1920 – μόνο που ήταν 29 χρονών. Σε κάθε λιμάνι που πιάναμε τους ενδιέφερε να πάνε να βρούνε τις πιο γνωστές ταβέρνες από το να κάνουν μια βόλτα, να πάνε σε ένα μουσείο, σε κάποιο φεστιβάλ που μπορεί να είχε το νησί. Όοοοοχι, καλοί μου αναγνώστες μόνο η μπάκα του Τζανή ήταν σημαντική και δεν έπρεπε να μείνει νηστική. Τα υπόλοιπα ήταν λεπτομέρειες περιττές και ανούσιες.
Το κερασάκι της τούρτας ήταν ο καπετάνιος που ήταν πακέτο μαζί με το ιστιοπλοϊκό. Σαν άλλος καλός Ελληνάρας που σέβεται τον εαυτό του (χωρισμένος), παίνευε τα κορίτσια και την νοικοκυροσύνη τους και τη συμπεριφορά της δούλας (και καθόλου κυράς γιατί αυτές ξέρουν και που υπάρχουν όρια) ενώ τα είχε βρει απόλυτα με το Τζανή. Γενικά θεωρούσε τη γυναίκα κάτι υποδεέστερο που δεν είχε ικανότητες να είναι πιο έξυπνη, πιο δυνατή, να βγάζει περισσότερα από τον άντρα κλπ. κλπ. κλπ. Αχ και να ήξερε.
Όπως καταλαβαίνετε μόλις συνειδητοποίησα με τι ανθρώπους είχα να κάνω, ξεκαθάρισα τη θέση μου με το αγόρι μου, και εγώ έκανα τις διακοπές που ήθελα και απλά συνυπήρξα με τους υπόλοιπους για αυτή τη μία βδομάδα. Διάβασα τα βιβλία μου, έκανα τις βουτιές μου, την τόσο αναγκαία ηλιοθεραπεία, πήγα στα μουσεία μου και τα καλλιτεχνικά δρώμενα των νησιών που επισκεφτήκαμε, έβγαλα τις φωτογραφίες μου και έκανα τα ψώνια μου! Αν δεν υπήρχε αυτός ο διαρκής θόρυβος των κατσαρολικών και το «να είχαμε κάτι να φάμε» του Τζανή σε διαρκή και μόνιμη φάση, θα μπορούσαν να είναι και οι διακοπές στον Ελληνικό Παράδεισο.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
10°
